Του Νίκου Κατσουρίδη

Αναμφίβολα ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλτ Τράμπ αποτελεί ρήξη στον τρόπο άσκησης πολιτικής από τους προκατόχους του.  Ίσως στη μόνη περίπτωση που προσομοιάζει σε ορισμένα σημεία είναι με τον Πρόεδρο Ρήγκαν.  Δεν αποκλείω να υπάρχει ομοιότητα και στους τελικούς στόχους.  Είναι και εντελώς ανορθόδοξη η πρακτική που ακολουθεί και χωρίς προηγούμενο οι μεθόδοι του.  Πάντως ανεξαρτήτως της ιδιορυθμίας του σίγουρα δεν είναι τρελλός, όπως οι εσωτερικοί αντίπαλοι του διαδίδουν.  Έχει και σκοπό έχει και σχέδιο.  Πέραν τούτου δεν είναι ο μοναδικός ηγέτης στη σύγχρονη ιστορία του κόσμου, ούτε και στη σημερινή πραγματικότητα που διαθέτει εξαιρετικές ιδιορυθμίες ως άτομο και ως δρών πολιτικός.  Πέραν τούτων επίσης αναντίλεκτα συνιστά κίνδυνο για την ανθρωπότητα δεδομένης της μέχρι στιγμής επίμονής του να εφαρμόζει σχεδόν όλα όσα διακηρύσσει, πολλά από τα οποία είναι ζημιογόνα για τον πλανήτη και τους ανθρώπους.  Αυτό αποτελεί από την άλλη ένα είδος συνέπειας το οποίο εξαργυρώνει εντός των ΗΠΑ.  Διεθνώς όμως, με δεδομένο , ότι σήμερα δεν είναι ο μοναδικός κρατικός ηγέτης με παρόμοια προσόντα, αναμένεται επικίνδυνο τέντωμα του σχοινιού με όσους έχει χαρακτηρίσει εχθρούς.  Και αυτοί δεν είναι λίγοι.  Μάλλον λίγοι είναι εκείνοι οι διεθνώς δρώντες, που βρίσκονται εκτός αυτού του καταλόγου.  Ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει ως εχθρούς/αντιπάλους, για διαφορετικούς λόγους βέβαια την Κίνα, το Ιράν, τη Ρωσία και άλλους, αλλά και αυτήν την Ε.Ε. Τώρα άρχισε να μπαίνει σε πόλεμο «ακόμα και με στρατηγικούς του συμμάχους στο ΝΑΤΟ, όπως είναι η Τουρκία.  Στην πράξη κτυπά και άλλους παραδοσιακούς συμμάχους όπως το Μεξικό.  Παράλληλα στο όνομα της εξοικονόμισης χρηματικών πόρων πλήττει και διεθνείς οργανισμούς όπως είναι UNESCO, αλλά και τον θεσμό των ειρηνευτικών αποστολών των Ηνωμένων Εθνών.  Έχει προχωρήσει μάλιστα και σε προειδοποιήσεις προς τους πιο στενούς και πιστούς συμμάχους διαχρονικά της χώρας του, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και ο Καναδάς.  Αυτή η προσέγγιση του είναι επικίνδυνη γιατί κατά την κρίση μου είναι αδιέξοδη. Πρώτον γιατί δεν μπορεί κανείς να συγκρούεται με όλους τους άλλους στον κόσμο και να μείνει ανεπηρέαστος ο πλανήτης και η παγκόμσια κοινωνία.  Δεύτερον γιατί δεν διαθέτει την οικονομική ισχύ για να τους αντιμετωπίσει είτε ευρισκόμενος σε διάταξη μάχης με όλους ή ορισμένους ούτε και ξεχωριστά.  Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα επί τούτου είναι η Κίνα. Φρονώ ότι σήμερα η οικονομική ισχύς της Κίνας είναι τέτοια που πάρα πολύ δύσκολα μπορεί να κερδίσει ένα οικονομικό πόλεμο με την αχανή αυτή χώρα.  Όπως είναι πολύ δύσκολο πλέον να κυριαρχήσει στρατιωτικά σε βάρος της Ρωσίας του Πούτιν. Ευτυχώς για την ανθρωπότητα οι ψυχρές σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας δεν έφτασαν στο σημείο που να μην υπάρχει επιστροφή. Το κυριότερο όμως είναι ότι ουδείς μπορεί να γνωρίζει το αποτέλεσμα αυτής της παγκόσμιας ανατάραξης, την οποία φαίνεται να επιδιώκει προσχεδιασμένα ο Πρόεδρος Τράμπ και οι όποιοι επιτελείς του. Γιατί στον σημερινό παγκόσμιοποιημένο κόσμο η κατάρρευση μιας οικονομίας π.