Σε παρέμβαση του στον ενημερωτικό ιστότοπο γεωπολιτικού ενδιαφέροντος «1945» ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, John Bolton εκθέτει τους λόγους για τους οποίους η παγκόσμια Δύση εμφανίζεται αδύναμη έναντι της κινεζικής επέλασης…
Πιο συγκεκριμένα, «το περασμένο Σάββατο, οι ηγέτες των χωρών της G-7 που συνήλθαν στη Χιροσίμα εξέδωσαν ένα ανακοινωθέν 40 σελίδων που θίγει, το πιο σημαντικό, τις σχέσεις τους με την Κίνα.
Το ανακοινωθέν “διαφημίστηκε” ως επίδειξη ενότητας και δύναμης των G-7 ενάντια στον οικονομικό πόλεμο του Πεκίνου, αλλά η ρητορική που χρησιμοποιήθηκε για την Κίνα αντικατοπτρίζει αταξία και ασυνέπεια.
Για παράδειγμα, ντροπιαστικά αδύναμο είναι η αναφορά για την Ταϊβάν.
Δεν παρουσιάζει καμία ουσιαστική διαφοροποίηση σε σχέση με τις πρόσφατες δηλώσεις της G-7, αγνοώντας την ταχέως αυξανόμενη απειλή της Κίνας κατά την ίδια περίοδο.
Ομοίως, η G-7 προέτρεψε την Κίνα να μιλήσει απευθείας στην Ουκρανία, αλλά αναφέρθηκε μόνο σε μια ειρήνη “βασισμένη στην εδαφική ακεραιότητα”, όχι στην πλήρη αποκατάσταση της κυριαρχίας της Ουκρανίας ούτε στην εδαφική της ακεραιότητα – μια αποκατάσταση που όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ δηλώνουν ότι υποστηρίζουν.
Καταφεύγοντας σε αυτή την αδύναμη γλώσσα τόσο για την Ταϊβάν όσο και για την Ουκρανία, οι ηγέτες της παγκόσμιας Δύσης κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που σκοπεύουν: Αποκαλύπτουν αδυναμία παρά ενότητα και δύναμη.

Kενό σλόγκαν…

Το ανακοινωθέν είναι το πλέον αδύναμο και λιγότερο συνεκτικό για την οικονομική σχέση της G-7 με την Κίνα.
Από την άλλη, οι κινεζικές προσπάθειες για περιφερειακή και παγκόσμια ηγεμονία συνεχίζονται.
Αντί να αντιμετωπίσει ευθέως την οικονομική επιθετικότητα του Πεκίνου, το έγγραφο της Χιροσίμα βασίζεται σε ένα σλόγκαν ανεπαρκούς στρατηγικής ουσίας.
Το ανακοινωθέν υιοθετεί το mantra που διαδόθηκε αρχικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση και υιοθετήθηκε γρήγορα από τον Λευκό Οίκο .
Το σλόγκαν υποστηρίζει ότι τα έθνη της G-7 τάσσονται υπέρ της “περιφρονήσεως”, ουχί της αποσύνδεσης, των οικονομιών τους από την Κίνα.
Αυτό είναι ένα “μπάλωμα” που αναζητά νόημα, που συγκαλύπτει τόσο την απροθυμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αναγνωρίσει την κινεζική απειλή, όσο και τις σημαντικές διαφωνίες και ανεπάρκειες πολιτικής εντός της G-7.
Δεν αντικατοπτρίζει την αποτυχία της ηγεσίας να συμπαρασύρει μαζί τους Ευρωπαίους, που υστερούν, αλλά μια κατάρρευση της αποφασιστικότητας των ΗΠΑ.
Το ανακοινωθέν της G-7 σπεύδει να πει, “δεν αποσυνδεόμαστε ”.
Στην πραγματικότητα, η έννοια της “αποσύνδεσης” ήταν ανέκαθεν μια υπερβολή που υποδηλώνει παύση των εργασιών μεταξύ Κίνας και Δύσης.
Χρησιμοποιείται στην Αμερική από εκείνους που υπερτιμούν τις οικονομικές σχέσεις με το Πεκίνο, θέτοντας τη σημασία τους πάνω από την αμερικανική εθνική ασφάλεια.
Με άλλα λόγια, ο όρος στοχεύει στο να σπείρει τον πανικό στις επιχειρήσεις και στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής που άρχιζαν να αφυπνίζονται ενόψει της επανεμφάνισης σημαντικού διεθνούς πολιτικού κινδύνου.
Αυτή, λοιπόν, η έννοια της “αποσύνδεσης” ως εργαλείο κινδύνου δεν ήταν ποτέ ακριβής.

Ούτε έχει προταθεί ποτέ σοβαρά η “αποσύνδεση” σε επίπεδο βιομηχανίας.
Μια τέτοια προσέγγιση δεν ήταν πιθανό να πετύχει κάτι περισσότερο από άλλες βιομηχανικές πολιτικές, οι οποίες βασίζονται στην υπόθεση ότι οι πολιτικοί και οι κυβερνητικοί γραφειοκράτες είναι καλύτεροι στο να κάνουν οικονομικές επιλογές παρά στις αγορές.
Τα ισχύοντα συναλλακτικά επίπεδα σε εμπόριο και επενδύσεις μεταξύ της παγκόσμιας Δύσης και της Κίνας είναι, καλώς ή κακώς, πολύ περίπλοκα για να πιστέψουμε ότι η λήψη κυβερνητικών αποφάσεων από πάνω προς τα κάτω θα οδηγούσε σε οτιδήποτε άλλο εκτός από σύγχυση και αταξία.

Αποσύνδεση

Η αποσύνδεση, όμως, κατευθυνόμενη από την κυβέρνηση, είναι απαραίτητη και θα πρέπει να επισπευσθεί εκεί που μπορεί να εξαλειφθεί η εξάρτηση από αγαθά και υπηρεσίες που επηρεάζουν σημαντικά την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ.
Τόσο η κυβέρνηση Trump όσο και ο Biden έχουν επιβάλει σημαντικές κυρώσεις στην Κίνα σε ό,τι αφορά τον τομέα της υψηλής τεχνολογίας.
Η Ευρώπη είναι πολύ πίσω.
Η Γαλλία και η Γερμανία εξακολουθούν να βλέπουν την Κίνα σχεδόν αποκλειστικά μέσα από οικονομικό πρίσμα, όπως επιβεβαιώνεται επανειλημμένα από δηλώσεις του Γερμανού Καγκελαρίου Olaf Scholz και του Γάλλου Προέδρου Emmanuel Macron.
Ακόμη και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι διχασμένο, με σημαντική συζήτηση μεταξύ του συντηρητικού κοινοβουλευτικού κόμματος και μιας φιλικής προς την Κίνα Downing Street.

