Της Ανδρούλας Γκιούρωφ
Φτάνουμε αισίως προς το τέλος της προεκλογικής εκστρατείας με τα συνθήματα να υποκαθιστούν τον πολιτικό λόγο, την υποκρισία και τον εμπαιγμό να κυριαρχούν και ο κομματικός αυταρχισμός να δείχνει τα δόντια του στους φερόμενους ανυπάκουους ή «αντάρτες».
Λίγο , πολύ αυτό το πολιτικό «κοκτέιλ» γευτήκαμε και σε παλαιότερες προεκλογικές αναμετρήσεις. Μόνο που σήμερα προμηνύει μία κάθετη διάσπαση σε μεγάλα και μικρά κομματικά σχήματα. Εγκυμονεί ενδεχομένως και μια εξέλιξη δημιουργίας νέων κομμάτων ή κινημάτων παρόλο που στην Κύπρο συγκριτικά με τον πληθυσμό μας (και στις ελεύθερες περιοχές και στα κατεχόμενα ) έχουμε πλεονασμό με τα περισσότερα από αυτά να είναι προσωποπαγή και εφήμερα. Αν εξαιρέσουμε τα κόμματα της Δεξιάς (ΔΗΣΥ) της Αριστεράς (ΑΚΕΛ) και του κέντρου (ΔΗΚΟ ΕΔΕΚ) τα υπόλοιπα δεν έχουν λόγο ύπαρξης και συνήθως σε καιρούς εκλογικών αναμετρήσεων γίνονται το δεκανίκι των εκάστοτε υποψηφίων επιδιώκοντας το μερτικό τους από την πίτα της εξουσίας.
Τώρα βέβαια η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική γιατί ένας εκ των βασικών υποψηφίων ο Ν.Χριστοδουλίδης προερχόμενος μεν από το ΔΗΣΥ κατόρθωσε να συσπειρώσει γύρω του τα κόμματα του κεντρώου χώρου ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ, την πρώην (συναγερμογενή) Αλληλεγγύη αλλά και υποστηρικτές από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα που διευρύνεται από την δεξιά την άκρα δεξιά μέχρι την Αριστερά και την λεγόμενη άκρα Αριστερά .
Αυτό το πολύχρωμο παζλ δεν αποτελείται κατ’ ανάγκην από άτομα που έχουν απογοητευθεί ή απομακρυνθεί από τα κόμματα στα οποία ανήκαν προηγουμένως. Είναι επίσης υπεραπλουστευμένη η εκτίμηση ή η κατηγορία ότι είναι οι συνήθεις κακοφανισμένοι.
Η συντριπτική πλειοψηφία είναι άτομα που αναζητούν μια άλλην εναλλακτική επιλογή από αυτές που προσφέρει το «πανέρι» των υποψηφιοτήτων.
Δεν είναι τυχαία λοιπόν που τα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ επικεντρώνουν τα πυρά τους κατά του ανεξάρτητου υποψηφίου Νίκου Χριστοδουλίδη .Έχουν εξαντλήσει το κατηγορητήριο τους εναντίον του και δεν έχουν την πρόνοια να διατηρήσουν τουλάχιστον κάποιες γέφυρες ως ρεζέρβα που ενδεχομένως ή ο ένας ή ο άλλος θα χρειαστούν στον β’ γύρο. Έτσι συμπεριφέρονται ασυλλόγιστα σπασμωδικά και εν βρασμώ ψυχής. Ο μεν πρόεδρος του ΔΗΣΥ και υποψήφιος για την προεδρία, ενώ δήλωνε πως ο Συναγερμός δεν είναι κόμμα διαγραφών τώρα ξεκίνησε ένα γερό ξεκαθάρισμα διαγράφοντας από το κομματικό μητρώο ακόμα και ιστορικά στελέχη του ΔΗΣΥ. Όπως τον Ανδρέα Τσαγγαρίδη πρώην Οργανωτικό του ΔΗΣΥ ο οποίος θεωρείτο και θεωρείται ο στυλοβάτης του κόμματος. Πέραν του γεγονότος ότι αυτός βοήθησε τον κ. Αβέρωφ Νεοφύτου να ανέβει ένα, ένα όλα τα σκαλοπάτια της κομματικής πυραμίδας. Από την ηγεσία της ΝΕΔΗΣΥ, στο δημαρχείο της Πόλης Χρυσοχούς, στη Βουλή, στο υπουργείο Συγκοινωνιών, και στην ηγεσία του ΔΗΣΥ.
