Καθ’ όλα ορθή η απόφαση ενός αριστερού να στηρίξει Χριστοδουλίδη

Του Μάριου Νεοφύτου

Καταρχήν να το ξεκαθαρίσω. Είμαι αριστερός, υπηρέτησα ως στέλεχος την ΕΔΟΝ και το ΑΚΕΛ και τώρα ψηφίζω και στηρίζω Νίκο Χριστοδουλίδη και νιώθω περήφανος! 

Σαν νέος άνθρωπος, πολιτικά σκεπτόμενος και έντονα δραστηριοποιημένος με τα κοινά και την πολιτική από τα παιδικά μου χρόνια, θέλω να μοιραστώ τις σκέψεις μου και γιατί όχι, να παρακινήσω και άλλους να συμμετάσχουν σε αυτή τη γιορτή της Δημοκρατίας. Τις επικείμενες εκλογές. 

Ιστορικά έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια που ανήκε και συνεχίζει να ανήκει στον ευρύτερο Προοδευτικό – Δημοκρατικό αριστερό χώρο. Ο πατέρας μου ανήκε στις Μακαριακές – Αντιστασιακες Δυνάμεις με έντονο ρόλο στα κοινά, όντας ενεργό στέλεχος του ΑΚΕΛ. Θυμάμαι, κάθε εκλογική αναμέτρηση, το σπίτι μου να μετατρέπεται σε εκλογικό επιτελείο και πολλοί φίλοι και σύντροφοι να έρχονται για να συζητήσουν ή να συσκεφθούν με τον πατέρα μου. 

Γεννήθηκα μια περίπου δεκαετία μετά το πραξικόπημα και την εισβολή. Η παιδική και εφηβική μου ηλικία σφραγίστηκε έντονα απο τα ιστορικά γεγονότα που συγκλόνισαν την Κύπρο μας, γεγονότα που δεν με άφησαν πολιτικά αδιάφορο. 

Σαν ΠΕΟΜίτης και ΕΔΟΝίτης αλλά και μετέπειτα σαν Πρόεδρος της Προοδευτικής Κίνησης Φοιτητών Αγγλίας, ως Επαρχιακός Γραμματέας της ΕΔΟΝ, μέλος των κεντρικών και επαρχιακών καθοδηγητικών σωμάτων της Νεολαίας αλλά και του ΑΚΕΛ έμαθα ένα πράγμα. Ότι η όποια πολιτική δράση περνά μέσα από την στρατηγική των συμμαχιών με άλλες πολιτικές δυνάμεις για το καλό του τόπου, της Κύπρου, του λαού και των εργαζομένων. Ότι σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα το μέλημα μας πρέπει να είναι ο τόπος μας. 

Δυστυχώς την τελευταία 15ετία αυτή η πολιτική των συμμαχιών και συνεργασιών με άλλες δυνάμεις έχει εξανεμιστεί στο βωμό των προσωπικών φιλοδοξιών και του κομματικού “εγώ”. Να θυμίσω μόνο ότι η ηγεσία του ΑΚΕΛ το 1959 δεν δίστασε να συμμαχίσει με την τότε εθνικιστική Δεξιά και να απορρίψει τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου που αποδείχτηκαν καταστροφικές για την Κύπρο. Ο μακαριστός Εζεκίας Παπαϊωάννου και η τότε ηγεσία, ακόμη και ο αείμνηστος Δημήτρης Χριστόφιας μετέπειτα, είχαν ως προμετωπίδα της πολιτικής τους τις συνεργασίες αφού συνεργάστηκαν διαδοχικά με τον Δεξιό Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, τον Δεξιό Σπύρο Κυπριανού, τον Δεξιό – μεγαλοεπιχειρηματία Γιώργο Βασιλείου, ακόμη και με τον Δεξιό – πολιτικό στέλεχος της ΕΟΚΑ Τάσσο Παπαδόπουλο. Συνεργασίες και συμμαχίες που κατά γενική ομολογία είχαν ωφελήσει τον τόπο. Από το 2008 και εντεύθεν βλέπουμε να χαρακτηρίζει την Ηγεσία του ΑΚΕΛ ένα πολιτικό γινάτι που φτάνει τα όρια του ετσιθελισμού και της αυτοκαταστροφής. Ποτέ το ΑΚΕΛ δεν σκεφτόταν με το κριτήριο του “πάμε μόνοι μας τζαι όσοι έρτουν” ή “μόνοι μας τζιαι ότι θέλει ας γίνει”… Αυτές οι πολιτικές θέσεις δεν διέπουν την αριστερά που θέλουμε. Την πατριωτική αριστερά που αγωνιά για  το καλό του λαού της. Αντί τούτου βλέπουμε να τοποθετείται ένας υποψήφιος ήττας, ονόματι Α. Μαυρογιάννης, απλά και μόνο για να χάσει τις εκλογές χωρίς πλάνο για την επόμενη μέρα. Επειδή η αριστερά δεν λειτουργούσε ποτέ έτσι, είμαστε υποχρεωμένοι να προβληματιστούμε. Υπο αυτές τις συνθήκες αλλά και μπροστά στον κίνδυνο εκλογής Αβέρωφ αλλά και κατά συνέπεια της επιβολής δύο κρατών στην Κύπρο, ο μόνος δρόμος που απομένει είναι η αξιοπρεπής επιλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη. Ενός νέου ανθρώπου που διέπεται από ήθος, αγάπη και όραμα για τον τόπο και ο οποίος διαθέτει ορθές πολιτικές θέσεις. Ας αψηφίσουμε λοιπόν τις κομματικές κορώνες και ας δούμε την ουσία. Η ουσία είναι η εκλογή μιας πατριωτικής οικουμενικής Διακυβέρνησης, μιας Κυβέρνησης που θα ενώσει τον λαό και θα έχει στο κέντρο της πολιτικής της την Κύπρο και τον απλό άνθρωπο. Με τον Νίκο Χριστοδουλίδη είμαι σίγουρος ότι ο τόπος και ο λαός θα δουν καλύτερες μέρες.

Όπως χαρακτηριστικά τονίζει και ο Υποψήφιος Πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης “Ο τόπος μας έχει υποφέρει πολλά απο την πόλωση και τις ανούσιες διαφωνίες!” Τώρα είναι η ώρα της ενότητας για το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας.