Με την ονομασία Ινδιάνοι συνηθίζεται να αποκαλούνται γενικά οι ιθαγενείς πληθυσμοί της Αμερικής πριν την ανακάλυψή της από τους Ευρωπαίους στα τέλη του 15ου αιώνα. Με την ίδια ονομασία αποκαλούνται μέχρι και σήμερα ορισμένες εθνικές μειονότητες, των οποίων οι ρίζες προέρχονται από τους ιστορικούς αυτούς λαούς. Ορισμένοι από αυτούς τους ιθαγενείς διατηρούν μέχρι σήμερα ένα νομαδικό τρόπο ζωής, ενώ κάποιοι άλλοι αναζήτησαν μόνιμη διαμονή δημιουργώντας μικρές κοινότητες και χωριά, ενώ σε κάποιες περιοχές κατάφεραν να οργανωθούν σε μεγαλύτερες κοινότητες, ακόμα και πόλεις, με πολιτική οργάνωση. Η ονομασία προέρχεται από την πεποίθηση του Κολόμβου ότι έφτασε στην Ινδία, ενώ στην πραγματικότητα είχε φτάσει στην Αμερική και ότι οι κάτοικοι που συνάντησε είναι Ινδοί.

Με βάση ανθρωπολογικές, γενετικές και γλωσσικές μελέτες, οι ειδικοί συμφωνούν ότι οι περισσότεροι ιθαγενείς της Αμερικής προέρχονται από πληθυσμούς που πιθανότατα μετανάστευσαν από τη Σιβηρία και πέρασαν από το Βερίγγειο πορθμό περίπου πριν 9.000-15.000 χρόνια πριν.

Ο ευρωπαϊκός αποικισμός της αμερικανικής ηπείρου άλλαξε για πάντα τη ζωή και τον πολιτισμό των ιθαγενών λαών. Από το 15ο μέχρι το 19ο αιώνα, οι γηγενείς πληθυσμοί ρημάζονταν από ασθένειες, εκτοπίσεις, τις πολεμικές διαμάχες και την υποδούλωσή τους από τους Ευρωπαίους. Οι πρώτοι ιθαγενείς που ήρθαν σε επαφή με το Χριστόφορο Κολόμβο ήταν 250.000 μέλη της φυλής Arawak. Υποδουλώθηκαν κι ο πολιτισμός τους είχε αφανιστεί μέχρι το 1650, ενώ μέχρι το 1550 διασώθηκαν μόνο 500 ιθαγενείς.

Με τα αποικιακά ευρωπαϊκά ρεύματα εξαπλώθηκαν επιδημίες στους ιθαγενείς πληθυσμούς, οι οποίοι δεν είχαν κανένα είδος ανοσίας. Συνηθισμένες ασθένειες, όπως η ιλαρά κι η ανεμοβλογιά, αλλά και πιο επικίνδυνες, όπως η ευλογιά, αποδεικνύονταν φονικές για τους ιθαγενείς. Ορισμένοι ιστορικοί υπολογίζουν πως μέχρι και το 80% κάποιων γηγενών πληθυσμών πέθανε από ασθένειες που ήρθαν από την Ευρώπη οι οποίες αφάνισαν έως και 110 εκατομμύρια ιθαγενών της Αμερικής.

Η γλώσσα, η ενδυμασία και τα έθιμα μπορεί να ποικίλουν από τη μια φυλή στην άλλη, ωστόσο υπάρχουν κάποιες ομοιότητες ανάμεσα στους ιθαγενείς της Αμερικής. Στη Βόρεια Αμερική, η ινδιάνικη μουσική είναι σχεδόν μονοφωνική, αλλά υπάρχουν εξαιρέσεις. Τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνται συνήθως είναι τύμπανα και φλογέρες. Στην Κεντρική Αμερική και το Μεξικό, η μουσική συνήθως ήταν πεντατονική και χρησιμοποιούνταν κυρίως τύμπανα και φλογέρες, με την απουσία έγχορδων οργάνων.

Η ινδιάνικη τέχνη συνεισφέρει σε πολλούς τομείς, όπως στην αγγειοπλαστική, στη ζωγραφική, στη γλυπτική, στη χαρακτική, στην κατασκευή κοσμημάτων κ.ά.
Με το πέρασμα των χρόνων, αναπτύχθηκε από τους ιθαγενείς η καλλιέργεια φυτών, τα οποία πλέον είναι παγκοσμίως διαδεδομένα. Ένας μεγάλος αριθμός των αγροτικών αυτών προϊόντων διατηρεί στην αγγλική και την ελληνική γλώσσα την αρχική τους ονομασία στη γλώσσα Ναχουάτλ. Ορισμένα από τα προϊόντα αυτά είναι: η τομάτα, η πατάτα, το αβοκάντο, το κακάο, η βανίλια, ο ανανάς, και ορισμένα είδη της πιπεριάς όπως το τσίλι, η πάπρικα κι η παπάγια.

Οι εξοντωτικοί πόλεμοι

Οι εξοντωτικοί πόλεμοι των αγγλοσαξόνων εναντίον των γηγενών ινδιάνων των ΗΠΑ άρχισαν αμέσως μετά την εγκατάσταση τους στα εδάφη των Ινδιάνων των ΗΠΑ.Οι Ινδιάνοι των ΗΠΑ χωρίζονται σε 4 κατά βάση ομάδες.

1η ομάδα είναι οι Ιροκέζοι , οι Μοχώκ , οι Χιούρον οι Τσερόκι και διάφορες άλλες φυλές.

2η είναι οι Μοϊκανοί οι Σεμινόλοι οι Μαυροπόδαροι, οι Κρικ, οι Σοσόνοι, οι Τσεγιέν [ή Σεγιέν ] οι Αράπαχο και οι Παόνι.

3η ομάδα είναι η Σιού που είναι η μεγαλύτερη φυλή των ΗΠΑ , έχουν τα ίδια έθιμα και μιλούν την ίδια γλάσσα.

4η ομάδα είναι οι Απάτσι οι Ναβάχο και οι Χόπι.

Τους Ιροκέζους τους εξόντωσαν οι Αγγλοσάξονες από το 1776 μέχρι το 1783 με συνεχείς πολέμους. Οι Ιροκέζοι ήταν ένωση φυλών που βασιζόταν στη μητριαρχία, οι γυναίκες τους δηλαδή καθόριζαν την καταγωγή των παιδιών, συμμετείχαν στη διοίκηση της φυλής, στο μεγάλο συμβούλιο δηλαδή, και η γνώμη τους είχε καθοριστική σημασία.  Κατοικούσαν διπλά στη λίμνη Οντάριο και Ηρι στις ΗΠΑ και τον Καναδά.

Η εξόντωση των Τσερόκι στην Καρολίνα έγινε το 1759, και των Κρικ στην Γεωργία το 1812-1814.

Οι Μοϊκανοί, όπου το αγγλοσαξονικό βιβλίο <Ο τελευταίος των Μοϊκανών> μας λέει ότι εξοντωθήκαν μέχρι τον τελευταίο λέει ψέμματα. Οι Μοϊκανοί ήταν σύμμαχοι των Εγγλέζων στον πόλεμο που έκαναν με τους Γάλλους για την αποικιοποίηση των ΗΠΑ. Σήμερα ζουν 600 από αυτούς σε καταυλισμούς-στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ακλουθώντας τη μοίρα των υπόλοιπων Ινδιάνων.

Τους Σιού την μεγαλύτερη φυλετική ομάδα τους εξόντωσαν σε διαδοχικές μάχες το 1862 στη Μινεσότα το 1863 και το 1864 στη Βόρεια Ντακότα και σε μια μεγάλη μάχη το 1876 στη Μοντάνα στο πόταμο Γελοστόουν.

Η τελική μάχη με τους Σιού δόθηκε στη Νότια Ντακότα το 1891. Τα ονόματα των αρχηγών των Σιού, του Κόκκινου Σύννεφου, του Καθιστού Βουβάλου και του Τρελού Αλόγου, έμειναν στην ιστορία για τους αγώνες που έδωσαν για να υπερασπίσουν τα εδάφη τους.

Τα μεγάλα κύματα των αποίκων με αιματηρούς αγώνες και συνθήκες που παραβιάζονταν συνέχεια από τη μεριά των αποίκων, απωθούσαν αργά αλλά αποφασιστικά τις φυλές των Ινδιάνων προς το εσωτερικό. Και όσα δεν κατάφερναν οι λευκοί άποικοι με τα όπλα τα κατάφερναν με το αλκοόλ που διοχέτευαν στους Ινδιάνους σαν δώρο.

Στην πορεία τους προς την εγκατάλειψη και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, που ονομάστηκε “Δρόμος των δακρύων”, περίπου τα τρία τέταρτα των Ινδιάνων που υποχρεωθήκαν να εγκαταλείψουν τα εδάφη τους και να μεταφερθούν στην Οκλαχόμα, έβρισκε το θάνατο.

Με τους Απάτσι οι λευκοί Αγγλοσάξονες έκαναν πόλεμο από το 1871 μέχρι το 1882 και τον τελικό το 1885. Οι πιο γνωστοί αρχηγοί των Απάτσι ήταν ο Κότσιζ που παραδόθηκε το 1872, και ο περίφημος Τζερόνιμο που παραδόθηκε με τον λαό του το 1886.

