Στην εκδήλωση ΑΚΕΛ:  «Οι προοπτικές της Ε.Ε. και το κυπριακό πρόβλημα»

Από μέρους του ΑΚΕΛ σας καλωσορίζω στη σημερινή εκδήλωση. Ιδιαίτερα θέλω να καλωσορίσω στην εκδήλωση και στην Κύπρο τον Μάρτιν Σουλτς, πρώην Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ο Μάρτιν Σουλτς από τη θέση του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου συνεργάστηκε με τους εκάστοτε Προέδρους και άλλου αξιωματούχους της Κυπριακής Δημοκρατίας για την προώθηση και επίλυση του Κυπριακού προβλήματος.
Ο Μάρτιν αναγνώριζε και υπογράμμιζε σε κάθε ευκαιρία τη σημασία που έχει η επίτευξη λύσης στο Κυπριακό τόσο για την χώρα μας όσο και για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρύτερη περιοχή μας. Τόσο εγώ όσο και ο σ. Δ. Χριστόφιας είχαμε την ευκαιρία να συνεργαστούμε μαζί του. Θέλω να τον ευχαριστήσω γι’ αυτή τη συνεργασία καθώς και την αποδοχή της πρόσκλησης να παρεβρεθεί και να μιλήσει στην εκδήλωση μας.
Ως ΑΚΕΛ ανέκαθεν επιδιώκαμε να αναδείξουμε τα ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Κύπρο. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες επηρεάζουν τη ζωή μας. Είναι υποχρέωση μας να ενημερώνουμε το λαό γι’ αυτές ώστε να έχει σωστή αντίληψη για τα ευρωπαϊκά δρώμενα. Σ’ αυτό το πλαίσιο οργανώνουμε διάφορες εκδηλώσεις. Εκδηλώσεις με θέμα την ενημέρωση πολιτών. Εκδηλώσεις διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων με δυνάμεις και προσωπικότητες της Ευρώπης που δεν ανήκουν κατ’ ανάγκη στη δική μας πολιτική οικογένεια. Αυτό βέβαια δεν συμπεριλαμβάνει σε καμία περίπτωση την ακροδεξιά. Πιστεύουμε ότι αυτό επιτάσσει η ανάγκη για επίλυση του Κυπριακού. Πιστεύουμε επίσης ότι ο δημόσιος διάλογος για τις προοπτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης  μόνο ωφέλιμος μπορεί να είναι γιατί καθιστά τους πολίτες κοινωνούς των μεγάλων ζητημάτων που ταλανίζουν σήμερα το οικοδόμημα της. Η συζήτηση για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης πρέπει κατά την άποψη μας να ανοίξει πλατιά και ουσιαστικά μέσα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ιδιαίτερα ενόψει των ευρωεκλογών. Τουλάχιστον από την πλευρά του ΑΚΕΛ, αυτό θα επιδιώξουμε εδώ στην Κύπρο, με σειρά εκδηλώσεων και δράσεων όπως η σημερινή. Θέλω γι’ άλλη μια φορά να ευχαριστήσω τον φίλο Μάρτιν για την εδώ παρουσία του και τη συμβολή του στη σημερινή μας συζήτηση.
Εδώ και αρκετά χρόνια, οι συζητήσεις για τα ευρωπαϊκά θέματα κυριαρχούνται από ένα ερώτημα: «Ποια Ευρώπη θέλουμε;». Αυτό το ερώτημα είναι απόλυτα ορθό και επίκαιρο. Εντούτοις, σε αυτό το ερώτημα υπάρχει κρυμμένη μια ουσιώδης παραδοχή: Αν συζητούμε σήμερα για ποια Ευρώπη θέλουμε, αυτό σημαίνει ότι κάτι πάει λάθος με την Ευρώπη που ήδη έχουμε. Ως ΑΚΕΛ πιστεύουμε ότι η σημερινή ευρωπαϊκή ενοποίηση πόρρω απέχει από τις ίδιες τις διακηρύξεις της και –κυριότερα- από τις προσδοκίες και τις ανάγκες των λαών στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1990, το ΑΚΕΛ αποφάσισε να συνηγορήσει-υπό προϋποθέσεις και με γνώμονα την υπόθεση του Κυπριακού- στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, διακήρυξε ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα της δραματικής αλλαγής των διεθνών συνθηκών και όχι της αλλαγής του χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Eκείνα τα χρόνια, οι εκτιμήσεις και οι προειδοποιήσεις του ΑΚΕΛ και μιας μεγάλης μερίδας της Αριστεράς στην Ευρώπη σχετικά με την καπιταλιστική φύση, την πορεία και τις πολιτικές της ΕΕ, αγνοήθηκαν ή και απαξιώθηκαν. Σήμερα όμως είναι φανερό ότι αυτές επαληθεύονται.
