Τα τελευταία χρόνια  παρακολουθούμε πολλούς και διάφορους να προσπαθούν να φορέσουν την τήβεννο  του ιστορικού χωρίς να γνωρίζουν  στοιχειώδεις κανόνες της ιστοριογραφίας .Επιχειρούν να αλλοιώσουν τα ιστορικά γεγονότα και να τα φέρουν στα μέτρα Θεός οίδε ποιών. Μ’ έναν  κοπτοράπτη κόβουν , ράβουν , αλλοιώνουν ως να θέλουν να φτιάξουν ένα κοστούμι προσαρμοσμένο σε επίορκους, σε συνωμότες, ξένους και ημεδαπούς πράκτορες.Ο στόχος τους βέβαια είναι ο εθνάρχης Μακάριος  ο οποίος δεν ήταν μόνο ένας αυθεντικός πατριώτης,  δεινός πολιτικός και διπλωμάτης. Πάνω απ’ όλα και όλους έβαζε τα συμφέροντα της Κύπρου και του λαού της.Δεν είναι τυχαία που ήταν ανάμεσα στους πιο λαοπρόβλητους ηγέτες ανά το παγκόσμιο. Ο λαός τον εμπιστευόταν γι’ αυτό και θα μείνουν στην ιστορία οι διάλογοι που έκανε με τους απλούς πολίτες στη διάρκεια των πρωτόγνωρων σε μαζικότητα και μαχητικότητα  συλλαλητηρίων.

Πριν μερικές μέρες ο πρώην βουλευτής του ΔΗΣΥ Λεόντιος Ιεροδιακόνου παρουσίασε το βιβλίο του  «Μοιραία ηγεσία 1948-2021: Ο Μακάριος και συνεχιστές».

«Πολλά από τα βιβλία που έχουν γραφτεί για το κυπριακό, χρησιμοποιούν αναξιόπιστες ή ακόμα και παραπλανητικές πηγές και οδηγούν σε πολύ λανθασμένα συμπεράσματα», ανέφερε ο κ. Ιεροδιακόνου κατά τη συζήτηση με δημοσιογράφους, εξηγώντας του λόγους για τους οποίους κατέφυγε σε πρακτικά των Ηνωμένων Εθνών (ΗΕ), του Βρετανικού Κοινοβουλίου – ιδίως για την περίοδο που η Κύπρος ήταν ακόμα αποικία –, επίσημα έγγραφα – γνωστά ως White Papers – του Βρετανικού Κοινοβουλίου και της Κυβέρνησης, καθώς και Keesing’s, ένα βρετανικό, εβδομαδιαίο έντυπο αρχείο….”

Κατά την παρουσίαση του βιβλίου στους δημοσιογράφους, ο κ. Ιεροδιακόνου επεσήμανε ότι «ο Μακάριος έχει διαδραματίσει σίγουρα τον πιο κεντρικό ρόλο και στη διεθνοποίηση του κυπριακού και στην εξέλιξή του, καθώς και στο μπέρδεμα του» και πρόσθεσε ότι υπήρξε ένας ηγέτης που για σχεδόν 30 χρόνια «ευτύχησε να έχει ασυνήθιστα ψηλή δημοτικότητα, όμως δέχθηκε και κριτική που πολλές φορές ήταν και άδικη και ακραία και μερικές φορές έφτανε και στα όρια της μισαλλοδοξίας».

Αναφέρθηκε, επίσης, στους τρεις συνεργάτες του Μακαρίου, των οποίων οι μαρτυρίες αποτελούν βασικό συστατικό του βιβλίου, τον Μιλτιάδη Χριστοδούλου, που μετά την ανεξαρτησία διετέλεσε υπεύθυνος Τύπου και Πληροφοριών και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος μέχρι και το 1981, τον Νίκο Κρανιδιώτη, ο οποίος συνεργαζόταν με τον Μακάριο ήδη από το 1948 στο Εθναρχικό Συμβούλιο, και τον Γλαύκο Κληρίδη, ο οποίος με την ανεξαρτησία εκλέχθηκε και Πρόεδρος της Βουλής και συμμετείχε σε κρίσιμες εξελίξεις για το κυπριακό. «Στο υλικό που μελέτησα, δεν έχω διαπιστώσει πουθενά ότι οποιοσδήποτε από τους τρεις είχε την πρόθεση να κάνει κριτική στον Μακάριο, να τον εκθέσει ή να τον δυσφημίσει», είπε ο κ. Ιεροδιακόνου.

Αντλώντας από τις μαρτυρίες των τριών αυτών συνεργατών, ο κ. Ιεροδιακόνου αποδίδει ατολμία και ανευθυνότητα στον Μακάριο σε ορισμένες περιπτώσεις, κάτι που ο ίδιος εκτιμά ότι οφειλόταν στην αγωνία του Μακαρίου μήπως πληγεί η δημοτικότητά και η ευρεία αποδοχή της οποία τύγχανε ως ηγέτης. Υποστηρίζει, δε, ότι η πορεία του κυπριακού θα ήταν εντελώς διαφορετική, αν ο Μακάριος είχε αποδεχθεί τη βρετανική πρόταση για εσωτερική αυτοκυβέρνηση από το τέλος της δεκαετίας του 1940, πριν αποκτήσει διεθνή προβολή το κυπριακό και πριν σημειωθούν τα πρώτα περιστατικά βίας μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων το 1957-1958.

