Του Νίκου Κατσουρίδη
Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης, όχι της πρόσφατης, νικηφόρας Προεκλογικής του εκστρατείας για τον Δήμο της Κωνσταντινούπολης, ο Ιμάμογλου, είχε επισκεφτεί την Κύπρο. Μεταξύ άλλων είχε γίνει δεκτός από τον τότε ηγέτη των τ/κ Μουσταφά Ακκιντζί και επισκέφτηκε και τον τάφο του γνωστού Ραούφ Ντενκτάς. Εκεί εκφώνησε ομιλία, όπου πέραν από τον θαυμασμό και την αγάπη του προς το πρόσωπο του διχοτομηστή Ραούφ Ντενκτάς, είχε αναφέρει και τα εξής πολύ χαρακτηριστικά: «Όταν εκλεγείς σε οποιαδήποτε κυβερνητική θέση οφείλεις την πρώτη επίσημη κρατική σου επίσκεψη να την κάνεις στην «Τ.Δ.Β.Κ». Αυτός είναι ο λόγος που βρίσκομαι εδώ. Για μένα ο αγώνας της «Τ.Δ.Β.Κ» είναι υπέρ – πολιτική, εθνική υπόθεση. Γι΄ αυτό σε όλες μου τις προσπάθειες απ΄ εδώ και στο εξής, θα είμαι υπερασπιστής και προστάτης της «Τ.Δ.Β.Κ». Η μητέρα πατρίδα Τουρκία, θα πρέπει να διατηρήσει το καθεστώς της εγγυήτριας δύναμης και να συνεχίσει να εμπλέκεται στις εδώ διαδικασίες για πάντα. Για μένα αυτή είναι η υπέρτατη ευθύνη της Τουρκίας»
Απλά, καθαρά και κατηγορηματικά, διασαφήνισε τη θέση του απέναντι στην Κύπρο και ουδέποτε την άλλαξε. Εξ΄ άλλου ουδόλως τυχαία είναι ο δήμαρχος που ανήγειρε μνημείο μνήμης και τιμής για την Τουρκική εισβολή του 1974, στην Κωνσταντινούπολη, υπό την επωνυμία «ο αγώνας της Κύπρου». Ο Ιμάμογλου ως γνωστό στην ηλικία των (18) δεκαοκτώ στα τέλη της δεκαετίας του 1980, μετακινήθηκε στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα της πατρίδας μας, όπου για δύο χρόνια σπούδασε σε εκεί Πανεπιστήμιο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του αγωνίστηκε και στην τ/κ ποδοσφαιρική ομάδα «Τούρκικες Εστίες Λεμεσού».
Υπήρξε θαυμαστής του Ετζεβίτ και παραμένει και έχει εκθειάσει τον ρόλο του ‘Ερμπακαν το 1974. Του γνωστού ισλαμιστή και εθνικιστή τούρκου πολιτικού, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας του πολιτικού Ισλάμ στην Τουρκία. Επίσης έχει επαινέσει τον ρόλο των «Γκρίζων Λύκων» για το 1974. Αυτά τα λίγα τα αναφέρω για να καταδείξω ότι αστήρικτα ορισμένοι σε Κύπρο και Ελλάδα επιχαίρουν για τις νίκες του Ιμάμογλου και των Κεμαλιστών στην Τουρκία. Είναι βέβαια οι ίδιοι που κάποτε πανηγύριζαν για τις νίκες του «δημοκράτη και ευρωπαϊστή» Ερντογάν. Τώρα οι ίδιοι πανηγυρίζουν για τη νίκη των Κεμαλιστών. Άγνοια της ιστορίας και επιμονή σε επικίνδυνες αυταπάτες. Ελπίζω και εύχομαι αυτές οι αυταπάτες, αυτοί οι ευσεβοποθισμοί να μην πληρωθούν πανάκριβα από Κύπρο και Ελλάδα. Πρωτίστως η Ελλάδα οφείλει να βαδίζει προσεκτικά στην πορεία ομαλοποίησης των σχέσεων της με την Τουρκία. Μια επιθυμητή βέβαια ομαλοποίηση, η οποία όμως να μην συντελεσθεί άκριτα και έναντι αβάστακτου κόστους. Αυτή η ομαλοποίηση δεν μπορεί να υπερβεί τις κόκκινες γραμμές της ασφάλειας της Ελλάδας, της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της. Οι τρίτοι, που προωθούν την ομαλοποίηση γνοιάζονται για τα δικά τους συμφέροντα. Τους είναι αδιάφορο αν στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας πληγούν τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας ή της Τουρκίας. Αρκεί να εξυπηρετηθούν τα δικά τους συμφέροντα. Και επειδή στην εξίσωση Ελλάδα – Τουρκία, απέδειξαν στην πράξη, ότι θεωρούν πιο σημαντικό τον παράγοντα Τουρκία γι΄ αυτό η Αθήνα οφείλει να προσέχει διπλά και τριπλά. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της Κύπρου. Από τη στιγμή που η λύση του κυπριακού θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα αυτών των τρίτων, δεν πολυνοιάζονται ποια θα είναι η ρύθμιση των σχέσεων ε/κ και τ/κ στο Κράτος που θα διαδεχθεί την Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν θα χάσουν τη γαλήνη τους αν π.χ. χρειαστεί, εμείς και όχι αυτοί, να εκχωρήσουμε «ολίγη κυριαρχία» στο έτερο συστατικό μέρος της λύσης.