–        Μπορούμε άραγε σήμερα να συνεχίσουμε με τις ίδιες συνταγές του νεοφιλελευθερισμού όταν τα αποτελέσματα τους είναι εκατομμύρια άνεργοι, φτωχοί, υποαπασχαλούμενοι ακόμα και άστεγοι; Όταν ακόμα και ο Πρόεδρος της Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, παραδέχεται ότι η ΕΕ κινδυνεύει να μετατραπεί σε Άγρια Δύση του κοινωνικού ντάμπιγκ και ότι οι σημερινοί νέοι ζουν χειρότερα από τους γονείς τους;
–        Που πάνε οι διακηρυγμένες αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο κρίσιμο ζήτημα της εποχής, το προσφυγικό και το μεταναστευτικό; Οι αρχές της αλληλεγγύης αντικαθίστανται με το δόγμα της «Ευρώπης-φρούριο», με τις δεξιές και ακροδεξιές λογικές της καταστολής, της στρατιωτικοποίησης των εξωτερικών συνόρων ή τα δρομολογούμενα «κέντρα κράτησης» προσφύγων εκτός του ευρωπαϊκού εδάφους. Πόσο «ευρωπαϊκή» είναι η ξενοφοβική στάση κυβερνήσεων όπως αυτή του Όρμπαν στην Ουγγαρία ή του Κουρτς στην Αυστρια –κυβερνήσεις του Ευρωπαϊκού Λαϊκου Κόμματος; Αυτές αρνούνται να συμμετέχουν σε ένα σύστημα φιλοξενίας των προσφύγων σε όλα τα κράτη-μέλη, ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός. Είναι η στάση αυτών των δυνάμεων που οδηγεί κράτη όπως η Ελλάδα να αναλαμβάνουν ένα δυσανάλογο μερίδιο ευθύνης στη φιλοξενία προσφύγων, παρόλο που συνιστά νομική και ηθική υποχρέωση όλων ανεξαιρέτως των κρατών-μελών. Ειδικά σε αυτό το φλέγον ζήτημα, πιστεύουμε ότι οι προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης πρέπει να στείλουμε το ηχηρό μήνυμα ότι –όσο κι αν γνωρίζουμε ότι το ζήτημα της μετανάστευσης είναι σύνθετο και δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις- ο ρατσισμός και το μίσος όχι μόνο δεν αποτελούν λύση αλλά είναι μέρος του προβλήματος.
–        Στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, θέτουμε αντίστοιχα ερωτήματα: Πώς μπορεί η ΕΕ να είναι «δύναμη ειρήνης», όπως ισχυρίζεται, όταν προχωρεί σε «επενδυτική στροφή» στην πολεμική βιομηχανία; Όταν ισχυρά κράτη-μέλη της επιδίδονται σε εκτεταμένο εμπόριο όπλων με αυταρχικά καθεστώτα και εμπόλεμες χώρες της Μέσης Ανατολής; Όταν βαθαίνει διαρκώς η σύζευξη της με το ΝΑΤΟ; Όταν επιλέγεται η συνεχής κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία αντί να επιλεγεί ο διάλογος και η συνεργασία;
–        Τα δε ζητήματα της δημοκρατικής λειτουργίας, της διαφάνειας, της ουσιαστικής ισοτιμίας των κρατών-μελών εντός του οικοδομήματος της ΕΕ αποτελούν ένα από τα πιο πολυσυζητημένα ευρωπαϊκά θέματα. Στη δική μας αντίληψη, το «δημοκρατικό έλλειμα της ΕΕ» δεν είναι μόνο θέμα λειτουργίας και διαδικασιών. Είναι δομικό. Έχει ταξικό χαρακτήρα, αφού οι ελίτ και τα ισχυρά συμφέροντα κυριαρχούν σε βάρος των λαών, των πολιτών, των συνδικάτων, των κινημάτων. Χαρακτηριστική έκφραση τους είναι η τεράστια επιρροή των λόμπι των πολυεθνικών κολοσσών στη λήψη αποφάσεων από θεσμικά όργανα της ΕΕ.
Θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξει ότι δεν είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζουμε ότι, παρόλα αυτά η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θετικά και επιτεύγματα να επιδείξει. Πράγματι, θα ήταν λάθος να μην αναγνωρίσει κανείς ότι σε τομείς, όπως για παράδειγμα στο νομικό πλαίσιο για την καταπολέμηση των διακρίσεων ή στην περιβαλλοντική νομοθεσία –τομείς που για εμάς είναι πολύ σημαντικοί υπάρχουν στοιχεία όπου η Ευρώπη υπερτερεί σαφώς σε σύγκριση με χώρες ή άλλες περιφέρειες του πλανήτη. Εντούτοις, οι οικονομικές πολιτικές που έχουν κυριαρχήσει έρχονται να ακυρώσουν, στην καθημερινή ζωή και πράξη, τέτοια επιτεύγματα και κεκτημένα που μέχρι σήμερα θεωρούσαμε δεδομένα. Όταν για παράδειγμα, οξύνεται η ανεργία και η φτώχεια, τότε οι γυναίκες και άλλες κοινωνικές ομάδες που υφίστανται διακρίσεις πλήττονται διπλά.  Συνεπώς όσα κατοχυρώνουν οι νόμοι μένουν στα χαρτιά. Όπως συμβαίνει και με την περιβαλλοντική νομοθεσία, που μένει κενό γράμμα, όταν -όπως φανερώθηκε με το σκάνδαλο Diesel Gate- τα όργανα της Ένωσης κάνουν τα στραβά μάτια μπροστά στις αυθαιρεσίες των μεγαλοβιομηχανιών.
Η απάντηση σε αυτά τα μεγάλα αδιέξοδα, δεν μπορεί να είναι ο εθνικιστικός «ευρωσκεπτικισμός» της ακροδεξιάς. Δεν μπορεί να είναι οι δυνάμεις που απειλούν να πισωγυρίσουν την Ευρώπη στις πιο σκοτεινές εποχές της ιστορίας της. Η κατάσταση είναι πιο ανησυχητική από ότι νομίζουν πολλοί. Στον πολιτικό ορίζοντα της Ευρώπης βρίσκεται πλέον ένας κίνδυνος ολέθριος για τη δημοκρατία, την ειρήνη, τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των λαών μας. Οι δυνάμεις της ακροδεξιάς βρίσκονται ήδη σε κυβερνήσεις και κοινοβούλια σε σειρά κρατών-μελών. Φέρνουν μαζί τους τη ξενοφοβία και το ρατσισμό, τον ακραίο αντικομμουνισμό και τον αντισημιτισμό, το σεξισμό και την ομοφοβία, ακόμα και ύμνους στον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Εδώ και μερικά χρόνια νομιμοποιούνται στα μάτια των πολιτών μέσω της ανοχής ή και της προσέγγισης που τυγχάνουν κυρίως από κόμματα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Πλέον ενθαρρύνονται από την κυβέρνηση του κ. Τραμπ στις ΗΠΑ. Τώρα συντονίζονται και οργανώνονται ενόψει των ευρωεκλογών. Όλοι αυτοί, όχι  μόνο δεν συνιστούν «αντισυστημική εναλλακτική» αλλά αποτελούν την πιο βάρβαρη και αντιδραστική εκδοχή του συστήματος. Κάθε δημοκράτης και προοδευτικός πολίτης της Κύπρου και της Ευρώπης πρέπει να εξεγείρεται απέναντι σε αυτή την απειλή. Αυτός είναι ο λόγος που εμείς ως ΑΚΕΛ, νιώθουμε έντονα την ανάγκη, σε αυτές τις συνθήκες, να απευθυνθούμε σε κάθε δημοκράτη συμπολίτη μας, που ακόμα κι αν δεν συμφωνεί σε όλα μαζί μας, συμμερίζεται την ανάγκη να φραχθεί ο δρόμος στην ακροδεξιά.
