Του Νίκου Κατσουρίδη
Μας βρίσκει σύντομα το τέλος του 2022. Μιας χρονιάς που αφήνει αβεβαιότητα και ρευστότητα τόσον στην πατρίδα μας όσο και στον κόσμο. Ουδέποτε στο παρελθόν ο πλανήτης Γη και η ανθρώπινη κοινωνία δεν είχαν να αντιμετωπίσουν τόσα πολλά κρίσιμα και επικίνδυνα ζητήματα όσον σήμερα. Στην ιστορία του ανθρώπινου γένους σήμερα διάγουμε την χρονική περίοδο των μεγαλύτερων κινδύνων για αφανισμό του είδους των ανθρώπων, είτε λόγω της κλιματικής κρίσης που η ανθρώπινη δραστηριότητα δημιούργησε, είτε λόγω μιας παγκόσμιας ολοκληρωτικής πολεμικής σύρραξης και πάλιν προϊόν της ανθρώπινης δραστηριότητας. Είναι εκπληκτικό κυρίως το γεγονός ότι παρά τη σχοινοβασία μας με την ολική καταστροφή δεν υπάρχει δυστυχώς παγκόσμιος συναγερμός ενάντια σε όλους εκείνους τους φορείς που οδηγούν την ανθρωπότητα και τον πλανήτη στην άβυσσο. Δεν βλέπουμε μεγάλες κινητοποιήσεις. Δεν βλέπουμε διαμαρτυρίες καλλιτεχνών, πνευματικών ανθρώπων, εκκλησιαστικών παραγόντων, αθλητών, δημοσιογράφων, κινημάτων ειρήνης, ακτιβιστών και πολλών άλλων οι οποίοι συνήθως αντιδρούν σε προβληματικές και ακραίες καταστάσεις. Οι μόνες αντιδράσεις και διαδηλώσεις αφορούν βασικά την άνοδο των τιμών σε διάφορες χώρες. Την ακρίβεια.
Εδώ που έχει φέρει τον πλανήτη και την κοινωνία η αλόγιστη συμπεριφορά του ανθρώπου και ειδικότερα η παρανοϊκά εγωιστική συμπεριφορά ξεχωριστών ομάδων συμφερόντων παντού στον κόσμο, είτε συνειδητοποιούμε την κατάσταση και αντιδρούμε, είτε δυστυχώς χανόμαστε.
Μέσα σε ένα παγκόσμιο κλίμα φόβου και πισωδρόμησης, μέσα στο πλαίσιο ενός κάθετου και επικίνδυνου διαχωρισμού του κόσμου μας σε Δύση και Ανατολή η μικρή μας πατρίδα περνά τις δικές της συμπληγάδες. Είτε αυτές αφορούν το κυπριακό και την οικονομία, είτε την εσωτερική διακυβέρνηση, είτε το σύστημα αρχών και αξιών της κοινωνίας, είτε άλλα πολλά και διάφορα. Το ποτάμι της ζωής και της ιστορίας δεν σταματούν και φαίνεται να μας οδηγούν σε ακόμα πιο δύσκολες μέρες. Μας οδηγούν επίσης αναπόφευκτα μέσα στο 2023, κατ’ ακρίβεια τους πρώτους μήνες του χρόνου σε Προεδρικές και Αρχιεπισκοπικές εκλογές. Εκλογές οι οποίες θα επηρεάσουν το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα του τόπου, την πορεία του κυπριακού, τις σχέσεις κοινωνίας και εκκλησίας, εκκλησίας και πολιτικού συστήματος και πολλά άλλα.
