Η Τουρκική αδιαλλαξία στο Κυπριακό βρίσκεται στο ζενίθ της.  Η γραμμή για διχοτομική λύση ακολουθείται από Άγκυρα και Τατάρ με φανατισμό και ιερή προσήλωση.  Τα αναμενόμενα από καιρό μέτρα κατά της Τουρκίας όσον αφορά την Ευρωπαϊκή ΄Ένωση προχωρούν και δεν προχωρούν.  Παράλληλα είναι γεγονός ότι μια πίεση ασκείται από τις ΗΠΑ η οποία όμως έχει ως κύριο λόγο τις σχέσεις Τουρκίας – Ρωσίας, έμμεσα όμως συνιστά μια πίεση σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων της.  Είναι επίσης γεγονός ότι εσωτερικά το καθεστώς Ερτογάν δέχεται ισχυρές πιέσεις κυρίως λόγω οικονομίας.  Αυτή η εσωτερική ανασφάλεια βέβαια δημιουργεί στο καθεστώς στην ανάγκη να εξωτερικεύει τα προβλήματα.  Αρα να καθίσταται ακόμα πιο επικίνδυνο για τους γείτονες του και την περιοχή

Την ίδια στιγμή ο διεθνής παράγοντας, στο πρόσωπο του Ο.Η.Ε και της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης δεν ανταποκρίνονται ικανοποιητικά στην προώθηση των δικών τους αποφάσεων στο Κυπριακό.  Η μεν Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ εγκυμονεί μέτρα κατά της Τουρκίας, αδυνατεί να γεννήσει αποτέλεσμα, γιατί να το πω πιο απλά και καθαρά, τα οικονομικά κυρίως συμφέροντα σειράς εταιρειών – κολοσσών και κατ’ επέκταση χωρών μελών της Ένωσης υπερτερούν των αρχών, αξιών και αποφάσεων της επι του κυπριακού.  Όλα αυτά τα χρόνια που έχουν περάσει η κυρίαρχη τάση στην Ευρωπαϊκή ΄Ένωση είναι να σπρώχνουν την Λευκωσία σε βήματα προσέγγισης των θέσεων τη ΄Άγκυρας.  Παρόμοια η στάση της ΄Ένωσης και στα Ελληνοτουρκικά.

Η στάση του ΟΗΕ προϊόντος του χρόνου μετά το 1974 παρόμοια με της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης  για πολλούς και διαφορετικούς λόγους για τα κράτη μέλη τα οποία διαφεντεύουν τον Οργανισμό, αλλά τελικά με το ίδιο αποτέλεσμα.  Ενδεικτικό αυτής της κατάστασης είναι το γεγονός ότι τόσον οι διάφοροι ειδικοί αντιπρόσωποι του Γ.Γ. όσον και οι ίδιοι οι Γ.Γ του ΟΗΕ, έχαναν τη συμπάθεια και αποδοχή από τον κυπριακό λαό και τους εκπροσώπους του.  Όχι γιατί οποιοσδήποτε από αυτούς υπήρξε φιλότουρκος.  Όχι.  Αλλά για δύο κυρίως λόγους.  Πρώτος το γεγονός ότι ακολουθούσαν τις κατευθύνσεις των πραγματικών αφεντικών.  Δηλαδή των ολίγων ισχυρών κρατών του ΟΗΕ.  Αυτά με τη σειρά τους καθόριζαν τη στάση τους με βάση οικονομικά και άλλα συμφέροντα τους και τις αντιδράσεις τους με βάση το μεταξύ τους ισοζύγιο δυνάμεων.  Δεύτερον η προσέγγιση του Ο.Η.Ε επηρεάστηκε καθοριστικά, μετά την αλλαγή ανα το παγκόσμιο με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού.   Ειδικό βάρος άσκησε και ειδικό ρόλο διεδραμάτισε όλα αυτά τα χρόνια στην προσέγγιση του ΟΗΕ στο κυπριακό το Ηνωμένο Βασίλειο.

Εχοντας κατά νου τα πιο πάνω, καθώς και τις εξελίξεις στην περιοχή μας και τον κόσμο, τον τρόπο που κινείται η Άγκυρα και το πώς εξελίσσονται οι σχέσεις της με διάφορες χώρες, αλλά κυρίως ότι δίδεται μάχη προσεταιρισμού της, από Δύση και Ανατολή, να αξιοποιούμε κάθε δυνατότητα οικοδόμηση συμμαχιών.  Συμμαχιών με στόχο την από κοινού με άλλα κράτη και ομάδες κρατών αντιμετώπιση της Τουρκικής επιδρομικότητας  και επεκτατισμού.    Η πολιτική της Άγκυρας προωθείται ακριβώς χάριν του γεγονότος ότι Δύση και Ανατολή προσπαθούν να την κερδίσουν.  Αυτό αποφέρει ένα σημαντικό όφελος για την Άγκυρα, από την άλλη όμως αποτελεί και ένα είδος σχοινοβασίας σε τεντωμένο και άρα επικίνδυνο για την ίδια παιγνίδι.  Εμείς όμως δεν έχουμε χρονικά περιθώρια αναμονής.  Αρα ενεργούμε προς κάθε κατεύθυνση με στόχο την λύση, την λύση βέβαια η οποία θα αποδώσει ένα κανονικό / φυσιολογικό κράτος.

Κάτι τέτοιο προϋποθέτει στοχοπροσήλωση, σχεδιασμένες ενέργειες και δράσεις, προσήλωση σε αρχές και εφευρετικότητα σε επιμέρους ανάγκες για λύσεις ειδικών θεμάτων και δράσεις στο εσωτερικό μέτωπο, που να μπορούν να στηρίξουν και εξυπηρετήσουν τον επιδιωκόμενο στόχο.  Μια από τις κορυφαίες προϋποθέσεις στο εσωτερικό μέτωπο είναι η ενότητα, τουλάχιστον σε ότι αφορά στο κυπριακό.  Ενότητα στο στόχο και συναντίληψη στη λογική και τακτική με την οποία τον προωθούμε.  Καθολική ενότητα στον στόχο εκ των πραγμάτων δεν υφίσταται.  Υφίσταται όμως βάση καθολικής ενότητας σε επιμέρους πτυχές του στόχου που μπορεί να αξιοποιηθεί για καθολική κοινή δράση όλων προς τα έξω.  Ας πούμε π.χ.  η ανάγκη κατάργησης των Εγγυήσεων.  Από την άλλη για όσες δυνάμεις έχουν τον ίδιο στόχο και είναι η πλειοψηφία, έστω και αν δεν ταυτίζονται πλήρως στο περιεχόμενο του, η ανάγκη εξεύρεσης κοινής προσέγγισης στο κυπριακό είναι ακόμα μεγαλύτερη.  Κριτήριο η υλοποίηση του στόχου για λύση εντός των παραμέτρων του ΟΗΕ που να αποδώσει κανονικό κράτος.  Ούτε αυτή  η ενότητα υπάρχει.  Το αντίθετο μάλιστα.  Υπάρχει εξοντωτική αντιπαράθεση.  Η οποία κινδυνεύει να γίνει πιο έντονη δεδομένου ότι άρχισε ήδη η προεκλογική εκστρατεία των Προεδρικών του 2023.  Η ανατίναξη όμως κάθε γέφυρας επικοινωνίας και συνεννόησης, μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων στο κυπριακό το γκρέμισμα της ελάχιστης ενότητας δράσης θα ισοδυναμεί με έγκλημα κατά του αγώνα για απαλλαγή από την κατοχή και λύση.