Του Νίκου Κατσουρίδη
Συνήλθε και το Συμβούλιο Αρχηγών υπο την Προεδρία του Νίκου Αναστασιάδη, το οποίο ανεξήγητα προβάλλεται ως Εθνικό Συμβούλιο, και άρχισε αμέσως και πάλιν ένας ποταμός αμετροέπειας και σύγχυσης. Συνήλθε χωρίς να συζητήσει στα σοβαρά τι εννοεί ένας έκαστος πως κατανοεί το πλαίσιο Γκουτέρες, πως αντιλαμβάνεται τη διαδικασία, τι συμπεριλαμβάνει κάτω από την πρόνοια «όροι αναφοράς», τι υπονοείται με το «νέες ιδέες», και πως ερμηνεύεται το «μη ανοικτού τέλους» διαδικασία, ποιες είναι οι συμφωνημένες συγκλίσεις κ.ο.κ.
Βγαίνουν λοιπόν στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις οι εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων, ή πιο ορθά η συντριπτική τους πλειοψηφία και μέσα σ΄ ένα ποτάμι αμετροέπειας και σύγχυσης αποφεύγουν να απαντήσουν τα καθοριστικά ερωτήματα που αποτελούν την ουσία του κυπριακού και τα οποία βασανίζουν όλους μας. Για παράδειγμα, ποια είναι η απάντηση ενός εκάστου στο ερώτημα: Πώς αντιλαμβάνονται την πολιτική ισότητα; Και ακόμα πιο εξειδικευμένα το πώς κατανοούν την «αποτελεσματική συμμετοχή». Αυτά όταν τίθενται στο δημόσιο διάλογο οι πλείστοι αποφεύγουν να τα απαντήσουν. Και το γεγονός αυτό είναι απογοητευτικό και είναι ακόμα πιο απογοητευτικό το ότι ούτε στα πλαίσια του Εθνικού Συμβουλίου ή του Συμβουλίου Αρχηγών συζητούνται ουσιαστικά και αποτελεσματικά. Είναι ώρα όμως επιτέλους να συζητηθούν. Όπως έχω κατ΄ επανάληψη γράψει εδώ και μήνες το τέλος πλησιάζει. Δεν μπορεί για παράδειγμα να τίθενται τώρα ένα νέο ζήτημα και να μένει αιωρούμενο. Ποιο είναι το νέο ζήτημα; Η θέση του ΔΗ.ΣΥ και της κυβέρνησης ότι οι συνομιλίες δεν μπορεί να είναι ανοικτού τέλους. Δηλαδή; Ως τώρα η θέση της ελληνοκυπριακής πλευράς είναι όχι στα χρονοδιαγράμματα. Μήπως άλλαξε; Και πάλιν οι εκφραστές της θέσης αρνούνται να απαντήσουν. Επιπρόσθετα, ειδικά οι του ΔΗ.ΣΥ, πανηγυρίζουν για ακόμα ένα θέμα. Ότι πρώτοι αυτοί μεταξύ των ευρωπαίων ομοϊδεατών τους, πρότειναν τον κ. Βέμπερ, ως τον υποψήφιο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης. Θα ήταν καλό λοιπόν να μας απαντήσουν αν συμφωνούν με τη θέση του απέναντι στην Τουρκία. Γιατί ο κ. Βέμπερ είναι ανένδοτος πολέμιος της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή ΄Ένωση. Ο ΔΗ.ΣΥ όμως, από την εποχή του αείμνηστου ιδρυτή του, του Γλαύκου Κληρίδη, θεωρεί την πρόθεση ένταξης της Τουρκία στην ΄Ένωση και τελικά την ένταξη ως ένα βασικό μοχλό που βοηθά την λύση του κυπριακού. Γιατί πίστευε ότι η προοπτική αυτή θα οδηγούσε σε εκλογίκευση της θέσης της Τουρκίας στο κυπριακό. Συνεχίζει να το πιστεύει; Και αν ναι, τότε πως θα ωφελήσει την Κύπρο, η ενδεχόμενη εκλογή Βέμπερ στην Προεδρία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος; Προς τι ο πανηγυρισμός;
