Του Κώστα Μαυρίδη*
Η εμμονή του πρωθυπουργού της Βρετανίας Τσάμπερλεν στην κατευναστική πολιτική των υποχωρήσεων απέναντι στον επεκτατισμό του χιτλεροφασισμού, στα χρόνια που οδήγησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον κατέταξε ως παράδειγμα αποφυγής. Η στάση του εκείνη κορυφώθηκε με διακήρυξη «ειρήνης» με τον Χίτλερ (1938, Διάσκεψη του Μονάχου) κι όταν ο Τσάμπερλεν επέστρεψε στη Βρετανία το παρουσίασε ως επίτευγμα για «έντιμη ειρήνη». Τελικά, η εμμονή στον κατευνασμό, ως μείγμα δειλίας, εξαρτήσεων και κυρίως έλλειψης διορατικότητας εξέθρεψε το επεκτατικό θηρίο του χιτλεροφασισμού.
Στις μέρες μας ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν μίλησε στον ΟΗΕ για «ειρήνη» στην Ανατ. Μεσόγειο και «λύση» στην Κύπρο, κι είναι ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν δύο εγχώρια συνθήματα. Εφόσον σε «λύση» και «ειρήνη» αναφέρεται και ο Ερντογάν, τα εγχώρια συνθήματα «θέλουμε λύση» και «θέλουμε ειρήνη» πρέπει να διευκρινιστούν. Τι είδους λύση επιδιώκουμε και τι είδους ειρήνη π.χ. λύση για ένα κανονικό κράτος εντός της ΕΕ; Ειρήνη που σέβεται το Διεθνές Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα ή «την ειρήνη» και «λύση» που ζητά ο ισλαμοφασισμός;
Πρόσφατα, τα περί «ειρήνης» και «λύσης» επανέλαβε το Συμβούλιο Ασφαλείας της Τουρκίας, το οποίο αναφέρθηκε και σε τρομοκρατικές οργανώσεις όπως το «Ισλαμικό Κράτος». Είναι όμως το τουρκικό κράτος με τον Χ. Φιντάν, σημερινό Υπουργό Εξωτερικών κι επικεφαλής για πολλά χρόνια των Τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών, που διέπραξε ασύλληπτα εγκλήματα, από φονικές βομβιστικές επιθέσεις στην Άγκυρα σε συγκέντρωση του φιλοκουρδικού Κόμματος Δημοκρατίας των Λαών μέχρι χρηματοδότηση κι εξοπλισμό του «Ισλαμικού Κράτους».
Τις προάλλες, ανακοινώθηκε η περίπτωση μιας 21χρονης, προερχόμενης από την κοινότητα των Γιαζίντι, η οποία είχε απαχθεί από το «Ισλαμικό Κράτος» πριν μια δεκαετία σε ηλικία περίπου 11 ετών. Η κοινότητα των Γιαζίντι, με κουρδικές ρίζες, ζούσε για αιώνες διάσπαρτη κατά εκατοντάδες χιλιάδες στη Μεσοποταμία, κυρίως Συρία και Ιράκ. Το 2014-15 το «Ισλαμικό Κράτος» κατέσφαξε δεκάδες χιλιάδες μέλη της κοινότητας με φρικαλέο τρόπο, ενώ χιλιάδες παιδιά απήχθησαν οργανωμένα. Τα κορίτσια αιχμαλωτίστηκαν ως σκλάβες και τα αγόρια στρατολογήθηκαν, ενώ χιλιάδες κατέληξαν σε άλλες χώρες, ανάμεσά τους κι η Τουρκία. Όπως ανακοινώθηκε, σε επιχείρηση που οργάνωσαν οι ΗΠΑ, Ισραήλ, Ιορδανία και Ιράκ, το συγκεκριμένο κορίτσι απελευθερώθηκε από την περιοχή της Γάζας.
Το 2015, ομάδα από εκείνες τις μάνες παιδιών που είχαν απαχθεί, εγκαταστάθηκε σε παραπήγματα μέσα σε πάρκο στις Βρυξέλλες, όπου και τις επισκέφτηκα για συμπαράσταση. Ένα πανό δέσποζε με τα πρόσωπα του Ερντογάν και Φιντάν κι έγραφε, «φασίστες-εγκληματίες, θέλουμε τα παιδιά μας». Όταν τους λέχθηκε ότι είμαι Ευρωβουλευτής, μερικές έπεσαν μπροστά στα πόδια μου με θρηνητικούς αλαλαγμούς. Εκείνη την ώρα ήρθε στο μυαλό μου η Μυροφόρα από το κατεχόμενο Παλαίκυθρο, μάνα του Χριστάκη πέντε χρονών που «χάθηκε» μέσα από τα χέρια της το 1974 όταν ο Αττίλας επέβαλλε την … «ειρήνη». Κι η Μυροφόρα ακόμη περιμένει σύζυγο και παιδί.
Η κατευναστική πολιτική παραμένει για δεκαετίες η κυρίαρχη στάση Αθήνας και Λευκωσίας απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό (π.χ. εγκαταλείποντας εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε Αιγαίο κι Ανατολική Μεσόγειο, ξεγράφοντας την Κύπρο κ.ά.), με αντάλλαγμα διακηρύξεις «φιλίας». Πρόκειται για πολιτική που έχει πτωχεύσει ηθικά και ορθολογικά.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ- S&D*
