<<Στις κρίσιμες ώρες που διέρχεται σήμερα η πατρίδα μας, στις κρίσιμες αυτές ώρες που κρίνεται η μοίρα του λαού και του τόπου μας, δεν έχουμε περιθώρια ούτε δικαίωμα περαιτέρω εκπτώσεων, μονομερών υποχωρήσεων και γενναιόδωρων προσφορών, που οδηγούν σε απομάκρυνση από μια σωστή, λειτουργική και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.>>
Τα πιο πάνω υπογράμμισε σήμερα ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ και υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νικόλας Παπαδόπουλος στον επιμνημόσυνο του λόγο στο Εθνικό Μνημόσυνο του ήρωα Χριστόδουλου Αρέστη Μαζαράκη
<<Η εμμονή μας, πρόσθεσε σε σωστή και αξιοπρεπή λύση, δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται από κανένα, είτε εντός είτε εκτός Κύπρου, ούτε ως υπερβολική απαίτηση, ούτε ακραία επιδίωξη και σίγουρα ούτε απροθυμία για λύση.
Δεν είναι άρνηση λύσης η απόρριψη μιας αναπηρικής διευθέτησης που εγγυάται την παγίωση των διαχωριστικών τάσεων.
Δεν είναι άρνηση λύσης η επιμονή μας σε ανατροπή των κατοχικών δεδομένων.
Δεν είναι άρνηση λύσης, η κατάθεση προτάσεων, που στόχο έχουν την ενίσχυση της διαπραγματευτικής μας θέσης και την αποφυγή κινδύνων που μπορεί να προκύψουν στο ζωτικής σημασίας κεφάλαιο της ασφάλειας και των εγγυήσεων.
Πραγματική, ρεαλιστική, σωστή και μόνιμη λύση, είναι μόνο εκείνη που θα επανενώνει στην πράξη το λαό και τη χώρα μας, θα προστατεύει τις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα ολόκληρου του λαού, θα εμπεδώνει την ειρήνη, την ασφάλεια, την ευημερία και την προοπτική ενός καλύτερου και ελπιδοφόρου μέλλοντος.
Δεν έχουμε επιλογή.Είτε παραδινόμαστε είτε αντιστεκόμαστε.Ποιον δρόμο πρέπει να επιλέξουμε μας έδειξε ο Χριστόδουλος Μαζαράκης. Αντιστάθηκε σ’ ένα άνισο και προδομένο πόλεμο.
Δεν παραδόθηκε.Δεν υποτάχθηκε.Δεν λιποτάκτησε.
Πρόσφερε ως θυσία τη ζωή του και από εμάς περιμένει αυτή τη θυσία να τη δικαιώσουμε.
Είμαστε χρεωμένοι απέναντι του και σε όλους εκείνους που θυσιάστηκαν.
Έχουμε ιστορικές ευθύνες.
Και είναι η δική μας γενιά που καλείται να εκπληρώσει αυτές τις ιστορικές ευθύνες.
Και το χρέος μας δεν εκπληρώνεται μόνο με επιμνημόσυνους λόγους.
Το ιστορικό χρέος μας απέναντι τους είναι να δικαιώσουμε την θυσία τους.
Είμαστε δέσμιοι αυτής της ιστορικής οφειλής και ευθύνης, που εναποθέτουν σε όλους εμάς ο Χριστόδουλος Μαζαράκης, μαζί με τους άλλους ήρωες, μάρτυρες και αγνοούμενους μας.
Τα μνημόσυνα των ηρώων μας δεν γίνονται μόνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών τους.
Γίνονται και υπέρ ανατάσεως του δικού μας αγωνιστικού φρονήματος.
Το νεανικό αίμα του Χριστόδουλου, που πότισε τη γη μας εκείνη την εφιαλτική μέρα του Ιούλη του 1974, ας κυκλοφορεί μέσα στον καθένα μας ως ιστορική φωνή, η οποία διδάσκει και χρεώνει εμάς, τους εν ζωή παρόντες.>>
Αναφερόμενος στη θυσία του ήρωα Χριστόδουλου Αρέστη Μαζαράκη ανέφερε:
<<Μαζευτήκαμε σήμερα στον ιερό χώρο της εκκλησίας του Αποστόλου Βαρνάβα για να υμνήσουμε και να τιμήσουμε, να θυμηθούμε και να δοξάσουμε τον Χριστόδουλο Αρέστη Μαζαράκη.
Σ’ αυτόν που μας στέρησε την φυσική παρουσία του, αλλά μας χάρισε την περηφάνια να μνημονεύουμε αιώνια τον ηρωισμό του.
