Απεβίωσε σε ηλικία 91 ετών ο Μελής Λαμπρίας βετεράνος συνδικαλιστής και ιστορικό στέλεχος της ΠΕΟ και του λαϊκού κινήματος, σύμφωνα με ανακοίνωση του Γενικού Συμβουλίου της ΠΕΟ, το οποίο, με αισθήματα βαθιάς θλίψης, ανακοινώνει το θάνατο του συνδικαλιστή.

ÐÅÏ

Ανακοίνωση της ΠΕΟ αναφέρει ότι το Εκτελεστικό της Γραφείο αποφάσισε όπως αναλάβει τα έξοδα της κηδείας και κατά την διάρκεια της νεκρώσιμης ακολουθίας να αποδοθεί η τιμή που αρμόζει στο ιστορικό στέλεχος της ΠΕΟ.

Η ημερομηνία και ο χώρος τέλεσης ς της κηδείας θα ανακοινωθούν αργότερα.

Ο Μελής Λαμπρίας γεννήθηκε το 1925 στο Νέο Χωριό Κυθρέας και από μικρή ηλικία μπήκε στην βιοπάλη και εργάστηκε σαν οικοδόμος.

Γνώρισε από ενωρίς τις ταξικές διακρίσεις και την εκμετάλλευση και η ταξική συνειδητοποίηση του, οι ιδεολογικές του αναζητήσεις τον οδήγησαν στην δραστηριοποίηση του ως συνδικαλιστικό στέλεχος στο κίνημα της ΠΕΟ και της Αριστεράς ευρύτερα.

Η έντονη δράση που ανάπτυξε σαν εργαζόμενος στις οικοδομές οδήγησε στην εκλογή του το 1950 στην έμμισθη θέση του Οργανωτικού Γραμματέα της ΠΕΟ Αμμοχώστου ενώ το 1955 εκλέχθηκε Γραμματέας της ΠΕΟ Αμμοχώστου, θέση που υπηρέτησε μέχρι το 1987 που εκλέγηκε στην ανώτατη ηγεσία της Ομοσπονδίας και ανάλαβε καθήκοντα Κεντρικού Οργανωτικού Γραμματέα της ΠΕΟ.

Υπηρέτησε επίσης και το παγκόσμιο συνδικαλιστικό κίνημα αφού από το 1977 μέχρι το 1995, υπήρξε μέλος της εξελεγκτικής επιτροπής της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας.

Οπως αναφέρει η ανακοίνωση ο Μελής Λαμπρίας ήταν ανάμεσα στα 135 στελέχη του λαϊκού κινήματος που συνελήφθησαν από τους Άγγλους αποικιοκράτες και φυλακίστηκαν.

Ο Μελής Λαμπρίας, αφυπηρέτησε από την έμμισθη υπηρεσία του κινήματος το 1993 και καταξιώθηκε μέσα από την δράση και του αγώνες του ως ένα από τα ιστορικά ηγετικά συνδικαλιστικά στελέχη, που παράδωσαν στις νεώτερες γενιές ένα κίνημα, ισχυρό, μαζικό και συγκροτημένο.

Πλούσια δράση ανέπτυξε και μέσα από το κόμμα των κυπρίων εργαζομένων, το ΑΚΕΛ, το οποίο υπηρέτησε με αυταπάρνηση για πολλά χρόνια και καταξιώθηκε να υπηρετήσει μέσα από ψηλά κομματικά αξιώματα. Διετέλεσε για πολλά χρόνια μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και για κάποια χρόνια μέλος του Πολιτικού Γραφείου, καταλήγει η ανακοίνωση.

