Τα κόμματα σε πορεία αναζήτησης  ή σύγχυσης

Της Ανδρούλας Γκιούρωφ

Είπαν πως δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι για το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών. Ασφαλώς και υπάρχουν ηττημένοι.Πόσο πιο ηττημένοι , δηλαδή, μπορούμε  να είμαστε εφόσον εδώ και 49 χρόνια ένας τραβά για την Ανατολή και άλλος για τη Δύση, φορτώνοντας τις ευθύνες ο ένας στον άλλο  την αποτυχία επίλυσης του Κυπριακού και όχι σε όλους αυτούς που το δημιούργησαν ;

Δυστυχώς είμαστε ηττημένοι ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά. Σε τούτο το δύσμοιρο πλεούμενο που λέγεται Κύπρος,  αφήσαμε τις Κερκόπορτες ορθάνοικτες   για να εισέρχονται  η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα.  Μια χώρα σε συνθήκες ημικατοχής – φέτος συμπληρώνονται  50χρόνια ομηρίας  στην Τουρκία -δεν μπορεί να θεωρείται   νίκη η εκλογή ενός Προέδρου που δεν θα μπορεί να ελέγχει ολόκληρο το έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όταν το 37% των εδαφών της Κ.Δ. βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο της Τουρκίας  και μάλιστα οι ίδιοι οι Τούρκοι   θεωρούν το ψευδοκράτος ως παράδεισο παρανομίας και φυτώριο μαφιόζων,   αποτύχαμε ως λαός και πολιτική ηγεσία να δημιουργήσουμε ένα αρραγές  ενιαίο μέτωπο κατά της Τουρκίας. Την δημιουργία μιας  ισχυρής πλατφόρμας ενότητας και διεκδίκησης. Συνεχώς  δίνουμε άφεση αμαρτιών  στους  καταστροφείς μας και σπεύδουμε να τους «κερνούμε» μερτικό από τα δικαιώματα μας. Λίγη    εδαφική ακεραιότητα ο ένας , λίγο ουρανό και θάλασσα ο άλλος.

Όσοι δεν το έχουν αντιληφθεί είναι καιρός να ψάξουν  τις συντεταγμένες  των ΗΠΑ  και των Βρετανών,  ποια λύση μαγειρεύουν  μέσα στο μεγάλο καζάνι των ελληνοτουρκικών  σχέσεων .

Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σ’ ένα προτεκτοράτο των ΗΠΑ και η Κύπρος δυστυχώς την ακολουθεί.

Ενδεικτικές οι απαντήσεις  του Αμερικανού ΥΠΕΞ Μπλίνκεν στην συνέντευξη του στο MEGA Ελλάδος, όταν η δημοσιογράφος τον ερώτησε τι θα συμβεί εάν ένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ επιτεθεί σε άλλο μέλος της συμμαχίας.  Ήξεις αφίξεις ου με θίξεις με την πολιτική του κατευνασμού. Η Ελλάδα τους έδωσε τα πάντα: γη ουρανό θάλασσες και οι Αμερικανοί εξακολουθούν να κανακεύουν  την σύμμαχο τους Τουρκία.

Ποια τα κριτήρια της  αυθεντικότητας

  Αμέσως μετά την παταγώδη αποτυχία του ΔΗΣΥ στις προεδρικές και την παραίτηση από την προεδρία του  Αβέρωφ Νεοφύτου,   στελέχη του κόμματος    κλωθογύριζαν στα τηλεοπτικά κανάλια. Ο ένας μετά τον άλλο  επιχειρούσαν  να αποσείσουν τις όποιες ευθύνες από πάνω τους φορτώνοντας τες πού αλλού;  Στον …Χατζηπετρή.

Ο κ. Μιχάλης Σοφοκλέους που δεν έμεινε κανάλι που να μην  εμφανιστεί,  έλεγε και ξανάλεγε πως “οι γνήσιοι Συναγερμικοί θέλουμε πίσω τον αυθεντικό Συναγερμό , που ίδρυσε ο Γλαύκος Κληρίδης” . Μιλώντας για το διακύβευμα της 11ης Μαρτίου στο ΔΗΣΥ είπε πως «ο κάθε αληθινός συναγερμικός, ένα πράγμα ζητούμε: Θέλουμε πίσω τον αυθεντικό Συναγερμό. Για όλες τις θέσεις. Εάν θα γίνει ξανά ο ΔΗΣΥ το κόμμα των αρχών και των αυτόφωτων προσωπικοτήτων. Εάν θα γυρίσει σελίδα από τη μεγάλη φθορά από τη μακροχρόνια παραμονή του στην εξουσία. Εάν θα εμπνεύσει ξανά τους πολίτες της Κύπρου και ιδιαίτερα τους νέους μας, ή αν θα πολιτεύεται διαχειριστικά. Κυρίως, εάν θα χειριστεί σωστά τη σχέση και τη στάση του απέναντι σε μια κυβέρνηση που θα θολώνει διαρκώς τις διαχωριστικές γραμμές με την παράταξη για να αποκομίζει μικροπολιτικά οφέλη…»

