Σε αντίθεση με τη μάλλον κρατικιστική και προστατευτική άκρα δεξιά του μεσοπολέμου, η σημερινή άκρα δεξιά είναι σύμμαχος του νεοφιλελευθερισμού
Σε ένα προηγούμενο άρθρο μας εξηγήσαμε γιατί το οικονομικό, πολιτικό και ιδεολογικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης έπαυσε να λειτουργεί προς όφελος των ΗΠΑ, της συλλογικής Δύσης και του καπιταλισμού. Η Δύση και ο καπιταλισμός, το μεγάλο κεφάλαιο, οι παγκόσμιες τράπεζες και οι πολυεθνικές, αυτοί δηλαδή που έχουν την πραγματική εξουσία στον πλανήτη, πρέπει να ανασυγκροτήσουν την κυριαρχία τους σε άλλη βάση στην προσπάθεια να διατηρήσουν την παγκόσμια επικυριαρχία τους. Ταυτόχρονα, εμφανίζεται στην κοινή γνώμη μια μεγάλη ζήτηση ριζοσπαστικών λύσεων, είτε της αριστεράς, είτε της δεξιάς.
Για τον σκοπό αυτό τμήμα του μεγάλου κεφαλαίου στρέφεται προς νέες πολιτικές δυνάμεις που θα στηρίζονται πλέον στον εθνικισμό, επιδιώκοντας να συσπειρώσουν τη διαλυμένη εσωτερική τους βάση από 30 με 40 χρόνια νεοφιλελευθερισμού. Εγκαταλείπουν τη δημοκρατική ιδεολογία και την «ευτυχή παγκοσμιοποίηση» και έχουν ως πρόγραμμα τον εντεινόμενο αυταρχισμό στο εσωτερικό των κοινωνιών τους και τον πόλεμο στο εξωτερικό τους, ακόμα και μεγάλους πολέμους κατά της Ρωσίας και της Κίνας.
Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι ήδη, από την πρώτη θητεία Τραμπ στον Λευκό Οίκο, άλλαξε το στρατηγικό δόγμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ρωσία και η Κίνα παίρνουν τη θέση της «τρομοκρατίας» (με την οποία εννοείται το ριζοσπαστικό Ισλάμ και τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα και καθεστώτα) ως ο κύριος αντίπαλος των ΗΠΑ. (Καλό θα είναι οι λάτρεις του Τραμπ, εκτός από το να μας κατακλύζουν με την αγάπη τους για την αμερικανική άκρα δεξιά, να μελετάνε και κάπως τα φαινόμενα, όχι να λένε και να γράφουν ότι τους κατεβαίνει στο κεφάλι για πράγματα που αγνοούν).
Από τον κόσμο του Σόρος και του Φουκουγιάμα, πάμε στον κόσμο του Χάντινγκτον και του Νετανιάχου, στον κόσμο των «πολέμων (κατά) των πολιτισμών» και του επελαύνοντος Σιωνισμού, στους στοχαστές που έχουν αποκηρύξει εδώ και καιρό ανοιχτά τη Δημοκρατία και τον Ανθρωπισμό, όπως και το Διεθνές Δίκαιο όπως θεμελιώθηκε πάνω στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου μετά τη Γαλλική Επανάσταση και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ μετά τη νίκη της ΕΣΣΔ και των συμμάχων της ανθιστάμενων ευρωπαϊκών λαών επί του ναζισμού, το 1945.
Προς αυτή την κατεύθυνση αρχίζουν να κινούνται οι διάφορες δυνάμεις της άκρας, ριζοσπαστικής, «νέας», ακόμα και φασίζουσας δεξιάς σε ορισμένες περιπτώσεις δυνάμεις που εμφανίζονται και ενισχύονται ιδίως μετά το 2014, στη Δύση, όπως και στην Ουκρανία (με τη στήριξη της Δύσης και του Ισραήλ).
