Του Νίκου Κατσουρίδη
Η φημολογία περί τον ανασχηματισμό, ο ανασχηματισμός και η επόμενη μέρα του ανασχηματισμού, επισκίασαν παντελώς τη σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου. Προφανώς και η ίδια η σύνοδος είχε επισκιασθεί από τα τεκταινόμενα περί τον ανασχηματισμό. Από όσα διέρρευσαν δημοσίως ο μεν Πρόεδρος ενημέρωσε για τις εξελίξεις αναφορικά με τον διορισμό της κυρίας Κουεγιάρ και τα διαδραματιζόμενα στη νεκρή ζώνη, τα δε κόμματα επανέλαβαν τις γνωστές τους θέσεις. Ηγέρθη και ένα θέμα αναφορικά με το φυσικό αέριο και την πολιτική του αξιοποίηση προς την κατεύθυνση της Τουρκίας. Αφορμή η συνέντευξη του ΥΠΕΞ στην εφ. «Πολίτης» την οποία μάλλον ο καθένας ερμήνευσε από τη δική του σκοπιά. Κατά τα άλλα η συνεδρία κύλησε ομαλά και χωρίς δυστυχώς πρακτικές εισηγήσεις για το πώς αντιμετωπίζεται το κύριο. Η Τουρκική αδιαλλαξία και ειδικά η θέση ότι η λύση Ομοσπονδίας πέθανε – ζήτω τα δύο Κράτη. Γιατί αυτή είναι με απλά λόγια η θέση της Τουρκίας και του Τατάρ.
Και ρωτώ: τι εισηγήθηκαν τα Κόμματα ώστε να ξεπεραστεί αυτή η τουρκική διχοτομική θέση που οδηγεί σε ναυάγιο την ίδια τη διαδικασία; Τίποτα νέο. Παρά μόνο επανάληψη των παλαιών θέσεων τους. Δηλαδή, πρωτοβουλίες από την ε/κ πλευρά, χωρίς να λένε κάτι νέο εκτός από τη θέση «αξιοποίηση του Φυσικού Αερίου και συζήτηση με Τουρκία του θέματος ενέργεια». Ωραία. Ας το αποδεχτούμε. Πρακτικά πως προωθείται. Ποιος συζητά με ποιόν για παράδειγμα. Η Κυπριακή Δημοκρατία με την Τουρκία; Μακάρι να το αποδεχόταν η Τουρκία. Η ε/κ πλευρά με την τ/κ; Παραθέτω μόνο δύο ερωτήματα από τα πολλά, τα οποία πρέπει να απαντηθούν.
Η άλλη εισήγηση είναι να δηλώνουμε συνεχώς ότι συμφωνούμε με το πλαίσιο Γκουτέρες. Ωραία, συμφωνούμε αλλά….. Ένα μεγάλο αλλά το οποίο θα επαναλάβω και για πολλοστή φορά. Τα έξη (6) σημεία Γκουτέρες, είναι αυτό που λέει και ο τίτλος τους. Ένα πλαίσιο! Δεν είναι σχέδιο λύσης. Άρα το περιεχόμενο τους μένει προς συζήτηση. Πέραν τούτου, το Πλαίσιο Γκουτέρες βρίσκεται εντός των παραμέτρων του ΟΗΕ και σίγουρα δεν προνοεί για λύση δύο κρατών. Πως λοιπόν με το να επαναλαμβάνουμε νυχθημερόν ότι το αποδεχόμαστε θα οδηγηθεί η Τουρκία να εγκαταλείψει την άρνηση της για λύση εκτός παραμέτρων του ΟΗΕ και τη θέση για δύο κράτη; Φαντάζομαι όσοι εμμονικά επιθυμούν να το επαναλαμβάνουμε 24 φορές το 24ώρο, υπονοούν ότι αυτή η αφοσίωση στην υπό αναφορά θέση, θα οδηγήσει τον ΟΗΕ και τους ισχυρούς του διεθνούς οργανισμού να πιέσουν την Τουρκία. Αυτό εννοούν; Αν είναι αυτό να το πουν. Αν είναι κάτι άλλο επίσης να το πουν. Εγώ λέω ότι και χίλιες φορές να το επαναλαμβάνουμε δεν είναι αρκετό για να εγκαταλείψει η Τουρκία τις θέσεις της.
