Παρουσιάσθηκε χθες το βράδυ στη Δημοσιογραφική Εστία, από ον Γ.Γ. του ΑΚΕΛ  το βιβλίο των  Ilkay Adali & Sevgul Uludag «Κουτλού Ανταλί:Αληθινός Κύπριος».

Στην ομιλία του ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Α.Κυπριανού ανέφερε:

«Αποδέχθηκα με ιδιαίτερη χαρά την πρόσκληση παρουσίασης του βιβλίου της Ilkay Adali και της Sevgul Uludag για τον Κουτλού Ανταλί. Στην εποχή μας είναι αναγκαίο να συζητούμε για αληθινές ιστορίες και όχι για μύθους. Είναι αναγκαίο να συζητούμε για ανθρώπους σαν όλους εμάς και όχι για αυτούς που η κυρίαρχη αφήγηση βαφτίζει ως ήρωες, στρατηλάτες και εθνοπατέρες.
Ο Κουτλού Ανταλί ήταν αυτό ακριβώς. Ένας από εμάς. Ένας άνθρωπος που αποφάσισε να σηκώσει κεφάλι και να πει, μάλλον να γράψει τα πράγματα με το όνομα τους. Πλήρωσε αυτή του τη στάση με την ίδια του τη ζωή. Ο Ανταλί δεν ήταν απλώς ένας μαχητικός αρθρογράφος της Γενί Ντουζέν. Κατέληξε να είναι ένας μαχητικός κύπριος πατριώτης που πολεμούσε καθημερινά με τα γραφτά του το χέρι της Άγκυρας που έσφιγγε όλο και πιο πολύ τη θηλιά στο λαιμό της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Δεν είναι κρυφό ότι ο Κουτλού Ανταλί υπήρξε στενός συνεργάτης του Ραούφ Ντενκτάς και μέλος της ΤΜΤ. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η κλίκα του Ντενκτάς, το ψευδοκράτος, η μαφία, οι γκρίζοι λύκοι και στελέχη των λεγόμενων δυνάμεων ασφαλείας πολέμησαν τον ίδιο και την οικογένεια του λυσσαλέα. Γιατί γνώριζαν ότι γνώριζε. Γιατί γνώριζαν, αφού τον είχαν δοκιμάσει πολλές φορές, ότι ήταν δίκαιος και έντιμος. Ότι δεν μπορούσαν να τον εξαγοράσουν. Αφού δεν μπορούσαν να τον εξαγοράσουν, το μόνο που μπορούσαν να δοκιμάσουν ήταν να τον τρομοκρατήσουν. Αφού δεν κατάφεραν ούτε έτσι να τον φιμώσουν, αποφάσισαν να τον δολοφονήσουν. Με αυτό τον τρόπο λειτουργούσαν ανέκαθεν οι εξτρεμιστές και στις δύο κοινότητες. Οι άνανδρες δολοφονίες και τα πισώπλατα χτυπήματα ήταν οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσαν διαχρονικά. Έπειτα όλα έπαιρναν τον δρόμο τους: τα φονικά όπλα χάνονταν, οι φάκελοι των δολοφονιών εξαφανίζονταν ως δια μαγείας. Οι δολοφόνοι απλώς έκαναν τη δουλειά τους και έφευγαν. Αυτές τις μέρες σε όλη την Κύπρο τιμούμε τη μνήμη και τη θυσία των ηρώων της αντίστασης στο προδοτικό πραξικόπημα του 1974. Πόσες και πόσες ιστορίες δεν βρίσκουμε μπροστά μας τέτοιων πολιτικών δολοφονιών;
Ο Κουτλού Ανταλί έπρεπε να πεθάνει γιατί ήταν μια φωνή που φώναζε για όλη την Κύπρο, γιατί ήταν ένας άνθρωπος που δεν σταμάτησε να καταγγέλλει την τουρκική πολιτική και τον ιμπεριαλισμό που έβαζαν στο στόχαστρο την Κύπρο. Είναι καταγεγραμμένο ότι ο Κουτλού Ανταλί προσπάθησε να διερευνήσει τη δράση των τουρκικών παρακρατικών υπηρεσιών που υποκινούνταν από το ΝΑΤΟ. Αυτό ήταν αρκετό για να συσπειρώσει εναντίον του τους γκρίζους λύκους  και την τοπική μαφία η οποία τρεφόταν από τέτοιες οργανώσεις. Αυτές ξέπλεναν χρήμα στα κατεχόμενα και πλούτιζαν από τις δραστηριότητες των καζίνο.