Ως ΑΚΕΛ βέβαια δεν επιδιώκουμε να ξεχωρίζουμε μόνο από τη συνεπή αντίθεση μας σε όλα όσα διαφωνούμε. Επιδιώκουμε πρωτίστως τη δημιουργική δράση∙ τις προτάσεις, την πρόταξη αιτημάτων και διεκδικήσεων, τον αγώνα και το όραμα. Προωθούμε αιτήματα για διαφορετικό μοντέλο κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης στην Ευρώπη. Για επενδυτικά προγράμματα δημιουργίας μόνιμων και αξιοπρεπών θέσεων εργασίας. Για στήριξη των κοινωνικών πολιτικών και καταπολέμηση της φτώχειας. Για αποτελεσματική προστασία των συλλογικών συμβάσεων και του δικαιώματος της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Στοχεύουμε να πετύχουμε για όλους τους λαούς ένα κοινό σύνολο ελάχιστων κοινωνικών δικαιωμάτων, κάνοντας αρχή με την ένταξη της ΕΕ στον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη. Να φέρουμε περισσότερη δημοκρατία, συμμετοχή και διαφάνεια με μέτρα που θα καθιστούν τα θεσμικά όργανα της ΕΕ πραγματικά ανοιχτά και υπόλογα έναντι των πολιτών. Αγωνιζόμαστε για μια Ευρώπη που θα απορρίπτει τη στρατιωτικοποίηση, τον επεμβατισμό και τις λογικές δύο μέτρων και δύο σταθμών στις διεθνείς της σχέσεις. Που θα επιλέγει εξωτερική πολιτική αρχών, ειρήνης, σεβασμού του διεθνούς δικαίου και αλληλεγγύης. Για όλα αυτά θέλουμε να μιλήσουμε –και θα μιλήσουμε- στην κυπριακή κοινωνία όχι μόνο γιατί πλησιάζουν οι ευρωεκλογές. Αλλά γιατί η πορεία και το μέλλον της ΕΕ επηρεάζει καθοριστικά το μέλλον και την πορεία της Κύπρου, την καθημερινότητα και τις ζωές των Κυπρίων.
Για το ΑΚΕΛ πραγματικά προοδευτική απάντηση στις πάρα πολλές προκλήσεις της εποχής είναι ο αγώνας για μια άλλη Ευρώπη. Δεν είχαμε ποτέ αμφιβολία ότι η ιδέα της ενοποίησης της ηπείρου μας σε ένα κοινό σπίτι όπου να συνυπάρχουν λαοί, έθνη, γλώσσες, θρησκείες και πολιτισμοί, αποτελεί βήμα προς τα εμπρός στην Ιστορία. Το μεγάλο ερώτημα είναι ποια Ευρώπη θέλουμε και ποιους να υπηρετεί αυτή. Εμείς απαντούμε ξεκάθαρα ότι θέλουμε την Ευρώπη που θα υπηρετεί τους εργαζόμενους, τους πολίτες, τους λαούς. Την Ευρώπη της ειρήνης, της κοινωνικής ισότητας, της δημοκρατίας, της ισότιμης συνεργασίας, των ανοικτών πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Την Ευρώπη των Λαών.
Σε αυτή την Ευρώπη θέλουμε την Κύπρο. Θέλουμε η Κύπρος να είναι παρούσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση όχι με τα βαρίδια της διαίρεσης και της κατοχής. Τη θέλουμε ελεύθερη ενωμένη και ανεξάρτητη. Αυτός είναι για εμάς ο πρώτος στόχος του αγώνα μας.  Σε αυτό το στόχο αφιερώνουμε όλες μας τις δυνάμεις.
Όπως όλοι γνωρίζετε εκδόθηκε πρόσφατα η Έκθεση του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, η οποία θα έλεγα ότι κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον και την προοπτική της χώρας μας.
Η έκθεση του Γενικού Γραμματέα είναι περιγραφική. Επισημαίνει κάποια σημαντικά πράγματα και προσπαθεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις.
Την ίδια στιγμή όμως, λέει κάποιες αλήθειες οι οποίες είναι επίσης σημαντικές και θα πρέπει να μας καθοδηγήσουν για τα επόμενα βήματα.
Λέει ότι, δυστυχώς, παρόλο που παρήλθαν 15 ολόκληροι μήνες μετά από το ναυάγιο στο Κρανς Μοντάνα δεν υπήρξε καμία απολύτως πρόοδος.
Λέει ότι θα πρέπει να προχωρήσουμε στη βάση του Πλαισίου Γκουτέρες, έστω και αν θα τεθούν οι οποιεσδήποτε άλλες ιδέες στο τραπέζι για να συζητηθούν.
