Του Νίκου Κατσουρίδη
Η έλευση της κας Μαρία Ανχελα Ολγκίν Κουεγιάρ σηματοδοτεί μια νέα προσπάθεια των Ηνωμένων Εθνών να γίνει το επόμενο βήμα στο κυπριακό. Να αρθεί το αδιέξοδο και να επαναρχίσει ο διάλογος προς επίλυση του μακροχρόνιου προβλήματος μας, το οποίο στην τελική του φάση (1974 – 2024) αριθμεί ήδη δυστυχώς 50 χρόνια αδιεξόδου. 50 χρόνια κατοχής. 50 χρόνια ατιμωρησίας του θύτη Τουρκία. 50 χρόνια ανοχής του εγκλήματος από την ….. πολιτισμένη, δημοκρατική, αλλά άκρως υποκριτική διεθνή κοινότητα.
Σήμερα λοιπόν μπροστά σε αυτή τη νέα προσπάθεια του ΟΗΕ υπάρχει ένα νέο εξαιρετικά δύσκολο εμπόδιο για να υπερπηδηθεί. Η άρνηση της Τουρκίας να συνομιλήσει εντός παραμέτρων του ΟΗΕ και στη βάση της λύσης όπως περιγράφεται από τις αποφάσεις των αρμόδιων οργάνων του ΟΗΕ. Αυτή η στάση της Τουρκίας δημιουργεί φυσιολογικά και ένα κλίμα απαισιοδοξίας ως προς την έκβαση της νέας προσπάθειας. Πολύ περισσότερο που αυτή η στάση έχει επαναληφθεί και τώρα από αφορμή το πρόσφατο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας από την Τουρκία αλλά και τον κ. Τατάρ στην ίδια την απεσταλμένη του κ. Γκουτέρες. Χωρίς να θέλω να επαναλάβω όσα σε προηγούμενα άρθρα μου έχω παραθέσει θεωρώ ορθό να σημειώσω ορισμένα δεδομένα τα οποία πλαισιώνουν τη νέα προσπάθεια του ΟΗΕ στο κυπριακό.
- Ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας συνεχίζεται να μαίνεται, με τους Ρώσους να προχωρούν αργά αλλά σταθερά. Ένα από τα αποτελέσματα αυτού του πολέμου που μας επηρεάζει ως κράτος, είναι το οικονομικό κτύπημα στην ίδια την Ε.Ε, το οποίο έχει συνέπειες στα κράτη μέλη, αλλά και οι απ΄ ευθείας συνέπειες στην κυπριακή οικονομία.
- Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στη Γάζα και το νέο μέτωπο στην Ερυθρά Θάλασσα δημιουργεί εκτός από οικονομικές επιπτώσεις και ανασύνταξη δυνάμεων και ανασύνθεση συμμαχιών στην περιοχή μας.
- Ο εν εξελίξει ελληνοτουρκικός διάλογος και οι πιθανές επιπτώσεις του στο κυπριακό.
- Η απογείωση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων χωρίς όμως απτά θετικά αποτελέσματα ως τώρα για την Ελλάδα και πολύ περισσότερο για την Κύπρο.
- Η ανανεωμένη προσπάθεια των ΗΠΑ να ρυθμίσουν πιο ευνοϊκά γι’ αυτές, τις σχέσεις τους με την Τουρκία.
- Παρόλα τα πιο πάνω ο Τούρκος Πρόεδρος επιμένει στα αφηγήματα του για τη «Γαλάζια Πατρίδα» κ.ο.κ αλλά και στη στείρα άρνηση και αυξημένη επιθετικότητα του στην Κύπρο. Ενδεικτικό η ασταμάτητη προσπάθεια να προάξει τον φανατικό ισλαμισμό στα κατεχόμενα και η συνεχιζόμενη ανενόχλητη στρατικοποίηση των κατεχομένων.
- Το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο στις ελεύθερες περιοχές, βρίσκεται όσον ποτέ πολυδιασπασμένο και με σειρά προβλήματα που υποχρεώνουν όλους σχεδόν του πολιτικούς φορείς σε μια απίστευτη εσωστρέφεια. Αρκεί να αναφέρω ότι στη μικρή μας πολιτική κοινότητα υπάρχουν και θα διεκδικήσουν ψήφο στις προσεχείς εκλογές τουλάχιστον 10 (!) Κόμματα!!
- Αυτή η πολυδιάσπαση, τα εσωτερικά προβλήματα και η ανάγκη εκλογικής επιβεβαίωσης, καθιστά σχεδόν αδύνατον να ακολουθήσουν τα Κόμματα άλλη τακτική στο κυπριακό, εκτός από την επιδίωξη της αυτοδικαίωσης.
- Το τελευταίο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την ανανέωση της θητείας της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο μπορεί να χαρακτηριστεί θετικό και βελτιωμένο σε σχέση με προηγούμενα. Το ουσιαστικότερο, επαναβεβαιώνει τη βάση και το πλαίσιο λύσης του κυπριακού και ουσιαστικά απαντά στις απαράδεχτες διχοτομικές θέσεις Άγκυρας και Τατάρ, περι δύο Κρατών.
