Παραθέτουμε πιο κάτω την ομιλία του βουλευτή του Κινήματος Αλληλεγγύη Μιχάλη Γιωργάλλα στη συζήτηση για τον Προπολογισμό του 2019:
«Πριν προχωρήσω να αναλύσω τις θέσεις μας για την οικονομία και τον προϋπολογισμό, θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους του Κινήματος Αλληλεγγύη τον Πρόεδρο, τη Γραμματεία και τους συναδέλφους της Επιτροπής Οικονομικών για τη βοήθεια και τη συνεισφορά τους καθ’ όλη τη διάρκεια της εξέτασης του Κρατικού Προϋπολογισμού.
Η πατρίδα εξερχόμενη από την καταστροφική οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων, εξακολουθεί να βρίσκεται μπροστά σε απειλητικούς κινδύνους, αντιμέτωπη με πολλές προκλήσεις και μπροστά σε πολύ υποσχόμενες ευκαιρίες.
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει.
Και πρέπει να αλλάξουμε και εμείς.
Πρέπει να αναζητήσουμε ευφάνταστες, ικανές λύσεις έξω από το κουτί.
Πρέπει να τολμήσουμε να συγκρουστούμε με καταχρηστικές νοοτροπίες και παρασιτικά συμφέροντα.
Πρώτιστα όμως πρέπει να ξεβολέψουμε όσους επιβαρύνουν το δημόσιο αγαθό και πλουτίζουν παράνομα εις βάρος του κράτους.
Η Αλληλεγγύη αναγνωρίζει ότι παρά τις ιδιόμορφες συνθήκες που επικρατούν και επηρεάζουν αρνητικά την κυπριακή οικονομία, ο προϋπολογισμός του Κράτους για το 2019, καταγράφει μια προσπάθεια να υπάρξει ανάκαμψη και επαναφορά στα προ της κρίσης οικονομικά μεγέθη.
Για την Αλληλεγγύη ο προϋπολογισμός για το 2019 είναι ένας καλός λογιστικά προϋπολογισμός.
Από τον οποίο όμως απουσιάζουν οι τολμηρές τομές, οι επαναστατικές προσεγγίσεις και οι καινοτόμες ιδέες που είναι αναγκαίες, για να αλλάξουμε ολικά και καθολικά την πατρίδα μας.
Και σε αυτόν τον προϋπολογισμό, αυτό που υπάρχει είναι μια μεγέθυνση των οικονομικών δεικτών, βασικά από έσοδα από τον τουρισμό και την έκδοση διαβατηρίων.
Η Αλληλεγγύη εντοπίζει στον προϋπολογισμό τη διάθεση της Κυβέρνησης να επιστρέψει πίσω σε προβληματικές πρακτικές, με χαλάρωση των μέτρων και επαναφορά αχρείαστων δαπανών και καταχρηστικών απολαβών που είχαν αποκοπεί από προνομιούχους.
Και όλα αυτά την ώρα που η κατάσταση στην οικονομία εξακολουθεί να είναι ρευστή και οι κίνδυνοι δεν έχουν εκλείψει.
Στο σημείο αυτό να μου επιτρέψετε να σας παρουσιάσω πέντε επισημάνσεις για την κυπριακή οικονομία:
- Οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι εντυπωσιακοί, θα βγάλουν την Κύπρο από την κρίση, ωστόσο μεσοπρόθεσμα η κυπριακή οικονομία δεν θα είναι βιώσιμη εάν δεν προωθηθούν θαρραλέες μεταρρυθμίσεις.
- Η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα της κυπριακής οικονομίας παραμένουν στάσιμες τα τελευταία 6 χρόνια στα επίπεδα του 2012.
- Το επενδυτικό περιβάλλον στην Κύπρο δεν είναι καθόλου καλό και μάλιστα, αυτό χειροτερεύει απωθώντας σημαντικές παραγωγικές επενδύσεις.
- Η μόνη μεταρρύθμιση που έγινε στην οικονομία ήταν να καταστεί ακόμα πιο εύκολη η πώληση γης και ιδιοκτησίας σε ξένους, προκειμένου να αγοράσουν διαβατήρια.
- Λόγω των πολιτογραφήσεων και των διαβατηρίων έχει επέλθει μια ραγδαία αύξηση των τιμών στην αγορά ακινήτων και αυτό ΠΟΥ συμβαίνει έχει τα χαρακτηριστικά μιας νέας φούσκας που όταν θα σκάσει θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα.
Αυτές οι βασικές επισημάνσεις δεν ανήκουν σε μένα παρόλο που τις αποδέχομαι πλήρως.
Ανήκουν στον Νομπελίστα μας Χριστόφορο Πισσαρίδη και έγιναν προ ημερών σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του.
Τις επισημάνσεις του κυρίου Πισσαρίδη δικαιώνουν και οι τελευταίες αναφορές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Κύπρο.
Το ΔΝΤ έχοντας έγνοια να πάρει πίσω όσα μας δάνεισε, υποδεικνύει στις κυπριακές Αρχές να προωθήσουν τις μεταρρυθμίσεις και να αποφύγουν την υπερβολική συγκέντρωση οικονομικής δραστηριότητας στον τομέα των κατασκευών.
Το νομπελίστα δικαιώνει και η Παγκόσμια Τράπεζα που στην τελευταία της έκθεση «Doing Business Report 2018», η βαθμολόγια της Κύπρου επιδεινώθηκε σε σχέση με άλλες χρονιές γιατί το επενδυτικό περιβάλλον στον τόπο μας δεν είναι φιλικό στους επενδυτές.
Τον Χριστόφορο Πισσαρίδη δικαιώνει ακόμα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που στις εκθέσεις της, η Κύπρος παρουσιάζει ενδείξεις για πιθανές ανισορροπίες σε 7 από τους 14 δείκτες ανισοροοπιών, καταγράφοντας έτσι τον μεγαλύτερο αριθμό αρνητικών ενδείξεων από όλα τα κράτη μέλη.
Όλες οι διαπιστώσεις που σας έχω παραθέσει, συγκλίνουν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η Κύπρος δεν έχει ξεπεράσει τους κινδύνους, κι ότι χωρίς τολμηρές τομές και επαναστατικές μεταρρυθμίσεις η οικονομία δεν θα είναι βιώσιμη, οι παραγωγικές επενδύσεις δεν θα έρθουν ποτέ και τα προβλήματα θα χειροτερεύουν.
Για να φτιάξουμε ένα βιώσιμο κράτος που να είναι σύγχρονο, ευέλικτο, οικονομικό και αποτελεσματικό, χρειαζόμαστε τόλμη, επαναστατική διάθεση και ρήξη με το κακό μας παρελθόν, τη διαπλοκή, τη διαφθορά και τα καταχρηστικά παράνομα συμφέροντα.
Είμαστε περήφανοι για το κράτος που έχουμε σήμερα;
Εγώ λέω δεν είμαστε.
Δεν είμαστε γιατί η μακροχρόνια παρακμή έχει διαβρώσει τον ιστό λειτουργίας της κρατικής μηχανής και έχει καταστήσει το κράτος ανίκανο, ανήμπορο, ανάπηρο και κοστοβόρο.
Οι λειτουργίες της πολιτείας υπονομεύονται εκ των έσω, από τη μεγάλη διαπλοκή, την ανικανότητα, την αναξιοκρατία, την αδιαφάνεια και την εκτεταμένη διαφθορά στην πολιτική ζωή, στους θεσμούς και στην ίδια την κοινωνία.
Όταν ο Γλαύκος Κληρίδης σύμφωνα με τους αστικούς μύθους της Πρωτεύουσας, χαρακτήριζε μεταξύ σοβαρού και αστείου, την Κύπρο ως μπανανία, και μάλιστα επί δικής του διακυβερνήσεώς, είχε ιδίαν αντίληψη πώς λειτουργούσε το κυπριακό κράτος.