Λέει ότι εγκυμονούνται κίνδυνοι, ιδιαίτερα από τη στιγμή που θα αρχίσουν οι γεωτρήσεις στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου. Ξεκαθαρίζει ότι ο φυσικός πλούτος της χώρας μας ανήκει σε όλους τους κατοίκους της, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους, και ότι θα πρέπει να γίνουν προσεκτικοί χειρισμοί έτσι ώστε οι υδρογονάνθρακες να αποτελέσουν κίνητρο για την επίλυση του Κυπριακού και όχι εμπόδιο.
Τέλος, ο ΓΓ του ΟΗΕ επισημαίνει ότι τα χρονικά περιθώρια τελειώνουν. Δεν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας για να λύσουμε το Κυπριακό. Αυτό θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουν οι πάντες και βέβαια ιδιαίτερα οι ηγέτες και των ελληνοκυπρίων και των τουρκοκυπρίων αλλά και όλοι οι άλλοι εμπλεκόμενοι.
Ξέρουμε ότι η Τουρκία είναι ένας δύσκολος και ιδιόρρυθμος αντίπαλος. Αυτό καθιστά την ανάγκη να είμαστε διπλά και τριπλά προσεκτικοί, πιο επιτακτική. Δηλαδή να λειτουργήσουμε με συνέπεια, με προσήλωση στο συγκεκριμένο στόχο Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, για να δυσκολέψουμε την Τουρκία.  Να την υποχρεώσουμε είτε να συνεργαστεί μαζί μας για την επίλυση του Κυπριακού, είτε να εκτεθεί.
Ποια είναι η θέση μας αναφορικά με τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να προχωρήσουμε;
Ο κύριος Αναστασιάδης λέει ότι το πλαίσιο Γκουτέρες είναι μία μεγάλη επιτυχία. Το χαρακτηρίζει μάλιστα προσωπική του επιτυχία. Εάν είναι μεγάλη επιτυχία θα πρέπει να επιδιώξουμε οι διαπραγματεύσεις να συνεχίσουν στη βάση του. Ο κ. Αναστασιάδης χρειάζεται να αναλάβει πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση, δίχως ουρές, υποσημειώσεις ή προϋποθέσεις.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα στριμώξουμε την Τουρκία και είτε θα την υποχρεώσουμε να συνεργαστεί είτε θα παραμείνει εκτεθειμένη στα μάτια της διεθνούς κοινότητας.
Αντί τούτου ο κύριος Αναστασιάδης επιχείρησε πριν 10 περίπου μέρες το Εθνικό Συμβούλιο να προτάξει την ιδέα της αποκεντρωμένης, ή χαλαρής ομοσπονδίας. Εμείς διαφωνήσαμε με αυτή την προσέγγιση για κάποιους πολύ συγκεκριμένους λόγους. Πρώτα και κυρία επαναλαμβάνω ότι ο Γενικός Γραμματέας λέει ότι πρέπει να προχωρήσουμε στη βάση του πλαισίου Γκουτέρες. Οι εξουσίες και οι αρμοδιότητες της κεντρικής κυβέρνησης δεν εντάσσονται στο πλαίσιο Γκουτέρες. Ο ΓΓ του ΟΗΕ θεωρεί ότι οι εξουσίες και οι αρμοδιότητες της κεντρικής κυβέρνησης έχουν συμφωνηθεί. Υπάρχουν μόνο δύο ζητήματα τα οποία παραμένουν ανοιχτά και οι διαφωνίες σε αυτά είναι πάρα πολύ μικρές. Το δεύτερο είναι ότι θέτοντας  αυτό το ζήτημα στο τραπέζι ουσιαστικά μεταφέρουμε τη συζήτηση από τα σημαντικά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει ο κυπριακός λαός, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι, σε ένα θέμα το οποίο όπως είπα προηγουμένως είναι κλειστό και δεν αμφισβητείται η συμφωνία την οποία έχουμε πετύχει, ούτε από την Τουρκία ούτε από την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Θα αναλωθούμε σε ζητήματα ήσσονος σημασίας ενώ θα εγκαταλείψουμε τα σημαντικά.
