Του Χρύση Μιχαηλίδη

Έχει διαπιστωθεί δυστυχώς, σε ψηλά ποσοστά, ότι ούτε ανάμεσα στους Δασκάλους ( Δημοτικής.) και τους Καθηγητές ( Μέσης.) , η διαφορά ανάμεσα στην «ΠΑΙΔΕΙΑ» και την «ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ» που έχομε σήμερα στα σχολεία μας, δεν έχει γίνει συνειδητή, με αποτέλεσμα να μιλούν για Παιδεία και να εννοούν Εκπαίδευση ή να μιλούν για Εκπαίδευση και να εννοούν Παιδεία.

Σήμερα ( μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές) ακόμα και ο πρόεδρος ζητά από τους πολίτες να ξεχάσουν το «ΕΓΩ» που καλλιεργείται συστηματικά για πολλές δεκαετίες μέσω της κυπριακής εκπαίδευσης και να δούμε όλοι μαζί το «ΕΜΕΙΣ» της Ελληνικής ΠΑΙΔΕΙΑΣ που εγκαταλήφθηκε σιωπηρά και συνωμοτικά, υπέρ της δυτικής υλιστικής εκπαίδευσης

Έχομε χάσει πλέον μικροί και μεγάλοι την έννοια των λέξεων και τις χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν, θεωρώντας ως δεδομένο ότι οι πολίτες δεν θα αντιληφθούν ποτέ την διαφορά.

Αλήθεια τι εννοούμε επιτέλους όταν αναφερόμαστε στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ και τι όταν προωθούμε την ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ.

Ελληνική Παιδεία δεν είναι τίποτα άλλο παρά όλη εκείνη η ΑΓΩΓΗ που δημιουργεί τον ΑΝΘΡΩΠΟ τον ΠΟΛΙΤΗ που συνειδητοποιεί ότι η δική του ευτυχία , η δική του επιτυχία ταυτίζεται με την ΠΟΛΗ του τον ΛΑΟ του το ΕΘΝΟΣ του. Τον ΑΝΘΡΩΠΟ εκείνο που αισθάνεται και βιώνει καθημερινά το «ΑΝΟΙΚΕΙΝ» διότι ξέρει πολύ καλά ότι οποιασδήποτε μορφής ατομικισμού θα το οδηγήσει στην αποτυχία και τον χαμό. Κάποιος δικαιολογημένα θα έθεται το ερώτημα – Σήμερα έχομε πολλούς κοσμοπολίτες, που στερούνται του αισθήματος του ΑΝΟΙΚΕΙΝ αλλά είναι άνθρωποι του κόσμου, σήμερα εδώ αύριο εκεί;

Το αίσθημα του ΑΝΟΙΚΕΙΝ π.χ. στην οικογένειά σου, στην πόλη σου, στην πατρίδα σου, στο Έθνος σου, αποτελεί πρώτα μια εγκεφαλική ( γνωσιολογική) διεργασία με έντονο συναισθηματισμό. Άρα , αν αυτά τα δεδομένά ενυπάρχουν ακόμα και σε ένα κοσμοπολίτη, όλα μπορούν να αλλάξουν.

Η Παιδεία στην αρχαία Ελλάδα ( Σπάρτη, Αθήνα, Θήβα, Μακεδονία και αλλού) θεωρούνταν σαν ανάπτυξη των κρυφών δυνάμεων της προσωπικότητας του καθενός, δηλαδή, δεν αποτελούσε συλλογή γνώσεων ( κάτι πολύ αστείο σήμερα με την ένταξη των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών στα σχολεία μας), αλλά η καλλιέργεια των εσωτερικών δυνάμεων του κάθε ενός ξεχωριστά και ήταν υποχρεωτική για όλους ( αν και δεν ήταν ΔΩΡΕΑΝ)

Στην πραγματικότητα, η ελληνική αντίληψη ήταν ευκρινώς εχθρική στη μεγάλη εξειδίκευση προς οποιαδήποτε κατεύθυνση: οι Έλληνες είχαν μια λογική άπωση προς την άτοπη ειδίκευση στο σχολείο κατά την παιδική ηλικία . Το αντικείμενο της Παιδείας ήταν να κάνει σύμμετρους, πολύπλευρους ανθρώπους, υγιείς, το ίδιο, στο σώμα, στο νου, στο χαρακτήρα και στην καλαισθησία, όχι επαγγελματίες αθλητές που ήσαν πνευματικά κενοί και χωρίς καμία εκτίμηση για την τέχνη, ούτε μεγάλους στοχαστές με υπανάπτυκτη φυσική διάπλαση, ούτε διάσημους μουσικούς με ελλιπή σκέψη.

Έτσι η Ελληνική Παιδεία δεν αποσκοπούσε να παράγει μονοδιάστατη επαγγελματική γνώση σε ένα μοναδικό θέμα• τέτοια τεχνική κατάρτιση κρινόταν ανάξια για το όνομα της Παιδείας και αποκλειόταν από τα σχολεία. Η Παιδεία των νέων προωθήτω μέσα από τον πραγματικό Άνθρωπο και Πολίτη ως ΜΕΣΟ και όχι ως σκοπό. Έτσι όπως βλέπομε σήμερα που αποτελεί σκοπό της εκπαίδευσης , οδηγά τους μαθητές μας στη χρησιμοθηρία και την βαθμοθηρία.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ λοιπόν είναι ακριβώς το αντίθετο της ΠΑΙΔΕΙΑΣ εδώ σας δίδω τον ορισμό όπως τον βρήκα σε δυτικές πηγές:

Σύμφωνα με τον Ντυρκέμ, η εκπαίδευση ορίζεται ως η δράση που κατευθύνεται από τις γενιές των ενηλίκων στις γενιές εκείνες που δεν είναι ακόμα αρκετά ώριμες για την κοινωνική ζωή.
Σύμφωνα με τον Ζαν Πιαζέ, «Η εκπαίδευση συνίσταται στη διαμόρφωση δημιουργών, ακόμη κι αν δεν υπάρξουν πολλοί, ακόμη κι αν οι δημιουργίες του ενός είναι μικρότερες του άλλου. Χρειάζεται η διαμόρφωση εφευρετών, ανακαινιστών, όχι κομφορμιστών».
Στο βιβλίο του Τσαούση «Λεξικό της κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης» συναντάμε τον παρακάτω ορισμό: «Εκπαίδευση είναι μορφή εξειδικευμένης κοινωνικοποίησης που ασκείται κατά κανόνα από φορείς που βρίσκονται έξω από την οικογένεια και έχει ως περιεχόμενό της την μετάδοση γνώσεων, δεξιοτήτων και μορφών ενέργειας ή συμπεριφοράς (εντός ειδικών ιδρυμάτων).
Δεν είναι πλέον ανάγκη να κάνω οποιαδήποτε σύγκριση των δύο, τα πράγματα μιλούν από μόνα τους, με έμφαση στην εκπαίδευση το γεγονός ότι η εκπαίδευση παρέχεται από άλλους φορείς πέραν της οικογένειας, δηλαδή το κράτος και το περιεχόμενό της είναι δοτό εκ των άνω και εταιροκινούμενο, σε αντίθεση με την Ελληνική Παιδεία που αποτελούσε επιλογή της ίδιας της οικογένειας , τόσο ο δάσκαλος όσο και τα μαθήματα, για το παιδί της.

(Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ’ ανάγκην με την άποψη της ηλεκτρονικής μας εφημερίδας.Η e-shocknews υποστηρίζει την ελεύθερη έκφραση θέσεων απόψεων και ιδεών)