Ο Ανταλί τόλμησε επίσης να κατηγορήσει τη λεγόμενη Πολιτική Άμυνα του ψευδοκράτους για τη λεηλασία του μοναστηριού του Αποστόλου Βαρνάβα. Δημοσιεύοντας πληροφορίες και για αρχαιοκαπηλία ο Ανταλί συγκέντρωσε τα τρομοκρατικά πυρά των ακροδεξιών οργανώσεων. Στις 6 Ιουλίου 1996 δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του. Παρόλο που η δολοφονία δεν εξιχνιάστηκε, όλες οι υποψίες έπεσαν πάνω στον Τούρκο Διοικητή της «Πολιτικής Άμυνας», Γκαλίπ Μεντίλ. Η κηδεία του Ανταλί μετατράπηκε σε μια δυνατή κραυγή. Όλοι φώναζαν με δυνατή φωνή συνθήματα ενάντια στο φασισμό, συνθήματα για την ενότητα, τον αγώνα και την αλληλεγγύη.
Το βιβλίο που παρουσιάζουμε απόψε δεν είναι απλώς μια καταγραφή των γεγονότων όπως τα έζησε η σύζυγος του Κουτλού, Ilkay ή όπως τα θυμάται η Sevgul. Το βιβλίο που παρουσιάζουμε απόψε περιλαμβάνει βασικά κείμενα του Κουτλού Ανταλί όπως δημοσιεύονταν είτε σε διάφορα φυλλάδια είτε στη Γενί Ντουζέν. Εκεί μέσα συμπυκνώνεται η πολιτική παρακαταθήκη του Κουτλού Ανταλί. Έχω διαλέξει ένα απόσπασμα που νομίζω περιγράφει γλαφυρά τις εξελίξεις μιας ταραγμένης περιόδου, αλλά και εξηγεί όσα δεν έζησε να δει ο Κουτλού. Έγραψε σε ένα άρθρο του «με την πολιτική του «μητέρα πατρίδα-παιδί» και οι τουρκοκύπριοι έχουν το μερίδιο τους στη φασιστική καταπίεση τα τελευταία 35 με 40 χρόνια…ανεξιχνίαστα εγκλήματα έγιναν και στην Κύπρο…το καλύτερο επάγγελμα είναι ο καταδότης, ο πράκτορας, ο κατάσκοπος. Όσοι ασχολούνται με αυτή την βρώμικη δουλειά ανέβηκαν, τοποθετήθηκαν σε καίρια πόστα…και όσοι διαφωνούν φακελώθηκαν και στιγματίστηκαν ως προδότες, κομμουνιστές, φιλέλληνες και εχθροί της Τουρκίας. Αρκετοί εκπαραθυρώθηκαν από τις δουλειές τους, παρεμποδίστηκε η προαγωγή τους, τους έκαναν να σέρνονται».
