Με «ουρά» και «μαστίγιο» η άρση του εμπάργκο όπλων από ΗΠΑ

Της Ανδρούλας Γκιούρωφ

«Ιστορικό βήμα», «Ορόσημο για την σύσφιξη των σχέσεων ΗΠΑ -Κύπρου». Αυτά και διάφορα άλλα βαρύγδουπα  λέχθηκαν από κυβερνώντες  και μη για την άρση του εμπάργκο όπλων των ΗΠΑ στην Κύπρο το οποίο επιβλήθηκε από τους Αμερικανούς το 1987. Εκείνο που αποφεύγουν όμως να αναφέρουν  είναι γιατί το 1987 εν μέσω έντονων πιέσεων για λύση του Κυπριακού με ΝΑΤΟϊκές και κατ’ επέκταση τουρκικές προδιαγραφές επιβλήθηκε στην Κυπριακή Δημοκρατία το εμπάργκο όπλων και ήρθη το εμπάργκο όπλων κατά της Τουρκίας .

Πολλοί εκ των νυν και πρώην κυβερνητικών αξιωματούχων  επιχείρησαν  να καρπωθούν τις δάφνες αυτής της Αμερικανική απόφασης ενώ ξέχασαν τι  έλεγαν το 2020 όταν το νομοσχέδιο  που προωθούσαν οι Γερουσιαστές  Ρούμπιο και Μενέντεζ δεν έτυχε της ίδιας θερμής υποδοχής. Μάλιστα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε δηλώσει τότε πως κάποιοι από τους όρους παραβιάζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας .Σήμερα πανηγυρίζει!!

Οι αντιδράσεις προέκυψαν  από τις « ουρές»  που έμπαιναν ως όροι στο εν λόγω νομοσχέδιο που προωθείτο από το 2019.Αφού έριξαν  πολύ νερό στο μύλο της αντιρωσικής υστερίας  και η κυβέρνηση του ΔΗΣΥ υπάκουε τις εντολές των Αμερικανών «καθοδηγητών», ξεκίνησε ο διωγμός των ρωσικών κεφαλαίων  και η απαγόρευση πρόσβασης στα λιμάνια ρωσικών πολεμικών πλοίων για ανεφοδιασμό και εξυπηρέτηση.

Για τους όρους ειδικότερα, προβλέπεται ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ πρέπει να ελέγχει κάθε χρόνο ότι η κυπριακή κυβέρνηση:

  • Συνεργάζεται για την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων πάνω στους κανονισμούς για την καταπολέμηση της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες και τη χρηματοοικονομική ρυθμιστική εποπτεία.
  • Συνεχίζει να λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα για την απαγόρευση πρόσβασης στα λιμάνια ρωσικών πολεμικών πλοίων για ανεφοδιασμό και εξυπηρέτηση.

Η σημερινή απόφαση αποτελεί στην ουσία την εφαρμογή της απόφασης που έλαβαν οι ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο του 2020 για μερική άρση του εμπράργκο όπλων προς την Κύπρο,που είχε επιβληθεί το 1987  η οποία αφορούσε «μη φονικά» οπλικά συστήματα.Τότε η Ουάσιγκτον δικαιολόγησε την  επιβολή  του αμερικανικού εμπάργκο όπλων στην Κύπρο για να ενθαρρύνει δήθεν  τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού αποτρέποντας τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό Λευκωσίας – Άγκυρας. Ανάλογο εμπάργκο είχε επιβληθεί και στην Άγκυρα το 1974 αμέσως μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το οποίο ωστόσο διήρκεσε μόλις 4 χρόνια. 

