Του Νίκου Κατσουρίδη
Ο Ερτογάν καθημερινά απειλεί και επιτίθεται στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή το κατοχικό καθεστώς καθημερινά διακηρύσσει την απαίτηση του για αναγνώριση των κατεχομένων ως κράτος. Πρόσφατα απ΄ αφορμή την ανανέωση της θητείας της ΟΥΝΦΥΚΥΠ απαιτεί ξεχωριστή συμφωνία με το παράνομο μόρφωμα και επιτίθεται στον ΟΗΕ και ειδικά στα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ότι είναι αυτά που δημιούργησαν το κυπριακό! Αρνούνται, Τουρκία και κατοχικό καθεστώς τον διορισμό ειδικού αντιπροσώπου του Γ.Γ. του ΟΗΕ για το κυπριακό. Την ίδια ώρα ο Ερτογάν ετοιμάζεται να ενισχύσει την τουρκική στρατιωτική παρουσία στα κατεχόμενα. Το Συμβούλιο Ασφαλείας της Τουρκία ζητά επίσημα από όλα τα κράτη να αναγνωρίσουν το κατοχικό καθεστώς στην Κύπρο ως ξεχωριστό κυρίαρχο κράτος. Και δηλώνει ο Ερτογάν ότι αυτή η προσπάθεια θα πάρει χρόνο αλλά θα επιμείνουν.
Την ίδια ώρα η διεθνής κοινότητα στη συντριπτική της πλειοψηφία δεν ασχολείται σοβαρά με την συμπεριφορά της Τουρκίας. Η αντίδραση όσων θα έπρεπε να αντιδράσουν περιορίζεται σε φραστικές τοποθετήσεις. Ιδιαίτερη αίσθηση προκαλεί η απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής αντίδρασης από πλευράς του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα η αφωνία του λαλίστατου και επιθετικού έναντι πάντων Γ.Γ. του ΝΑΤΟ.
Είναι φυσικά αναμενόμενο η κύρια προσοχή όλων να είναι στραμμένη στην Ουκρανία. Και όχι μόνο η προσοχή αλλά και η αντίδραση ειδικά της Δύσης είναι άνευ προηγουμένου. Είμαστε όλοι μάρτυρες της πρωτοφανούς πολιτικής, οικονομικής, στρατιωτικής και κάθε άλλης βοήθειας προς την Ουκρανία. Η αντίδραση αυτή εκφράζεται και με τις πάρα πολύ σκληρές δέσμες κυρώσεων. Δεν μπορεί όμως η Ευρωπαϊκή ΄Ένωση και οι ΗΠΑ να παρακολουθούν μεν αλλά να μην αντιδρούν πρακτικά όταν η Τουρκία απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα και όταν δηλώνει ότι οριστικά εγκαταλείπει τη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού και με κάθε επισημότητα, πλέον βάζει πλώρη για αναγνώριση του παράνομου κατοχικού μορφώματος της λεγόμενης ΤΔΒΚ. Δεν αρκούν οι δηλώσεις αναγνώρισης της κυριαρχίας Ελλάδας και Κύπρου από τη διεθνή κοινότητα. Αν θέλουν να προλάβουν μια νέα θερμή εστία πολέμου, ακόμα μια φωτιά που θα ενισχύσει την παγκόσμια αταξία και θα ενισχύσει τους κινδύνους μιας ευρύτερης ανάφλεξης θα πρέπει να λάβουν μέτρα. Δεν είναι τυχαίο ότι Γερμανοί αναλυτές επισημαίνουν ομοιότητες στην πολεμική ρητορική και τις μεθοδεύσεις της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας, με ανάλογες της Ρωσίας πριν την εισβολή στην Ουκρανία.
