Της Ανδρούλας Γκιούρωφ
Η πρωτοβουλία της προσωπικής απεσταλμένης του Γ.Γ.του ΟΗΕ κας Αγχελα Ολγκίν Κουεγιάρ είναι δυστυχώς καταδικασμένη σε αποτυχία καθότι επαναλαμβάνονται τα λάθη του παρελθόντος με τα ψηφίσματα τόσο της Γ.Συνέλευσης του ΟΗΕ όσο και του Συμβουλίου Ασφαλείας να μην λαμβάνονται υπόψιν. Σκονίζονται στα αρχεία του ΟΗΕ και ούτε ο ίδιος ο Γ.Γ. του διεθνούς Οργανισμού είναι διατεθειμένος να τα μελετήσει ή να τα επικαλεστεί.
Το κυπριακό δεν είναι τόσο περίπλοκο όσο διατείνονται ξένοι και ντόπιοι. Η απλότητα του ωστόσο ενοχλεί όλους όσους θέλουν μια λύση που πρώτα και κύρια θα εξυπηρετεί τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα και όχι τον κυπριακό λαό στην ολότητα του. Κυρίως η Βρετανίας και οι ΗΠΑ δεν έπαψαν ποτέ να θεωρούν την Κύπρο ως ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ .
Από την δημιουργία του Κυπριακού μέχρι και σήμερα η Βρετανία έχει τον απόλυτο έλεγχο και χειρισμούς για το κυπριακό και δεν είναι τυχαία που οι εκάστοτε απεσταλμένοι του ΟΗΕ επισκέπτονται πρώτα το Λονδίνο και ύστερα την Λευκωσία την Αθήνα και την Άγκυρα. Η Βρετανία, τεκμηριωμένα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της Κύπρου. Έχει απλώσει τα δίκτυα της τόσο στις κατεχόμενες περιοχές όσο και στις ελεύθερες κατευθύνοντας μια βρόμικη υπονομευτική πολιτική στη βάση του πανάρχαιου δόγματος «διαίρει και βασίλευε». Είναι η Βρετανία που αναλαμβάνει την επιμέλεια και συγγραφή των ψηφισμάτων στον ΟΗΕ, είναι η Βρετανία που μπλοκάρει την όποια ορθή και δίκαιη υπό τις περιστάσεις λύση στο Κυπριακό. Το εξωφρενικό και άκρως απαράδεκτο είναι πως τόσο οι σημερινοί κυβερνώντες όσο και οι προηγούμενοι άγονταν και φέρονταν πίσω από τα φουστάνια στου Φόρεν όφις και μάλιστα εξέφραζαν και εκφράζουν την ικανοποίηση τους για τον «θετικό ρόλο» της Βρετανίας.
Ακόμα και πρόσφατα οι τεμενάδες τόσο του Υπουργού Εξωτερικών κ. Κόμπου όσο και της προέδρου της Βουλής κας Αννίτας Δημητρίου προς την Βρετανία καθώς και τις ευχαριστίες τους για την θετική πολιτική που εφαρμόζει στο κυπριακό, προκαλούν θυμηδία και οργή. Που στο καλό εντοπίζουν τον θετικό της ρόλο; Στο ότι εξυπηρετεί πρωτίστως τα δικά της συμφέροντα εμπλέκοντας και υποδαυλίζοντας τις αξιώσεις της Τουρκίας προκειμένου να θεωρείται ως ο απόλυτος ρυθμιστής και αναγκαίος μεσολαβητής, για να εδραιώσει τη θέση της στο νησί και να μην ξεκουμπιστεί ποτέ από την Κύπρο; Και οι δικοί μας -κυβερνήσεις και κόμματα-την ευχαριστούν και από πάνω.
Τα ξεχασμένα ψηφίσματα
Δεν είναι ξεκάθαρο ποιες εντολές έχει δώσει στην προσωπική του απεσταλμένη ο κ.Αντόνιο Γκουτέρες.
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν παύει να επαναλαμβάνει πως «ο μόνος δρόμος για το Κυπριακό είναι η διαφύλαξη των συγκλίσεων και η διαπραγμάτευση στη βάση του Πλαισίου Γκουτέρες από εκεί που έμειναν το 2017 οι συζητήσεις στο Κραν Μοντανά». Μόνο που αποφεύγει να κατονομάσει αυτές τις συγκλίσεις τις οποίες ο Γ.Γ. του ΟΗΕ δεν κατέθεσε γραπτώς (πράγμα απαράδεκτο για τον επικεφαλής του ΟΗΕ) αλλά προφορικά ενώ οι τέσσερις από τις έξι συγκλίσεις ευνοούν την Τουρκία.
Το ΑΚΕΛ το οποίο για δεκαετίες ήταν υπέρμαχος υπέρ μιας διεθνούς διάσκεψης για λύση του Κυπριακού, τα τελευταία χρόνια αποφεύγει να υπενθυμίσει αυτή την πάγια θέση την οποία υπογράμμιζε σε όλες τις συνεδριακές του αποφάσεις. Το ίδιο και ο ΔΗΣΥ.
