Είμαι περήφανη που η δική μου μάνα είναι νοσηλεύτρια

Της Χιονούλας Ανδρέου

Φοιτήτρια Νομικής

 

Hionoulla AntreouΌμορφες στιγμές στοργής και ζεστασιάς πλημμυρίζουν τη ζωή μας σε γιορτές και αργίες, σε μέρες αφιερωμένες στην οικογένεια και στους φίλους. Η μητέρα συνήθως δηλώνεται απούσα στο οικογενειακό και κοινωνικό παρουσιολόγιο, όπως χαρακτηριστικά συνηθίζει να λέει. Στις σημαντικές προσωπικές στιγμές, χαρές, λύπες, αρρώστιες, η παρουσία της μάνας δίπλα στην κόρη είναι επιβεβλημένη και αναντικατάστατη. Η μητέρα δηλώνεται ξανά απούσα, λόγω καθήκοντος. Ανέκαθεν ζήλευα ενδόμυχα τους φίλους μου, γιατί η μητέρα τους ήταν κοντά τους πάντα όταν την χρειάζονταν, ενώ η δική μου ανά πάσα στιγμή λόγω έκτακτης ανάγκης της υπηρεσίας, ενδεχομένως να έφευγε. Γιατί, η δική μου μάνα είναι νοσηλεύτρια.

Μέσα στην παιδική μου αφέλεια μεμφόμουν το επάγγελμά της, παραβάλλοντας την υπέρμετρη ενασχόληση και μέριμνά της για τους αρρώστους της, με την εκ των πραγμάτων διακεκομμένη παρουσία της στο δικό μας προσκέφαλο στα εμπύρετα και στις ιώσεις μας. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η δύναμή της να παραμερίζει αγόγγυστα όποια προσωπική δυσκολία, ασθένεια ή σωματική καταπόνηση, εφόσον αυτά επέβαλλαν τόσο το εργασιακό της πρόγραμμα, όσο και το κυκλικό της ωράριο. Κάπως έτσι, εξοικειώθηκα με τις έννοιες του λειτουργήματος, του επαγγελματισμού, της ηθικής υποχρέωσης και της προσφοράς.

Όταν με κυρίευε τρόμος για την ασφάλεια και την υγεία της, στις πανδημίες λόγου χάριν, με καθήσυχαζε παρουσιάζοντας περίτεχνα την ευρωστία της ως εχέγγυο. Τώρα πια, φέρνοντας την εικόνα της στο μυαλό μου, είμαι σε θέση να ερμηνεύσω τα ανείπωτα συναισθήματά της, ακούσια χαραγμένα στο πρόσωπό της, όταν επέστρεφε στο σπίτι από τη δουλειά. Δεν ήταν μόνο σωματικός κάματος από το απαιτητικό περιβάλλον της Εντατικής, όπου εργάζεται για χρόνια. Ήταν πόνος και θλίψη από την ανθρώπινη δυστυχία και την απώλεια και άλλοτε χαρά και ικανοποίηση από τις ευδόκιμες προσπάθειες. Κάπως έτσι, αντιλαμβάνομαι σήμερα την ανθρωπιά και την ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη.

Καμάρωνα όταν στις οικογενειακές και κοινωνικές μας συναναστροφές οι άνθρωποι την προσέγγιζαν για να τους βοηθήσει, να τους εξηγήσει σε ό,τι τους απασχολούσε για την υγεία τους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μεσάνυχτα φίλοι και γνωστοί χτυπούσαν το τηλέφωνο ή η το κουδούνι μας, προσδοκώντας την πολύτιμη νοσηλευτική της γνώση και συμβολή στο πρόβλημά τους. Κάπως έτσι, άρχισα να κατανοώ την αναγκαιότητα της αξιοποίησης της γνώσης προς όφελος του συνανθρώπου μας.

Βίωσα και βιώνω μαζί της τον συνεχή αγώνα για δια βίου μάθηση, με τις ατέλειωτες ώρες μελέτης, για απόκτηση γνώσεων και ικανοτήτων που θα τη βοηθήσουν στο δύσκολο έργο της. Πτυχίο, ειδικότητες, μάστερ, ακόμη και διδακτορικό στη νοσηλευτική, μια διαρκής, πολυετής και αξιοθαύμαστη προσπάθεια από όλους τους γνωστούς μου νοσηλευτές, που οδηγεί αναπόφευκτα στην μαθησιακή ανάπτυξη και πνευματική καλλιέργειά τους.

Κάπως έτσι, εδραίωσα την πεποίθηση ότι οι νοσηλευτές του σήμερα είναι πανεπιστημιακού επιπέδου επαγγελματίες, επιστήμονες υγείας. Πάνω από όλα όμως, είναι Άνθρωποι που κληροδοτούν στα παιδιά τους υψηλές αξίες και ιδανικά. Οπωσδήποτε, αξίζουν κάθε αναγνώρισης της σημαντικότατης προσφοράς τους από το κράτος και την κοινωνία μας.

Η δική μου μάνα είναι νοσηλεύτρια και είμαι πολύ περήφανη γι αυτό.