Στην μνήμη του Μ.Λαμπρία η e-shocknews παραθέτει ένα απόσπασμα από συνέντευξη που είχε δώσει ο αείμνηστος Μελής   το 2009  στην εφ.ΧΑΡΑΥΓΗ: 

«…Πότε εντάσσεσαι στο κόμμα;
Η κομματική μου βιογραφία αρχίζει το 1941. Ο άνθρωπος που με πλησίασε και με βοήθησε ήταν ο συγχωριανός μου ο Χρήστος Πέτας. Ο σύλλογός μας ονομαζόταν Ελληνοτουρκικός Μορφωτικός Σύλλογος Ν. Χωρίου Κυθρέας. Τον στήσαμε μέσα στην συνοικία των Τ/κ. Μετά άρχισαν τα παρατράγουδα, με την ανάπτυξη του εθνικισμού και του εξτρεμισμού. Ενάμιση χρόνο αργότερα οι Τ/κ αποχώρησαν. Με την απόφαση της 16ης του Ιούνη πήγαμε στον πόλεμο εθελοντές και συμμετείχαμε με άλλους συντρόφους στα αγώνα για την αποστράτευση. Η κομματική δράση εντείνεται με την επιστροφή μας στην Κύπρο. Ενα από τα χαρακτηριστικά της ήταν η δημιουργία των μορφωτικών συλλόγων που δεν υπήρχαν προηγουμένως. Η νεολαία απασχολείτο στα καφενεία με χαρτοπαίγνιο και άλλες κακές συνήθειες. Η Αριστερά έφερνε νέες ιδέες και προτάσεις που συντέλεσαν σε μια πολιτιστική επανάσταση. Πιστέψαμε στον απλό άνθρωπο και αγωνιστήκαμε για να πλατύνει και να κατοχυρώσει τα δικαιώματά του.

Οταν μετοίκησες σαν στέλεχος στην Αμμόχωστο, ποια ήταν τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζε η πόλη;
Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα ήταν οι συνθήκες διαβίωσης εκατοντάδων συνανθρώπων μας που ζούσαν στην ακτή σε πολύ πρόχειρα παραπήγματα, το πρόβλημα των παραγκόβιων. Με πρωτοβουλία των συντεχνιών μας προωθήσαμε τη θέση ότι έπρεπε να ανεγερθούν κατοικίες για τους ανθρώπους αυτούς που έρχονταν από όλες τις περιοχές της Κύπρου στην Αμμόχωστο αναζητώντας καλύτερη τύχη. Ετσι συνδράμαμε αποφασιστικά στην ανέγερση αρχικά 48 κατοικιών για Ε/κ και 12 για Τ/κ που αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα. Αργότερα το 1956, και ενώ εμείς βρισκόμασταν στα κρατητήρια μαζί με άλλα 134 ηγετικά στελέχη του κόμματος, ο δήμος έκτισε ακόμα 65 κατοικίες απαμβλύνοντας σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα.