Όπως ακριβώς και στην ελληνοκυπριακή κοινότητα ο εθνικισμός και ο σοβινισμός ήταν οι ηθικοί αυτουργοί πολλών εγκλημάτων. Δεν εννοώ μόνο τις πολιτικές δολοφονίες. Εννοώ και τις δολοφονίες χαρακτήρων, τις δολοφονίες ανθρώπων.  Κυρίως την ατιμωρησία που δημιούργησε μια ολόκληρη γενιά από ανθρώπους που ενώ όλοι τους είδαμε να κυκλοφορούν με τα καλάσνικωφ και να δολοφονούν τη δημοκρατία και το δίκαιο μετά τους είδαμε να απολαμβάνουν δόξα, χρήματα και καρέκλες με αξιώματα. Μέχρι σήμερα πολλοί από τους πρωταγωνιστές όλων των γεγονότων που τραυμάτισαν το λαό μας είναι ζωντανοί. Το ίδιο και όλοι όσοι αντιστάθηκαν και έζησαν ζωή σημαδεμένη, γεμάτη τραύματα, κακουχίες, διώξεις και προσβολές. Η Ιστορία στο τέλος θα κάνει ταμείο και θα κρίνει τους πάντες, αυτή είναι η ισχυρή μας πεποίθηση. Όπως το ίδιο ισχυρή είναι η πίστη μας ότι η επανένωση του τόπου μας θα είναι η καλύτερη δικαίωση, η καλύτερη τιμή για τη μνήμη του κάθε αγνού Κύπριου πατριώτη.
Το πιο συγκινητικό για μένα κομμάτι του βιβλίου δεν ήταν τόσο τα φλογερά και μαχητικά άρθρα του Κουτλού, αλλά η γλαφυρή περιγραφή της Ilkay για τη γνωριμία της με τον Κουτλού, τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια. Περιγράφει μια άλλη Κύπρο και τολμώ να πω ότι το κάνει με την ίδια τρυφερή ματιά που είχαν τα δεκαέξι της χρόνια. Για το πόσο ήθελε να είναι μαζί με τον Κουτλού, το σινεμά Λουκούδη που πήγαινε για να βλέπει τις ταινίες της εποχής με τον πατέρα της, τα πασχαλινά αυγά που της έδιναν οι ελληνοκύπριοι οικογενειακοί φίλοι, το γηροκομείο όπου ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι ζούσαν μαζί, τις επισκέψεις και την κοινωνική ζωή της εποχής. Πραγματικά οι περιγραφές της μας ταξιδεύουν σε μια άλλη Κύπρο. Την Κύπρο που θέλουμε να αναστήσουμε, την Κύπρο που θέλουμε να ξαναζήσουμε.
Κύπρο που να ανήκει στο λαό της. Είναι χαρακτηριστικές οι περιγραφές του εποικισμού της Κύπρου, τον οποίο ο Κουτλού κατάγγελλε μέχρι την τελευταία του πνοή.  Όπως περιγράφει η Ilkay όταν έφταναν στην Κύπρο τα καράβια με τους έποικους  «στην αρχή μας έδωσαν διαταγή να δίνουμε τις ταυτότητες κρυφά στο πλοίο πριν κατέβουν, στη συνέχεια έφτιαξαν χώρο υποδοχής κοντά στο Βαρώσι, πηγαίναμε εκεί και μόλις αποβιβάζονταν τους δίναμε ταυτότητες με τόπο καταγωγής την Κύπρο..μετά την εγκατάσταση τους πηγαίναμε σε χωριά και συνεχίζαμε να παραχωρούμε ταυτότητες σε όσους δεν είχαν». Ο Κουτλού ήξερε, έζησε αυτό το έγκλημα, το έγκλημα του εποικισμού και της δημογραφικής αλλοίωσης του νησιού μας. Μπορούσε και αυτός όπως και πολλοί άλλοι προοδευτικοί τουρκοκύπριοι να διαγνώσει ότι ο εποικισμός απειλεί τους τουρκοκύπριους τόσο όσο απειλεί τους ελληνοκύπριους. Είναι γι’ αυτό που η λύση του Κυπριακού και η επανένωση του τόπου είναι αναγκαίες. Γιατί αν παραδοθούμε στη διχοτόμηση ο τόπος μας, η πατρίδα μας δεν θα μας ανήκει. Θα ανήκει σε τρίτους.
