Tου  Ζαχαρία  Φιλιππίδη*

O Δήμος είθισται να είναι ένας αυτοδιοικούμενος θεσμός που να παρέχει στους πολίτες –δημότες του πέραν από τις υποχρεώσεις και αρκετά δικαιώματα-οφέλη ώστε να διασφαλίζονται συνθήκες υγιούς και καλής διαβίωσης.

Οι φόροι που πληρώνει ο δημότης πρέπει να επιστρέφονται με έργα κοινής ωφελείας και σε αρκετές περιπτώσεις εκεί και όπου κρίνεται αναγκαίο, οι κοινωνικά ευάλωτες ομάδες και χαμηλού εισοδήματος πολίτες να αντιμετωπίζονται με περισσότερη ευαισθησία και ανθρωπιά. Κι’ αυτό γιατί δεν έχουν όλοι οι δημότες τις ίδιες δυνατότητες να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις του Δήμου.

Ο μέσος δημότης αναμένει από τον δήμο στον οποίο ανήκει  να του παρέχει καλές υπηρεσίες και οχι μόνο να τον καλεί να προσφέρει παχυλούς οβαλούς χωρίς να του ανταποδίδει τα στοιχειώδη.

Aπο 1986 όταν αρκετές κοινότητες ενορίες και προάστεια εξελίχθηκαν από Συμβούλια Βελτιώσεων σε δήμους, έγιναν μεν αρκετά βήματα και αναπτύξεις προς την σωστή κατεύθυνση αλλά οι πλείστοι μετατράπηκαν σε υδροκέφαλους οργανισμούς .Τα περιορισμένα οικονομικά , οι ανεξέλγκτες σπάταλες, οι υπεράριθμες προσλήψεις προσωπικού, ο άκρατος ανταγωνισμός των κομμάτων να βολέψουν και να «βολευτούν», οδήγησαν πολλούς δήμους αν όχι όλους σε οικονομική ασφυξία.Γι’αυτό και η μεγάλη τους εξάρτηση από την κεντρική κυβέρνηση.Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι λοιπόν κατ’ όνομα και οχι επι της ουσίας θεσμός αυτοδιοικούμενος.

Η απόφαση μου να κατέλθω ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Στροβόλου με το ψηφοδέλτιο του Κινήματος Αλληλεγγύη δεν ήταν μονο η συνειδητοποίηση των πολλαπλών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο Δήμος Στροβόλου εξαιτίας των στρεβλών αποφάσεων που λαμβάνονταν κατα καιρούς απο τους λεγόμενους δημοτικούς άρχοντες.Ηταν περισσότερο η συνειδητοποίηση της ανάγκης να απαλλαγούν οι δήμοι από πολιτικές και από άτομα που αντι να εργάζονται για το κοινό όφελος και το δημόσιο καλό, αναζητούν μια θέση να βολευτούν και ένα τίτλο για να τους θεωρούν οι κοινοί θνητοί ως «παράγοντες». Η’ συνεχίζουν να εφαρμόζουν πεπαλαιωμένες πρακτικές των προκατόχων τους χωρίς την άμεση συμμετοχή των δημοτών. Γι’ αυτό και είναι θλιβερή η εικόνα της ανακύκλωσης ατόμων που βλέπουμε και σε αυτές τις δημοτικές εκλογές όπου τις διεκδικούν άτομα τα οποία απέτυχαν σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις ή είναι συνταξιούχοι και θεωρούν ακόμα την ανάγκη να διατηρούν ένα τίτλο.

Είμαι γέννημα θρέμμα Στροβόλου, όπως και οι γονείς μου, οι παππούδες και οι προπάπποι μου. Γνωρίζω κάθε γωνιά της κάθε ενορίας , του κάθε οικισμού και συνοικισμού, καθότι από παιδί έπαιξα στις αλάνες τους και ως ενήλικας γνώρισα και γνωρίζω από κοντά τα προβλήματα και τους καημούς τους.

Δυστυχώς οι Δημότες Στροβόλου δεν ευτύχισαν να έχουν τους «άρχοντες» που τους αξίζουν.Σήμερα αν ρωτήσεις το μέσο δημότη για τα ανταποδοτικά οφέλη που εισπράττει ως αποτέλεσμα των όσων ο ίδιος συνεισφέρει θα απαντήσει: « μόνο αυξήσεις φόρων ζητούν και οι υπαλλήλοι τους βρίσκονται σε ένα συνεχές κυνήγι προστίμων για να αυξήσουν τα έσοδα τους, για να πληρωθούν οι 13^οι και οι 14^οι μισθοί».Και οι δημότες ας κουρεύονται αναμένοντας τις στοιχειώδεις υπηρεσίες καθαριότητας ή έργων που θα βελτίωσει τη διαβίωση τους.

Λαμβάνονται αποφάσεις ερήμην των δημοτών ή ζητείται η άποψη τους κατόπιν εορτής και οταν έχουν πλέον τροχοδρομηθεί οι αποφάσεις .Ενδεικτική είναι και η περίπτωση της Λεωφόρου Τσερίου με εκατοντάδες πολίτες να αντιδρούν καθότι η διαπλάτυνση του δρόμου θα διασχίσει τις αυλές και τα σπιτια τους με αποζημιώσεις μηδέν.

Στην αρχαιότητα η Εκκλησία του Δήμου εξασφάλιζε στους πολίτες την ισότητα του λόγου, παρέχοντας το δικαίωμα της δημόσιας ομιλίας. Η πλήρης ελευθερία του λόγου μεταφραζόταν ως κοινωνική αρετή, δηλαδή ειλικρίνεια και ως πολιτικό εργαλείο σθεναρής έκφρασης της γνώμης.

Σήμερα μπορεί να επιτρέπεται μεν στους δημότες να παρίστανται στις συνεδρίες του Δημοτικού Συμβουλίου ως παρατηρητές αλλά τους απαγορεύεται η έκφραση απόψεων και λόγου. Να μην αναφερθώ σε μια συγκεκριμένη περίπτωση όπου ο νυν δήμαρχος Στροβόλου απειλούσε να βγάλει έξω όποιον τoλμούσε έστω και δειλά να εκφράσει μια άποψη.

Πως εφαρμόζεται λοιπόν το δίκαιον, το νόμιμον, το συμφέρον, το δυνατόν, το καλόν, το ευχάριστον, στον Δήμο όταν οι δημότες είναι απόντες και αμέτοχοι στη λήψη αποφάσεων που αφορά τους ιδίους;

Κατέρχομαι στο Δήμο Στροβόλου γι’ αυτούς και πολλούς άλλους λόγους με το Κίνημα της Αλληλεγγύης γιατί αυτό το Κίνημα δίνει την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να συνεισφέρουν, να δημιουργήσουν να εκφραστούν ελεύθερα μακρυά από τα κομματικά πλαίσια και στεγανά του δούναι και λαβείν για το καλό των δημοτών και μόνο.

*Ο Ζαχαρίας Φιλιππίδης είναι υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Στροβόλου με το Κίνημα Αλληλεγγύη