 Ποιος είναι όμως  ο αυθεντικός Συναγερμός τον οποίο ο κ. Μιχάλης Σοφοκλέους λέει ότι ο κόσμος του Συναγερμού θέλει πίσω; Αυτός που  επί διακυβέρνησης Γλ. Κληρίδη μόλις ανήλθε στην εξουσία επιβράβευσε το προδοτικό πραξικόπημα και τους φορείς του; Που υπουργοποίησαν ή ανάδειξαν σε πολιτειακά αξιώματα «Υπουργούς»  του πραξικοπήματος ; Η’ του αυθεντικού Συναγερμού που συνθηματολογούσε για το ενιαίο αμυντικό δόγμα, έκανε πολιτική πλατφόρμα την πυραυλολογία με τους S-300  και τελικά τα έθαψε στα έγκατα της υποταγής προς τους φίλους Αμερικανούς;   Μήπως όταν ο Γλάυκος Κληρίδης ανήλθεν στην εξουσία δεν προέβη σε οικτρά λάθη. Κυρίως και πάνω απ’ όλα στο Κυπριακό;

Πόσες διολισθήσεις, πόσα οικτρά λάθη και παραχωρήσεις αρχής γενομένης με δηλώσεις περί  «εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας»  ή ότι «θα δεχθούμε αύξηση των εγγυητριών δυνάμεων με δικαίωμα επέμβασης»; Αυτή η θέση είναι    καταγραμμένη σε επίσημο ανακοινωθέν του ΓΤΠ  την οποία υποστήριξε όταν βρισκόταν   στη Νέα Υόρκη    σε ένα σεμινάριο της συζύγου του Χόλμπρουκ.

Η’ μήπως όταν σχολίαζε αρνητικά και φερόταν  υποτιμητικά σε όσους διαφωνούσαν  με το σχέδιο Ανάν (δηλαδή την πλειοψηφία του λαού) ;

Και ποιος είναι αυτός ο περιλάλητος δυτικός δημοκρατικός κόσμος που δηλώνουν πίστη και αφοσίωση οι Συναγερμικοί ταγοί;  Ο δυτικός κόσμος που άφησε την Κύπρο έρμαιο των ορέξεων της Τουρκίας  να ποδοπατεί ξεδιάντροπα τα ανθρώπινα δικαιώματα χιλιάδων πολιτών; Πότε παραδέχθηκαν οι Αμερικανοί, οι Εγγλέζοι και όλος αυτός ο  “δυτικός δημοκρατικός κόσμος” για τα εγκλήματα τους σε βάρος της Κύπρου με το διπλό έγκλημα πραξικόπημα -τουρκική εισβολή,  σχεδιασμένο από τις μυστικές τους υπηρεσίες; Ποτέ.

Όταν  μιλούν για αποστάτες και προδότες είναι καλά να ακονίζουν και λίγο την μνήμη τους. Αυτός ο λεγόμενος αυθεντικός Συναγερμός δεν ήταν μήπως  εκκολαπτήριο αποστατών από άλλα κόμματα προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία; Ο μακαριστός Ντίνος Μιχαηλίδης ηγετικό στέλεχος του ΔΗΚΟ, (διετέλεσε επί  σειρά ετών ΥΠΕΣ στην κυβέρνηση Κληρίδη), ο αείμνηστος Αλέκος Μιχαηλίδης (πρώην ΥΠΕΞ)  και άλλοι, γύρισαν  τις πλάτες στο κόμμα τους προκειμένου να απολαμβάνουν τα αγαθά της εξουσίας που τους παρείχε απλόχερα η τότε διακυβέρνηση ΔΗΣΥ . Ήταν μήπως αποστάτης ο Λεόντιος Ιεροδιακόνου ο οποίος έφυγε από το ΔΗΚΟ  και εντάχθηκε στο Συναγερμό και παρ’ ολίγον να εκλεγεί και πρόεδρος του Συναγερμού;

Πόσο μένος και χολή κατά του νεοεκλεγέντα προέδρου Νίκου Χριστοδουλίδη, τον οποίον προσπαθούσαν να καλοπιάσουν προσφέροντας  του την προεδρία του ΔΗΣΥ για να μην είναι υποψήφιος; Ως να είναι  βασιλεύουσες   δημοκρατίες τα κόμματα και ο «βασιλιάς» μπορεί να εκχωρεί   αξιώματα.

Η οπορτιουνιστική θέση της ηγεσίας του ΔΗΣΥ στον πρώτο γύρο, που ήθελε την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη   συσπείρωση του ΑΚΕΛ προκειμένου να μείνουν μόνο οι υποψήφιοι  των δύο κομμάτων και να μείνει εκτός κούρσας ο «αποστάτης», ποια μηνύματα έστελνε;

Η’ η θέση «δεν ψηφίζω λευκό αλλά λέω όχι στον αποστάτη» ; Δεν θεωρήθηκε μήπως μια κρυφή συμφωνία;

Όσο για τις καταγγελίες  του αναπληρωτή προέδρου του ΔΗΣΥ  Χάρη Γεωργιάδη ότι το μητρώο μελών του  κόμματος ” βρέθηκε σε ξένα χέρια” υπονοώντας ότι δόθηκε στο ΑΚΕΛ για να εκλεγεί ο υποψήφιος του δεν αποκαλύπτει μήπως τι παιγνίδια παίχτηκαν και ποίοι βρίσκονταν πίσω από αυτά;

Το ΑΚΕΛ,  ο επαναπροσδιορισμός και η …χαμένη πυξίδα

Το ΑΚΕΛ οδεύει τώρα προς καταστατικές αλλαγές και συνέδριο με στόχο όπως λέχθηκε τον εκσυγχρονισμό και επαναπροσδιορισμό του. Τι να επαναπροσδιορίσει; Το ότι σήμερα επιβεβαιώνουν  τις μεταλλάξεις τους και  ότι το κόμμα θυμίζει περισσότερο σοσιαλδημοκρατικό  παρά κομμουνιστικό κόμμα;

Το μεγάλο παράπονο μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων της Αριστεράς είναι ότι η ηγεσία του κόμματος εδώ και καιρό δανείζεται   δεξιούς ή κεντροδεξιούς για να τους ανεβοκατεβάζει  ως υποψηφίους για προέδρους. Το φιάσκο με τον Μάικ Σπανό στις προηγούμενες προεδρικές, ή τον «τρελό τον φαλακρό» Γιώργο Παμπορίδη που στις αρχές της προεκλογικής εκστρατείας ήθελε να κατεβάσει ως υποψήφιο, είναι κάποια ενδεικτικά δείγματα ότι έχασαν την πυξίδα τους και ψάχνονται, αφού το κόμμα έχει απομακρυνθεί από την Μαρξιστική ιδεολογία.

Σαν να ντρέπονται να εκστομίσουν ή να προσδιορίσουν την ταυτότητα τους. Με τα συνθήματα περί υπερβάσεων  στέλνονται συγχυσμένα  μηνύματα. Με έναν   απροσδιόριστο…προσδιορισμό εγκαταλείπουν  σιγά σιγά την ιστορία τους. Η  Αριστερά η οποία έχει αφήσει την σφραγίδα της σε όλες τις λαϊκές και πολιτικές κατακτήσεις, με αγώνες αιματηρούς,   θυσίες και απαράμιλλου ηρωϊσμού,  ειδικά στις μεγάλες κινητοποιήσεις κατά των αποικιοκρατών Βρετανών τις δεκαετίες 1940-50, έχει γυρίσει σελίδα.  Τώρα οι ηγέτες του κόμματος  διακατέχονται από συμπλέγματα κατωτερότητας.

Μέσα στην συνάφεια συνεργασιών και υπερβάσεων δεν επιχειρούν καν να εντοπίσουν αξιόλογες προσωπικότητες από την Αριστερά ή την ευρύτερα Αριστερά που μπορούν να είναι υποψήφιοι και να πετύχουν. 

 Αξιωματούχοι και στελέχη του ΑΚΕΛ τώρα κάνουν λόγο για πρωτοφανή συσπείρωση του ΑΚΕΛ γύρω από την υποψηφιότητα του κ. Μαυρογιάννη. Ερμηνεύουν το  τελικό αποτέλεσμα   52-48 ότι «οφειλόταν στην  κινητοποίηση του κόσμου της Αριστεράς, με την προσθήκη πολλών χιλιάδων ανθρώπων που επέστρεψαν από την αποχή» . Αυτό μπορεί να είναι ένα μέρος της  αλήθειας.

Σε αυτό όμως το ποσοστό της επιστροφής από την αποχή, δεν μπορεί να εντάσσονται οι   Μιχάλης Παπαπέτρου, Ανδρούλα και Γιώργος Βασιλείου ή  Αβέρωφ Νεοφύτου  ,  Καίτη Κληρίδου και άλλοι συναγερμικοί που καλούσαν υπέρ της υποψηφιότητας Μαυρογιάννη.

 Φαίνεται πως τα κόκκινα και τα γαλάζια πλύθηκαν μαζί και έχουν αφήσει αντιαισθητικές αποχρώσεις.

Ασφαλώς το κάθε κόμμα έχει την ευθύνη να διορθώσει τα του οίκου του . Από  την στιγμή όμως που κάποιοι  βγαίνουν δημόσια και κρύβουν τις μεγάλες αλήθειες πίσω από συνθήματα , έχουν  και οι πολίτες δικαίωμα να τους κρίνουν και να αφαιρούν  το περιτύλιγμα των ωραιοποιήσεων.