Η όλη κατάσταση όμως εγείρει και ένα ζήτημα για εμάς εδώ στην Κύπρο. Εμείς ως Κράτος, κυβέρνηση και πολιτικό σύστημα πως αντιμετωπίζουμε την κατάσταση; Πως λογαριάζουν π.χ. Κόμματα και υποψήφιοι, κυβέρνηση και βουλή να αντιμετωπίσουν τις μεθοδεύσεις και απειλές της Τουρκίας; Οι πιο πολλοί δηλώνουν ότι θα «συνεχίσουμε την προσπάθεια για λύση εντός των παραμέτρων του ΟΗΕ» ή «θα συνεχίσουμε τις συνομιλίες από εκεί που διεκόπησαν» κ.ο.κ. Είτε συμφωνεί κάποιος με αυτές τις θέσεις, είτε όχι είναι ξεκάθαρο ότι δεν αρκούν για να οδηγήσουν σε επανέναρξη συνομιλιών για λύση στα του διεθνούς οργανισμού και στη βάση των αποφάσεων του. Οι τελευταίες ενέργειες της Τουρκίας και του παράνομου κατοχικού καθεστώτος, μαρτυρούν ότι χρειάζεται και κάτι άλλο. Και αυτό το άλλο κατά τη γνώμη είναι η στιγμή Ελλάδα και Κύπρος να απαιτήσουν από τους συμμάχους τους την λήψη μέτρων ενάντια στην Τουρκία. Ειδικά η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση έχει προειδοποιήσει την Τουρκία μερικές φορές με λήψη μέτρων αλλά η μεν Τουρκία την αγνοεί, η δε Ευρωπαϊκή ΄Ενωση ξεχάστηκε! Είναι νομίζω ξεκάθαρο στον κάθε ένα ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να επιστρέψει στο τραπέζι των συνομιλιών εντός παραμέτρων ΟΗΕ μόνο με εκκλήσεις και συμβουλές. Όταν φτάσαμε στο σημείο ο λεγόμενος ΥΠΕξ του ψευδοκράτους να απειλεί ουσιαστικά με επιστολή του τον ΟΗΕ και να θεωρεί τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας ως τους δημιουργούς του κυπριακού, τι μπορεί κάποιος να αναμένει. Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Χωρίς λήψη μέτρων από πλευράς της διεθνούς κοινότητας, χωρίς ουσιαστική πρακτική αντίδραση από πλευράς ΟΗΕ, Ε.Ε αλλά και ΝΑΤΟ, του οποίου η Τουρκία είναι εξέχων μέλος (όπως τακτικά λέει ο Στόλτενμπεργκ) η Τουρκία θα προχωρεί στα σχέδια της και θα τα υλοποιεί βήμα-βήμα και αναπόφευκτα θα δημιουργήσει εμπόλεμη κατάσταση. Η πορεία των πραγμάτων και η συγκυρία επιτρέπουν και απαιτούν ουσιαστική, πρακτική αντίδραση απέναντι στην Τουρκία. Και φυσικά πρώτα πρέπει να το κατανοήσουμε και να το ζητήσουμε τα απειλούμενα θύματα της τουρκικής επιθετικότητας και επεκτατικότητας. Κύπρος και Ελλάδα δηλαδή. Οσοι πιστεύουν ότι με εκκλήσεις και προτροπές θα επιστρέψουν Τουρκία και τ/κ ηγεσία στο τραπέζι των συνομιλιών θα πρέπει πλέον να το τεκμηριώσουν και μακάρι να υπάρχει τέτοια τεκμηρίωση. Δύσκολο όμως. Πολύ δύσκολο. Από την άλλη πως είναι δυνατό να μένει αναξιοποίητη η συγκυρία κατά την οποία η Δύση να αντιδρά με τον τρόπο που όλοι βιώνουμε και τους κινδύνους που νιώθουμε, στην Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αλλά να είναι επι της ουσίας αδρανής ενώπιον μιας άλλης εισβολής, ενάντια σε κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης η οποία διαρκεί σχεδόν 50 χρόνια. Φυσικά συν Αθηνά και χείρα κίνει. Ας το ζητήσουμε εμείς πρώτοι με συνέπεια, σταθερότητα και τεκμηρίωση.
