Μπορεί να αντέξει η Ιταλία; Μπορεί η κυβέρνηση της Ρώμης να συνεχίσει να αγνοεί τις υποδείξεις των Βρυξελλών; Μπορεί ο πρωθυπουργός Κόντε να υλοποιήσει και να φέρει εις πέρας το πρόγραμμά του, το οποίο διαρθρώνεται στην ακριβώς αντίθετη πλευρά της επικρατούσας πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα που εγείρονται μετά τις τελευταίες εξελίξεις στο ιταλικό μέτωπο, την ώρα που οι πολίτες της γειτονικής χώρας αναμένουν τα επόμενα επεισόδια της «σύγκρουσης» με τις Βρυξέλλες, οι οποίες την Τετάρτη εκτιμάται ότι θα κλιμακώσουν την ένταση, προλειαίνοντας το έδαφος για την επιβολή κυρώσεων.

Το ιταλικό θρίλερ, αν μη τι άλλο, προσομοιάζει ως έναν βαθμό και στην ελληνική οικονομική κρίση, και κυρίως στην περίοδο του πρώτου εξαμήνου του 2015, κατά τη διάρκεια της οποίας Αθήνα και Βρυξέλλες συμφωνούσαν ότι… διαφωνούσαν. Μία «σύγκρουση», η οποία κορυφώθηκε με το δημοψήφισμα του Ιουλίου και τη μετέπειτα, συνθηκολόγηση της ελληνικής πλευράς, με την υιοθέτηση των ευρωπαϊκών «θέλω».

Πόσο μπορεί να αντέξει η Ιταλία;

Η ελληνική «αντίσταση» διήρκησε περίπου έξι μήνες.

«Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Ιταλία είναι πιθανό να αντέξει για μεγάλο χρονικό διάστημα» εκτιμά ο οικονομολόγος και ένας εκ των πρωταγωνιστών της περιόδου του πρώτου εξαμήνου του 2015, Γιάννης Μηλιός, ο οποίος βρισκόταν στα παρασκήνια της διαπραγματευτικής ομάδας της τότε κυβέρνησης.

«Το ιταλικό δημόσιο δεν εξαρτάται από θεσμικούς δανειστές (ΕΚΤ, ESM κλπ). Επομένως είναι πιθανό ότι μπορεί να αντέξει» τονίζει χαρακτηριστικά, μιλώντας στο Sputnik.

Άλλωστε, όπως σπεύδει να προσθέσει, «πέραν τούτου, η Ιταλία είναι μια μεγάλη οικονομία και μια οξυμένη ιταλική κρίση θα σημαίνει και κρίση της Ευρωζώνης, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι στην περίπτωση της Ελλάδας».

Είναι σαφές ότι η Ιταλία δεν είναι η Ελλάδα. Τα μεγέθη των δύο χωρών είναι τελείως διαφορετικά. Η κατάρρευση της ιταλικής οικονομίας συνεπάγεται την κατάρρευση της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης. Αυτό αναμφίβολα, συνιστά ένα ισχυρό διαπραγματευτικό «χαρτί» στα χέρια της κυβέρνησης Κόντε.

Επίσης, ένα ακόμη ρητορικό ερώτημα, το οποίο ήδη απασχολεί τα ευρωπαϊκά όργανα, συνίσταται στο κατά πόσο οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι είναι διατεθειμένοι να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη για να διασώσουν ακόμη μία χώρα, η οποία θα χρειαστεί πολλά δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα σε σχέση με την Ελλάδα, ή την Πορτογαλία ή την Κύπρο.

Αύξηση δαπανών Vs μείωση ελλείμματος

Το προσχέδιο του ιταλικού προϋπολογισμού προβλέπει περικοπές φόρων, μείωση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης και αύξηση των κοινωνικών δαπανών-μέτρα, τα οποία «οδηγούν» το έλλειμμα στο απαγορευτικό για την Ε.Ε. επίπεδο του 2,4% του ΑΕΠ.

Σε μία κίνηση καλής θελήσεως, ως απάντηση στις ενστάσεις της Κομισιόν, η Ρώμη έχει δεσμευτεί να αυξήσει το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, να περιορίσει τις σπατάλες και να θεσπίσει έναν δημοσιονομικό «κόφτη», ο οποίος θα διασφαλίζει ότι το έλλειμμα δεν θα υπερβεί τον προϋπολογισμένο στόχο (σ.σ. 2,4% του ΑΕΠ).

«Θέλουμε να μειώσουμε το χρέος μας, μέσω της ανάπτυξης. Αν τονωθεί η ανάπτυξη, χάρη στην περικοπή των φόρων και την αύξηση των δαπανών, τότε το χρέος μετά από λίγα χρόνια, θα αρχίσει να μειώνεται» είχε εξηγήσει πρόσφατα ο υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας, Τζιοβάνι Τρία.

Από την πλευρά τους, οι Βρυξέλλες επιμένουν σε μείωση των δαπανών και αύξηση των εσόδων, προκειμένου το έλλειμμα να περιοριστεί στο 1%, όπως είχε συμφωνηθεί με την προηγούμενη κυβέρνηση του Ματέο Ρέντσι, και το δημόσιο χρέος, το οποίο είναι το δεύτερο υψηλότερο στην Ε.Ε. (σ.σ. 130% του ΑΕΠ), να τεθεί άμεσα σε εξορθολογισμό.