Ας μην επαναλάβουμε την ιστορία. Όπως τότε που κάποιοι στην ελληνοκυπριακή κοινότητα γνώριζαν ότι αν γίνει πραξικόπημα η Τουρκία θα βρει ανοιχτή την πόρτα για να εισβάλει, έτσι και τώρα γνωρίζουν ότι αν μείνει άλυτο το Κυπριακό η Τουρκία θα θρονιαστεί στην Κύπρο και θα εξαφανίσει τον κυπριακό λαό. Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια. Επαναλαμβάνω, επειδή πολλοί και διάφοροι είτε βρίσκουν, είτε εφευρίσκουν αφορμές για να επιτεθούν στις προσπάθειες για λύση του Κυπριακού: τα πράγματα δεν είναι εύκολα, ούτε ήταν ποτέ. Όμως τώρα είναι η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Είτε θα λυθεί το Κυπριακό με έντιμο συμβιβασμό που θα επανενώνει τον τόπο και το λαό μας, είτε θα ανοίξουμε την πόρτα στον εφιάλτη της διχοτόμησης. Είτε θα δικαιώσουμε τους κοινούς αγώνες που δώσαμε Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι για να είμαστε εμείς αφέντες στον τόπο μας, είτε θα δωρίσουμε τη μισή μας πατρίδα και θα υποθηκεύσουμε την άλλη μισή στα ξένα συμφέροντα.
Τα τελευταία χρόνια το ΑΚΕΛ δέχτηκε ισοπεδωτικές επιθέσεις από πολλές πλευρές για να απαξιωθεί. Για να αχρηστευτούν οι θέσεις που υποστήριζε και οι συγκλίσεις που επιτεύχθηκαν από τους Δ. Χριστόφια και Μ.Α. Ταλάτ.
Καταφέραμε να αντέξουμε και να σηκώσουμε το πολιτικό κόστος αυτής της επίθεσης. Καταφέραμε να μην υποχωρήσουμε από τις θέσεις μας, όχι από πείσμα, ούτε από «αγκύλωση» όπως αρέσκονται να μας κατηγορούν ορισμένοι. Αλλά γιατί στην καρδιά των θέσεων και των προτάσεων που κατατέθηκαν βρίσκεται η διαχρονική αλήθεια την οποία ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι υπηρετήσαμε με αγώνες και θυσίες δεκαετιών: Κύπρος που να ανήκει στο λαό της, που θα ζει μαζί και όχι πλάι-πλάι. Αυτό είναι το όραμα μας για την Κύπρο. Αυτό το όραμα υπηρετούμε, σε αυτό πιστεύουμε και αυτό διεκδικούμε.
Διαχρονικά αναγνωρίζουμε την πολιτική ισότητα των Τουρκοκυπρίων και το ιστορικό της βάθος. Αυτό το προωθήσαμε και έμπρακτα, μέσω των θέσεων και των προτάσεων μας, επειδή ακριβώς κατανοούμε την ανάγκη της τουρκοκυπριακής κοινότητας για πολιτική ισότητα. Ανάγκη που πηγάζει από την ίδια την ιστορία της Κύπρου. Την ίδια στιγμή έχουμε στο επίκεντρο της προσοχής μας όλα εκείνα που πραγματικά απειλούν το μέλλον Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στην Κύπρο. Τις πολιτικές ενσωμάτωσης και αφομοίωσης που ακολουθεί η Άγκυρα σε βάρος της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο να υπογραμμίζουμε συνεχώς τις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλουν οι τουρκοκυπριακές προοδευτικές δυνάμεις για να προστατεύσουν την τουρκοκυπριακή κοινότητα, την ταυτότητα και τη φυσιογνωμία της.