Η Κύπρος πάντα η μπάλα του πινγκ-πονγκ

Για να κατανοήσουμε τους λόγους της Αμερικανικής πολιτικής για την απόλυτη στήριξη της στην Τουρκία είναι χρήσιμο να δούμε πως εξελίχθηκαν τα γεγονότα την εποχή εκείνη  . Το 1980 ξεκίνησε ο πόλεµος µεταξύ Ιράν και Ιράκ, ο οποίος είχε ως κύρια αιτία τον ανταγωνισµό των δύο χωρών για την κυριαρχία στα πετρέλαια της περιοχής Σατ Ελ Αράµπ. Ο πόλεµος Ιράν – Ιράκ σηµατοδότησε µια γενικότερη σύρραξη στην περιοχή και ενίσχυσε τις συνθήκες αποσταθεροποίησης της, κάτι που οδήγησε τις ΗΠΑ και τους συµµάχους τους   να εντείνουν τους σχεδιασµούς για έλεγχο και «επιτήρηση» της περιοχής. Επιπρόσθετα,  οι  ανακατατάξεις  επηρέασαν  και  την  ανάπτυξη  του  κουρδικού κινήµατος, µια εξέλιξη ιδιαίτερα σηµαντική για τις χώρες που είχαν έντονη παρουσία κουρδικών πληθυσµών όπως η Τουρκία, το Ιράν και το Ιράκ.

Μέσα σε αυτό το  «εκρηκτικό» σκηνικό κορυφώθηκαν οι προσπάθειες των ιµπεριαλιστικών χωρών για ενίσχυση της κυριαρχίας τους στη Μέση Ανατολή. Ενώπιον αυτών των ανακατατάξεων, οι ΗΠΑ αλλά και οι νατοϊκοί της σύµµαχοι θα δώσουν τελικά µια νέα  αναβαθµισµένη  θέση  στην Τουρκία,  ως  της  «καταλληλότερης»  χώρας  για  να  παίξει  το 

ρόλο χωροφύλακα του ιµπεριαλισµού και εξυπηρέτησης των οικονοµικών και πολιτικών του συµφερόντων.

Για να µπορέσει όµως η Τουρκία να ηγηθεί της εξυπηρέτησης των νατοϊκών συµφερόντων στη Μέση Ανατολή, θα έπρεπε να προχωρήσει σε περαιτέρω αντιδραστικές αλλαγές και στο εσωτερικό της. Έπρεπε να υιοθετήσει το νεοφιλελευθερισµό περιθωριοποιώντας πλήρως κάθε αριστερή και προοδευτική φωνή, εξέλιξη που θα της επέτρεπε να ενσωµατωθεί περαιτέρω στο δυτικό κεφάλαιο και να διασφαλίσει την εξυπηρέτηση των επεκτατικών του βλέψεων.

«Εµπνευστής» των βίαιων και αντιδραστικών αλλαγών που θα ακολουθούσαν στην Τουρκία, ήταν οι ΗΠΑ. Χαρακτηριστικά, στις 8 Ιανουαρίου 1980 φτάνει στην Άγκυρα ο Μάθιου Νίμιτς  αξιωµατούχος του  αµερικάνικου  Υπουργείου  Εξωτερικών,  µε  σκοπό  να  οριστικοποιήσει  τους  όρους  της  νέας Αµερικανο – Τουρκικής «Συµφωνίας Συνεργασίας και Άµυνας». Ο αµερικανός αξιωµατούχος οµολογεί ότι ο τότε Πρωθυπουργός της Τουρκίας Σουλεϊµάν Ντεµιρέλ, δεν είχε «κατανοήσει» αρκετά τις ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή. Έφθασε µάλιστα στο συµπέρασµα ότι η Τουρκία, κάτω από την τότε κυβέρνηση της, δεν θα µπορούσε να αναλάβει µε επιτυχία το ρόλο που την προόριζαν οι ΗΠΑ

Έτσι οργανώνεται το φασιστικό πραξικόπηµα στην Τουρκία, στις 12 Σεπτεµβρίου 1980, υπό τη χούντα του στρατηγού Κενάν Έβρεν. Με το τρίτο πραξικόπηµα στην Τουρκία µέσα σε είκοσι χρόνια και σε πλήρη συνεννόηση µε τις ΗΠΑ, οι Τούρκοι στρατιωτικοί επέβαλαν ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς, του οποίου το κύριο χαρακτηριστικό ήταν η καταστολή της τουρκικής Αριστεράς. Φυσικά, ο σηµαντικότερος στόχος του πραξικοπήµατος του 1980 ήταν η δηµιουργία ενός πολιτικού συστήµατος στην Τουρκία που να εξυπηρετεί τα νατοϊκά συµφέροντα στην περιοχή, ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.