Ναι είμαστε κράτος μπανανία, όταν θέλουμε 10 χρόνια και βάλε για να σχεδιάσουμε και να κατασκευάσουμε μια πλατεία, ένα δρόμο ή άλλο έργο κοινής ωφελείας.
Όταν θέλουμε 40 χρόνια να στήσουμε ένα σύστημα υγείας.
Και όταν πληρώνουμε δυο τρείς φορές καθετί που φτιάχνει το κράτος, επειδή λυμαίνονται τον δημόσιο πλούτο τα τρωκτικά, οι απατεώνες και οι μεσάζοντες.
Ναι είμαστε κράτος μπανανία, όταν θέλουμε 10 και βάλε χρόνια να θωρακίσουμε εμπορικά και να κατοχυρώσουμε το χαλούμι.
Και ενώ θα έπρεπε να υπάρχει μια στιβαρή υπηρεσία που να το στηρίζει και να το προωθεί εμπορικά, κάποιοι φόρτωσαν σε 2 υπαλλήλους δουλειά για δέκα, με αποτέλεσμα να γίνει το λάθος και να χαθεί το εμπορικό σήμα στη Βρετανία.
Είμαστε κράτος μπανανία, όταν η δικαιοσύνη δεν κατάφερε ποτέ να τιμωρήσει παραδειγματικά τους ενόχους όσων καταστροφών ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, ξεκινώντας από το χρηματιστήριο και φτάνοντας μέχρι το κούρεμα και τον συνεργατισμό.
Είμαστε κράτος μπανανία όταν ακριβοπληρώνουμε την παιδεία και ερχόμαστε τελευταίοι στις κατατάξεις.
Είμαστε κράτος μπανανία γιατί όταν μπαίνει κάποιος σε δημόσιο νοσοκομείο κάνει την προσευχή και τον σταυρό του για να ΜΗΝ βγει από εκεί με μεγαλύτερο πρόβλημα.
Δεν ζούμε σε κανονικό κράτος όταν η πολιτεία παρακολουθεί παθητικά τον καρκίνο, την άνοια και άλλες σύγχρονες ασθένειες να θερίζουν και απλά περιμένει από τους εθελοντές να παίξουν τον δικό της ρόλο στην αντιμετώπιση τους.
Όταν τα τροχαία ξεκληρίζουν τα παιδιά μας και οι κρατικές υπηρεσίες αδυνατούν να βάλουν κάμερες στους δρόμους και έχουν διαδικασίες του 1960 για την εκπαίδευση και την εξέταση οδηγών.
Όταν τα ναρκωτικά μπήκα ακόμα και στα δημοτικά και ο μεγάλος στόχος της Κυβέρνησης για την ασφάλεια στις σχολικές μονάδες, είναι οι περιφράξεις και η μια ώρα φύλαξη των σχολείων.
Δεν είμαστε κανονικό κράτος όταν 5 χρόνια μετά την ολική καταστροφή, η πολιτεία δεν έκανε απολύτως τίποτα για τα θύματα των τραπεζών που έχασαν τις μετοχές, τα αξιόγραφα και τις καταθέσεις τους.
Δεν έκανε τίποτα για να μετριάσει το τραγικό φαινόμενο των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων ούτε και να αποτρέψει το τραγικό φαινόμενο των αυτοκτονιών.
Δεν έκανε τίποτα για τους νοικοκυραίους συμπατριώτες μας που έβαλαν λουκέτο στη δουλειά τους και το όνειρο τους έγινε εφιάλτης.
Δεν έκανε τίποτα για να επουλώσει τις πληγές που άνοιξαν σε κάθε νοικοκυριό και ακόμα αιμορραγούν.
Η μεγαλύτερη παθογένεια των τελευταίων χρόνων, είναι ότι η δημοσιονομική πολιτική που άσκησε η κυβέρνηση από το 2013 μέχρι σήμερα, επικεντρώθηκε στη διαχείριση των προβλημάτων και όχι στην επίλυση και την εξάλειψη τους.