- Η κα. Ολγκίν παρουσιάζεται ικανή και αποφασισμένη να διεκπεραιώσει την αποστολή της.
Από την όλη στάση, συμπεριφορά και τοποθετήσεις της, δείχνει αρκούντως αποφασιστική και διατεθειμένη να μην καταγράφει το πέρασμα της ως ένα από τα ίδια, όσων συναδέλφων της προηγήθηκαν. Εκτιμώ πως είτε επιτύχει (και μακάρι) είτε όχι θα μιλήσει. Θα καταγράψει την αλήθεια όπως η ίδια θα τη διαπιστώσει. Και αναπόφευκτα έχει ήδη καταγράψει την πρώτη αλήθεια. Την άρνηση Τουρκίας και Τατάρ να σεβαστούν τις αποφάσεις του ΟΗΕ, άρα και την αποστολή της. Η απεσταλμένη του Γ.Γ. του ΟΗΕ σε αντιδιαστολή από άλλους συναδέλφους της διαθέτει μια εμπειρία διαπραγμάτευσης και μάλιστα μέσα από την ίδια τη χώρα της, η οποία έχει κοινά στοιχεία με τα δικά μας. Η χώρα της έζησε μια 50χρονη εσωτερική σύρραξη. Μπορεί να μην συγκρουόταν δύο κοινότητες με διαφορετική εθνική καταγωγή και θρησκεία αλλά στη Κολομβιανή εσωτερική σύγκρουση υπήρχε ως ένα βαθμό και αυτό το στοιχείο (αυτόχθονες) αλλά και αρκετά άλλα που τη καθιστούσαν σύνθετη και πολύπλοκη:
α) Πολιτική σύγκρουση με έντονα ιδεολογικά και ταξικά στοιχεία. β) Σύγκρουση αγροτών και γαιοκτημόνων. γ) Καταπίεση και φυσική εξόντωση πολλών ιθαγενών . δ) Σύγκρουση αριστερών ανταρτικών ομάδων, τελικά στρατού ανταρτών, με κυβερνητικά στρατεύματα αλλά και ακροδεξιές παραστρατιωτικές ομάδες. ε) Έντονη ανάμειξη στις συγκρούσεις πολεμικές, πολιτικές και κάθε μορφής, των πανίσχυρων καρτέλ ναρκωτικών. στ) Διένεξη με άλλη χώρα, Βενεζουέλα και ζ) Συνεχής ανάμειξη άλλων κρατών στα εσωτερικά της Κολομβίας, κυρίως δε των ΗΠΑ.
Είναι λοιπόν γνώστης της ιδιομορφίας μιας κατάστασης στην οποία εμπλέκονται πολλοί παράγοντες και καθιστούν ένα πρόβλημα σύνθετο και πολύπλοκο.
Αυτό που απαιτείται από την κα. Ολγκίν είναι να ενεργήσει με βάση το δικό της ευαγγέλιο το οποίο δεν μπορεί να είναι άλλο από τις αποφάσεις και τις αρχές του Οργανισμού τον οποίο εκπροσωπεί.
Μια προϋπόθεση που θέτουν αρκετοί για να πετύχει στην αποστολή της είναι να ακούσει. Όπως δήλωσε και η ίδια αυτή είναι η επιθυμία της. Να ακούσει πρώτα πολλά και πολλούς και μετά να μιλήσει. Γίνεται μάλιστα λόγος συγκεκριμένος όπως ακούσει την κοινωνία των πολιτών. Καμμιά διαφωνία. Το αντίθετο. Αλλά ποια είναι η κοινωνία των πολιτών; Ποιος την καθορίζει και με ποια κριτήρια; Ο εκπρόσωπος του Γ.Γ. στην Κύπρο; Κάποιοι άλλοι; Τα γράφω αυτά για να πω ότι η κοινωνία των πολιτών, σε τελευταία ανάλυση, ο λαός, είναι ενσωματωμένη, στη συντριπτική της πλειοψηφία σε διάφορα σύνολα και υποσύνολα. Εως τώρα οι προκάτοχοι της κας. Ολγκίν συναντούσαν σύνολα και ομάδες, άτομα και προσωπικότητες μιας και μόνο προσέγγισης. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να προσεχθεί. Δεύτερο, μεγάλες μάζες του λαού, αυτού δηλαδή που τελικά θα αποφασίσει, είναι οργανωμένοι σε πολιτικά κόμματα και κινήματα, συνδικαλιστικές, εργοδοτικές και άλλες οργανώσεις. Και στην ε/κ και στην τ/κ κοινότητα. Αυτούς και άλλους πολλούς θα ήταν πολύ θετικό να τους συναντήσει και να τους ακούσει.
Αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή είναι μια καθολική προσπάθεια, Κυβέρνησης, Βουλής, οργανωμένων συνόλων, ομάδων και προσώπων, ώστε να ενστερνισθεί η διεθνής κοινότητα, την ανάγκη όπως η Τουρκία επιστρέψει εντός των παραμέτρων του ΟΗΕ για να επαναρχίσει ο διάλογος.