Οι αρνητικές επιπτώσεις του πραξικοπήµατος του 1980 στην Τουρκία, ήταν καθοριστικές και για τις εξελίξεις που ακολούθησαν στο Κυπριακό πρόβληµα.
Αποκαλυπτικό των αρνητικών συνεπειών που είχαν οι εξελίξεις αυτές στο Κυπριακό, ήταν και το δηµοσίευµα της αµερικάνικης εφηµερίδας New York Times στις 18 Σεπτεµβρίου 1980.  Η συγκεκριµένη εφηµερίδα λίγες µέρες µετά το πραξικόπηµα του Εβρέν στην Τουρκία, έγραφε: «Η Τουρκία, ένα µέλος του ΝΑΤΟ, βρίσκεται σε στρατηγική θέση, από την άποψη των συµφερόντων των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο»!

Από  το 1980, αυξήθηκαν οι παρεµβάσεις της Άγκυρας στα κατεχόµενα κυπριακά εδάφη. Οι παρεµβάσεις αυτές φτάνουν µάλιστα σε τέτοιο σηµείο που είχαν ως στόχο να µετατρέψουν τα κατεχόµενα σε ένα πλήρως ελεγχόµενο «τουρκικό έδαφος», διασφαλίζοντας έτσι την υποτέλεια του στα ιµπεριαλιστικά συµφέροντα.
Ξεκινά ένας μαζικός εποικισμός που δημιουργεί µια εκρηκτική κοινωνικής αναταραχή στα κατεχόμενα , όπου για πρώτη φορά και µε τόσο ξεκάθαρο τρόπο αλλοιώνεται η δημογραφική κατάσταση.

Ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της πραξικοπηµατικής κυβέρνησης της Τουρκίας Ιλτέρ Τουρκµέν, επισκέφθηκε τα κατεχόµενα  προκειμένου να προετοιμάσει το έδαφος για την ενσωμάτωση των κατεχομένων στην Τουρκία.Ο στόχος ήταν πλέον ξεκάθαρος: Η εδραίωση διχοτοµικών δεδοµένων στην Κύπρο και η ενίσχυση της προοπτικής δηµιουργίας ενός ξεχωριστού «κρατικού µορφώµατος» στα κατεχόµενα.   Κάτι τέτοιο µπορούσε να υπηρετήσει το στόχο για έλεγχο στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ήδη από τις αρχές Ιουνίου 1983 υπήρχαν έντονες φήµες για προσπάθειες του κατοχικού καθεστώτος για την ανακήρυξη «ανεξάρτητου τουρκοκυπριακού κράτους,
Μέσα σε αυτή την εκρηκτική κατάσταση, ο νέος Γ.Γ του ΟΗΕ Πέρεζ ντε Γουεγιάρ  υπέβαλε στα δύο µέρη   το έγγραφο – προτάσεις, γνωστές σαν «δείκτες» – «indicators».  

Οι δείκτες Γκουεγιάρ διχάζουν τους Ελληνοκύπριους πολιτικούς. Ο τότε πρόεδρος Σπύρος Κυπριανού ούτε τις απορρίπτει, ούτε τις αποδέχεται.

Στηριγμένη στις πλάτες των ΗΠΑ η πραξικοπηματική κυβέρνηση της Τουρκίας βρίσκει το πρόσχημα  να συνεχίσει τις αποσχιστικές της ενέργειες .Το καλοκαίρι του 1983 φθάνει στα κατεχόμεναο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Τουρκµέν.  Στόχος της επίσκεψης ήταν η συζήτηση των «δεικτών» και η ανταλλαγή απόψεων µε τον κατοχικό ηγέτη, ο οποίος άφησε ξεκάθαρα να νοηθεί ότι προτιµούσε τη «λύση» πλήρους «ανεξαρτητοποίησης» της τουρκοκυπριακής κοινότητας.

Στις 14 Νοεµβρίου 1983 ο Ντενκτάς καλεί  όλους τους «βουλευτές» της «νοµοθετικής συνέλευσης» σε δείπνο την νύχτα της 14ης  Νοεµβρίου και απειλεί ευθέως   ότι οποιοδήποτε κόµµα αντιστεκόταν και καταψήφιζε τη σχετική απόφαση δηµιουργίας  ξεχωριστού  κράτους,  δε  θα  µπορούσε  να  υπάρχει  στο  νέο  πολιτικό  σύστηµα  του «ανεξάρτητου τουρκοκυπριακού κράτους».

