Το πρόβλημα του κ. Σχοινά, όπως και όλου του «ευρωτλαντικού ιερατείου» φαίνεται να είναι περισσότερο η δημοκρατία στη Ρωσία, παρά η δημοκρατία στην ΕΕ.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δεν έγινε τυχαία αντιπρόεδρος της Κομισιόν ο Έλληνας, κατά την καταγωγή τουλάχιστον, Μαργαρίτης Σχοινάς. «Παιδί του σωλήνα» του «ευρωατλαντικού ιερατείου», χωρίς καμιά κοινωνική ή εθνική εμπειρία και αναφορά, εργάζεται όλη του τη ζωή σε γραφεία ευρωβουλευτών και σε διάφορα πόστα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Δεξί χέρι του Γιούνκερ στην περίοδο καταστροφής της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ (γνωστής ως Μνημόνια και Δανειακές), έφτασε να γίνει αντιπρόεδρος της Κομισιόν, επί προεδρίας Φον Λάιεν («Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις», Αντισθένης). Και, όπως αποκαλύπτεται τώρα, νοιώθει πιο ελεύθερος να αναλάβει ήκιστα δημοκρατικές «ανιχνευτικές» πρωτοβουλίες, που πιθανώς βέβαια δεν έχουν προσωπικό χαρακτήρα.
Όπως αποκάλυψε προ ημερών το Politico ο κ. Σχοινάς παρευρέθη τον περασμένο Δεκέμβριο στο φεστιβάλ της νεολαίας των «Αδερφών της Ιταλίας», ενός κόμματος όχι απλά ακροδεξιού, αλλά με σαφείς φασιστικές τάσεις.
Η πρόεδρός του, Meloni, που φέρεται τώρα φαβορί για τη θέση του επόμενου Πρωθυπουργού της Ιταλίας, μπήκε στα 15 της στο νεοφασιστικό Εθνικό Κοινωνικό Κίνημα, τον απόγονο των Ιταλών φασιστών και διατηρεί πάντα το φασιστικό σύμβολο της τρίχρωμης φλόγας ως το σύμβολο του κόμματός της.
Στους εκλογικούς σχηματισμούς της συμμετέχει και η εγγονή του Ντούτσε Μπενίτο Μουσολίνι, επί των ημερών του οποίου η Ιταλία επετέθη στην Ελλάδα. (Το γράφουμε μπας και το έχουμε ξεχάσει και αυτό, όπως και τόσα άλλα). Το πρόβλημα του κ. Σχοινά, όπως και όλου του «ευρωτλαντικού ιερατείου» φαίνεται να είναι περισσότερο η δημοκρατία στη Ρωσία, παρά η δημοκρατία στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο αντιπρόεδρος δεν περιορίστηκε στους Ιταλούς φασίστες, συναντήθηκε και με τους Ισπανούς, του Vox, που αντιγράφουν, σχεδόν mot à mot την ναζιστική φρασεολογία και τεχνική των Ναζί κατά τις προεκλογικές εκστρατείες τους, ιδίως εναντίον των εγκαταλελειμμένων παιδιών, των αναπήρων και της αριστεράς.
Αντιρωσικό, όχι φιλορωσικό μέτωπο
Βεβαίως και η Μελόνι και το Vox και ο κ. Σχοινάς έχουν ένα κοινό σημείο: υποστηρίζουν τον Ζελένσκι. Και οι «Αδελφοί της Ιταλίας» και το Vox (αν και στην αντιπολίτευση) υποστήριξαν ενθέρμως την αποστολή ιταλικών και ισπανικών όπλων στο Κίεβο. Τις τελευταίες μέρες μάλιστα η Μελόνι έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι μια κυβέρνηση με τη δική της συμμετοχή θα εξακολουθήσει να στέλνει όπλα στην Ουκρανία. Σε θέματα υποταγής στο ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς δεν χωρούν ασφαλώς μικροκομματικά παιχνίδια! Το συμφέρον του έθνους (αλλά ποιανού έθνους;) πάνω από όλα.
Τώρα θα μου πείτε ότι εσείς διαβάσατε στις εφημερίδες σας ότι ο Πούτιν έριξε την κυβέρνηση της Ιταλίας και, επομένως, οδηγεί τη Μελόνι στην εξουσία. Το διαβάσατε γιατί έπρεπε να το διαβάσετε.