Για παράδειγμα, στο πεδίο της επιχειρηματικότητας αντί να προστατευθούν με έκτακτα δραστικά και ουσιαστικά μέτρα οι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, αυτές εγκαταλείφθηκαν στο έλεος της κρίσης με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί μια ολόκληρη μεσαία τάξη.
Μαζί της εξαφανίστηκαν χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις και χάθηκαν, χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Στην πραγματικότητα θυσιάστηκαν χιλιάδες μικροεπιχειρηματίες για να θησαυρίζουν σήμερα μερικοί προνομιούχοι δικηγόροι, λογιστές ή εργολάβοι από τα διαβατήρια και τις πολιτογραφήσεις.
Για την Αλληλεγγύη η εξάρτηση της οικονομίας από αμφιβόλου διάρκειας και ποιότητας σχέδια όπως αυτό των πολιτογραφήσεων ξένων υπηκόων, με παραχώρησης της κυπριακής υπηκοότητας, ελλοχεύει πολλούς κινδύνους.
Ο πρώτος κίνδυνος που δημιουργείται από την εξάρτηση της οικονομίας από τα διαβατήρια, είναι η αναστολή της ανάπτυξης και άλλων πιο αξιόπιστων τομέων της οικονομίας όπως ο πρωτογενής.
Ο δεύτερος σοβαρός κίνδυνος που δημιουργεί η αγορά των διαβατηρίων, είναι η φρενίτιδα στην κατασκευή πολύ ψηλών κτιρίων ειδικά στη Λεμεσό, χωρίς ιδιαίτερο προγραμματισμό για τις σοβαρές επιπτώσεις που θα επιφέρουν τα κτίρια αυτά στις τοπικές κοινωνίες και οικονομίες.
Ο τρίτος κίνδυνος είναι η στρέβλωση που προκαλεί η ανέγερση των ψηλών κτιρίων στην ανεργία.
Οι εταιρίες που τα κατασκευάζουν έχουν ανάγκες τεχνικού προσωπικού σε αριθμούς που δεν βρίσκουν στην Κύπρο και εισάγουν εργαζόμενους από το εξωτερικό.
Δημιουργώντας έτσι μια πλασματική εικόνα ως προς την ανεργία γιατί φέρνουν εργαζόμενους στην Κύπρο που θα παραμείνουν εδώ.
Ανεξάρτητα από αυτό η αλήθεια είναι ότι η ανεργία μειώθηκε για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Όμως στην πραγματικότητα οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται, είναι χαμηλής εισοδηματικής στάθμης που δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τους πτυχιούχους νέους που ψάχνουν θέσεις εργασίας προστιθέμενης αξίας ακόμα και στο εξωτερικό.
Με αποτέλεσμα να συνεχίζεται με μικρότερους ίσως ρυθμούς η διαρροή πολύτιμου νεανικού κεφαλαίου στο εξωτερικό.
Και δεν είναι μόνο ότι χάνουμε πολύτιμα μυαλά.
Το καταστροφικό είναι ότι εμείς ξοδεύουμε δεκάδες χιλιάδες ευρώ να σπουδάσουμε αυτούς τους νέους, τους οποίους παίρνουν έτοιμους κάποιες άλλες χώρες για να τους εντάξουν στην παραγωγή τους.
Πολλοί από τους νέους που παραμένουν στην Κύπρο, αντιμετωπίζουν το πρόβλημα των μειωμένων απολαβών στον ιδιωτικό τομέα και βιώνουν τον εφιάλτη της υποαπασχόλησης και της έτεροαπασχόλησης σε άλλα αντικείμενα από αυτά των σπουδών τους.
Το να είσαι νέος άνθρωπος και μάλιστα πτυχιούχος κάποτε ήταν προτέρημα στον τόπο μας, σήμερα είναι βαρύ φορτίο.
Ειδικά όταν επιχειρήσεις να φτιάξεις τη δική σου οικογένεια, το δικό σου σπίτι και να ζήσεις τη δική σου ζωή.
Τότε συνειδητοποιείς τον Γολγοθά που πρέπει να ανέβεις.