Η παράνοµη ανακήρυξη έγινε σε πλήρη συντονισµό και µε την έγκριση της στρατιωτικής χούντας της Τουρκίας. Πολλοί Τούρκοι αξιωµατούχοι παραδέχθηκαν ότι ετοίµασαν από κοινού µε τον Ντενκτάς την ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Αποκαλυπτικός των βαθύτερων στόχων της ανακήρυξης του ψευδοκράτους ήταν και ο αρχηγός της τουρκικής χούντας, στρατηγός Έβρεν. Στην προσπάθεια του να περιγράψει την «αναγκαιότητα» ύπαρξης της «Τ∆ΒΚ» για τη συνεργασία ΗΠΑ Τουρκίας,   ισχυρίστηκε   ότι   η   ίδρυση   της   θα   εµπόδιζε   την   άνοδο   του   κοµµουνισµού   στην Τουρκοκυπριακή  κοινότητα  και  ως  εκ  τούτου  τη  συνεργασία  τους  µε  τους  Ελληνοκύπριους κοµµουνιστές. Ένα τέτοιο ενδεχόµενο, τόνιζε ο Έβρεν, θα ήταν ευνοϊκό για τη Σοβιετική Ένωση και άρα θα έπρεπε να εµποδιστεί.


Στις 18 Νοεµβρίου 1983, το Συµβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, καταδίκασε ως παράνοµη την ανακήρυξη της «Τ∆ΒΚ», και κάλεσε όλα τα κράτη – µέλη του Οργανισµού να µην αναγνωρίσουν άλλη ∆ηµοκρατία εκτός από την Κυπριακή, µε το ψήφισµα 541. Από τότε µέχρι και σήµερα το συγκεκριµένο ψήφισµα του Συµβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αποτελεί ένα από τα σηµαντικότερα, στην προσπάθεια θωράκισης της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας ενάντια στην προοπτική αναγνώρισης της «Τ∆ΒΚ» και οριστικής διχοτόµησης της πατρίδας µας.

Με την υποκίνηση των ΗΠΑ οι εκάστοτε επικεφαλής του ΟΗΕ υποβάλλουν διάφορα σχέδια λύσης του Κυπριακού που θα ευνοούν την Τουρκία και κατ’ επέκταση τα δικά τους συμφέροντα.

Το 1987 οι ΗΠΑ επιβάλλουν στην Κυπριακή Δημοκρατία εμπάργκο όπλων, δήθεν για να τερματιστεί ο εξοπλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ Λευκωσίας -Άγκυρας  αλλά και για την προώθηση λύσης του Κυπριακού . Έτσι ο θύτης αναβαθμίζεται και επιβραβεύεται και το θύμα του Τούρκου εισβολέα εισπράττει τις Αμερικανικές καρπαζιές.

Τώρα η Ε/κ πολιτική ηγεσία πανηγυρίζει για το έλεος των Αμερικανών λες και οι ΗΠΑ θα εγκαταλείψουν την Τουρκία ακόμα και με την στάση του αυθάδη Ερντογάν .Εκείνο που δεν αντιλαμβάνονται είναι πως με την πλήρη υποταγή στις ΗΠΑ η Κύπρος υποθηκεύεται πλήρως στα συμφέροντα τους .

Και αν ω μη γένοιτο την εγκαταλείψουν (όπως συνηθίζουν άλλωστε ) τότε η Κύπρος θα αναζητεί φίλους και συμμάχους αλλά θα είναι αργά. Ναι μεν οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται αλλά αυτό λειτουργεί αμφίδρομα. Δυστυχώς η Κύπρος σήμερα μπήκε σε ένα επικίνδυνο μονόδρομο συντασσόμενη με το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και τις αντιδραστικές δυνάμεις της Ευρώπης κατά της Ρωσίας. Μιας χώρας που από της ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας την υποστήριζε σθεναρά. Και αν μέχρι σήμερα δεν κατάφεραν να την διαλύσουν ως νόμιμο κράτος το οφείλει εν πολλοίς στη διαχρονική στήριξη της Μόσχας.