Στον επίλογο του βιβλίου, ο κ. Ιεροδιακόνου καταλήγει: «όσο δίκαιοι και αν είναι οι στόχοι μας, όταν δεν είναι και υλοποιήσιμοι προκαλούν ζημιά, αντί όφελος». «Πρέπει τουλάχιστον να διδαχθούμε από τα ίδια τα λάθη μας, να αναλογιστούμε σε πόσο καλύτερη θέση θα βρισκόμασταν, αν από το τέλος της δεκαετίας του ’40 ήμασταν πιο προσγειωμένοι, πιο διαλλακτικοί, λιγότερο ρομαντικοί και ιδιαίτερα πιο μελετημένοι».

Διακρίνουμε πως και ο κ. Ιεροδιακόνου (όπως και διάφοροι άλλοι ) επιμένει στο αφήγημα περί χαμένων ευκαιριών χωρίς να αναφέρεται στην αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας αλλά και κυρίως του βρόμικου ρόλου των πρώην, “νυν και αεί” αποικιοκρατών  Βρετανών που μέχρι σήμερα θεωρούν την Κύπρο κτήμα τους. Όπως και η Τουρκία βέβαια.

Όσο δε για τις αναφορές  εναντίον του Μακαρίου ότι δεν τολμούσε προκειμένου να μην χάσει τη δημοτικότητα του, τα ιστορικά γεγονότα τον διαψεύδουν.Όπως ανατρέπεται και ο ισχυρισμός  πως κανένας από τους συνεργάτες του Μακαρίου δεν του  ασκούσε κριτική.

Να υπενθυμίσουμε πως όταν ο  Γλαύκος Κληρίδης μετά την απομάκρυνση του πραξικοπηματία Σαμψών ορκίστηκε παράνομα “πρόεδρος της Δημοκρατίας” στον παράνομο  Γεννάδιο, σε μια από τις πρώτες του συνεντεύξεις  (υπάρχουν τα πρακτικά στα αρχεία του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών ) , κάλεσε τον Μακάριο να υποβάλει υποψηφιότητα αν θέλει να επιστρέψει στην Κύπρο…(!). Αυτή η αναφορά δεν ήταν μόνο αμφισβήτηση αλλά μέγιστη  ύβρις.

Από που και ως που να καλείται ένας νόμιμα εκλεγμένος ηγέτης να υποβάλει υποψηφιότητα; Και γιατί χρειάστηκε να ορκιστεί ¨πρόεδρος¨ ο Κληρίδης την στιγμή που το Σύνταγμα παρέχει το νόμιμο δικαίωμα στον εκάστοτε πρόεδρο της Βουλής να αναπληρώνει εν τη απουσία του τον νόμιμο Πρόεδρο.

Το βιβλίο του κ. Ιεροδιακόνου προϊδεάζει τον αναγνώστη να υποστεί ακόμα ένα  αυτομαστίγωμα με την επίρριψη ευθυνών στην Κυπριακή Δημοκρατία και κυρίως στον Μακάριο. Δεν γνωρίζουμε (θα μάθουμε όταν το διαβάσουμε) αν στο βιβλίο του ο συγγραφέας κάνει αναφορά στα διάφορα διχοτομικά σχέδια όπως , Ράντκλιφ, Μακμίλλαν, και τα δύο  σχέδια Άτσενσον. Στόχος του τελευταίου σχεδίου    ήταν να επιτύχει την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ δια της ενώσεως με την Ελλάδα και ταυτόχρονα παραχώρηση μεγάλου μέρους της Κύπρου (25%-27%) στην Τουρκία. Αυτό βέβαια οι ΗΠΑ το ΝΑΤΟ και το κακό συναπάντημα το πέτυχαν τελικά με παραλλαγές εκτελώντας τη μεγάλη συνωμοσία σε βάρος της Κύπρου με  το προδοτικό πραξικόπημα και την εισβολή το 1974.

Υπάρχουν και χειρότερα

Βέβαια υπάρχουν και άλλοι φερόμενοι ως ιστορικοί που επιδιώκουν ανεπιτυχώς να αλλάξουν τα φώτα της ιστορίας.

Για παράδειγμα, ο Μακάριος Δρουσιώτης  αφού έγραψε 2-3 βιβλία τσέπης στα οποία εκθείαζε  τον Μακάριο και στηλίτευε  ΗΠΑ-CIA ΝΑΤΟ για την σφαγή της Κύπρου, αργότερα έκανε στροφή 180 μοιρών, προσπαθώντας να αποενοχοποιήσει τις ΗΠΑ και όσους σχεδίασαν τον διαμελισμό της Κύπρου. Φτάνει μάλιστα και στον εξωφρενικό παραλογισμό να φορτώνει την ευθύνη για την τουρκική εισβολή στη Μόσχα.

Το περίεργο είναι πως πριν λίγο καιρό η βουλευτής του ΑΚΕΛ κα Ειρήνη Χαραλαμπίδου τσίριζε από το βουλευτικό της έδρανο και επιτίθετο κατά του ΡΙΚ ( γνωστό και ως συτζιά του Μαύρου) επειδή δεν προβάλλει τα βιβλία του Μακάριου Δρουσιώτη.

Δεν γνωρίζουμε αν η ίδια τα διάβασε.Αλλά  αν  τα διάβασε και συμφωνεί με τον συγγραφέα διαγράφει θέσεις και απόψεις που υποστήριζε τόσο η ίδια όσο και το κόμμα που εκπροσωπεί.

Όσοι δεν σέβονται την ιστορία ας την αφήσουν ήσυχη και να μην την βασανίζουν.Εκτός και αν τα κίνητρα τους είναι άλλα και μέσα από τις γραμμές των αφηγημάτων τους παθαίνουν αφλογιστία

Α.Γκ.