Πέραν των πιο πάνω όμως είναι ακόμα πιο σοβαρό να εκφραστούν τα κόμματα στο τεραστίας, στο κομβικής σημασίας ζήτημα των «όρων αναφοράς». Τι κατανοεί η κάθε πολιτική δύναμη κάτω από αυτόν τον όρο. Είναι οι όροι αναφοράς, το πλαίσιο Γκουτέρες και μόνο; Προφανώς αυτό δεν ισχύει πλέον. Ούτε για το ίδιο το Γ.Γ. του ΟΗΕ με βάση την τελευταία του Έκθεση περι Κύπρου. Συνεπώς ας προβληματιστούν και ας τοποθετηθούν επι του σημείου και ας ενημερώσουν στην συνέχεια και τον λαό. Ακούμε να λένε τώρα ότι «όροι αναφοράς» είναι πέραν από το πλαίσιο Γκουτέρες και οι μέχρι τώρα συμφωνημένες συγκλίσεις. Ότι επίσης στους όρους περιλαμβάνεται και η διαδικασία. Ακόμα και σοβαρότερο ότι συμπεριλαμβάνονται και οι «νέες ιδέες», οι οποίες υιοθετήθηκαν και από τον Αντόνιο Γκουτέρες στην τελευταία του Έκθεση. Αυτές εμπεριέχουν και την «χαλαρή ή αποκεντρωμένη Ομοσπονδία» για παράδειγμα; Θα επιτραπεί να τεθούν στο τραπέζι των συνομιλιών ως νέες ιδέες, οι θέσεις των τουρκοκυπρίων περι φυσικού αερίου; Είναι κομμάτι των νέων ιδεών και η αντίληψη της Τουρκίας περι αναζήτησης λύσης εκτός των γνωστών παραμέτρων του ΟΗΕ; Λογικά και φυσιολογικά όχι. Αυτό προαποκλείει τη συζήτηση, έστω ακαδημαϊκά της θέσης της Άγκυρας περι Συνομοσπονδίας. Όταν όμως επιτρέπεται ο εμπλουτισμός του πλαισίου με νέες ιδέες, ποιος θα την εμποδίσει; Όταν αναφέρεται ότι πρέπει να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς θέλουμε, που πάμε και τι ζητούμε, δεν είναι ουσιαστικά εξ΄ υπαρχής συζήτηση του στρατηγικού στόχου; Και μιας που τίθενται θέματα στρατηγικής γιατί και πάλιν η συζήτηση επικεντρώνεται στα θέματα της εσωτερικής πτυχής και μόνο;
Γιατί υπάρχει και η διεθνής πτυχή του κυπριακού η οποία είναι και η ουσία του προβλήματος. Η κατοχή. Η οποία για να τερματιστεί θα πρέπει να τερματιστεί η παρουσία των κατοχικών στρατευμάτων. Είναι και το θέμα των εποίκων, που εδώ και καιρό «ξεχάστηκε» εντελώς. Είναι και οι Εγγυήσεις, που χωρίς τον τερματισμό τους δεν θα υφίσταται ανεξάρτητο και ακηδεμόνευτο κράτος. Αυτά εμπίπτουν ή όχι στους « όρους αναφοράς» διαδικαστικά και ουσιαστικά.
Η εικόνα συμπληρώνεται με το κατά πόσον διαδικαστικά θα υπάρξει ή όχι ενδιάμεση συμφωνία ή μια νέα συμφωνία. Υψηλού Επιπέδου ή ένα νέο Κοινό Ανακοινωθέν. Αυτά όλα οφείλει να τα συζητήσει και ξεκαθαρίσει η πολιτική ηγεσία και να εμπλέξει μετά στη συζήτηση και τον λαό. Αλλιώς θα συνεχίσουμε σε μια πορεία χωρίς κοινές συνισταμένες και στόχους, σε μια πορεία η οποία θα είναι ατελέσφορη και επικίνδυνη.