Δεν πρόκειται για τον Πούτιν, αλλά για τομείς του ευρωπαϊκού και αμερικανικού μεγάλου κεφαλαίου που στρέφονται τώρα όλο και περισσότερο προς την άκρα δεξιά, ως το plan B του σημερινού συστήματος εξουσίας στη Δύση, πολύ περισσότερο φοβούμενα την κοινωνική κρίση που υπήρχε και προ Ουκρανίας, αλλά απειλεί πια πολύ περισσότερο. Λένε ότι θέλουν να οχυρώσουν την Ευρώπη απέναντι στους μετανάστες, στην πραγματικότητα θέλουν να οχυρώσουν την Εξουσία του μεγάλου Κεφαλαίου απέναντι στους εργαζόμενους και τις κοινωνίες που, ακόμα κι αν δεν το θέλουν, σπρώχνονται πια στην εξέγερση, από την ίδια τη δυναμική της οικονομικής κρίσης, ακόμα και για λόγους απλής επιβίωσης.
Η Κομισιόν δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις ρίζες αυτής της κρίσης, ούτε να πιέσει σε μια προσπάθεια ειρήνευσης στην Ουκρανία και διακοπής του Ψυχρού Πολέμου. ‘Εχει γίνει η ίδια ο φορέας των πιο ακραίων ΝΑΤΟϊκών εξτρεμιστών, και ήταν πιο εύκολο να γίνει, λόγω του απολύτως αντιδημοκρατικού τρόπου συγκρότησης αυτού του οργάνου, που το αφήνει περισσότερο από όλα στο απυρόβλητο κάθε επιρροής από τους λαούς της ‘Ενωσης.
Μη μπορώντας να αντιμετωπίσει τις αιτίες της κρίσης, καταλήγει αναπόφευκτα, έστω και αν το κάνει δειλά προς το παρόν, να «εξερευνά» τις δυνατότητες «σύγκλισης» με τους φασίστες και λοιπούς ακροδεξιούς, όχι γιατί το θέλει, αλλά γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Το προηγούμενο του μεσοπόλεμου
Τα ίδια άλλωστε συνέβησαν και στον μεσοπόλεμο. Πίσω από τη δήθεν «φιλολαϊκή» και «εθνική» δημαγωγία των Μουσολίνι και Χίτλερ, ήταν το χρήμα της Fiat, της ‘Ερικσον, της Κρουπ, της Τύσεν, της Ζίμενς, των κολοσσών που διαφεντεύουν και σήμερα την οικονομία της Ευρώπης. Ο Φασισμός και ο Ναζισμός ήταν οι μέθοδοι των ιθυνουσών τάξεων στην Ευρώπη να απαντήσουν σε μια κρίση που απειλούσε την εξουσία τους και έκανε τις παραδοσιακές, κοινοβουλευτικές, «δημοκρατικές» μεθόδους διακυβέρνησης αναποτελεσματικές. Στη Γαλλία πρόσφατα, ήταν ο δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης της Φιγκαρό που χρηματοδότησε τον καθαρά νεοναζιστικών τάσεων Ερίκ Ζεμούρ.
Τι υπόσχονται στους Ιταλούς τα τρία κόμματα της δεξιάς και άκρας δεξιάς που συνασπίστηκαν; Περαιτέρω κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, απαλλαγή φορολογίας για το μεγάλο κεφάλαιο, στροφή στην πυρηνική ενέργεια.
Στελέχη του κόμματος της Μελόνι κατηγορήθηκαν και για μια επίθεση κατά της έδρας των ιταλικών συνδικάτων.
Από τον αντισημητισμό στην ισλαμοφοβία
Το κερασάκι στην τούρτα των υποσχέσεων είναι ο απηνής διωγμός των μεταναστών από τον Νότο, γιατί για τους Ουκρανούς βέβαια ισχύουν άλλα κριτήρια. Το «αντιμεταναστευτικό» ρεύμα το έχει πολιτικά διευκολύνει και η αριστερά με την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» σε συνδυασμό με την αδιαφορία για τα πραγματικά προβλήματα που δημιουργούνται σε περιοχές υπερσυσσώρευσης μεταναστών και την απουσία μιας ολιστικής συγκροτημένης πολιτικής.
