Πώς ένας λαός θύμα μετατρέπεται σε λαό θύτη, «μην έχοντας μάθει τίποτα και μην έχοντας ξεχάσει τίποτα».
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Ο διευθυντής μιας συντηρητικής, φιλοκυβερνητικής εφημερίδας, παραπονιόταν τις προάλλες «ότι η μνήμη του Ολοκαυτώματος υποχωρεί ραγδαία. Είναι πολλοί όσοι δεν θυμούνται, δεν έχουν ποτέ διαβάσει κάτι για αυτό, δεν θεωρούν ότι τους αφορά» και είναι εξαιτίας αυτής της υποχώρησης της μνήμης που, πιστεύει, εκδηλώνεται «βίαιος αντισημιτισμός» στα αμερικανικά πανεπιστήμια.Θα συμφωνήσω, αλλά μόνο κατά το ήμισυ, με τον αρθρογράφο. Όντως η ανθρωπότητα μοιάζει να έχει ξεχάσει τον Φασισμό και το Ολοκαύτωμα. Για αυτό και επιτρέπει στο εβραϊκό κράτος αυτό να επαναλαμβάνει, σήμερα, εις βάρος των Παλαιστινίων, τις μεθόδους του Φασισμού και του Ολοκαυτώματος, θύματα των οποίων έπεσαν οι ίδιοι οι Εβραίοι προ ογδόντα ή ενενήντα ετών.
Mια Γαλλοεβραία φίλη, που οι μισοί της πρόγονοι χάθηκαν στο Άουσβιτς, εμφανώς συντετριμμένη, γιατί ο κόσμος που έφτιαξε στο μυαλό της γίνεται κομμάτια από την ίδια τη δράση των ομοφύλων της, μου στέλνει διαρκώς πολλά μηνύματα με πληροφορίες και καταγγελίες για τα συμβαίνοντα στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Το τελευταίο που έλαβα ήταν το εξής:
«Συγχωρέστε με που σας βομβαρδίζω με e-mails, αλλά βλέπω τους χειρότερους εφιάλτες από τις 7 Οκτωβρίου. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν επιζώντα των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και σε αυτόν τον Παλαιστίνιο που συνελήφθη, βασανίστηκε και είναι τώρα μια σκιά του εαυτού του; Είναι σαν μια τρέλα αναπαραγωγής -μια τρομακτική (παραισθητική) επανάληψη (‘Pardonnez moi de vous accabler de mails, mais là , je crois faire le pire des cauchemars depuis le 7 Octobre. Quelle différence entre un rescapé des camps de concentration nazis et ce palestinien arrêté, torturé, plus qu’amaigri? Comme une folie de reproduction – répétition hallucinatoire!’).
Aυτοί που σήμερα βοηθάνε και συμπράττουν στο μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, στη μεγαλύτερη και πιο αποτρόπαιη θηριωδία που έχει ζήσει η ανθρωπότητα εδώ και δεκαετίες, είτε παθητικά, κάνοντας ότι δεν βλέπουν, δεν ακούν και δεν καταλαβαίνουν, αγνοώντας ή υποβαθμίζοντας και αποκρύπτοντας τις ειδήσεις σχετικά με τη συντελούμενη εθνοκάθαρση και γενοκτονία, είτε, πολύ περισσότερο, υποστηρίζοντας και δικαιολογώντας την ενεργά, με το διαβόητο «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», φέρουν και οι ίδιοι ευθύνη για το έγκλημα, όπως έφερε και ο Πόντιος Πιλάτος. Είναι οι ίδιοι που στην Κατοχή θα κατέδιδαν τους Εβραίους στους Γερμανούς. Και είναι συχνά οι απόγονοι, πολιτικοί και ιδεολογικοί τουλάχιστον, αν όχι και φυσικοί, όσων όντως κατέδωσαν τους Εβραίους στους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Άλλωστε οι ιστορικές ρίζες του κυβερνώντος το Ισραήλ κόμματος Λικούντ του πρωθυπουργού Νετανιάχου δεν είναι άλλες από το ρεύμα του «αναθεωρητικού σιωνισμού», φασιστικής έμπνευσης, που γεννήθηκε στον μεσοπόλεμο και αγωνιζόταν ανέκαθεν για την συμπερίληψη στο Ισραήλ τουλάχιστον όλης της Παλαιστίνης. Το 1948, δεκάδες επιφανείς Εβραίοι, με πρώτο και καλύτερο τον Άλμπερτ Άινσταϊν, επεσήμαναν την ομοιότητα αυτού του ρεύματος με τον Ναζισμό και υπενθύμισαν τις εγκληματικές τρομοκρατικές πρακτικές του κατά Αράβων, Βρετανών αλλά και των ίδιων των Εβραίων που διαφωνούσαν μαζί του, με επιστολή τους στους New York Times. Αυτό το ρεύμα και προσωπικά ο Νετανιάχου έχουν κατηγορηθεί επίσης ως υπεύθυνοι για τη δολοφονία του τότε πρωθυπουργού του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν, που υπέγραψε τις συμφωνίες ειρήνης με τον Γιασσέρ Αραφάτ. Όταν έγινε αυτή η δολοφονία, ένας Ισραηλινός δημοσιογράφος τη χαρακτήρισε νίκη του πνεύματος του σιωνιστικού ολοκληρωτισμού επί του δημοκρατικού πνεύματος των Ελλήνων.