Το γεγονός βέβαια ότι οι ίδιοι οι «παγκοσμιοποιητές» εμπλέκονται στον πόλεμο κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία, όπως και αργότερα ανέχονται τη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα, σε συνδυασμό με τη συμπόρευση μεγάλου τμήματος ακόμα και της λεγόμενης «ριζοσπαστικής» αριστεράς της Δύσης με το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, θα διευκολύνει πάρα πολύ την άνοδο της άκρας δεξιάς επιτρέποντάς της να εμφανισθεί ως φιλειρηνική δύναμη στην Ουκρανία και ως μη χειρότερη δύναμη στο Παλαιστινιακό. Αν δεν συνέβαινε αυτό, αν ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεσπούσε αίφνης επί Τραμπ, ή αν ο Μπάιντεν χειριζόταν πιο συντηρητικά το ουκρανικό, αποφεύγοντας τουλάχιστο να υποχωρεί διαρκώς στη πίεση του δυτικού «Κόμματος του Πολέμου», αν δεν υποστήριζε μέχρι τέλους πολιτικά και στρατιωτικά τη γενοκτονία των Παλαιστινίων είναι βέβαιο ότι ο Τραμπ δεν θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές. (Δεν αποκλείεται όλα αυτά να είναι και το αποτέλεσμα βαθέως στρατηγικού σχεδιασμού δυνάμεων του δυτικού κατεστημένου, όπου στον όρο Δύση ασφαλώς περιλαμβάνουμε το Ισραήλ και τα διάφορα πανίσχυρα σιωνιστικά λόμπυ ανά την υφήλιο).
Σε αντίθεση βέβαια με τη μάλλον κρατικιστική και προστατευτική άκρα δεξιά του μεσοπολέμου, η σημερινή άκρα δεξιά είναι σύμμαχος του νεοφιλελευθερισμού. Ο αυταρχισμός δεν της χρειάζεται τόσο ή μόνο για να εξαπολύσει παγκόσμιο πόλεμο, αλλά επίσης για να αντιμετωπίσει το θεόρατο χρέος των ΗΠΑ, με μεγάλες περικοπές όλων των κρατικών κοινωνικών δαπανών στο εσωτερικό των ΗΠΑ και αύριο και στην Ευρώπη, αλλά και με απροκάλυπτες απειλές και αρπαγές (Παναμάς, Γροιλανδία, Καναδάς, Ορυκτά Ουκρανίας, Γάζα).
Ο μετασχηματισμός αυτός του τρόπου και του μοντέλου κυριαρχίας του καπιταλισμού παρουσιάζει ομοιότητες (όπως και ορισμένες σημαντικές διαφορές) με τον ολοκληρωτικό μετασχηματισμό του γερμανικού καπιταλισμού στη δεκαετία του 1930. Εγκαταλείπεται σταδιακά το μοντέλο της δημοκρατικής ή πάντως δημοκρατικοφανούς κυριαρχίας «βάσει κανόνων», προς όφελος πιο αυταρχικών και αυθαίρετων μορφών και ιδεολογιών διακυβέρνησης.
Στη Γερμανία της δεκαετίας του 1930, το πολιτικό «καύσιμο» για τον Χίτλερ το έδωσε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, η μαζική δυσαρέσκεια του πληθυσμού με το καθεστώς της Βαϊμάρης, οι εξευτελιστικοί και καταστροφικοί όροι της συνθήκης των Βερσαλλιών και το αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης του 1929. Η στροφή όμως των Γερμανών προς την άκρα δεξιά θα ήταν αδιανόητη αν δεν είχαν προηγηθεί οι προδοσίες και η δειλία και της γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας και του γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που όχι μόνο δεν πάλεψαν για την εξουσία, αλλά και δεν πρόταξαν καμιά σοβαρή αντίσταση στην άνοδο του ναζισμού.
Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο παρατηρείται και στην εποχή μας. Προϋπόθεση για την τωρινή άνοδο της άκρας δεξιάς είναι η κρίση και χρεωκοπία της Αριστεράς. Και αυτό ακριβώς συνέβη ιδίως από το 2015 και μετά. Αυτόν τον παράγοντα θα εξετάσουμε αναλυτικά στα επόμενα άρθρα μας.
Πηγή:Konstantakopoulos,gr
