Του Νίκου Κατσουρίδη
Το συνειδητό άδειασμα της ε/κ πλευράς, την ώρα που καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια ώστε να επαναρχίσουν οι συνομιλίες εντός παραμέτρων ΟΗΕ, πρέπει να σταματήσει. Τι αλήθεια εξυπηρετεί η εκ των προτέρων επιφόρτωση της ευθύνης στην ε/κ πλευρά; Αυτοί που αισθάνονται αδικαίωτοι στο κυπριακό, επειδή δεν τους άκουσε ο λαός, το 2004, αυτοί που φαίνεται ότι γνωρίζουν τα παρασκήνια, αυτοί που γνωρίζουν τι έπεται, αντί να κινδυνολογούν και να φορτώνουν την ευθύνη στην ε/κ πλευρά, ας μιλήσουν. Από τη στιγμή που θεωρούν ότι βρισκόμαστε στο 12 ή 12. 5 του κυπριακού, οφείλουν να μιλήσουν.
Να μιλήσουν και για όσα υπονοούν ότι κακώς και επικινδύνως έπραξε η ε/κ πλευρά αλλά κυρίως ας διατυπώσουν τη δική τους πρόταση για έξοδο από το αδιέξοδο. Η προεκλογική που τελείωσε ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία, την οποία όμως επιμελώς απέφυγαν. Οι γενικότητες του τύπου θέλω λύση ή λύση χθες, δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Είναι απλά ευχές. Ούτε και οι αμφίσημες προτάσεις για σπάσιμο του αδιεξόδου, αλλά που δεν διευκρινίζουν οι εισηγητές τους, αν τα μέτρα που αυτές οι προτάσεις τους περιλαμβάνουν, θα εφαρμοσθούν πριν ή μετά τη λύση. Και πάλιν είναι καλοπροαίρετος ευσεβοποθισμός. Γιατί το να εισηγείται οποιοσδήποτε, μετρά που μπορεί και να παρερμηνευθούν και μάλιστα χωρίς καθαρό χρονικό ορίζοντα, την ώρα που Άγκυρα και Τατάρ, εμμένουν στα δύο κράτη, τι άλλο μπορεί να είναι από επιθυμία η οποία στερείται δυνατότητες προώθησης της. Το ίδιο ισχύει και από την αντίθετη κατεύθυνση, από την εισήγηση για επιδίωξη λύσης Ενιαίου Κράτους.
Αυτή τη στιγμή τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας είναι τα εξής:
- Καθαρή θέση της ε/κ πλευράς για επάνοδο στις συνομιλίες εντός παραμέτρων ΟΗΕ, από το σημείο που διεκόπησαν και βάση συζήτησης το Πλαίσιο Γκουτέρες.
- Καθαρή θέση από ΄Αγκυρα και Τατάρ ότι δεν συζητούν εντός παραμέτρων ΟΗΕ, ούτε στη βάση ομοσπονδιακής λύσης, αλλά μόνο στη βάση της ύπαρξης δύο κρατών, τα οποία θα συμφωνήσουν απλά και μόνο τον τρόπο που θα συνυπάρξουν στο δύσμοιρο νησί μας.
- Θολή, θολότατη θέση από τον λεγόμενο διεθνή παράγοντα, με απλά λόγια τους μεγάλους του πλανήτη “ΗΠΑ, Αγγλία, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Γερμανία” και ορισμένα άλλα κράτη π.χ. Αζερμπαϊτζάν, γιατί δεν θέλουν με τίποτα να κακοφανήσουν τον ένοχο. Τον θύτη. Την Τουρκία δηλαδή, η οποία από τη μια είναι στρατηγικός σύμμαχος της Δύσης όντας μέλος του ΝΑΤΟ και από την άλλη είναι εταίρος σε στρατηγικής σημασίας έργα και κοινές αναπτύξεις με Ρωσία και Κίνα. Την ίδια στιγμή προωθεί τα δικά της ιμπεριαλιστικά σχέδια με το δόγμα της “Γαλάζιας Πατρίδας”.
- Την Ε.Ε. η οποία ως θεσμός πολύ θα ήθελε και για τα δικά της συμφέροντα να επιτευχθεί μια λύση στη βάση και στα πλαίσια των δικών της αποφάσεων και αρχών αλλά προς το παρόν αδυνατεί από τη μια. Και από την άλλη ορισμένα ηγετικά Κράτη της ΄Ένωσης για δικά τους συμφέροντα και λόγους θωπεύουν και προστατεύουν τον θύτη.