Σήμερα, οι προειδοποιήσεις αυτών των πολύ σημαντικών Εβραίων επαληθεύονται πανηγυρικά. Το Ισραήλ κυβερνά μια συμμαχία της (όσο ποτέ άλλοτε απερίφραστης) κοσμικής άκρας δεξιάς του Νετανιάχου με τη θρησκευτική φονταμενταλιστική άκρα δεξιά και ο ίδιος ο Ισραηλινός πρωθυπουργός χαρακτηρίζεται ως «νονός του σύγχρονου ισραηλινού φασισμού»). Αυτή η συμμαχία πραγματοποιεί τώρα τη δική της «τελική λύση» στην Παλαιστίνη και είναι η ίδια που επιδιώκει τη γενίκευση του πολέμου σε όλη τη Μέση Ανατολή, ακολουθώντας τις ιδέες του Haushofer, του ιδρυτή της θεμελιωμένης επί της ανισότητας γερμανικής γεωπολιτικής που ενέπνευσε και τον Χίτλερ.
Mέλος της Ακαδημίας Επιστημών του Ισραήλ, επιζών του Ολοκαυτώματος και επιφανέστερος ισραηλινός μελετητής του Φασισμού, ο Zeev Sternhell, έγραψε ένα δοκίμιο το 2018, πριν πεθάνει, υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Στο Ισραήλ, αυξανόμενος Φασισμός και ένας Ρατσισμός ανάλογος με αυτόν του πρώιμου Ναζισμού». Κατά τον Sternhell η διαφορά μεταξύ αυτών και των ορίτζιναλ Ναζί είναι ότι δεν θέλουν τη φυσική εξόντωση των Παλαιστινίων, αλλά επιδιώκουν «μόνο» να τους αρνηθούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα».
Αυτά ίσχυαν ενδεχομένως το 2018. Τώρα οι κυβερνώντες το Ισραήλ περνάνε σταδιακά από τη φάση της καταπίεσης στη φάση της εξόντωσης των Παλαιστινίων, δηλαδή από τον «πρώιμο» στον «ώριμο» Ναζισμό. Και δεν περίμεναν για να το κάνουν την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου. Άρχισαν πολύ νωρίτερα στη Δυτική Όχθη, όταν ο χαρακτηριζόμενος από τους πολιτικούς αντιπάλους του ως σαδιστής υπουργός Εθνικής Ασφάλειας του Ισραήλ Μπεν-Γκβιρ (κάτι σαν ένοπλος Σόιμπλε δηλαδή) κάλεσε επανειλημμένα στην εξόντωση χιλιάδων Παλαιστινίων.
Είναι ασφαλώς τραγικό το πώς ένας λαός θύμα μετατρέπεται σε λαό θύτη, «μην έχοντας μάθει τίποτα και μην έχοντας ξεχάσει τίποτα», χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι θέτει έτσι τα ίδια τα θεμέλια της δικής του πτώσης.
Όσο για μας, πράγματι ξεχάσαμε την ιστορία, ξεχάσαμε το πού οδήγησε την ανθρωπότητα ο ολοκληρωτισμός πριν έναν αιώνα και πού την οδηγεί σήμερα η επανεμφάνισή του.
Πηγή:Konstantakopoulos.gr