«Λιτότητα και περικοπή των κοινωνικών υπηρεσιών του δημόσιου τομέα, σημαίνει μείωση του κόστους για το κεφάλαιο και ευρύτερα για τον επιχειρηματικό κόσμο. Το εργατικό κόστος, το οποίο οι επιχειρηματίες προσπαθούν με κάθε μέσο να περιορίσουν, έχοντας συνήθως ως αρωγό τις κρατικές πολιτικές, αποτελεί το βιοτικό επίπεδο των μισθωτών, των συνταξιούχων, των ανέργων, δηλαδή της κοινωνικής πλειοψηφίας» εξηγεί στο Sputnik ο κ. Μηλιός, ο οποίος κάνει λόγο για «δύο στρατόπεδα με αντιτιθέμενα συμφέροντα».

Κόντε… όπως Τσίπρας;

Μέχρι τώρα, η κυβέρνηση του Τζουζέπε Κόντε, η οποία στηρίζεται από το Κίνημα Πέντε Αστέρων και τη Λέγκα του Βορρά, φαίνεται πως τάσσεται με την πλευρά των μισθωτών, των συνταξιούχων και των ανέργων. Ωστόσο, το ερώτημα, κατά τον κ. Μηλιό, έγκειται στο κατά πόσο θα συνεχίσει να συμβαίνει αυτό, ενόσω κλιμακώνεται η πίεση εκ μέρους των Βρυξελλών.

Στο σημείο αυτό, μάλιστα, πραγματοποιεί μία αυτόματη παραπομπή στην ελληνική περίπτωση και το πρώτο εξάμηνο του 2015. «Η κυβέρνηση Τσίπρα τάχθηκε υπέρ των ισχυρών από την πρώτη μέρα μετά την εκλογική της νίκη».

«Ξέχασε λοιπόν τις παλαιότερες διακηρύξεις και το προεκλογικό της πρόγραμμα, το οποίο μιλούσε για ενίσχυση των θέσεων της εργασίας, αναδιανομή πλούτου και εξουσίας υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας κλπ., και προσανατολίστηκε στο “business as usual”, δηλαδή στην “ομαλότητα” και την “ανάπτυξη”».

«Θα πράξει η σημερινή ιταλική κυβέρνηση κάτι διαφορετικό;» διερωτάται ευλόγως.

Ο ρόλος των ευρω-εκλογών

Οι ιθύνοντες της Κομισιόν πιστεύουν ότι οι πολιτικές δημοσιονομικής επέκτασης της Ρώμης θα σηματοδοτήσουν τον εκ νέου εκτροχιασμό της γειτονικής χώρας, με το έλλειμμα να αγγίζει το 2,9% του ΑΕΠ το επόμενο έτος και να υπερβαίνει το 3% του ΑΕΠ το 2020, θέτοντας εκτός ελέγχου την πορεία απομείωσης του δημόσιου χρέους, το οποίο ανέρχεται σε απόλυτους αριθμούς σε πάνω από 2,25 τρισεκατομμύρια ευρώ.

Την Τετάρτη, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα δημοσιεύσει τις συστάσεις για τους προϋπολογισμούς των κρατών-μελών, ανάμεσα στους οποίους και για τον ιταλικό. Με βάση όλες τις ενδείξεις, οι Βρυξέλλες θα «ανοίξουν» τη διαδικασία του «υπερβολικού ελλείμματος», απειλώντας τη Ρώμη ακόμη και με την επιβολή οικονομικών κυρώσεων.

Από την πλευρά της, η Ιταλία επιδιώκει να κερδίσει χρόνο, θέτοντας ως ορόσημο τις ευρω-εκλογές του 2019, κατά τις οποίες προσβλέπει σε αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην επικράτηση των ευρωπαϊκών κομμάτων, τα οποία συντάσσονται εναντίον της λιτότητας και των περικοπών.

«Οι πολίτες της Ε.Ε. θα ψηφίσουν και θα προκαλέσουν μεγάλες ανακατατάξεις» τόνισε την Κυριακή ο Λουίτζι Ντι Μάιο, υπουργός Εργασίας της Ιταλίας και επικεφαλής του Κινήματος Πέντε Αστέρων, του μεγαλύτερου κόμματος του ιταλικού κυβερνητικού συνασπισμού.

Ο κ. Μηλιός, έχοντας βιώσει εκ του σύνεγγυς την εμπειρία του 2015 και έχοντας αποτιμήσει τα βασικά συμπεράσματα της ελληνικής συνθηκολόγησης, καλεί τη Ρώμη να εμμείνει στη στάση της και να αξιοποιήσει τα όποια διαπραγματευτικά όπλα διαθέτει.

Άλλωστε, κατά τον ίδιο, ο προωθούμενος ιταλικός προϋπολογισμός συνιστά και τη λύση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων της  χώρας, καθώς «η αύξηση των αναπαραγωγικών δαπανών για εκπαίδευση, υγεία, κοινωνική πρόνοια, έχουν πάντα ευεργετικές συνέπειες στην κοινωνική συνοχή και ευημερία»

Πηγή :SPUTNIK