Είναι επιτέλους καιρός να υπάρξει σοβαρός προβληματισμός για το αύριο. Για το μέλλον. Πέραν και έξω από το θεμιτό μεν, αλλά στενό δε, στόχο της προσωπικής επιβίωσης και επιτυχίας. Να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι χωρίς στέρεη βάση όλα τα άλλα είναι πρόσκαιρα και ανεπαρκή. Χωρίς πατρίδα, χωρίς δομημένη λειτουργική πολιτεία, χωρίς κοινωνία ενεργή, που θα υλοποιούν από κοινού στόχους για το αύριο του συνόλου και του τόπου δεν θα έχουμε ελπίδα. Το μέλλον δεν προδιαγράφεται απλά ζοφερό για τον τόπο γενικά αλλά και τον κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά. Για τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι επικείμενες Προεδρικές και Αρχιεπισκοπικές εκλογές θα είναι και ένας έλεγχος της ωριμότητα και σοβαρότητα μας. Της δυνατότητας μας να συνειδητοποιήσουμε τους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε και της ικανότητας μας να συμπεριφερθούμε ανάλογα με το τι η πραγματικότητα επιβάλλει. Όχι μόνο για το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του, αλλά και για όλους τους άλλους θεσμούς, φυσικά όμως και για τους ψηφοφόρους. Δεν μπορεί την ώρα που όλα γύρω από την πατρίδα μας συννεφιάζουν κατά τρόπο που προκαλεί φόβο, την ώρα που εντός έχουμε φοβερά προβλήματα, την ώρα που η Τουρκία απειλεί θεούς και δαίμονες, εμείς να ποδοσφαιροποιούμε τις εκλογικές διαδικασίες. Είτε για τις Προεδρικές, είτε για τις Αρχιεπισκοπικές. Δεν μπορεί και πάλιν η προσπάθεια πειθούς των ψηφοφόρων να λειτουργεί με το εκβιαστικό δίλημμα «ψήφισε εμάς, για να μην βγουν οι άλλοι». Να λειτουργήσει η λογική, του επιλέγω θετικά. Επιλέγω αυτόν που θεωρώ ως τον καταλληλότερο και όχι επιλέγω κάποιον για να μην κερδίσει ο άλλος. Επιλέγω συνειδητά ως ψηφοφόρος, ως πολίτης αυτού του τόπου, υπεύθυνα εκείνον που αξιολογώ ως την καλύτερη επιλογή για να οδηγήσει την χώρα στο αύριο.
Το ίδιο κριτήριο πρέπει να ισχύσει και στις αρχιεπισκοπικές εκλογές αν και εκεί η λαϊκή ψήφος δεν θα εκλέξει Αρχιεπίσκοπο. Η λαϊκή ψήφος θα λειτουργήσει ως εφαλτήριο για να στείλει στον β΄ γύρο ουσιαστικά, τρείς ιεράρχες και η εκλογή θα είναι το αποτέλεσμα των ισορροπιών και συσχετισμών εντός της Ιεράς Συνόδου. Τα μέλη της οποίας αναλαμβάνουν τεράστια ευθύνη, από τη στιγμή που δεν θα εκλέξουν τον προκαθήμενο της Εκκλησίας για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα αλλά εφόρου ζωής. Και σε αυτές τις εκλογές θα λειτουργήσουν διάφορα κριτήρια, πέραν από τα θρησκευτικά. Εδώ και δύο περίπου χρόνια έχει υπεισέλθει και το διεθνές στοιχείο. Ποιος ιεράρχης είναι τάχα φίλος των Ρώσων ποιος είναι φίλος των Δυτικών κ.ο.κ.
Και στις δύο εκλογές υπέρτατο κριτήριο είναι ποιον ο καθένας μας θεωρεί ως τον πλέον κατάλληλο να υπηρετήσει την Κύπρο και τον λαό της. Ποιον απ΄ όλα και πάνω απ΄ όλα, μπορεί να διαβάσει ορθά τις εξελίξεις, τη συγκυρία και τα δεδομένα του σήμερα, και επιδέξια να μας οδηγήσει στο αύριο. Για να φτάσουμε στο λιμάνι της απελευθέρωσης, της λύσης της, επανένωσης, με ασφάλεια και λειτουργικότητα. Αλλιώς ούτε υποψήφιοι θα υπάρχουν για το μέλλον, ούτε κόμματα, ούτε άλλοι θεσμοί.