χ. μεσαίας τάξης και άνω, ή όπως ενός υπερεθνικού κολοσσού (βλέπε π.χ. Λήμαν Μπράδερς στην πρόσφατη οικονομική κρίση) θα επηρεάσει σχεδόν όλη την παγκόσμια οικονομία.  Αν αναλογιστούμε ένα και μοναδικό στατιστικό στοιχείο που αφορά την παγκόσμια οικονομία τότε θα γίνει αντιληπτό ότι το φαινόμενο του ντόμινο στον κόσμο της οικονομίας μπορεί να προκύψει πιο εύκολα από ότι νομίζουμε και να σκάσει η φούσκα κατά τρόπο χειρότερο από ότι στην επταετία (2016-2013). Οι διεθνείς πιστώσεις ανέρχονται στο εξωφρενικό ποσό των 325 τρισεκατομμυρίων δολλαρίων και το παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν στα 100 τρισεκατομμύρια δολλάρια.  Εξώφθαλμα υπάρχει μια παγκόσμια εν δυνάμει φούσκα η οποία μπορεί με ένα φύσημα του αέρα να τρακουνηθεί φοβερά ή ακόμα χειρότερα με ένα μπάμ να σκάσει. Θα μπορούσε άραγε το μπάμ να γίνει με την περίπτωση της Τουρκίας;  Γιατί ποιές θα είναι οι οικονομικές συνέπειες μιας πλήρους ρήξης μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας και κατάρρευσης της τουρκικής οικονομίας;  Θα αφορούν μόνο την Τουρκία; Και φυσικά όχι.  Θα αφορούν και τους μεγάλους οικονομικούς εταίρους της. Μεταξύ αυτών η Ε.Ε., η Ρωσία, το Κατάρ, το Αζερμπαϊτζάν και αρκετοί άλλοι και δεν είναι μόνο εθνικές οικονομίες που θα επηρεαστούν αρκετά αλλά τα συμφέροντα υπερεθνικών εταιρειών κολοσσών. ΄Οπως θα επηρεαστεί σε αρκετό βαθμό και στα καθ’ ημάς η ελληνική οικονομία (μας αφορά άμεσα και ως Κύπρο) και τα κατεχόμενα.  Πέραν τούτου ποιές θα είναι οι επιπτώσεις στον γεωπολιτικό και στρατιωτικό τομέα, ιδιαίτερα στο ΝΑΤΟ, αλλά και οι πολιτικές σε μια τέτοια περίπτωση; Πλήρους ρήξης δηλαδή Ουάσιγκτον και Άγκυρας και κατάρρευσης της τουρκικής οικονομίας.  Το σύνολο των επιτώσεων δεν θα είναι αμελητέο, ούτε για τις ΗΠΑ .  Ούτε αυτών η οικονομία είναι αντίστοιχα δυνατή του πλανητικού ηγεμονικού ρόλου που θέλουν να διαδραματίζουν.  Ας ευγνωμονούν την επιτυχή έκδοση νομίσματος όποτε έχουν πραγματικό πρόβλημα και την στρατιωτική ισχύ τους η οποία τους επιτρέπει να συνεπικουρούν και να επιβάλλουν την όποιαν έκνομη και αστήρικτη σε πραγματικές αξίες οικονομική τους δραστηριότητα.  Σε αυτήν την παγκόσμια εύθραυστη κατάσταση, σε ένα κόσμο που σε εθνικό επίπεδο καμμιά χώρα δεν είναι διασφαλισμένη, το ερώτημα δεν είναι κατά πόσον είναι τρελλός ο Πρόεδρος, που δεν είναι.  Το ερώτημα είναι πόσο τρελλός είναι ο Πρόεδρος;  Πόσον μπορεί να επιμένει να επιβάλει διά πυρός και οικονομίας το σύνθημα που τον έφερε στην εξουσία και που λέει «πρώτα η Αμερική» και που μπορεί να οδηγηθούμε ως πλανήτης και ως ανθρωπότητα αν επέμενουν Ρωσία και Κίνα και αυτές στη δική τους πολιτική που ουσιαστικά έχει ως άξονα το ίδιο σύνθημα με τον Τράμπ.  «Πρώτα η Ρωσία» για την κυβέρνηση και τον Πρόεδρο της χώρας και «Πρώτα η Κίνα» για την κυβέρνηση και τον Πρόεδρο της χώρας.  Και τι θα γίνει όταν όλοι οι άλλοι θα εξαντληθούμε ή θα καταρρεύσουμε σ΄ αυτόν τον ταλαίπωρο κόσμο, υποτασσόμενοι ή κτυπημένοι από τις δικές τους πρωτιές;  ΄Οταν θα έχουν μείνει ουσιαστικά μόνοι τους στην αρρένα τότε το τοπίο θα είναι φοβιτσιάρικο.