Γράφει: Κύπρος Κουρτελλάρης

Το 2011 -Νοέμβρη μήνα- συνέπεσε με την κυκλφορία του πρώτου μου συγγραφικού έργου για παιδιά. Της τρίτομης σειράς “Ιστορίες τζιαι παροιμίες του παππού”. Σειρά η οποία λειτούργησε και σαν “μέσο” να “μπω”, όλα αυτά τα χρόνια, σε δάφορα δημοτικά σχολεία, προδηματικές και νηπιαγωγεία, δημόσια και ιδιωτικά. Κι είμαι για τούτο ευγνώμων στις διευθύνσεις, το διδακτικό προσωπικό και τα παιδιά των σχολείων αυτών. Γιατί μου επέτρεψαν να είμαι συνεπιβάτης μαζί τους σε μια όμορφη διαδρομή και ταξίδι: Στο ταξίδι της γνώσης και της μόρφωσης! Γιατί μου επέτρεψαν να είμαι ένα με τα παιδιά και να αισθανθώ κι εγώ, γιατί όχι, παιδί… Κι ας πέρασαν, από τότε που εγώ ήμουν στην ηλικία τους, έξι δεκαετίες!

Θέλω να πιστεύω ότι αυτό το συναπάντημα θα συνεχίσει και στα επόμενα χρόνια. Και ότι θα μας βγάλει και πάλιν σε άλλα μονοπάτια και σε άλλες παρόμοιες ιστορίες, που θα τους δώσουμε  και πάλιν πνοή και ζωή. Καλές ιστορίες, με πρωταγωνιστές πάντα τα παιδιά! Γιατί τα παιδιά; Μα είναι απλό: Τα παιδιά είναι το μέλλον! Και όταν λέω παιδιά, δεν εννοώ στενά τα δικά μας βιολογικά παιδιά, ή, έστω, μόνο τα παιδιά στην Κύπρο, αλλά τα παιδιά του κόσμου όλου. Τα παιδιά απ’ άκρου σ’ άκρη του πλανήτη Γη! Και ακριβώς, βλέποντας το θέμα παιδιά γενικά, σαν ενεργοί παγκόσμιοι πολίτες αφείλουμε καθημερινά να αυτοπροσδιοριζόμαστε επί τούτου.

Πρόσφατα φιλοξενήσαμε στην Κύπρο, τον καθηγητή της σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλλονίκης, Γιώργο Μαργαρίτη. Ο οποίος, σε όσους μίλησε, αναλύοντας τη σημερινή παγκόσμια κατάσταση, πάντα συνέδεε την Κύπρο -και την Ελλάδα- με ό,τι συμβαίνει στον κόσμο όλο. Από την περιοχή μας -Μέση Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειος- μέσω Ευρώπης ίσαμε την αμερικανική ήπειρο κι από κείθε στην Ασία. Τοποθετώνας την Κύπρο μας στα σημερινά παγκόσμια δρώμενα. Προς επαλήθευση της παροιμίας “έφαεν ο παππούς λεμόνιν τζι’ εμούδκιασεν τ’ αγγόνιν”. Βέβαια, για τούτο, μίλησε και κάποιος πολύ γνωστός Κύπριος Ποιητής, κοντά ένα αιώνα πριν! “Πλάτυνε -είπε ο Τεύκρος Ανθίας- η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ, που έκαμε ο άνθρωπος τη γη και όλο το σύμπαν σπίτι”!

Έχοντας, λοιπον, αυτό υπόψη και αγωνιζόμενοι εμείς οι Κύπριοι για το καλό και την ευτυχία των δικών μας παιδιών και εγγονιών, δεν μπορούμε να προσπερνούμε αδιάφορα πως: σε κάμποσες γωνιές του πλανήτη μας εκατομμύρια παιδιών στερούνται αυτών που εμείς θέλουμε -και λίγο πολύ δίδουμε- στα δικά μας παιδιά. Στερούνται ακόμη και τα πιο στοιχειώδη: Το φαγητό, τα φάρμακα, την ιατρική περίθαλψη, την εκπαίδευση, το δικαίωμα στη μόρφωση και το δικαίωμα στην παιδική ζωή. Στερούνται άκομη και αυτό τούτο το δικαίωμα στη ζωή, αφού:

Περισσότερα από 15.000 παιδιά κάτω των 5 ετών -δηλαδή παιδιά προσχολικής ηλικίας- πεθαίνουν κάθε ημέρα σε όλο τον κόσμο! Αυτό από έκθεση του ΟΗΕ μόλις στα μέσα του περασμένου μήνα. Και όχι μόνο αυτό: Ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα σε όλον τον κόσμο εξαιτίας της έλλειψης τροφίμων. Δηλαδή 10.000 παιδιά καθημερινά!

Εκατομμύρια παιδιά στερούνται ακόμη και την ελευθερία τους. Έκθεση του ΟΗΕ που κυκλοφόρησε μόλις πριν 11 μέρες αναφέρει ότι: επτά εκατομμύρια παιδιά στερούνται την ελευθερία τους καθώς κρατούνται σε φυλακές, είναι υπό αστυνομική κράτηση, διαμένουν σε κέντρα κράτησης μεταναστών, σε οίκους για άτομα με ειδικές ανάγκες και άλλα ιδρύματα.

Πάνω από 151 εκατομμύρια παιδιά αναγκάζονται να εργάζονται. Για να συνεισφέρουν, λένε οι απρόσωπες στατιστικές, στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Ωστόσο: Πέντε εκατομμύρια από αυτά εργάζονται σε συνθήκες δουλείας! Κι αυτό, πάλιν με στοιχεία θεσμών του ΟΗΕ…

Προσοχή, όμως: Μη νομίζουμε ότι αυτά συμβαίνουν αλλού, στην Αφρική, στην Ασία και τη Λατινική Αμερική και ότι δεν αφορούν εμάς στην Ευρώπη. Όχι! Έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου με ημερομηνία 30 Σεπτεμβρίου 2019 αναφέρει ότι: περίπου το 21% των παιδιών της Ε.Ε ζει σε συνθήκες εισοδηματικής φτώχειας, το 8,5% ζει κάτω από σοβαρές υλικές στερήσεις και το 9,3% σε νοικοκυριά χωρίς εργασία. Σύνολο: το 39,8% των παιδιών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Φοβερός αριθμός, έ;

Η Ελλαδίτισσα δημοσιογράφος Σοφία Χουδαλάκη, σε άρθρο της -στον Ημεροδρόμο-  έκανε τον πάρα κάτω συλλογισμό: «Αν συγκεντρώναμε σε μια χώρα όλα τα παιδιά, που υποχρεώνονται σε αναγκαστική εργασία, θα δημιουργούσαμε την 9η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, με 151,6 εκατομμύρια πληθυσμό. Θα ήταν -αναφέρει- μια χώρα με 64 εκατομμύρια κορίτσια και 88 εκατομμύρια αγόρια. Αγόρια και κορίτσια σαν αυτά που αναθρέφουμε, σαν αυτά που φιλάμε κάθε βράδυ, σαν αυτά που κοιτάμε με κρυφό καμάρι και αγωνία. Αγόρια και κορίτσια δικά μας, σαν όλα τα παιδιά αυτού του κόσμου»…

Κι όλα αυτά, ενώ εμείς σήμερα μιλούμε -και καλά κάνουμε- για παραμύθια. Αυτά, ενώ εμείς σήμερα μιλούμε -και πολύ καλά κάνουμε- για την μόρφωση και ευημερία των παιδιών μας. Διευρύνοντας τους ορίζοντές τους και προσπαθώντας να τους εξασφαλίσουμε ό,τι καλύτερο στη ζωή που ανοίγεται μπροστά τους.

Ακούγοτας, ωστόσο, και αναλογιζόμενοι τα πιο πάνω στοιχεία, διερωτούμαι μεγαλοφώνως: εμείς, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες, οι μπαμπάδες κι οι μαμάδες, στην Κύπρο, τι κάνουμε; Αλλά, πάλιν, τι ρωτώ, τώρα;… Αφού το ερώτημα αυτό, το απάντησε προ πολλού ο Ποιητής. Ο οποίος κάλεσε όλους να έχουμε το νου μας στο παιδί…

Είπε, λοιπόν, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος – και τα έκανε με τη μουσική του ένα εμβληματικό τραγούδι, ο Μίκης Θεοδωράκης:

«Κάποτε θα ’ρθουν να σου πουν

πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν

και πώς σε θένε…

Έχε το νου σου στο παιδί,

κλείσε την πόρτα με κλειδί

ψέματα λένε!

Κάποτε θα ’ρθουν γνωστικοί,

λογάδες και γραμματικοί

για να σε πείσουν…

Έχε το νου σου στο παιδί

κλείσε την πόρτα με κλειδί,

θα σε πουλήσουν!

Και όταν θα ’ρθουν οι καιροί

που θα ’χει σβήσει το κερί

στην καταιγίδα,

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα!»

Αυτή την ελπίδα εμείς, οι γονείς, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες, η κοινωνία ολάκερη, πέρα από το δικό μας χρέος που καλούμαστε να εκπληρώσουμε, την εμπιστευόμαστε στις δασκάλες και τους δασκάλους, τους εκπαιδευτικούς κάθε βαθμίδας. Να υπερασπίζονται -και συνάμα να μορφώνουν το παιδί – το κάθε παιδί! Γιατί αν γλιτώσει το παιδί -το κάθε παιδί- ΝΑΙ υπάρχει ελπίδα!

Παύλος Σιδηρόπουλος – Κάποτε θα ΄ρθουν να σου πουν

• Οι φωτογρφίες είναι από την εκδήλωση παρουσίασης του παραμυθιού

* Απόσπασμα από την αντιφώνηση του γράφοντος στην παρουσίαση του παραμυθιού «Το πάντα, το κύπελλο και η… παρολίγον ζαβολιά», στις 29 Νοεμβρίου 2019, στην Αίθουσα εκδηλώσεων Δημοτικού σχολείου Έγκωμης Α’