Οι μετανάστες και το Ισλάμ έχουν πάρει τώρα στην ιδεολογία της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς τη θέση που είχαν οι Εβραίοι στον κλασικό φασισμό και ναζισμό. Μιας και οι φουκαράδες της Δύσης δεν μπορούν να τα βάλουν με τα αφεντικά, καλούνται να βγάλουν το άχτι τους στους από κάτω, όπως ένας ξεθεωμένος και εξευτελισμένος από τον εργοδότη του σύζυγος ξεσπάει στη γυναίκα του και στα παιδιά του όταν γυρνάει στο σπίτι. Επαναλαμβάνουμε βέβαια: αυτό δεν απαλλάσσει όσους αντιτίθενται στις αντιμεταναστευτικές βαρβαρότητες να προτείνουν μια εναλλακτική πολιτική και όχι να περιορίζονται σε μαθήματα ηθικολογίας και ενοχοποίησης όσων ανθρώπων αντιμετωπίζουν συγκεκριμένα προβλήματα εξαιτίας της μετανάστευσης ή και ανησυχούν για το μέλλον των εθνών τους. Η ισλαμοφοβία δεν έχει εξαλείψει, αλλά έχει απωθήσει σε λανθάνουσα θέση τον παραδοσιακό αντισημητισμό. ‘Αλλωστε επί Νετανιάχου το Ισραήλ αποκατέστησε πολύ καλές σχέσεις με τη μεγάλη πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κινημάτων άκρας ή ριζοσπαστικής δεξιάς.
Φυσικά, ούτε η αριστερά, ούτε η δεξιά δεν επιμένουν στα τεράστια προβλήματα, συνήθως δυτικής προέλευσης, περιλαμβανομένων των επεμβάσεων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, που εξηγούν τα πρωτοφανή στην ιστορία κινήματα μετανάστευσης λαών που παρατηρούμε. Ισοπέδωσαν οι Γάλλοι τη Λιβύη, αποσταθεροποίησαν ολόκληρη την υποσαχάρια Αφρική, κλαίνε τώρα για τους πρόσφυγες και μετανάστες που τους έρχονται.
Είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί το μεταναστευτικό και προσφυγικό πρόβλημα της Ευρώπης, αν δεν σταματήσουν άμεσα οι διαρκείς στρατιωτικές επεμβάσεις της Δύσης και αν δεν τροποποιηθεί ριζικά η οικολογική και οικονομική της πολιτική.
Η Ευρώπη έχει μέλλον μόνο ως παραγωγός ιδεών που θα ανοίξουν δρόμο σε όλη την ανθρωπότητα, όπως το έπραξε κατά καιρούς στο διάστημα των τελευταίων 500 ετών. Δεν έχει απολύτως κανένα, ως θλιβερό και επικίνδυνο απομεινάρι της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, υποταγμένο όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της στην Αμερική και το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο.
Η κρίση παράγει ριζοσπαστισμό
Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος βαθαίνει τώρα την πολλαπλή συστημική κρίση στην οποία βρίσκεται η ΕΕ και τα κράτη της, τουλάχιστο από το 2010, όπως και όλες τις άλλες κρίσεις του κόσμου μας. Όπως και στο μεσοπόλεμο, στο μέτρο που οι δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι είναι της αριστεράς, της κοινωνίας, της δημοκρατίας και της οικολογίας, δεν είναι σε θέση να προσφέρουν αξιόπιστη εναλλακτική και γνώρισαν, στο πρόσφατο παρελθόν, σειρά από βαριές ήττες, όπως στην Ελλάδα και τη Βρετανία (για την Ιταλία δεν συζητάμε, είναι κατάντια η σημερινή «αριστερά» της, όπως και τα «πέντε αστέρια») και όσο, κυρίως, δεν τολμάνε να αντιταχθούν στο ΝΑΤΟ και τον Νέο Ψυχρό Πόλεμο κατά της Ρωσίας, η στροφή γίνεται προς την άκρα δεξιά, πολλαπλασιάζοντας τις πιθανότητες να πάμε σε καταστροφική εξέλιξη για όλη την ήπειρο και για όλο τον πλανήτη.
Οι επαφές Σχοινά με τους Ιταλούς και Ισπανούς φασίστες δεν είναι τυχαίο γεγονός, αλλά συνιστούν μια πρώτη ανίχνευση των κέντρων εξουσίας της Ευρώπης με δυνάμεις που εκπροσωπούν το χειρότερο παρελθόν της, ακόμα κι όταν προσπαθούν να το κρύψουν. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι ο Εμανουέλ Μακρόν, σπάζοντας την παράδοση όλης της 5ης Δημοκρατίας, απέφυγε να καλέσει τους ψηφοφόρους να καταψηφίσουν τους υποψηφίους της άκρας δεξιάς, ώστε να ανακόψει την άνοδο της ενωμένης υπό τον Μελανσόν γαλλικής αριστεράς. ‘Άλλωστε υιοθέτησε και ο ίδιος μερικές από τις χειρότερες πρακτικές της γαλλικής άκρας δεξιάς, υποτίθεται για να την ανακόψει.