Το μόνο κόμμα που παραμένει συνεπές για σύγκληση διεθνούς διάσκεψης με την συμμετοχή όλων των μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας είναι το Σ.Κ.ΕΔΕΚ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίες οι επιθέσεις που δέχεται η ηγεσία της ΕΔΕΚ τόσο από τον εγχώριο Τύπο όσο και από τα δύο μεγάλα κόμματα, ή και κάποιους πολιτικούς αναλυτές της κακιάς ώρας. Επιχειρούν να εκχυδαϊσουν τις πολιτικές θέσεις της ΕΔΕΚ ρίχνοντας την στο περιθώριο των απορριπτικών. Για την ουσία ωστόσο δεν μιλούν, ούτε για τις θέσεις αρχών αλλά ούτε και υπενθυμίζουν τα ψηφίσματα.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του κατοχικού ηγέτη Ερσίν Τατάρ ο οποίος στηριζόμενος στις πλάτες της κατοχικής Τουρκίας επαναλαμβάνει πως η μόνη λύση είναι η κυριαρχική ισότητα και τα δύο κράτη, δεν αφήνουν και μεγάλες ελπίδες ότι η κα Ολγκίν θα πετύχει όσα δεν πέτυχε ο πολιτικός της προϊστάμενος. Να τετραγωνίσει τον κύκλο .
Η όποια αποτυχία της ωστόσο δεν παύει να αιωρείται ως δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας. Ιδιαίτερα εκείνοι που είναι εντεταλμένοι να τηρούν και να σέβονται τα ψηφίσματα του ΟΗΕ όπως ο κ. Γκουτέρες , ο κ. Κόλιν Στιούαρντ ο οποίος μιλά για νέους συμβιβασμούς και για τελευταία ευκαιρία αλλοιθωρίζοντας υπέρ των Τούρκων.
Από τους εχθρούς των λαών περιμένουμε στήριξη;
Ευχόμαστε και ελπίζουμε αυτή η πρωτοβουλία της κας Ολγκίν να μην καταλήξει σε μια λύση τύπου Βοσνίας -Ερζεγοβίνης η οποία συμφωνήθηκε στο Ντέιτον το 1995 και έκτοτε οι συγκρούσεις και η έκρυθμη κατάσταση μεταξύ των τριών εθνοτήτων απειλούν να οδηγήσουν αυτή την εκτρωματική λύση σε κατάρρευση και αναζωπύρωση των συγκρούσεων.
Είναι γνωστό πως ο πόλεμος στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη ήταν ένα ακόμα αιματηρό επεισόδιο στο τραγικό παζλ της διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η οποία μεθοδεύτηκε και προωθήθηκε από το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και χώρες της Ε.Ε . Ο πόλεμος ξέσπασε την 6 Απριλίου του 1992 και τερματίστηκε, επίσημα, στις 14 Δεκεμβρίου του 1995 με την υπογραφή της Συμφωνίας του Ντέιτον. Στον πόλεμο ενεπλάκησαν όλες οι εθνικές ομάδες της χώρας, δηλαδή οι Σέρβοι, οι Κροάτες και οι μουσουλμάνοι. Το 1994 έγινε η αιματηρή επέμβαση-παρέμβαση του ΝΑΤΟ κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου.
Τον Νοέμβριο του 1995, τα τρία εμπόλεμα μέρη στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη συμφώνησαν σε κατάπαυση του πυρός και σε μια μόνιμη διευθέτηση του εδαφικού ζητήματος στη χώρα. Με την υπογραφή της Συμφωνίας του Ντέιτον συστάθηκαν δύο αυτόνομες επαρχίες: η Σερβική Δημοκρατία, η οποία είχε υπό τον έλεγχό της το 49% του εδάφους και η Ομοσπονδία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, η οποία είχε υπό τον έλεγχό της το υπόλοιπο 51%. Κάθε αυτόνομη επαρχία, ουσιαστικά ανεξάρτητη, έχει δική της κυβέρνηση, αστυνομία και στρατό. Η κεντρική εξουσία είναι περισσότερο τυπική και δεν έχει καμία ουσιαστική πολιτική εξουσία.
Τέτοιες εκτρωματικές λύσεις ευχόμαστε να μην θεωρηθούν από τα παρανοϊκά μυαλά των ΝΑΤΟϊκών εφαρμόσιμες και στην Κύπρο.
Βέβαια με την φιλοαμερικανική και φιλοβρετανική πολιτική που ακολουθεί και η παρούσα κυβέρνηση, τίποτε δεν αποκλείεται .Οι ΝΑΤΟϊκοί «σύμμαχοι» αυτοί που μας έσφαξαν την πρώτη φορά, δεν ορρωδούν μπροστά σε τίποτε να μας κρεμάσουν σαν σφαχτάρι στα τσιγκέλια τους και για δεύτερη φορά. Μόνο που τώρα δεν θα έχουμε που να στραφούμε για βοήθεια. Την Ρωσία την τιμωρούμε με κυρώσεις και μαϊμουδίζουμε πως είμαστε στην σωστή πλευρά της ιστορίας. Την Κίνα την βλέπουμε με μισό μάτι. Ποιοι μας απόμειναν; Η Γαλλία του φιλοπόλεμου Μακρόν ο οποίος θέλει να στείλει ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα στην Ουκρανία με κίνδυνο να τυλιχθεί η Ευρώπη σε ένα πυρηνικό πόλεμο ή η Βρετανία του Σουνάκ;
