Του Νίκου Κατσουρίδη
Όσον και να προσπαθούν ορισμένοι να υποβαθμίσουν το κυπριακό, όσον και αν αριθμός σημαντικός των συμπολιτών μας (ιδιαίτερα νεότεροι) γνήσια έχουν ως προτεραιότητες την ακρίβεια, την εργασία, το μεταναστευτικό κ.λπ., εν τούτοις το κυπριακό παραμένει το πρόβλημα των προβλημάτων. Παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος της ύπαρξης μας. Χωρίς Κύπρο, χωρίς πατρίδα ανεξάρτητη και ελεύθερη, όλα τα άλλα όχι μόνο δεν θα είναι προτεραιότητες αλλά δεν θα υπάρχουν, γιατί δεν θα υπάρχει κράτος. Δεν θα υπάρχουμε γενικά. Κατά συνέπεια μέλλον πάνω στο χρυσοπράσινο φύλλο έχουμε μόνο με λύση του κυπριακού. Που σημαίνει απελευθέρωση και επανένωση του νησιού μας στα πλαίσια των διεθνών και ευρωπαϊκών αρχών και αξιών, στα πλαίσια ενός κανονικού κράτους. Μέχρι να επιτευχθεί αυτός ο πολυπόθητος στόχος η διαφύλαξη και υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι όρος ύπαρξης.
Τόσον ο στόχος της λύσης όσον και ο στόχος της διαφύλαξης και υπεράσπισης της Κυπριακής Δημοκρατίας μέχρι την ευλογημένη ώρα της λύσης και της απαλλαγής από την τουρκική κατοχή παρουσία και επικυριαρχία προϋποθέτει ενότητα. Ενότητα στόχων, δηλαδή στρατηγικής και ενότητα δράσης, κατ΄ επέκταση τακτικής και αυτό είναι αναγκαίο ακόμα και για μεγάλα κράτη που στοχεύουν κάτι, πόσον άλλον για ένα κράτος και λαό του δικού μας μεγέθους. Δυστυχώς εδώ όχι μόνο εκλείπει η ενότητα στρατηγικού στόχου αλλά εκλείπει και κοινή τακτική προσέγγιση μεταξύ δυνάμεων με κοινό στρατηγικό στόχο. Εκλείπει επίσης η συναντίληψη σε επί μέρους, αλλά βασικές πτυχές του κυπριακού, όπως π.χ. διακυβέρνηση αλλά και στρατεύματα, ακόμα και μεταξύ δυνάμεων που συμφωνούν στον στόχο (π.χ. ΔΔΟ) και την τακτική (π.χ. συνομιλίες ως το εργαλείο επίτευξης του στόχου).
Στην τελευταία τηλεμαχία επτά υποψηφίων για την Προεδρία της Δημοκρατίας διαφάνηκαν καθαρά αυτές οι διαφορές. Είχαμε πέντε υποψήφιους που συμφωνούν για παράδειγμα στο στόχο της ΔΔΟ και δύο που διαφωνούν. Αλλά αυτοί που συμφωνούν στον ίδιο στόχο έχουν διαφορές στις επιμέρους πτυχές, στο περιεχόμενο δηλαδή, όπως π.χ. πότε και πως αποχωρούν τα τουρκικά στρατεύματα που είναι η ουσία της ουσίας αλλά και τακτικούς χειρισμούς. Για παράδειγμα οι κ.κ. Μαυρογιάννης και Χριστοδουλίδης θεωρούν ορθούς τους χειρισμούς της ε/κ πλευράς επι της ουσίας στον Κραν Μοντανά και θεωρούν την Τουρκία υπαίτιο της εκεί αποτυχίας των συνομιλιών, ενώ ο κ. Δημητριάδης επιμετρά τεράστια ευθύνη στην ε/κ πλευρά. Την ίδια στιγμή ο κ. Νεοφύτου δηλώνει ότι θα προσυπέγραφε το πλαίσιο Γκουτέρες ως ενδιάμεση στρατηγική συμφωνία, όπως ήταν και η θέση του κ. Ακκιντζί, ενώ ο κ. Χριστοδουλίδης λέει ότι το αποδέχεται ως βάση συζήτησης αλλά θα διαπραγματευτεί τα σημεία του που θεωρεί αρνητικά. Να σημειώσω εδώ ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν προσυπέγραψε το πλαίσιο Γκουτέρες. Ένα άλλο παράδειγμα έντονης διαφωνίας μεταξύ υποστηρικτών του κοινού στόχου ήταν και σφοδρή σύγκρουση των κ.