Ο Τζερόνιμο εκφώνησε έναν περίφημο λόγο για την κυριαρχία των λευκών στα πατρογονικά εδάφη των Απάτσι, και τις επιπτώσεις της, ο όποιος λόγος βρίσκεται σε ένα βιβλίο στα ελληνικά και έχει κυκλοφορήσει από τις  εκδόσεις “Ελεύθερος Τύπος”.

Φιλελεύθεροι, απειθάρχητοι και πολεμικοί , οι Απάτσι αντισταθήκαν με πείσμα και με πάθος στην κατάληψη των εδαφών τους από τους λευκούς αποίκους, με αποτέλεσμα να αποδεκατιστούν από τον αμερικανικό Στρατό πολλές φόρες ιδιαίτερα κατά τις άγριες σφαγές του 1862 του 1869 και του 1871.

Το 1880 οι Απάτσι επαναστάτησαν και κατέφυγαν στο Μέξικο, αλλά διώχθηκαν και από κει. Αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στις ΗΠΑ και το 1886 να εγκατασταθούν σε στρατόπεδα-καταυλισμούς στην Αριζόνα και στο Νέο Μέξικο.

Από τους λευκούς που αντιμετώπιζαν διαφορετικά τους Ινδιάνους, ήταν οι κυνηγοί των βουνών που πολλές φόρες πανδρευόντουσαν Ινδιάνες, αλλά τελικά εκλείψανε και αυτοί πρώτοι με την έλευση των πρώτων αποίκων.

Η κεντρική ιδέα της ζωής των Ινδιάνων, είναι ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά της φύσης , την οποία πρέπει να σεβόμαστε. Δεν σκότωναν παραπάνω βουβάλους από όσο τους χρειαζόταν για να τραφούν, (ενώ οι λευκοί είναι υπεύθυνοι για το ότι παραλίγο να εκλείψουν οι βίσωνες από το αλόγιστο κυνήγι απλώς για σκοποβολή ) και πριν το κυνήγι, αλλά και πριν τεμαχίσουν το κρέας του, προσεύχονταν στο Μεγάλο Πνεύμα, το ανώτατο ον που πίστευαν ότι ελέγχει το Σύμπαν.

Το Μεγάλο Πνεύμα η αλλιώς ο Μεγάλος Μανιτού, ήταν υπεύθυνος για το κάλο και το κακό, και για όλα τα φυσικά φαινόμενα. Όταν πέθαιναν τα πτώματα εγκαταλείπονταν σε ένα νεκροκρέβατο σε κάποιο ύψωμα, για να τραφούν με τις σάρκες του τα άγρια ζώα της φύσης, και έτσι ο νεκρός να επιστρέψει πίσω στη φύση.

Ο ιερέας-σαμάνος με το χορό των πνευμάτων στον όποιο τον ακλουθούσε όλη η φυλή , ήταν υπεύθυνος για τη βροχή, για το αν θα βρουν τροφή κ.τ.λ. και επίσης για την άσκηση της ιατρικής με επεξεργασία και χρήση φυτικών φάρμακων.

Στους Ινδιάνους, δεν υπήρχαν μακροχρόνιοι πόλεμοι, ούτε οργανωμένοι στρατοί, ούτε μόνιμες στρατιωτικές ιεραρχίες. Σκοπός του πολέμου δεν ήταν η κατοχή ενός εδάφους, γεγονός που για έναν νομαδικό λαό δεν είχε καμιά σημασία, αλλά η απόκτηση της δόξας μέσω της γενναιότητας και του θάρρους.

Μεγάλος δολοφόνος αθώων γυναικόπαιδων ήταν ο μπεκρούλιακας αγγλοσάξονος στρατηγός Κάστερ, ο όποιος μεταξύ ενός μπουκαλιού ουίσκι που κατέβαζε και ενός άλλου, διέταζε τη σφαγή αθώων γυναικόπαιδων των Ινδιάνων, δίνοντας μάλιστα και αμοιβή για το κάθε κεφάλι ινδιάνου που του έφερναν οι στρατιώτες του

Σήμερα έχουν απομείνει 35.000 Ιροκέζοι και φυλές της πρώτης ομάδας, 100.000 από τη δεύτερη ομάδα, 150.000 Απάτσι Ναβάχο από την τέταρτη ομάδα και 300.000 Σιού της τρίτης ομάδας.

Την δεκαετία του 1960 ο Λέοναρντ Πελτιέρ, προσπάθησε να ενώσει τους Ινδιάνους που είχαν απομείνει, και για αυτό το λόγο κυνηγήθηκε από το FBI και με ψευδείς κατηγορίες κλείστηκε στις φυλακές.