Από τον Ανδρέα Τσαγγαρίδη πήρα συνέντευξη πριν πολλά χρόνια και εκτίμησα την ποιότητα και το ήθος του ανδρός παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε διαφορετικά ιδεολογικο-πολιτικά στρατόπεδα.
Είναι αυτός που εμπόδισε τον Κληρίδη να παραιτηθεί και να εγκαταλείψει την πολιτική το 1976, και είναι αυτός που με 5-6 άλλους έστησαν τον Συναγερμό, τον οργάνωσαν και τον ανέδειξαν σε πρωτόγνωρα ποσοστά .
Πέραν του Α. Τσαγγαρίδη διαγράφτηκαν και πολλοί άλλοι με τον αναπληρωτή πρόεδρο του Συναγερμού Χάρη Γεωργιάδη να λέει και το αμίμητο πως «έφυγαν μόνοι τους».
Επίσης στην ΕΔΕΚ λήφθηκαν αποφάσεις για διαγραφές- κατά την προσωπική μου εκτίμηση- βεβιασμένες άτοπες και ενδεχομένως λανθασμένες.
Στο ΑΚΕΛ δεν έχουν πλέον άλλους να διαγράψουν. Οι εκκαθαρίσεις έγιναν τα τελευταία 10-15 χρόνια και τώρα έχουν την εντύπωση πως θα επαναφέρουν όσους μεταχειρίστηκαν κατά παράβαση του καταστατικού και με συνοπτικές διαδικασίες τους έδειξαν την έξοδο. Άλλοι βέβαι προτίμησν την έξοδο παρά την φίμωση. Δυστυχώς το ιστορικό ΑΚΕΛ μετεξελίσσεται σε ένα νέου τύπου Αριστερό κόμμα, χωρίς μια σταθερή ιδεολογία με ηγέτες κατώτερους των περιστάσεων να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και τις προκλήσεις των καιρών. Το ίδιο πρόβλημα βέβαια αντιμετωπίζουν και όλα τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης τα οποία συμφιλιώθηκαν ή ταυτίστηκαν με τις αντιδραστικές πολιτικές της Ε.Ε. ή υιοθέτησαν αντιλαϊκά μνημόνια. Για την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων δεν ευθύνονται μόνο οι εργοδότες. Αυτοί την δουλειά τους κάνουν και είναι καλά προπονημένοι πως να εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους και πως να αυγατίζουν τα κέρδη τους σε βάρος τους.
Έχει χρόνια και ζαμάνια να δούμε μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις στον ιδιωτικό τομέα που η καθολικότητα τους θα είχε και απήχηση και αποτέλεσμα. Οι σποραδικές απεργίες των «προνομιούχων» δημοσίων και ημι-δημόσιων υπαλλήλων γίνονται εκ του ασφαλούς. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα βρίσκονται εδώ και πολλά χρόνια στον τοίχο και προσπαθούν να τα βολέψουν και να βολευτούν .Έχασαν την εμπιστοσύνη τους γιατί πέραν από συνθήματα και μεγαλοστομίες «χόρτασαν» με τα μεγάλα τίποτα που τους πρόσφεραν. Γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια τα Αριστερά κόμματα μετρούν απανωτές ήττες.
Σήμερα υπάρχει μεγάλος αναβρασμός για την ΑΤΑ , την κατάργηση του πέναλτι για την συνταξιοδότηση στο 63ο και άλλα. Ποιοι όμως έβαλαν τις υπογραφές τους και ψήφισαν και με τα δύο τους χέρια για να εφαρμοστούν αυτές οι αντιλαϊκές αποφάσεις; Η δεξιά που της άνοιξαν τον δρόμο αλλά κυρίως η Αριστερά η οποία εγκλωβίστηκε και υποχώρησε σ’ έναν πρωτόγνωρο κομφορμισμό.
Η Αριστερά που κάποτε ήταν στην πρωτοπορία των κινητοποιήσεων κατά των πολέμων, σήμερα έχει λουφάξει και αρθρώνει μόνο συνθήματα. Σήμερα που το ΝΑΤΟ διευρύνεται όλο και πιο επικίνδυνα και ο πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ρωσίας απειλεί να πάρει διαστάσεις πυρηνικού η Αριστερά ψελλίζει κάποια θέματα αρχών ξεχνώντας το ιστορικό παρελθόν της. Αλλά και κυρίως γιατί το ΝΑΤΟ που σηκώνει σήμερα κεφάλι ευθύνεται για την τραγωδία της Κύπρου και βρίσκει πρόθυμους Κύπριους συγγραφείς να υμνούν την αμαρτωλή Αμερική που μας κουβάλησε την Τουρκία.Και όταν υστερικά φωνάζουν «λύση τώρα» δεν μπορεί να μας διαφεύγουν τα για χρόνια σχέδια τους για διχοτόμηση της πατρίδας μας.