Ειδικά σε αυτό το επίπεδο της στήριξης της οικογένειας και των γεννήσεων, η κυβερνητική δημοσιονομική πολιτική των τελευταίων ετών έχει αποτύχει παταγωδώς.
Το ιδιόκτητο σπίτι είναι πολυτέλεια για τα νέα ζευγάρια καθότι ο δανεισμός έχει καταστεί απρόσιτος.
Η οικονομική ανασφάλεια με τους μισθούς πείνας στον ιδιωτικό τομέα, αναγκάζει τους νέους ανθρώπους να αναβάλουν επ’ αόριστο την εγκατάλειψη τους πατρικού τους.
Με αποτέλεσμα να μειωθούν κατακόρυφα οι γάμοι, κάπου 700 λιγότεροι ανά έτος.
Και το τραγικό αυτής της μείωσης είναι να λιγοστέψουν επικίνδυνα οι γεννήσεις.
Τα στοιχεία είναι μπροστά μας και είναι εφιαλτικά.
Και η κυβερνητική αντίδραση αγγίζει τα όρια της εγκληματικής ολιγωρίας.
Ενδεικτικά ακούστε κυρίες και κύριοι συνάδελφοι σε ποια τραγική θέση είμαστε σήμερα.
Το 1980 σε κάθε συνταξιούχο αντιστοιχούσαν 3 ενεργά εργαζόμενοι.
Σήμερα σε κάθε συνταξιούχο αντιστοιχεί 1 ενεργά εργαζόμενος.
Αν αξιολογήσουμε και τους συναφείς όρους απασχόλησης περιλαμβανομένων των συνταξιοδοτικών σχεδίων δεν θα είναι υπερβολή να λεχθεί ότι στην Κύπρο υπάρχει θεσμοθετημένη ανισότητα και είμαστε μια χώρα που γερνά χωρίς επιστροφή.
Πριν να είναι πολύ αργά επιβάλλεται η κυβέρνηση να εκπονήσει ένα σχέδιο αναζωογόνηση του πληθυσμού, με θαρραλέα στοχευμένα μέτρα που θα ενθαρρύνουν και θα ενισχύσουν τις γεννήσεις.
Ένα σχέδιο με αδρά οικονομικά κίνητρα, με ηλικιακή επέκταση των χορηγιών για εξωσωματικές και άλλα χρήσιμα εργαλεία που θα μας φέρουν μεσοπρόθεσμα δημογραφική ανακούφιση.
Διαφορετικά αν δεν γίνει αυτό, θα πρέπει να δεχτούμε την τραγική μας μοίρα ότι είμαστε μια πατρίδα υπό απόσυρση.
Πλανάται το ερώτημα.
Άραγε η κρίση δίδαξε κάτι τους ιθύνοντες που παίρνουν τις αποφάσεις;
Πολύ φοβάμαι πως όχι.
Δεν τους δίδαξε τίποτα.
Γιατί δεν είδαμε να αλλάζει κάτι είτε στις νοοτροπίες είτε στις λειτουργίες της κρατικής μηχανής.
Για την Αλληλεγγύη η πραγματική ανάπτυξη, η δημοσιονομική εξυγίανση και η δημοσιονομική σταθερότητα της οικονομίας, απαιτούν τον περιορισμό των κινδύνων, των απειλών και των αρνητικών επιπτώσεων που μπορούν να επηρεάσουν την κυπριακή οικονομία.
Για να φτάσουμε σε μια τέτοια κατάσταση πρέπει να εργαστούμε σκληρά να πετύχουμε αυτό που και ο κύριος Πισσαρίδης, το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και πολλοί άλλοι μας υποδεικνύουν.
Να φτιάξουμε δηλαδή ένα σύγχρονο, ασφαλές, ευρωπαϊκό κράτος δικαίου, ανταγωνιστικό σε επενδύσεις, με θέσεις εργασίας, εύρωστη οικονομία και ισχυρή άμυνα.