Ως ΑΚΕΛ θεωρούμε το προοδευτικό τουρκοκυπριακό κίνημα φυσιολογικό σύμμαχο μας. Η αγωνία των Τουρκοκυπρίων είναι και δική μας αγωνία. Είμαστε μια φωνή που φωνάζει για όλη την Κύπρο. Δεν αντικρίζουμε την υπόθεση της Κύπρου και το μέλλον της ως στενά κοινοτική υπόθεση. Γι’ αυτό επιμένουμε και θα συνεχίσουμε να επιμένουμε ότι η τουρκοκυπριακή, όπως και η ελληνοκυπριακή κοινότητα, θα εξουδετερώσουν μια για πάντα ό, τι απειλεί την επιβίωση τους μόνο όταν καταφέρουν να συμβιώσουν στα πλαίσια μιας ομοσπονδίας. Μόνο όταν ξεκινήσουν ξανά να βάζουν τα θεμέλια της κοινής ζωής, της κοινής κοινωνικής και πολιτικής δράσης. Γι’ αυτό εξάλλου εμείς ανέκαθεν προσεγγίζαμε την ομοσπονδία όχι ως βάθρο ελληνοκυπριακής εξουσίας, αλλά ως πεδίο δημιουργικής συνεργασίας ισότιμων εταίρων και συμπατριωτών. Στα πλαίσια ενός επανενωμένου κράτους με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια και μία διεθνή προσωπικότητα, όπου θα διασφαλίζεται ότι οι δύο κοινότητες θα συμβιώνουν και θα συνεργάζονται σε πατρίδα ενωμένη και ανεξάρτητη. Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι διαγράφονται οι ιστορικές σχέσεις των δύο κοινοτήτων με την Ελλάδα και την Τουρκία. Σημαίνει όμως ότι ο λαός μας, όλοι οι Κύπριοι, μπορούν να τα καταφέρουν χωρίς κηδεμόνες. Ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι θα έχουν πια χειραφετηθεί και θα μπορούν μαζί να εργάζονται για το κοινό τους μέλλον.
Οραματιζόμαστε μια Κύπρο, κοινή πατρίδα, κοινό σπίτι ελληνοκυπρίων, τουρκοκυπρίων, μαρωνιτών, αρμένιων και λατίνων, ως αποτέλεσμα λύσης βασισμένης στο συμφωνημένο πλαίσιο. Λύση δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας που θα μας απαλλάσσει από την κατοχή και από τις επεμβάσεις στα εσωτερικά μας. Λύση που θα  απομονώνει τα όποια φασιστικά και σοβινιστικά στοιχεία, μη επιτρέποντας τους να την υπονομεύσουν. Η μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να οδηγεί σε ενωμένο κράτος στη βάση δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας. Κράτος με μία μόνη και αδιαίρετη κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα. Με πολιτική ισότητα. Δίχως εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα. Με κατοχυρωμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες για όλους.
Θέλω να κλείσω με τις τέσσερις πιο συγκλονιστικές γραμμές που περιλαμβάνονται στο βιβλίο και αποτελούν θα έλεγα την παρακαταθήκη του Κουτλού Ανταλί. «Τι θα πεί να είσαι Κύπριος; Σημαίνει να νιώθεις τη μυρωδιά του παντοπωλείου, να γυρνάς στα σοκάκια της Λευκωσίας, να περπατάς στο Μπουγιούκ Χαν, να φυτεύεις γιασεμιά στην αυλή σου, να φυτέψεις μια ελιά, να ζεις σαν Κύπριος. Να μην εκχωρήσεις την Κυπριακή σου ταυτότητα…τουρκοκύπριοι και ελληνοκύπριοι μπορούμε να ζήσουμε μαζί σε αυτό το νησί». Μακάρι να έρθει εκείνη η μέρα που οι Κύπριοι θα λουλουδίσουν τα ερειπωμένα σπίτια των προσφύγων και των ξεριζωμένων με τα γιασεμιά της ειρήνης. Μακάρι να έρθει εκείνη η μέρα που ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι θα κλείσουμε πίσω μας μια για πάντα τις σκοτεινές σελίδες του πολέμου και της κατοχής. Μακάρι να έρθει εκείνη η μέρα που θα σφραγίσουμε την επανένωση της Κύπρου μας φυτεύοντας ελιές τιμώντας τη μνήμη όσων πάλεψαν γι’ αυτόν τον τόπο και ομνύοντας ένα καλύτερο μέλλον για τις γενιές που θα έρθουν.”