Εζησες από κοντά τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν.
Κατά τον ένοπλο αγώνα λέχθηκε ότι οι αποικιοκράτες ήθελαν να σπρώξουν την αριστερά στα όπλα. Η πρόταση αυτή έγινε και σε μένα με καλυμμένο τρόπο όπως και σε πολλά άλλα ηγετικά στελέχη. Οι Αγγλοι είχαν σαφές συμφέρον από μια ένοπλη σύγκρουση δεξιάς -αριστεράς, Ελλήνων και Τούρκων. Εφάρμοζαν την πολιτική του διαίρει και βασίλευε. Εμείς γνωρίζαμε ότι αυτό θα αποτελούσε ότι χειρότερο για την Κύπρο. Η πολιτική του κόμματος αποδείχτηκε ορθή. Κάποιος Αγγλος με το όνομα Ντίαρ με επισκέφθηκε στο γραφείο μου και μου συστήθηκε ως δημοσιογράφος. Του ζήτησα κάποιο διαπιστευτήριο έγγραφο ή μια ταυτότητα, αλλά όπως είπε δεν είχε μαζί του. Τότε του ζήτησα να αποχωρήσει. Ενώ ο Αγγλος ετοιμαζόταν να φύγει, άνοιξε την πόρτα ένας γνωστός μου έμμισθος της ΣΕΚ τον είδε και αμέσως την έκλεισε. Δεν αποκλείω ο εν λόγω έμμισθος να παρακολουθούσε τον «δημοσιογράφο» και αφού τον είδε να μπαίνει στο οίκημα της ΠΕΟ έκαμε και αυτός την έφοδό του. Την άλλη μέρα δημοσιεύθηκαν διάφορα επαίσχυντα ψεύδη, στο ίδιο πνεύμα που είχε η διαταγή του Γρίβα που βρήκαμε λίγες μέρες πριν. Αποκορύφωμα της καμπάνιας ήταν οι δολοφονίες των Ηλία Τοφαρή και Μιχάλη Πέτρου με τον ίδιο τρόπο, την ίδια μέρα και στιγμή στην Κώμα του Γιαλού και στη Λύση. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τον Αγγλο αυτό τον ξαναείδα όταν ζήτησα να βγάλω διαβατήριο. Ξαφνιάστηκα που διαπίστωσα ότι ο «δημοσιογράφος» αυτός ήταν στρατιωτικός. Τότε χωρίς περιστροφές και με εκβιαστικό τρόπο με παρότρυνε να διαβιβάσω την άποψη ότι η Αριστερά έπρεπε να εξοπλιστεί για να αμυνθεί από την ένοπλη επίθεση. Απέρριψα κατηγορηματικά κάθε συζήτηση μαζί του, μετέφερα ωστόσο στην κεντρική ηγεσία τα όσα με πολλή απαξίωση και υπεροψία μου είχε πει. Λίγο αργότερα ο Ντίαρ εκτελέστηκε.

Τι συνέτεινε ώστε να κυριαρχήσει η άποψη που έλεγε να μην οπλιστεί το κόμμα για να αποκρούσει τα δολοφονικά κτυπήματα;
Εμείς βλέπαμε ότι εάν αντιμετωπίζαμε την ΕΟΚΑ με το ίδιο νόμισμα, τότε οπωσδήποτε αυτό θα ήταν η καταστροφή της Κύπρου. Ολοι καταλαβαίνουμε σήμερα τι θα σήμαινε εμφύλιος. Οι Αγγλοι και οι Τούρκοι θα κυριαρχούσαν απόλυτα. Αυτό θα σήμαινε διχοτόμηση. Τι άλλο εκτός από την άριστη οργάνωση και πειθαρχία χαρακτήριζε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις Αμμοχώστου; Είχαμε μια άριστη οργάνωση των μελών μας, τα οποία χαρακτήριζε η αλληλεγγύη και το υψηλό αίσθημα ευθύνης. Γινόταν πολύ καλή πολιτική και ιδεολογική δουλειά. Τότε οι εισφορές στο κίνημα δεν αποκόπτονταν αυτόματα όπως σήμερα, αλλά τις μαζεύαμε από το κάθε μέλος ξεχωριστά, από σπίτι σε σπίτι από χωριό σε χωριό. Ξεκινούσαμε δουλειά από το πρωί και επιστρέφαμε τα μεσάνυκτα ή και αργότερα. Πολλές φορές τελειώναμε από τις επισκέψεις στα σπίτια, όπου βλέπαμε τον κόσμο μας, το απόγευμα της Κυριακής. Γινόταν πολύ καλή διαχείριση των οικονομικών. Ποτέ δεν χρειαστήκαμε ούτε ένα γρόσι για ενίσχυση, όπως άλλες αδύνατες συντεχνίες. Ετσι ένα μέρος των οικονομικών μας το στέλναμε στα κεντρικά γραφεία στη Λευκωσία για να ενισχυθεί μεταξύ άλλων το ταμείο όταν είχαμε απεργίες. Με άλλο μέρος των λιγοστών πόρων βοηθήσαμε στην ανέγερση ιδιόκτητων οικημάτων σε χωριά. Στηρίξαμε επίσης τις οικογένειες των δικών μας ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από την ακροδεξιά.