Ένα κοινωνικό κράτος συνοχής που να διαθέτει αξιόπιστους διαφανείς, δημοκρατικούς θεσμούς και μηχανισμούς πρόνοιας, που να σέβεται τους πολίτες του και να τους προσφέρει ασφάλεια, ποιότητα ζωής και ίσες ευκαιρίες.
Για να αποκτήσουμε μια τέτοια πατρίδα, πρέπει να ανασχεδιάσουμε και να επανιδρύσουμε το κυπριακό κράτος.
Λόγω χρόνου δεν θα μπω σε λεπτομέρειες.
Τις αναλυτικές μας θέσεις θα τις βρείτε στην Έκθεση της Επιτροπής Οικονομικών.
Είμαι όμως σίγουρος ότι πολλά θα ακουστούν αυτές στις μέρες σε αυτή την αίθουσα και που καλά κάνουν οι εκπρόσωποι της εκτελεστικής εξουσίας να τα ακούσουν και να τα επεξεργαστούν για να φτιάξουμε το κράτος που αξίζει στους Κύπριους πολίτες.»
Κύριε Πρόεδρε
Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι
Συμπερασματικά να πω ότι ο στόχος που μας ενώνει όλους είναι να εργαστούμε όλοι για να φτιάξουμε τη νέα Κύπρο.
Που να είναι το ευρωπαϊκό κράτος που περιέγραψα προηγουμένως.
Ένα τέτοιο ανθεκτικό και σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος είναι ο ισχυρότερος πυλώνας μας για να χτίσουμε τη στρατηγική μας για την απελευθέρωση, την άρση της κατοχής και την απομάκρυνση του κατοχικού στρατού από την Κύπρο.
Είναι το ισχυρότερο πλεονέκτημα μας να πείσουμε ότι θέλουμε ένα ελεύθερο ευρωπαϊκό κράτος όπου όλοι οι Κύπριοι ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή, θρησκεία ή πεποιθήσεις θα συμβιώνουν θα προοδεύουν και θα δημιουργούν ελεύθερα σε όλη την επικράτεια της πατρίδας μας, μακριά από ρατσιστικούς, θρησκευτικούς και εθνικούς διαχωρισμούς.
Όμως για να γίνουν όλα αυτά η πραγματικότητα μας, επιβάλλεται να τα βρουν οι πολιτικές δυνάμεις μεταξύ τους, να υπάρξει ενότητα και ομογνωμία στους στόχους.
Και υπάρχει κοινός τόπος για να κτιστεί η ενότητα.
Είναι η ομόφωνη απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου του 2009.
Αν όλοι εννοούν όλα αυτά που δηλώνουν κάθε μέρα τότε δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να επαναβεβαιωθεί η εν λόγω απόφαση και στη βάση αυτής να συμφωνηθούν οι χειρισμοί που πρέπει να γίνουν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στη νέα φάση που μπαίνουμε.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η πολιτική που έχει ακολουθηθεί τα τελευταία χρόνια όχι μόνο δεν οδήγησε σε αποτελέσματα αλλά αντίθετα επιδείνωσε τα δεδομένα για την πλευρά μας.
Η επιδείνωση αυτή, ανάγκασε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αναδείξει τη θέση ότι είναι κρίσιμη επιτακτική ανάγκη, η λύση του κυπριακού να είναι λειτουργική για να είναι βιώσιμη.
Είναι αλήθεια και δεν μπορεί να το αρνηθεί κανένας ότι με βάση το υφιστάμενο κεκτημένο των διαπραγματεύσεων, θα οδηγηθούμε στη δημιουργία μιας νέας τρικέφαλης οντότητας από δύο ισότιμα συνιστώντα/συνιδρυτικά κράτη.
Με αυτή την προσέγγιση θα επέλθει ο παραμερισμός και όχι η συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Γίνεται πολύ λόγος τις τελευταίες μέρες για τη βάση επίλυσης του κυπριακού.
Και παρακολουθούμε με ενδιαφέρον την πολιτική σύγκρουση μεταξύ του ΑΚΕΛ και του Προεδρικού.