κ. Μαυρογιάννη και Δημητριάδη για το τι ακριβώς έγινε στο Κράν Μοντανά και κατά πόσον το κείμενο Εϊντε της 30ης Ιουνίου του 2017 ήταν το πλαίσιο, τελεία και παύλα ή είχαμε αναθεώρηση στις 4 Ιουλίου του 2017. Επίσης ορισμένοι υποψήφιοι που αποδέχονται τη ΔΔΟ, υιοθετούν την εκ περιτροπής προεδρία, άλλοι είναι επιφυλακτικοί και άλλος την απορρίπτει και προτιμά Προεδρικό Συμβούλιο, ο κ. Χριστοφίδης π.χ. ο οποίος βλέπει την λύση του προβλήματος ασφάλεια μέσον της συμμετοχής της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, κάτι με το οποίο συμφωνεί και ο κ. Νεοφύτου αλλά δεν το υιοθετούν οι κ.κ. Μαυρογιάννης και Χριστοδουλίδης, ο καθένας για τους λόγους του, αλλά δεν το βλέπουν ούτε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ούτε ο ΥΠΕΞ Γ. Κασουλίδης.
Μιας και ο λόγος για τον κ. Κασουλίδη, έχει επικρίνει με σαφήνεια τις τοποθετήσεις του Γ.Γ. του ΟΗΕ στην πρόσφατη έκθεση του προς το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού. Τον επικρίνει ότι τηρεί ίσες αποστάσεις και αποφεύγει να κατονομάσει τον υπαίτιο του αδιεξόδου, εκείνον που επιχειρεί αναβάθμιση της αποσχιστικής οντότητας. Παρεμπιπτόντως αν αυτά τα έλεγε άλλος από τον κ. Κασουλίδη, φανταστείτε τι θα του έγραφαν ορισμένοι γνωστοί κύκλοι που θεωρούν έγκλημα ισοδύναμο του προπατορικού αμαρτήματος, να επικρίνει κάποιος τον Γ.Γ. του ΟΗΕ. Και ανάμεσα σ΄ αυτούς του κύκλους υπάρχουν και πολιτικοί και δημοσιογράφοι και οργανωμένα σύνολα. Σαν πως και αν ένα πρωί ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, ενεργώντας κατ΄εντολή της προϊσταμένης αρχής μας πεί ως εδώ ήταν, πρέπει να το αποδεκτούμε. ΄Η αν προβεί σε ενέργειες που αντιτίθενται στις αποφάσεις του ΟΗΕ απλά να σιωπήσουμε.
Οι διαφορές λοιπόν στο κυπριακό είναι υπαρκτές, ουσιαστικές. Άλλες είναι πρωτεύουσες και άλλες δευτερεύουσες και η ύπαρξη τους καθιστά ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή ενότητα και συνεργασία, το ελάχιστον στο κυπριακό. Αυτό προϋποθέτει πρώτα απ΄ όλα οι πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής να μιλούν και να συζητούν μεταξύ τους και όχι ο ένας να αρνείται καν να συνομιλήσει με τον άλλον και άλλοι να διαπληκτίζονται σε βαθμό απαράδεκτο. Το μέγεθος του αντιπάλου, η διεθνής συγκυρία, η κατάσταση στα κατεχόμενα και οι πολλές μεγάλες και μικρές διαφωνίες εντός της ε/κ πλευράς, επιβάλλουν ήπιο κλίμα, ενωτική διάθεση και συνεργασία και όχι αφορισμούς και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς.
