Σε ένα καθαρό μεσημέρι, ο ουρανός τραβάει το βλέμμα: η χρυσή μπάλα του Ήλιου μοιάζει με έναν ζεστό σύντροφο, ενώ η Σελήνη είναι μια διακριτική προφορά στο γαλάζιο φόντο.
Αλλά αυτό το ειδύλλιο είναι μια πονηρή ψευδαίσθηση προοπτικής.
Στην πραγματικότητα, το άστρο μας είναι μια κολοσσιαία, βράζουσα σφαίρα πλάσματος, η κλίμακα της οποίας ξεπερνά τη φαντασία.
Πόσες Γαίες θα μπορούσαν να χωρέσουν σε αυτή την κοσμική άβυσσο;
Η απάντηση είναι συγκλονιστική: περίπου 1,3 εκατομμύρια.
Για να συλλάβει κανείς το μέγεθος, πρέπει να εμβαθύνει στους αριθμούς — και να κοιτάξει στο μέλλον.
Η ζυγαριά είναι ιλιγγιώδης
Η διάμετρος της Γης είναι μόλις 12.742 χιλιόμετρα, ενώ ο Ήλιος εκτείνεται σε 1,39 εκατομμύρια χιλιόμετρα.
Αν οι πλανήτες παρατάσσονταν ο ένας δίπλα στον άλλον, θα χρειάζονταν 109 Γαίες για να διασχίσουν τον ισημερινό του.
Και τι γίνεται με τον όγκο;
Φανταστείτε τον Ήλιο ως μια άδεια σφαίρα διαμέτρου 1,5 μέτρων – το μέγεθος μιας μπάλας μπάσκετ.
Σε αυτή την κλίμακα, η Γη είναι μια μικροσκοπική χάντρα διαμέτρου 1 εκατοστού.
Για να γεμίσει κανείς τη «δεξαμενή» με τέτοιες χάντρες, θα χρειάζονταν 1,3 εκατομμύρια από αυτές — μια διαδικασία που θα απαιτούσε 15 ημέρες συνεχούς εργασίας σε γραμμή συναρμολόγησης.
Πυκνότητα: Γιατί ο γίγαντας είναι ελαφρύτερος απ’ όσο φαίνεται
Αν και ο όγκος του Ήλιου είναι εκατομμύρια φορές μεγαλύτερος από της Γης, η μάζα του είναι «μόνο» 333.000 φορές μεγαλύτερη.
Το μυστήριο κρύβεται στη σύστασή του: ο πλανήτης μας είναι μια πυκνή μάζα από βράχο, λιωμένο μέταλλο και βαρέα στοιχεία όπως σίδηρο και νικέλιο.
Ο Ήλιος, αντίθετα, αποτελείται από 74% υδρογόνο και 24% ήλιο – τα ελαφρύτερα στοιχεία του σύμπαντος.
Η μέση πυκνότητά του είναι κοντά σε αυτή του νερού, ενώ η Γη είναι περίπου τέσσερις φορές βαρύτερη.
Κι όμως, ο Ήλιος παραμένει ο κυρίαρχος του Ηλιακού Συστήματος, αντιπροσωπεύοντας το 99,86% της συνολικής μάζας.
Το υπόλοιπο κατανέμεται σε πλανήτες, φεγγάρια, αστεροειδείς και κομήτες.
Η επερχόμενη αποκάλυψη: Η γέννηση ενός κόκκινου γίγαντα
Ο Ήλιος έχει ηλικία 4,6 δισεκατομμυρίων ετών και τροφοδοτείται με υδρογόνο, το οποίο μετατρέπει σε ήλιο μέσω θερμοπυρηνικής σύντηξης.
Αυτή η αντίδραση παράγει ενέργεια που εξισορροπεί τη βαρύτητα, αποτρέποντας την κατάρρευση του άστρου.
Όμως τα αποθέματα υδρογόνου επαρκούν για άλλα πέντε δισεκατομμύρια χρόνια.
Όταν εξαντληθούν, η σύντηξη θα επιβραδυνθεί, η πίεση θα μειωθεί και η βαρύτητα θα συμπιέσει τον πυρήνα.
Η θερμότητα θα αυξηθεί, προκαλώντας ανάφλεξη στο κέλυφος υδρογόνου.
Το άστρο θα διογκωθεί, θα ψυχθεί εξωτερικά και θα μετατραπεί σε κόκκινο γίγαντα.
Το φινάλε: Από το νεφέλωμα στη μαύρη σιωπή
Η διαστολή θα είναι καταστροφική:
Ο Ερμής θα διαλυθεί σε πλάσμα, η Αφροδίτη θα καεί και η Γη —αν επιβιώσει— θα χάσει τους ωκεανούς της από τη θερμότητα, δισεκατομμύρια χρόνια πριν απορροφηθεί.
Ο πυρήνας θα συσταλεί και θα ανάψει το ήλιο, σχηματίζοντας άνθρακα και οξυγόνο.
Όταν εξαντληθεί και αυτό, μια νέα έκρηξη θα εκτινάξει τα εξωτερικά στρώματα σε ένα πλανητικό νεφέλωμα — μια εκτυφλωτική κουρτίνα αερίου.
Αυτό που θα απομείνει θα είναι ένας λευκός νάνος στο μέγεθος της Γης, αλλά απίστευτα πυκνός.
Μετά από δισεκατομμύρια χρόνια, θα ψυχθεί, μετατρεπόμενος σε μαύρο νάνο — ένα λείψανο σιωπηλό, άγνωστο ακόμη στο νεαρό σύμπαν μας.