Οι πολίτες και μαζί τους και εμείς εκφράζουμε την εύλογη απορία.
Τελικά είναι ή δεν είναι αποδεκτή βάση η ΔΔΟ.
Και αν υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στη δική μας πλευρά για τη ΔΔΟ, τι θα γίνει αν βάλουμε στο κάδρο αυτής της εικόνας και τις προσεγγίσεις της Τουρκίας και της Τουρκουκυπριακής πλευράς για τη μορφή λύση.
Αφουγκραζόμαστε και συμμεριζόμαστε την ανησυχία του Προέδρου της Δημοκρατίας ότι το πολιτειακό μοντέλο που υπάρχει στο τραπέζι δεν είναι ούτε λειτουργικό ούτε βιώσιμο.
Διαφωνούμε όμως με την ιδέα της χαλαρής ομοσπονδίας που προτείνει για να κάνει λειτουργικό το σύστημα.
Υπό άλλες συνθήκες και με άλλους πρωταγωνιστές θα μπορούσε να λειτουργήσει η αποκέντρωση.
Με την Άγκυρα και τους καθεστωτικούς των κατεχομένων όχι μόνο δεν θα λειτουργήσει αλλά θα χρησιμοποιηθεί για μελλοντική απόσχιση ή διχοτόμηση.
Πρέπει να διδασκόμαστε από τον κόσμο γύρω μας.
Λύση η οποία θα εδράζεται στον διαχωρισμό με βάση την εθνοτική προέλευση, απλά θα μετατρέψει την Κύπρο σε Βοσνία.
Έχει τονισθεί πολλές φορές ότι το κεκτημένο της μέχρις στιγμής διαπραγμάτευσης οδηγεί σε μια νέα έκδοση του συντάγματος της Βοσνίας.
Η Βοσνία είναι εκεί κυρίες και κύριοι συνάδελφοι δείτε τα τραγικά αποτελέσματα και σε οικονομικό και σε πολιτικό επίπεδο, και ας αποφύγουμε να γίνουμε τα νέα θύματα μια διεθνούς σκοπιμότητας.
Μέσα σε αυτές τις πιεστικές συνθήκες που αρχίζουν να δημιουργούνται, δεν πρέπει να υποκύψουμε και να κλείσουμε το κυπριακό με μια δοτή ελλειμματική λύση.
Αυτή η προσέγγιση αποτελεί μια πολιτική αυτοχειρία η οποία θα μας οδηγήσει σε εθνική αυτοκτονία.
Το είπα πολλές φορές θα το επαναλάβω ξανά.
Έχουμε μπροστά μας δύο δρόμους.
Ο πρώτος δρόμος είναι ο εύκολος δρόμος.
Είναι ο δρόμος μιας ψευδαίσθησης ότι δεν έχουμε επιλογές, είμαστε οι ηττημένοι και ότι με τις τολμηρές υποχωρήσεις μπορούμε να πετύχουμε έστω και μια κακή στρεβλή λύση που θα μπορούμε να την κάνουμε καλύτερη σε βάθος χρόνου, για αυτό ας δείξουμε εμπιστοσύνη στον κύριο Έρντογαν και ας μας απειλεί και ας μας χλευάζει.
Ο δρόμος αυτός, του κατευνασμού, των υποχωρήσεων και της υποταγής, είναι αδιέξοδος, γεμάτος εμπόδια, αγκάθια και παγίδες, δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στην υπονόμευση της κρατικής μας οντότητας και στην εμπέδωση των κατοχικών δεδομένων.
Ο άλλος δρόμος είναι ο δύσκολος.
Είναι ο δρόμος μιας τολμηρής αλλαγής.
Είναι δρόμος της σύγκρουσης με λογικές ότι πρέπει να καταστρέψουμε και να διαλύσουμε τη ζωή και την πατρίδα μας γιατί είμαστε οι λίγοι, οι αδύναμοι οι ηττημένοι.