- Ένα εσωτερικό πολιτικό μέτωπο το οποίο στο κυπριακό είναι πολυδιασπασμένο και ταυτόχρονα παραπαίει γιατί ορισμένα Κόμματα και πολιτικοί, έχουν συγχύσει τη στρατηγική με την τακτική. Νομίζουν ορισμένοι ότι με κινήσεις τακτικής, π.χ. ΜΟΕ ή δεσμεύσεις της ε/κ πλευράς για την επόμενη της λύσης, θα κάμψουν την τουρκική αδιαλλαξία. Την ώρα που ο Τατάρ δηλώνει ότι η Κύπρος ανήκει στην Τουρκία!!
Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα οι θιασώτες της άποψης ότι οι κινήσεις προς την λύση πρέπει να γίνουν και πάλιν από την ε/κ πλευρά, τι εισηγούνται; Πέραν από τα ΜΟΕ και τις άλλες κινήσεις τακτικής, προτείνουν τα εξής:
- ΝΑΙ στο πλαίσιο Γκουτέρες. Χωρίς να διευκρινίζουν αν το εννοούν ως βάση συζήτησης ή βάση λύσης. Έτσι για να θυμίσω λίγο και τον αείμνηστο Γλ. Κληρίδη του 1992 -93.
- ΝΑΙ σε χρονοδιάγραμμα. Θέση την οποία μέχρι στιγμής κανένα Κόμμα στην ε/κ πλευρά δεν υιοθετεί.
- ΝΑΙ στην επιδιαιτησία. Κάτι το οποίο όλοι απορρίπτουν στην ε/κ πλευρά και για το οποίο επικρίθηκε σφοδρά αλλά εκ των υστέρων ο Τάσσος Παπαδόπουλος.
- ΟΧΙ στα δημοψηφίσματα. Πλήρης….. σεβασμός δηλαδή στους πολίτες και τον λαό τον οποίο δηλώνουν ότι θέλουν να υπερασπιστούν!! Δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις ουδενός . Αλλά επιτέλους ας γίνει κατανοητό ότι αυτός που τελικά αποφασίζει για τη δική του τύχη είναι ο κυρίαρχος λαός και όχι ο καθένας από όσους θεωρούν τους εαυτούς τους επαΐοντες.
Με βάση τα δεδομένα τα οποία πιο πάνω περιέγραψα αυτό το τετράπτυχο οδηγεί την ε/κ πλευρά και την Κυπριακή Δημοκρατία σε αυτοεγκλωβισμό και κυρίως σε μια κατάσταση που θα έχουμε δεσμευτεί με διάφορα χωρίς να έχει δεσμευθεί αντίστοιχα ο κατακτητής επί της ουσίας. Δηλαδή, για τα στρατεύματα, τις εγγυήσεις, την ασφάλεια και το θέμα της κυριαρχίας.
Θα σχολιάσω επίσης μια άλλη θέση που προβάλλεται με ένταση από λίγους ομολογουμένως. Λένε λοιπόν: «Ο Πρόεδρος γνωρίζει, είπε η Ολγκίν, τι πρέπει να γίνει για να προχωρήσει η διαδικασία». Ρωτώ λοιπόν, χωρίς να γνωρίζω και εγώ: τι να εννοεί άραγε η κα. Ολγκίν; Απαντώ αμέσως, ότι κατά την κρίση μου η εντολοδόχος του Γ.Γ. του ΟΗΕ και επίδοξη νέα Γ.Γ. του Οργανισμού δεν μπορεί να θέλει κάτι άλλο, παρά την εφαρμογή των ψηφισμάτων και των αρχών του ίδιου του ΟΗΕ!!
Αποτείνομαι όμως σε αυτούς που διατυπώνουν αυτόν τον ισχυρισμό, κατά τρόπο που να φορτώνουν προκαταβολικά την ευθύνη στον Πρόεδρο. Τι πιστεύουν ότι εννοεί η κα. Ολγκίν; Ας μας πουν λοιπόν, δεδομένων των εξαιρετικών τους σχέσεων με παράγοντες του ΟΗΕ, τι γνωρίζουν; Γιατί σιωπούν;
Είχα πρόθεση να σχολιάσω και ένα άλλο ζήτημα που εγείρεται στη συζήτηση για το κυπριακό. Τη θέση ορισμένων ότι όφειλε η ε/κ πλευρά να υιοθετήσει τη θέση του κ. Ακκιντζί για υπογραφή τότε, στρατηγικής συμφωνίας. Λόγω έλλειψης χώρου θα το κάνω σε επόμενο άρθρο μου. Για την ώρα θα κλείσω λέγοντας ότι κατά την εξάμηνη προεκλογική εκστρατεία για τις Ευρωεκλογές και εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης η ουσία του κυπριακού, δυστυχώς δεν συζητήθηκε.