Το άλλο ερώτημα το οποίο προκύπτει αβίαστα είναι πώς η αποκεντρωμένη ομοσπονδία, δηλαδή πώς η μεταφορά αρμοδιοτήτων από την κεντρική κυβέρνηση στις συνιστώσες οντότητες θα βοηθήσει την επίλυση των ζητημάτων με τα οποία καταπιάνεται το πλαίσιο Γκουτέρες;
Πως θα μας βοηθήσει να λύσουμε το θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων;
Πώς θα μας βοηθήσει να λύσουμε το ζήτημα του εδαφικού, του περιουσιακού, της εκ περιτροπής προεδρίας, της ισότιμης μεταχείρισης Τούρκων και Ελλήνων πολιτών;
Πώς θα μας βοηθήσει να λύσουμε το θέμα της αποτελεσματικής συμμετοχής των τουρκοκυπρίων στην διακυβέρνηση;
Η δική μας άποψη είναι ότι τέτοιου είδους σημαντικές πρωτοβουλίες δεν πρέπει να αναλαμβάνονται εάν δεν έχεις πρώτα και κύρια εσύ ξεκάθαρο στο μυαλό σου το τι θέλεις. Εάν δεν ξέρεις ποιο είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθείς έτσι ώστε να μπορέσεις να έχεις αποτελέσματα.
Από το 1974 αποφασίσαμε ομόφωνα, το σύνολο των πολιτικών κομμάτων ότι ο δρόμος για τη λύση του κυπριακού είναι μόνο μέσα από ουσιαστικές διαπραγματεύσεις. Εάν δεν έχουμε διαπραγματεύσεις τότε παρέχεται η δυνατότητα στον οποιονδήποτε να φέρει στο τραπέζι ιδέες οι οποίες ξεφεύγουν από το συμφωνημένο πλαίσιο. Όπως επιχειρεί να κάνει σήμερα η Τουρκία.
Η λύση του Κυπριακού στη βάση του διεθνούς δικαίου, των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας, των Συμφωνιών Υψηλού Επιπέδου και των αρχών επί των οποίων εδράζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, υπήρξε διαχρονικός στόχος της ελληνοκυπριακής πλευράς. Λύση που να διασφαλίζει τη μία και μόνη κυριαρχία, διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια, τη διασφάλιση των βασικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Λύση δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, όπως αυτή καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Λύση που θα οδηγεί σε ενωμένο κράτος, συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κράτος απαλλαγμένο από εγγυητικά και παρεμβατικά δικαιώματα. Η λύση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με απευθείας διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις δύο κοινότητες για επίλυση των εσωτερικών πτυχών και μέσω αντιπροσωπευτικής διεθνούς διάσκεψης για την επίλυση των διεθνών πτυχών. Αυτό είναι επίσης διαχρονική θέση της ελληνοκυπριακής πλευράς.
Η επανέναρξη των συνομιλιών είναι και θα έπρεπε να είναι στόχος όλων μας. Δυστυχώς, όπως αποδεικνύει η μέχρι στιγμής πορεία ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών δεν έχει πειστεί ότι είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε ξανά. Ως ΑΚΕΛ έχουμε ήδη εκφράσει τις ανησυχίες και την αγωνία μας. Αν οι διαπραγματεύσεις δεν επαναρχίσουν οι συνέπειες θα είναι ολέθριες. Το πρώτο που μας ανησυχεί είναι η προφανής πρόθεση της Τουρκίας να προχωρήσει σε γεωτρήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ και η ένταση που θα προκληθεί. Το δεύτερο είναι ότι χωρίς συνομιλίες ο κίνδυνος αποχώρησης της ΟΥΝΦΙΚΥΠ είναι απόλυτα υπαρκτός.  Τον ερχόμενο Γενάρη, αν δεν υπάρχει διαπραγματευτική διαδικασία, είναι σαφές ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να ληφθούν οριστικές αποφάσεις για δραστική μείωση ή αποχώρηση της δύναμης. Οφείλουμε όλοι να κατανοήσουμε ότι μια τέτοια εξέλιξη συνεπάγεται σοβαρότατους κινδύνους.
Το τρίτο και πιο σημαντικό είναι οι ραγδαίες εξελίξεις στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Η Τουρκία αυξάνει συνεχώς τον έλεγχο της. Οι δυνάμεις που θέλουν λύση αποδυναμώνονται ενώ όσες αντιτάσσονται σε αυτήν ενισχύονται. Αν δεν έχουμε θετικές εξελίξεις στο άμεσο μέλλον η δυνατότητα επίτευξης λύσης θα απομακρυνθεί.
