Του Νίκου Κατσουρίδη
Είχα κάνει μια ανάρτηση στο Twitter αναφορικά με τη διαφορά που είχε προκύψει ανάμεσα στην κυβέρνηση της Ιταλίας και τις Βρυξέλλες για τον ιταλικό προϋπολογισμό. Οι Ιταλοί ήθελαν να προϋπολογίσουν ένα έλλειμμα 2.4% επι του ΑΕΠ και οι Βρυξέλλες απαιτούσαν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Οι Βρυξέλλες πιστές στο πνεύμα του νεοφιλελευθερισμού και της σκληρής λιτότητας και του ενιαίου τρόπου προώθησης της παγκοσμιοποίησης στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης επέμειναν. Ο τρόπος βέβαια αυτός θυμίζει λίγο κρατικό κεντρικό σχεδιασμό ή ομοσπονδιακό κεντρικό σχεδιασμό (παραλλαγή της σοβιετικής αντίληψης) τον οποίο υποτίθεται απεχθάνονται, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο. Βέβαια το ιερατείο των Βρυξελλών προωθώντας και εφαρμόζοντας τις πολιτικές της σκληρής νεοφιλελεύθερης λιτότητας στα πλαίσια μιας μονομερούς και μονοδιάστατης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, υπηρετεί δύο αφέντες ταυτόχρονα. Τον πραγματικό αφέντη, που είναι τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά υπερεθνικά μονοπώλια και τον εαυτό του. Γιατί έτσι δρώντας το ιερατείο των Βρυξελών δικαιολογεί την ύπαρξη του. Γι΄ αυτό υπάρχει. Και υπάρχει ως ένα πολύ προνομιούχο υποσύστημα το οποίο εδώ στην Κύπρο τυγχάνει προστασίας. Είναι υπεράνω κριτικής από τους ιδίους οι οποίοι το δικό μας αντίστοιχο υποσύστημα το κατακεραυνώνουν συνεχώς. Δηλαδή τη δημόσια υπηρεσία. Είναι οι ίδιοι κύκλοι, τα ίδια άτομα τα οποία ενοχλήθηκαν από το Tweet μου, το οποίο και αυθαίρετα και σκόπιμα ερμήνευσαν ως στήριξη στις ιδεολογικές αντιλήψεις του στην πράξη ηγέτη της Ιταλικής κυβέρνησης, Ματέο Σαλβίνι επειδή ανάρτησα μαζί με το κείμενο τη φωτογραφία του για να γίνει ξεκάθαρο ποιούς υπονοούσα. Σάμπως και όταν γράφει κάποιος για την Τσαρική Ρωσία και αναρτά τη φωτογραφία ενός τσάρου σημαίνει ότι υιοθετεί τον τσαρισμό. ΄Η όταν γράφει για την Τουρκία και αναρτά τη φωτογραφία του Ερντογάν, σημαίνει ότι υιοθετεί τις πολιτικές και τις πρακτικές του. Φυσικά να θυμίσω ότι ορισμένοι από αυτούς που μου επιτέθηκαν υπήρξαν θαυμαστές του Ερντογάν. Είναι οι ίδιοι που δεν ανέχονται λέξη επίκρισης του ευρωπαϊκού ιερατείου, οι ίδιοι οι οποίοι υιοθετούν άμεσα και άκριτα ότι μας έρχεται από ορισμένους κύκλους εκτός Κύπρου. Είτε αφορά το κυπριακό, είτε την οικονομία, είτε τις διεθνείς σχέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι οι ίδιοι που ταπελλώνουν με κάθε είδους χαρακτηρισμούς ή και ύβρεις όποιον διαφωνεί μαζί τους αλλά ταυτόχρονα ορκίζονται πίστη στη δημοκρατία και διαφορετικότητα κ.ο.κ.
Τι είχα γράψει λοιπόν. Αυτό. « Κατήρτισε η Ιταλία ελλειμματικό προϋπολογισμό της τάξης 2.4% και φρύαξε η Ευρωπαϊκή ΄Ένωση. Μπήκαν σε πόλεμο Ιταλία και Ένωση και τελικά τα… βρήκαν. Οι πλείστοι στην Κύπρο θεώρησαν ότι υπέκυψε η Ιταλία. Τι λένε οι αριθμοί όμως: προϋπολογισμένο έλλειμα 2.4%. Μετά τη συμφωνία 2.04%». Αυτή η αναφορά θεωρήθηκε στήριξη στην ακροδεξιά! Πράγμα το οποίο θεωρώ πάρα πολύ προσβλητικό για μένα. Ταπέλλωμα του χείριστου είδους. Βέβαια αν ανταπέδιδα με την ίδια λογική ότι αυτοί που αποδέχονται τη θέση για παραμονή τουρκικών στρατευμάτων μετά την λύση και παραμονή των τουρκικών εγγυήσεων μέσα σ΄ ένα ευρύτερο πλέγμα εγγυήσεων, στηρίζουν τις τουρκικές θέσεις θα έσχιζαν τα ιμάτια τους. Δεν το έκανα γιατί δεν θεωρώ την αντίθετη άποψη «προδοτική» ή τον φορέα της υπηρέτη της τουρκικής ή άλλης πολιτικής. Πως όμως θεωρήθηκε το tweet μου στήριξη στην ακροδεξιά; Από πού και ως που; Τι λέει; Την αλήθεια. Ότι οι Βρυξέλλες στα πλαίσια της απαράδεκτης λογικής της σκληρής λιτότητας πρώτον και πάντοτε – πλην των «δικών» τους – ήθελε μηδενικό έλλειμμα και η Ιταλία έλλειμα 2.4% για να χρηματοδοτήσει ορισμένα προγράμματα που κρίνει απαραίτητα. Εγώ παρέθεσα γεγονότα. Δεν έκρινα το ορθό ή όχι. Για κάποιους λόγους βέβαια στους οποίους θα επανέλθω. Να πω πρώτα όμως το εξής. Δεν ενοχλήθηκαν τα ίδια άτομα όταν κάτι ανάλογο έπραξε πρώτη η Γαλλία. Γιατί άραγε; Γιατί η Γαλλία λόγω μεγέθους είναι στους «ημέτερους». Και να προσθέσω ακόμα και τούτο. Έγραψα προ καιρού ότι ο Τράμπ εφαρμόζει με συνέπεια τις πλείστες από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Σημαίνει πως παραθέτοντας γεγονότα, υιοθετώ απόψεις και πολιτικές; Όχι βέβαια. Και τότε οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο περιβάλλον με χαρακτήρισε υποστηρικτή του Τράμπ. Απάντησα τεκμηριωμένα ότι έχω γράψει δεκάδες tweetς και άρθρα επικρίνοντας τον Τράμπ. Όταν όμως οι ευρωπαίοι στηρίζουν τη νεοφασιστική κατάσταση πραγμάτων στην Ουκρανία σιωπούν. Όταν το Γαλλικό αίτημα που ανάφερα έγινε δεκτό, ούτε λέξη. Όταν όμως γονατίζαν οικονομικά την Κύπρο και άλλες χώρες εν ονόματι του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος τους στήριξαν. Όταν τα ίδια «μαύρα» κεφάλαια τα μαζεύουν στις χώρες τους σιωπούν. Γιατί;
Το ερώτημα λοιπόν είναι αυτό. Γιατί αυτά τα ίδια πρόσωπα στηρίζουν πάντα μια αόρατη γραμμή στο κυπριακό, την οικονομία, τις διεθνείς σχέσεις, τον πολιτισμό, και άλλα θέματα, με κοινή λογική; Προφανώς, και είναι δικαίωμα τους, να πρεσβεύουν συγκεκριμένες κοινές αντιλήψεις οι οποίες συνιστούν μια συγκροτημένη φιλοσοφική προσέγγιση για όλα τα θέματα. Μια προσέγγιση η οποία στην πράξη προσεγγίζει ή υιοθετεί πολλά στοιχεία εκείνων των πολιτικών, τις οποίες εκφράζει κομμάτι της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και κομμάτι της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς (αναφέρομαι σε αντιλήψεις και όχι κόμματα) εκείνα τα τμήματα τα οποία υπήρξαν και οι οπαδοί και οι διαμορφωτές του μεγάλου συμβιβασμού. Των κυβερνήσεων συνασπισμού δηλαδή «δεξιάς και αριστεράς» όπως π.χ. σε Ιταλία και Γερμανία, όπου βέβαια η «αριστερά» απεχώρησε είτε σχεδόν διαλυμένη είτε με βαριές απώλειες. Η αντίστοιχη αντίληψη απαντάται στις ΗΠΑ σε μερίδα των Δημοκρατικών όπως την είχαν εκφράσει οι Κλίντον και ακόμα πιο έντονα ο Ομπάμα. Δεν κρίνω ούτε του Ιταλούς, ούτε τους Γερμανούς, ούτε τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ στο παρόν κείμενο. Εξηγώ τι κατά τη γνώμη μου ασπάζονται, και δικαίωμα τους, ορισμένοι στη Κύπρο και αφορίζουν, την όποια διαφορετική άποψη. Εξηγώ από πού εκκινούν, με ποιο κριτήριο για να ταπελλώνουν άλλους, οι οποίοι δεν υιοθετούν αυτήν τη φιλοσοφική αντίληψη. Ο καθένας όχι δικαιούται μόνο αλλά έχει και καθήκον να εκφράζει τις απόψεις του ελεύθερα, πολιτισμένα και δημιουργικά. Χωρίς επίθετα και αφορισμούς. Ιδιαίτερα σε μια πατρίδα που διακυβεύεται η ύπαρξη της.