Είναι εκπληκτικό να ακούς όλη την πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, ισλαμιστές, κεμαλιστές κλπ να παραμένουν αταλάντευτοι στο όραμα της Γαλάζιας Πατρίδας, τώρα πρόσθεσαν και τον Γαλάζιο αιθέρα, και ορισμένοι σε Κύπρο και Ελλάδα, να φαντασιώνονται άλλα των άλλων. Και όταν μάλιστα με λόγια και χάρτες, η Τουρκία κάνει ξεκάθαρο τι ακριβώς περιλαμβάνει αυτό όραμα! Ασύλληπτη εθελούσια πολιτική τύφλωση. Γιατί αρνούμαι να σκεφτώ οποιονδήποτε άλλο λόγο.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο π.χ. να κατανοήσω τους λόγους που η Ελλάδα προωθεί, αναφορικά με το Κόσοβο, μια διαδικασία, στο τέλος της οποίας θα επέλθει η πλήρης και οριστική αναγνώριση του αποσχισθέντος μορφώματος του Κοσόβου. Σε τι εξυπηρετεί τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα μια τέτοια κίνηση; Για την Κύπρο δεν ρωτώ. Την Κύπρο και το κυπριακό τα στέλνει στη γωνιά του ρίγκ. Γιατί αν τελικά επέλθει η πλήρης αναγνώριση ενός μορφώματος που προήλθε από βίαιη απόσχιση, σε τι θα διαφέρει στα μάτια των τρίτων, από την περίπτωση της παράνομης «Τ.Δ.Β.Κ». Αυτό να μας απαντήσουν όσοι προωθούν αυτήν τη διαδικασία. Άρα στρώνεται ο δρόμος έτσι ώστε βία και παρανομία, εισβολή και κατοχή, να δικαιολογούν πλήρη αναγνώριση. Και αν αυτό συμβεί στο Κόσοβο και στην Κύπρο, πως αυτοί οι ίδιοι που το προωθούν, θα μπορούν να το αρνηθούν για την Ανατολική Ουκρανία; Η Ρωσία θα πει ότι εκεί έχουν εξεγερθεί οι ντόπιοι πληθυσμοί και ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Κι τι θα της απαντήσουν. Άλλο εδώ και άλλο εκεί. Σε τι θα συνίσταται αυτό το άλλο. Ποιο θα είναι το δικαιολογητικό; ΄Η απλώς θα λεχθεί πως αυτά που εμείς, οι δυτικοί , ευλογούμε είναι δικαιολογημένα ενώ αυτά που εσύ (Ρωσία) ευλογείς είναι εγκλήματα;
Είναι καιρός σε Κύπρο και Ελλάδα, αλλά αυτή τη στιγμή κυρίως στην Ελλάδα, να γίνει αντιληπτό ότι άλλο ευσεβοποθισμός και άλλο πραγματικότητα. Και είναι εξόχως τραγικό ότι ο ευσεβοποθισμός χαρακτηρίζει αυτούς οι οποίοι αυτοαποκαλούνται ρεαλιστές!