Πώς έζησες τα τραγικά γεγονότα του ‘74;
Προσωπικά δεν είχα καμιά αμφιβολία όταν μετά το πραξικόπημα θα γινόταν εισβολή. Τότε πίστευα ότι εισβολή και πραξικόπημα είναι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος και πως αυτή έγινε για τη διπλή ένωση. Με την έναρξη της εισβολής, το νοσοκομείο Aμμοχώστου μεταφέρθηκε πιο νότια στη γειτονία μας σε ένα ξενοδοχείο στην οδό Πατρίς Λουμούμπα κοντά στο σχολείο του Σταυρού. Ολη η γειτονιά βοηθούσαμε στη λειτουργία του νοσοκομείου, μαγειρεύαμε για τους τραυματίες, πλέναμε τα σεντόνια τους, και δίναμε από τα δικά μας για περίθαλψη. Θα σου πω κάτι για αντιληφθείς το κριτήριο των ανθρώπων που έκαναν το πραξικόπημα. Αρκετοί από αυτούς αυτοανακηρύχθηκαν από την πρώτη στιγμή διοικητές, αρχηγοί κλπ. ράβοντας οι ίδιοι γαλόνια και αστέρες στις στολές τους. Εκεί μαζεύτηκε όλη η ΕΟΚΑ Β’ και εγκαταστάθηκε στο ρετιρέ τοποθετώντας μάλιστα το σήμα του ερυθρού σταυρού. Στις 14 Αυγούστου, όταν άρχισε ο δεύτερος γύρος της εισβολής, οι πραξικοπηματίες εξαφανίστηκαν από το νοσοκομείο χωρίς να πουν τίποτα. Αργότερα τους συναντήσαμε στη Δερύνεια που έστησαν δήθεν κέντρο επιχειρήσεων.

Μπορούσε να σωθεί η Αμμόχωστος..

Η Αμμόχωστος προδόθηκε και εγκαταλείφθηκε. Η Αμμόχωστος δεν ήταν στα σχέδια των Τούρκων. Η πόλη μπορούσε να σωθεί με μια υποτυπώδη άμυνα και αν κάποιος έδινε μια απλή διαταγή. Οι πραξικοπηματίες όμως που ήταν οι κρατούντες ήταν «άπου φύγει φύγει». Έφυγε η «στρατιωτική διοίκηση» και η αστυνομία. Τους βλέπαμε που έφευγαν με αυτοκίνητα χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε. Πήραν τα πάντα και έφυγαν χωρίς να πουν τίποτα στον κόσμο. Βρήκαν καταφύγιο στα Κοκκινοχώρια και στο Παραλίμνι. Δεν θλίβομαι απλά. Εξοργίζομαι όταν συνειδητοποιώ το μέγεθος της προδοσίας που διέπραξαν. Εμείς στη γειτονιά αποφασίσαμε αρχικά ότι δεν θα φύγουμε, μέχρι… Μετά άρχισαν οι βομβαρδισμοί. Πήγα με το αυτοκίνητο μέχρι τα τείχη. Είδα την ερήμωση και την εγκατάλειψη. Καπνοί έβγαιναν από παντού. Οι Τούρκοι δεν είχαν μπει στην πόλη. Είναι εξοργιστικό. Η Αμμόχωστος μπορούσε να γλιτώσει και να μην πέσει στα χέρια του Αττίλα. Ηταν η απόλυτη προδοσία. Ευθύνες γι’ αυτό έχει και η τότε πολιτειακή εξουσία. Δεν το λέω γιατί είμαι Αμμοχωστιανός. Αυτό νιώθει ο κάθε πρόσφυγας και ο κάθε Κύπριος ξεχωριστά. Με βασανίζει η κατοχή της Κύπρου, αλλά η κατάληψη της Αμμοχώστου ήταν έγκλημα μέσα στο έγκλημα.»