Η Κίνα αποσυνδέεται

Το κενό του μάντρα “περιφρόνα αλλά μην αποσυνδέεσαι” είναι πιο εμφανές σε επίπεδο μεμονωμένων εταιρειών, οι οποίες δεν έχουν πρακτικό τρόπο να κοροϊδέψουν χωρίς αποσύνδεση.
Πρέπει είτε να μειώσουν τις επενδύσεις κεφαλαίου, είτε τουλάχιστον να μην τις αυξήσουν.
Ή να λάβουν άλλα αμυντικά μέτρα, ανάλογα με τις συνθήκες.
Πολλές εταιρείες ασχολούνται ήδη βαθιά με τη μείωση ή την αντιστάθμιση των κινδύνων τους, αλλά άλλες όχι.
Οι τελευταίες μπορεί τελικά να πληρώσουν το μεγαλύτερο οικονομικό τίμημα για την έλλειψη επιμέλειας.
Σε εύθετο χρόνο, το άθροισμα της σύνεσης σε ό,τι αφορά την εθνική ασφάλεια και των αποφάσεων πολιτικού κινδύνου των επιχειρήσεων θα καθορίσει την έκταση της αποσύνδεσης, και όχι την ψευδή διχοτόμηση του G-7.
Αναμφισβήτητα, η Κίνα βρίσκεται ήδη μακριά σε σχέση με την “αποσύνδεση” από τη Δύση, προετοιμαζόμενη για στρατιωτική σύγκρουση, μειώνοντας την εξάρτησή της.
Πάνω σε αυτό, οι ηγέτες των G-7 που συνομίλησαν στη Χιροσίμα θα έπρεπε να διαβάσουν το «The Next Major War» του Ross Babbage, το οποίο δεικνύει τι έκανε το Πεκίνο ενώ… κοιμόμασταν.
Ο Babbage εξηγεί την πολιτική που ασκεί η Κίνα τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίας για την εφαρμογή της λεγόμενης διπλής κυκλοφορίας ή των «δύο αγορών, δύο πόρων».
Η αγορά του Πεκίνου ήταν ένας πόρος για προστασία, ενώ στις ξένες αγορές οι Κινέζοι έπρεπε να διεισδύσουν και να τις εκμεταλλευτούν.
Παραθέτει δε το συμπέρασμα της McKinsey ότι “η Κίνα μειώνει την έκθεσή της στον κόσμο, ενώ η έκθεση του κόσμου στην Κίνα έχει αυξηθεί”.

Αδύναμα σήματα

Ωστόσο, η Κίνα απείχε πολύ από το να αυτοαπομονωθεί.
Η εξάρτησή της από μαζικές εισαγωγές ενέργειας και άλλων πρώτων υλών παραμένει μια κρίσιμη αδυναμία της – και είναι πολύ δύσκολο για την Κίνα να λύσει αυτό το πρόβλημα στο άμεσο μέλλον, δεδομένης της έλλειψης εγχώριων ορυκτών και υδρογονανθράκων.
Την ίδια στιγμή, η παγκόσμια Δύση αντιλήφθηκε καθυστερημένα την έκταση της κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας από την Κίνα και του μαζικού προστατευτισμού στον οποίο επιδίδεται.
Καθώς η εποχή της παγκοσμιοποίησης διαλύεται, ο πολιτικός κίνδυνος έχει επανεμφανιστεί ως κεντρικός παράγοντας στις διεθνείς επιχειρήσεις – ειδικά με την Κίνα.
Ο πολιτικός κίνδυνος δεν περιορίστηκε και ποτέ δεν θα περιοριστεί σε οικονομικά περιθώρια του κόσμου.
Υπό το μότο της πολιτικής του Deng Xiaoping (να «κρύψετε τις δυνατότητές σας και να περιμένετε»), το Πεκίνο έπεισε πάρα πολλούς δυτικούς πολιτικούς και επιχειρήσεις ότι η Κίνα ήταν κάτι περισσότερο από ένα καθαρό οικονομικό παιχνίδι.
Ωστόσο, αυτός ο μύθος τελείωσε και τα παραπτώματα όσο και οι απειλές της Κίνας, πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά, γίνονται όλο και πιο εμφανή.
Οι συναντήσεις της G-7 έρχονται και παρέρχονται, και οι δηλώσεις των ηγετών τους ξεθωριάζουν γρήγορα.
Η εντύπωση που δεν θα σβήσει μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Χιροσίμα, σίγουρα όχι από το μυαλό των υπευθύνων χάραξης πολιτικής στο Πεκίνο, είναι ότι οι μεγάλες βιομηχανικές δημοκρατίες εξακολουθούν να είναι διχασμένες και αβέβαιες για το πώς να αντιταχθούν στον οικονομικό πόλεμο της Κίνας εναντίον τους.
Η παγκόσμια αταξία της Δύσης ενθαρρύνει μόνο τις πολεμικές τάσεις του Xi Jinping».