Η ιστορική μνήμη μας αναγκάζει να γυρίσουμε 43 χρόνια πίσω, στον Ιούλιο του 1974, ένας μήνας που στάθηκε καθοριστικός για την μοίρα της Κύπρου.
Στις 20 Ιουλίου 1974 όταν έγινε η Τουρκική εισβολή, προσέτρεξε από τους πρώτους εφέδρους και κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά για να υπερασπιστεί την πατρίδα μας.
Παρουσιάστηκε στη μονάδα του, την 187η μοίρα πεδινού πυροβολικού που έδρευε στην Αθαλάσσα.
Την ίδια μέρα μαζί με την μονάδα του και κατόπιν διαταγής μετέβησαν στον Γερόλακκο για να αντισταθούν στους Τούρκους εισβολείς, στην προσπάθεια τους να μην καταληφθεί το αεροδρόμιο Λευκωσίας.
Για τρία εικοσιτετράωρα πολεμούσαν χωρίς ανάσα, τα πολεμοφόδια σχεδόν εξαντλήθηκαν, οι φαντάροι μας όμως συνέχισαν να αγωνίζονται με ό,τι μέσο τους απέμεινε.
Την 23η Ιουλίου μεσημέρι διατάχτηκε εκεχειρία. Υπήρχε κατάπαυση του πυρός.
Ο Χριστόδουλος Μαζαράκης, κατόπιν στρατιωτικής εντολής μετέβηκε με πέντε άλλους εφέδρους στο στρατόπεδο Αθαλάσσας για να μεταφέρουν πυρομαχικά και άλλα εφόδια στο χώρο του αεροδρομίου.
Αφού οι έξι έφεδροι εκτέλεσαν την στρατιωτική διαταγή, στην επιστροφή προς το αεροδρόμιο και παρά το κέντρο ΑΡΚΑΔΙ, οι Τούρκοι εισβολείς τους είχαν στήσει μπλόκο.
Το στρατιωτικό Land rover βλήθηκε από τα τουρκικά πυρά αρμάτων μάχης.
Σύμφωνα με μαρτυρία, οι έφεδροι στρατιώτες μας αν και τραυματισμένοι, σύρθηκαν από το Land rover και πήραν θέσεις μάχης.
Οι Τούρκοι εισβολείς συνέχισαν να κτυπούν ανελέητα τους έξι εφέδρους μας.
Για μια και πλέον ώρα ο Χριστόδουλος και οι σύντροφοι του, παρότι βαριά πληγωμένοι, αγωνίστηκαν με νύχια και δόντια, έξι παλληκάρια εναντίον εκατοντάδων λυσσασμένων Τούρκων, μονάχοι στο πουθενά.
Χωρίς κάλυψη, χωρίς βοήθεια, αλλά και χωρίς δισταγμό, μέχρι που έπεσαν πολεμώντας ως αρμόζει σε Έλληνες, λιπαίνοντας με το νεανικό τους αίμα τη γη της Κύπρου, σπονδή στην ανθρώπινη και εθνική αξιοπρέπεια.
Ο Χριστόδουλος ήταν, τότε, μόνο 23 χρόνων.
Από δω και πέρα αρχίζει ο μεγάλος Γολγοθάς για την οικογένεια Μαζαράκη, για την οποία ο θάνατος του Χριστόδουλου, τους ήταν άγνωστος μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2000, που έγινε η αναγνώριση των λειψάνων του ήρωα, τα οποία και παραδόθηκαν στην οικογένεια του.
Δεν έχω λόγια που μπορώ να απευθύνω πειστικά προς την κόρη του ήρωα, την Ηλιάδα, που δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον πατέρα της, την σύντροφο του Τασούλα και στα δύο αδέλφια του, τον Γιαννάκη και τον Αντρέα, για να απαλύνω την οδύνη και να πληρώσω το κενό που άφησε ο θάνατος του αγαπημένου τους.
Εύχομαι μόνο να βρουν παρηγοριά για τη ευγνωμοσύνη που νιώθουμε όλοι μας για αυτόν που πέθανε για να ζήσουμε εμείς.
Για την ελευθερία της Κύπρου μας αγωνίστηκε και έπεσε ο Χριστόδουλος Μαζαράκης.
Μετουσιώνοντας σε πράξη το νόημα και την αλήθεια της αρχαίας ελληνικής παράδοσης, κατέλειπε μνήμες και μνημεία ήθους και αρετής.
Δεν ξεθωριάζουν ποτέ αυτές οι μνήμες και αυτά τα μνημεία. Γιατί αφορούν αξίες και ιδεώδη που υπερβαίνουν το χώρο και το χρόνο.
Γιατί αφορούν όλους εμάς σήμερα και όλους εκείνους που θάρθουν αύριο.”
