Του Νικου Κατσουρίδη
Για μια ακόμη φορά έρχεται στην επιφάνεια η θεωρία ότι η Κύπρος θα σωζόταν αν ο Μακάριος επέλεγε το δόγμα «ανήκομεν στην Δύση». Παρόλο που η ιστορία δεν χωρεί το «αν», ας δοκιμάσουμε να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα μέσα από τα ιστορικά δεδομένα κρίνοντας και συγκρίνοντας δύο παραδείγματα. Πρώτο παράδειγμα της Ελλάδας η οποία επέλεξε τη Δύση πολύ-πολύ νωρίς στην ανεξάρτητη ύπαρξη της. Και στο παράδειγμα της Κύπρου, μετά το 1990, όταν έπαψε να υφίσταται, το αντίπαλο δέος προς τη Δύση, η Σοβιετική Ενωση, και τα λοιπά συμμαχικά της κράτη. Γιατί το στρατόπεδο των Αδεσμεύτων, στο οποίο ο Μακάριος ενέταξε την Κύπρο, ήταν προϊόν του ψυχρού πολέμου. Και εξέφραζε τη θέληση χωρών – κρατών, να μην είναι υπο την κηδεμονία ούτε του ενός, ούτε του άλλου εκ των μεγάλων. Αλλωστε αυτή ήταν η φυσιολογική και λογική αντίδραση λαών που μόλις είχαν εξέλθει από την αποικιοκρατία.
Και εδώ εντοπίζω το πρώτο οξύμορο όσων υποστηρίζουν αυτήν την ιδέα και που σχεδόν όλοι προέρχονται από το χώρο της δεξιάς. Απ’ εκείνους δηλαδή οι οποίοι θεωρούσαν, όπως και όλος ο λαός, το μέγιστο τότε κακό την αγγλική αποικιοκρατία. Και οι οποίοι περηφανεύονται για τον ένοπλο αγώνα της ΕΟΚΑ. Αρα κατά τη λογική των απογόνων τους αμέσως μετά το τερματισμό του Αγγλικού ζυγού, έπρεπε να είχαμε επιλέξει τον «ζυγό» της Δύσης, στην οποία τότε δεύτερο τη τάξη κράτος ήταν η Μεγάλη Βρεττανία. Ωραία λογική!
Πέραν τούτου όμως, η ιστορική πραγματικότητα αμέσως μετά την ανεξαρτησία τι απέδειξε. Το μεν Ηνωμένο Βασίλειο προωθούσε πολιτικές και πρακτικές διαχωρισμού (π.χ. Πράσινη Γραμμή )οι δε ΗΠΑ επεξεργάστηκαν από το 1962 το περιβόητο Σχέδιο Ατσιενσον. Το κακόφημο σχέδιο το οποίο προνοούσε τη διχοτόμηση και στη συνέχεια τη Διπλή ΄Ενωση με Ελλάδα και Τουρκία. ΄Αρα από τότε, επίσημα και οριστικά θα καταργείτο η Κυπριακή Δημοκρατία και ένα μέρος της θα ανήκε στην Ελλάδα και άλλο στην Τουρκία, αμετάκλητα και τελεσίδικα. Και φυσικά η Κύπρος ολόκληρη, μέσον Ελλάδας και Τουρκίας, θα Νατοποιήτο. Αυτό θα εσήμαινε τότε η επιλογή της Δύσης με βάση τις τότε υπάρχουσες επίσημες πολιτικές των ΗΠΑ και της Βρεττανίας. Και ακριβώς επειδή όχι απλά ο Μακάριος, αλλά ο κυπριακός λαός αρνείτο σταθερά και αποφασιστικά και μάλιστα σε συντριπτικά ποσοστά, τέτοιου είδους μαγειρέματα βιώσαμε όσα βιώσαμε με αποκορύφωμα το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή.
Αλλά και μετά το 1974, και μετά το 1990, όταν πλέον απουσίαζε η Σοβιετική ΄Ενωση, τι αποδεικνύει η πολιτική πρακτική αυτών που τάχατες θα μας προστάτευαν αν τους επιλέγαμε από το 1960 ως προστάτες; Αποδεικνύει ότι χρόνια τόσα, σταθερά και με συνέπεια, στηρίζουν και καλύπτουν τον τουρκικό επεκτατισμό έναντι Κύπρου και Ελλάδας. Ανέχονται και στηρίζουν τις τουρκικές παράλογες απαιτήσεις στο κυπριακό. Πιέζουν κύρια εμάς για υποχωρήσεις, ακόμα στα θέματα αρχών και όχι τον θύτη και αδικοπραγούντα άρπαγα, την κατοχική Τουρκία. Προωθούν σχέδια τα οποία ξεπερνούν τα όρια της Ομοσπονδίας και εισέρχονται στο πεδίο της Συνομοσπονδίας.
Ας δούμε όμως και την περίπτωση της Ελλάδας η οποία από την αυγή της ανεξαρτησίας της ανήκει στη Δύση και σήμερα είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και της Ευρωζώνης αλλά πιο βασικό για τα θέματα Εθνικής Κυριαρχίας και κύρια Ασφάλειας, ανήκει στο ΝΑΤΟ. Πότε οι Δυτικοί προστάτες στήριξαν επι της ουσίας και στην πράξη, όχι στα λόγια και τις διακηρύξεις, την Ελλάδα; Πότε πίεσαν πραγματικά την Τουρκία υπέρ των δικαίων και νόμιμων, θέσεων και αιτημάτων της Ελλάδας;
Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρους τους μύθους και ας αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα κατάματα για να μπορέσουμε να χαράξουμε μια αποδοτική πολιτική.
Για το κατάντημα του κυπριακού δεν φταίνε οι Αδέσμευτοι αλλά εκείνοι οι «δεσμευμένοι» ξένοι και ντόπιοι, οι οποίοι απαριθμώνται και στα πορίσματα τόσον της Βουλής των Αντιπροσώπων όσο και της Βουλής των Ελλήνων.