Μένω ως εδώ για την ώρα, στο σχολιασμό θέσεων που επαναλαμβάνονται συνεχώς, χωρίς όμως κατά την άποψη μου να οδηγούν σε άρση του αδιεξόδου. Γιατί το παρόν αδιέξοδο δεν μοιάζει με κανένα προηγούμενο. Προηγουμένως τα αδιέξοδα υπήρξαν αποτέλεσμα διαφωνιών ως προς το περιεχόμενο της λύσης. Μιας λύσης όμως η οποία γινόταν (έστω φραστικά) αμοιβαία αποδεκτό από τις πλευρές ότι θα βρισκόταν εντός παραμέτρων ΟΗΕ. Τώρα τα πράγματα έχουν μεταβληθεί ποιοτικά. Τώρα υπάρχει ο κίνδυνος να ναυαγήσει η προσπάθεια της κυρίας Κουεγιάρ, πριν καλά-καλά ξεκινήσει, ακριβώς γιατί Τουρκία και Τατάρ, δεν αποδέχονται λύση εντός παραμέτρων ΟΗΕ. Θέλουν και το δηλώνουν, λύση δύο Κρατών. Εκτός πλαισίου, βάσης και αποφάσεων του ΟΗΕ και της Ε.Ε. Αυτό είναι το κακό νέο, αυτό είναι το κολοσσιαίο εμπόδιο, αυτό είναι που πρέπει να ξεπερασθεί. Επ΄ αυτού πρέπει να είναι οι προτάσεις όλων!
Παρακολουθώντας τις δηλώσεις των πλείστων ηγετών των Κομμάτων μου έκανε εντύπωση για μια ακόμα φορά, ότι όταν μιλούν για την ανάγκη λύσης του κυπριακού (ορθώς φυσικά), μιλούν μόνο για την μια πτυχή του θέματος. Δηλαδή λένε περίπου το εξής: επιδιώκουμε λύση στη γνωστή βάση για ΔΔΟ με πολιτική ισότητα όπως αυτή προνοείται από τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Καλώς ως εδώ. Γιατί όμως μονίμως ξεχνούν την αναφορά στη διεθνή πτυχή. Στην ανάγκη αποχώρησης των στρατευμάτων, την κατάργηση των εγγυήσεων κλπ. Γιατί άραγε;
Κατ΄ επανάληψη έχω υποβάλει το ερώτημα προς τους θιασώτες της μονόπλευρης προσέγγισης στην προσπάθεια για άρση του αδιεξόδου, την έναρξη διαλόγου και τελικά την εξεύρεση λύσης, πως πρακτικά ξεπερνιέται το παρόν αδιέξοδο, πέραν από το να επαναλαμβάνουμε την προσήλωση μας στα γνωστά. Τι θα πρέπει να κάνουμε; Και ήλθε μια συγκεκριμένη απάντηση, με συγκεκριμένες θέσεις. Να τι λέει η πρόταση αυτή. Να δηλώσουμε μέσον επιστολής του Προέδρου της Δημοκρατίας προς τον Γ.Γ. τα εξής:
- Ναι στο πλαίσιο Γκουτέρες
- Ναι σε χρονοδιάγραμμα
- Ναι σε επιδιαιτησία
- Όχι στα δημοψηφίσματα
Αυτή είναι μια συγκεκριμένη θεώρηση, που κατατέθηκε θεωρώ με ειλικρίνεια, και είναι ουσιαστικά η θεώρηση της συντριπτικής πλειοψηφίας όσων υποστηρίζουν μια χαλαρή λύση, υπό τον φόβο, μην μας τύχουν χειρότερα. Ένας φόβος που δεν πρέπει να υποτιμούμε, ούτε και ένα υπερτιμούμε. Το ζήτημα που εγείρω είναι το εξής. Το περιεχόμενο της λύσης μας ενδιαφέρει ή όχι; Η λειτουργικότητα της λύσης και η ασφάλεια μας ενδιαφέρουν ή όχι. Υποθέτω ότι μας ενδιαφέρουν όλους. Αν έτσι έχουν τα πράγματα οι εισηγητές αυτής της άποψης, από που αντλούν τη σιγουριά ότι οι διεθνείς επιδιαιτητές θα μας προσφέρουν μια λύση πραγματικά Ομοσπονδίας, μια λύση ενός Ομόσπονδου μεν, αλλά Ενός Κράτους. Με μια και μόνη κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα. Χωρίς στρατούς και εγγυήσεις. Και αν και εφόσον τόσον πολύ εμπιστεύονται τους επιδιαιτητές και άρα πιστεύουν ότι θα μας επιβάλουν μια λύση που θα οδηγήσει σε ένα κανονικό κράτος, γιατί απορρίπτουν τα δημοψηφίσματα. Αν το σχέδιο θα εδράζεται στα πιο πάνω, είμαι βέβαιος ότι θα εγκριθεί από την ολότητα σχεδόν των ε/κ. Γιατί τότε φοβούνται τόσον πολύ τα δημοψηφίσματα. Γιατί φοβούνται να αποφασίσει ο κυρίαρχος λαός για το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του και θέλουν να του στερήσουν αυτό το αναφαίρετο θεμελιώδες δικαίωμα του, που συνιστά την πεμπτουσία της δημοκρατίας;