Η συνέχιση των συνομιλιών από εκεί που έμειναν, με στόχο την επίτευξη συμφωνίας είναι ο μόνος δρόμος για δικαίωση της πατρίδας μας αλλά και για τη σωτηρία του λαού μας. Κυριολεκτούμε όταν λέμε ότι η λύση του Κυπριακού είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για τον κυπριακό λαό. Οι ελληνοκύπριοι αν δεν λυθεί το Κυπριακό, θα αναγκαστούν να συμβιώνουν με ένα παράνομο μόρφωμα μέσα στην ίδια τους την πατρίδα, με χιλιάδες στρατεύματα, με την απειλή του εποικισμού να επεκτείνεται λίγο λίγο σε όλη την Κύπρο. Οι τουρκοκύπριοι πέραν του στρατιωτικού, πολιτικού και οικονομικού ελέγχου που υφίστανται από την Τουρκία, κινδυνεύουν με πλήρη εξαφάνιση υπό το βάρος του ισλαμικού εναγκαλισμού μιας κοινωνίας παραδοσιακά κοσμικής.
Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι είναι μοιραία αντιμέτωποι με τους ίδιους κινδύνους∙ τον χρόνο που εδραιώνει τα τετελεσμένα επί του εδάφους και τον κίνδυνο της διχοτόμησης που θα εξαφανίσει την Κύπρο όπως την ξέραμε και όπως τη ζήσαμε, μια για πάντα.
Συνεπώς, το πραγματικό μας δίλημμα είναι μεταξύ ομοσπονδίας και διχοτόμησης, δηλαδή μεταξύ της απελευθέρωσης της Κύπρου και της συνέχισης της κατοχής. Ενδιάμεσος δρόμος δεν υπάρχει. Ως εκ τούτου δεν είναι αρκετό να κηρύττουμε ότι απορρίπτουμε τη διχοτόμηση. Διότι η διχοτόμηση μπορεί να αφεθεί να έρθει μόνη της με ένα παρατεταμένο αδιέξοδο. Οι ευθύνες σε αυτή την περίπτωση θα βαραίνουν όσους το επέτρεψαν.

Διχοτόμηση σημαίνει εκχώρηση σχεδόν του 40% των κυπριακών εδαφών στην Τουρκία. Σημαίνει σύνορα με την Τουρκία σε μια γραμμή 180 χιλιομέτρων, όπως και περίπου 60% της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σημαίνει ανεξέλεγκτο εποικισμό των κατεχομένων. Σημαίνει να μην πάρουμε πίσω απολύτως τίποτα. Ούτε εδάφη, ούτε περιουσίες. Σημαίνει ότι δεν θα αποχωρήσει ούτε ένας Τούρκος στρατιώτης. Σημαίνει αναβάθμιση του ψευδοκράτους από μία παράνομη σε μία μη αναγνωρισμένη οντότητα, κάτι που σε βάθος χρόνου μετατρέπει την υποχρέωση μη αναγνώρισης σε δικαίωμα αναγνώρισης. Σημαίνει δηλαδή πιθανότητα αλλαγής του στάτους κβο, κατά τρόπο αντίθετο από αυτόν που διαχρονικά επιχειρούμε. Τέλος αν η Τουρκία εγκατασταθεί δίπλα μας δεν πρέπει να έχουμε αμφιβολία ότι σε κάποιο στάδιο θα επιδιώξει να ελέγξει ολόκληρο το νησί.
Το ΑΚΕΛ θα παλέψει με όλες του τις δυνάμεις ώστε αυτό το σενάριο να μην γίνει ποτέ πραγματικότητα. Είμαστε διαχρονικά η πατριωτική εκείνη δύναμη που ενώνει ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους στον αγώνα για την ειρήνη και την επανένωση. Γιατί ήμασταν και είμαστε η φωνή που φωνάζει για όλη την Κύπρο. Για εμάς η υπόθεση της Κύπρου δεν είναι κοινοτική υπόθεση. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι θα εξουδετερώσουμε μια για πάντα ό, τι απειλεί την επιβίωση μας μόνο όταν καταφέρουμε να συμβιώσουμε στα πλαίσια μιας ομοσπονδίας. Μόνο όταν ξεκινήσουμε ξανά να βάζουμε τα θεμέλια της κοινής ζωής, της κοινής κοινωνικής και πολιτικής δράσης. Αυτή η πολιτική είναι το DNA μας και η ουσία του πολύχρονου αγώνα μας.
Δεν θα σταματήσουμε να παλεύουμε μέχρι να την κάνουμε καθημερινότητα για τον κάθε Κύπριο.