Μαρασμός και απαξίωση
Η αντίθετη άποψη, ο αντίλογος, οι διαφορετικές κρίσεις εντάσσονται σε μια διαλεκτική διαδικασία που οδηγεί πάντα σε σωστές αποφάσεις .Εάν αυτή η διαλεκτική εφαρμόζονταν θα οδηγούσε τα κόμματα σε ενίσχυση και ενδυνάμωση και όχι στον μαρασμό και την απαξίωση που βρίσκονται σήμερα. Χρειάζεται μεγάλη ευψυχία, μεγαλοθυμία και διορατικότητα ένας ηγέτης να αφουγκράζεται περισσότερο τους διαφωνούντες παρά τους κόλακες και τους γλείφτες. Δυστυχώς υπερισχύουν οι μικρότητες , οι εγωισμοί και τα συμφέροντα ποιος ή ποιοι θα διατηρήσουν τις καρέκλες τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις η σιωπή είναι χρυσός και όταν οι διαφωνίες είναι ελλειπούσες το τέλμα είναι αναπόφευκτο. Επιλέγεται η ασφαλής οδός με το χάιδεμα των αυτιών του κομματικού ηγέτη για την εφήμερη ικανοποίηση του και όχι το καλό του κόμματος ή της παράταξης ή ευρύτερα των πολιτών εάν ισχύουν οι διακηρύξεις τους πως είναι τα συμφέροντα του λαού που θέλουν να υπηρετούν.
Διχασμός, διαγραφές , μικρές νίκες και μεγάλες ήττες
Δεν είναι η πρώτη φορά που τα δύο μεγάλα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ βρέθηκαν μπροστά σε κινδύνους διάσπασης και εν μέρει έχασαν χιλιάδες οπαδούς , μέλη ή ψηφοφόρους. Το ίδιο ισχύει για το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ. Τώρα το Κίνημα των Οικολόγων βρίσκεται ενώπιον μιας τέτοιας απειλής. Εφόσον δεν βρήκε το θάρρος ή τουλάχιστον μια πολιτική πυξίδα να τοποθετηθεί με ποιόν υποψήφιο θα συμπορευτεί. Το να αφήνονται τα μέλη και οι οπαδοί να κάνουν τις επιλογές τους είναι μεν μια άποψη αλλά όχι στο τέλος να τους ζητάνε και εξηγήσεις ότι δεν πειθαρχούν.
Καμιά φορά η επιτήδεια ουδετερότητα βλάπτει πολύ περισσότερο από μια κακή επιλογή. Τουλάχιστον θα γνωρίζουν οι οπαδοί που «παν τα τέσσερα» της ηγεσίας τους και, πως πέραν από τα οικολογικά έχουν και έναν πολιτικό λόγο, ορθό ή λανθασμένο να εκφέρουν για το κυπριακό, την οικονομία και τα εσωτερικά ζητήματα. Από την στιγμή που δεν πήραν θέση δεν μπορεί η ηγεσία να βγαίνει και να κουνά το δάκτυλο σε όσα μέλη ή στελέχη του βρίσκονται στις εξέδρες των διάφορων υποψηφίων. Ας κατέρχονταν με δικό τους. Τόσοι και τόσοι σχετικοί και άσχετοι βρέθηκαν στο ψηφοδέλτιο.
Σε λιγότερο από ένα μήνα οι πολίτες θα έχουν τον πρώτο λόγο να επιλέξουν τον ηγέτη που κρίνουν ως άξιο να πάρει το πηδάλιο του τόπου . Ύστερα θα έλθει ο λογαριασμός για τους νικητές και τους ηττημένους. Και το κεφάλαιο των κομμάτων θα ξανανοίξει. Ή που θα εκσυγχρονιστούν η που θα αυτοδιαλυθούν ή που θα συνεχίσουν να λειτουργούν σε ένα τέλμα απαξίωσης μη παραδεχόμενοι ευθύνες για μια ακόμα ήττα. Γιατί οι ήττες δεν μπορεί να είναι πάντα ορφανές.
