«Ησυχίαν είχεν ο Δήμος και αντέλεγε ουδείς, δεδιώς και ορών ότι πολύ το ξυνεστηκός»*
Γράφει η Ανδρούλα Γκιούρωφ
O φόβος είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα άλλοτε δυνατό και άλλοτε ηπιότερης μορφής.Σε καμιά περίπτωση όμως δικαιολογεί την παράδοση του ανθρώπου σε αυτούς που του προκαλούν δέος ως ικανοί να βλάψουν την βιολογική του ύπαρξη, την ασφάλεια ή το μέλλον του .Δεν είναι τυχαία που οι αρχαίοι Ελληνες μυθοποίησαν το συναίσθημα αυτό (όπως άλλωστε και άλλα συναισθήματα, Ερωτας, Εφιάλτης, ) εμφανίζοντας τον ως ημίθεο. Ο Φόβος λοιπόν σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία ήταν γιός του θεού Αρη που έμπαινε στους πολέμους και προκαλούσε τρόμο στους ανθρώπους με τη βαναυσότητα και θηριωδία του.
Στην πολιτική ο φόβος ενίοτε χρησιμοποιείται ως ψυχολογικός εξαναγκασμός για να πετύχουν και να επιβάλουν οι ισχυροί ή η άρχουσα καθεστηκυία τάξη στους πιο αδύναμους και ευάλωτους τις θέσεις της.
Εσχάτως ειμαστε μάρτυρες ποικίλων μεθοδεύσεων εκφοβισμού του λαού με πρώτους και καλύτερους αυτούς που επιδιώκουν εδώ και τώρα λύση όποια και να’ναι όπως και να’ναι, υποχωρώντας ατάκτως από υποτιθέμενες «κόκκινες γραμμές» , θέσεις και αρχές.
Ο φόβος ως εργαλείο πίεσης επιστρατεύεται παίρνοντας μορφή πότε αγγελική: «είμαστε ειρηνιστές και θέλουμε λύση», ή δαιμονική «αν δεν υπάρξει λύση, η Τουρκία θα προσαρτήσει τα κατεχόμενα εδάφη».Η’ και το Εωσφορικότερον «θα μιας πιάσουν όλους οι Τούρκοι».
Πολλοί φοβούνται και θέλουν να πεισθούν πως οι «σοφοί» μας, αυτοί που επισείουν το φόβητρο της μη λύσης κάτι θα γνωρίζουν καθότι στα υψηλά δώματα της διπλωματίας είναι δέκτες αποκρουστικών εντολών , απειλών, εκβιασμών.Ο λαός δεν γνωρίζει αλλά προφανώς υποψιάζεται πως είναι πολλοί οι συνωμότες και η αντίσταση μάταιη.
Δεν πρέπει να φοβάσαι εκείνους που εκφοβίζουν ή απειλούν .Μόνο τους φοβισμένουν ανθρώπους να φοβάσαι και αυτούς που προσφέρουν άλλοθι στους φοβερίζοντες.Γιατί αυτοί κάνουν την μεγαλύτερη ζημιά.Γίνονται μέρος μιας αγέλης που φοβάται αλλά δεν μιλά.Διαφωνεί, έχει αμφιβολίες, έχει ερωτήματα, αλλά σιωπά ενώ στο βάθος διαφωνεί. Και αντί να αντιδράσει, να εκφράσει ευθαρσώς τις αμφιβολίες και ερωτήματα του, παίρνει το μέρος αυτών που εκφοβίζουν και καρφώνει όσους αντιμίλησαν ή έχουν άποψη διαφορετική από τους ηγέτες.
«Μα θα έχω επιπτώσεις», θα πει ένας.«Θα χάσω τη δουλειά μου» θα αντιτάξει ο άλλος και θα σκύψει το κεφάλι , ζηλεύοντας στο βάθος τους θρασείς και αυτούς που ξέρουν καλά την αλφαβήτα της ιστορίας.Και έμαθαν μόνο για όσους δεν φοβήθηκαν και λιγότερα για τους φοβισμένους, επειδή η ιστορία παραλείπει να τους μνημονεύει.
Τα αυτονόητα τα μετατρέπουν σε δυσνόητα, γιατί η Τουρκία έχει τον τσαμπουκά να εκβιάζει και να απειλεί τους πάντες.O φοβισμένος δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του να αμφισβητήσει τον ηγέτη ο οποίος άλλα έλεγε πριν και άλλα τώρα.Δεν μπορεί να σκεφτεί, γιατί άραγε συναγελάζεται με το αρπακτικό της Αγκυρας και πιστεύει πως η βούληση της Τουρκιάς για λύση είναι θέμα ημερών. Ούτε και μπορεί να αντιμιλήσει και να προτείνει να αρπάξουν από το αυτί τον Ειντε και να του υπενθυμίσουν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την Κύπρο.Και να σταματήσει να ψάχνει εναστρίες που θα μας αφήνουν αγγονίν την Τουρκία στην Κύπρο.
Οι φοβισμένοι θα προτρέξουν να συνδράμουν τους φοβερίζοντες.Και θα επικαλεσθούν τσιτάτα άσχετα με την περίπτωση μας. «Και με το δάβολο να συμμαχίσουμε για να υπάρξει λύση».(Το άκουσα ξανά αυτό και το 2004)
Ξέχασαν φαίνεται πως ο διάβολος κτύπησε και μακέλλεψε την Κύπρο με το πρόσωπο της Τουρκίας , με σχεδιαστές, εκτελεστές και συνεργούς την κακόφημη CIA, το τρισκατάρατο ΝΑΤΟ, τη χούντα των Αθηνών και τα πρωτοπαλλίκαρα της ΕΟΚΑ Β’ (ανδρείκελα και μισθοφόροι των ΗΠΑ) .
Ο Κυνικός φιλόσοφος Αντισθένης έλεγε πως «όποιος φοβαται τους άλλους γίνεται δούλος χωρίς να το καταλάβει».
*μτφρ: ο λαός σώπαινε, και κανείς δεν μιλούσε, γιατί ήταν φοβισμένος και έβλεπε πως οι συνωμότες ήταν πολλοί. (Θουκυδίδης, 460-394 π.Χ., Αθηναίος ιστορικός)