Είναι ο δρόμος της άρνησης μιας κακής λύσης τουρκικών προδιαγραφών που θα διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία και θα διαχωρίσει μόνιμα και τελεσίδικα τους Ελληνοκύπριους από τους Τουρκοκύπριους.
Είναι η ώρα να πιστέψουμε στον εαυτό μας και στο δίκιο του αγώνα μας.
Να πιστέψουμε ότι τα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί στην περιοχή μας, ανατρέπουν παγιωμένες ισορροπίες δεκαετιών και προσφέρουν οικονομικές, πολιτικές και γεωπολιτικές ευκαιρίες στην Κύπρο.
Να πιστέψουμε ότι μπορούμε να πείσουμε τη διεθνή κοινότητα ότι η παράνομη εισβολή και η συνεχιζόμενη κατοχή είναι μια απειλή για τα συμφέροντα που έχουν ισχυρές χώρες στη γειτονίας μας.
Να πιστέψουμε ότι μπορούμε να βρούμε υποστήριξη για να πετύχουμε λύση του κυπριακού που θα εξασφαλίσει στους Κύπριους πολίτες όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που απολαμβάνουν όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πολίτες στις πατρίδες τους.
Να πιστέψουμε ότι έχει ισχύ και περιεχόμενο το επιχείρημα ότι μόνο η σωστή και βιώσιμη λύση του κυπριακού μπορεί να εμπεδώσει τη σταθερότητα και την ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και ότι μια κακή λύση μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Να πιστέψουμε ότι έχουμε γεωπολιτική αξία που ενδιαφέρει και την ανατολή και τη δύση για αυτό βλέπουμε τις τελευταίες μέρες την αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ με επίκεντρο την Κύπρο.
Αυτή μας η γεωπολιτική αξία είναι η ασπίδα μας απέναντι στον τούρκικο επεκτατισμός και στην αδιαλλαξία της Άγκυρας.
Πρώτιστα πρέπει να πιστέψουμε ότι μπορούμε να βρούμε κοινές συνιστάμενες με τους τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας μακριά από τις διχοτομικές προσεγγίσεις και τα ηγεμονικά οράματα της Άγκυρας και των καθεστωτικών στα κατεχόμενα.
Προ τούτο έχει αξία να μελετηθεί η υιοθέτηση μιας εξελικτικής προσέγγισης που θα εδράζεται πάνω στον αλληλοσεβασμό, στην αλήθεια, στην ιστορία, στην ανάγκη για συναντίληψη και συνύπαρξη.
Πυλώνας τέτοιων ενεργειών πρέπει να είναι ο κοινός τόπος Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων η Κυπριακή Δημοκρατία ως πλήρες και ισότιμο μέλος της ΕΕ.
Κύριε Πρρόεδρε
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι
Δεν ξέρω αν η Ειδική Απεσταλμένη του Γ.Γ. του ΟΗΕ Τζέιν Χολ Λούτ καταφέρει να βρει κοινό έδαφος για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων.
Αυτό που ξέρω είναι ότι οι δεσμευτικοί όροι αναφοράς που απαιτούνται είναι ένα επικίνδυνο σημείο που πρέπει να προσέξει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να μην βρεθεί μπροστά σε μη αναστρέψιμες και αρνητικές εξελίξεις με δεσμευτικά χρονοδιαγράμματα και συγκεκαλυμένη επιδιαιτησία για εισαγωγή επικίνδυνων νέων ιδεών από το παράθυρο των διαμεσολαβητών.
Τελειώνοντας να σημειώσω ότι η πλευρά μας θα πρέπει να αποβάλει τον φόβο του πολιτικού κόστους εάν επιχειρήσει να βελτιώσει τη βάση των συνομιλιών.
Μεγαλύτερο και μοιραίο θα είναι το κόστος εφαρμογής του υπό συζήτηση πλαισίου.
Ως εκ τούτου θα πρέπει να προχωρήσουμε θαρραλέα με πραγματισμό.
Να διεκδικήσουμε αυτό που και ο ΓΓ του ΟΗΕ θέλει ένα κανονικό κράτος.
