Του Νίκου Κατσουρίδη

Ο θάνατος του πολύ Χένρι Κίσινγκερ την Πέμπτη που μας πέρασε στρέφει το μυαλό πίσω στην τραγωδία του 1974.  Και αναδεικνύει για μια ακόμα  φορά τους  ηθικούς αυτουργούς αυτής της τραγωδίας.  Τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους.  Με εκτελεστικά όργανα την ελληνική Χούντα, της ΕΟΚΑ Β΄  και τελικά την κατοχική Τουρκία.  Και με ιδεολογικό δικαιολογητικό, το ψέμα ότι ο Μακάριος ήταν ο Κάστρο της Μεσογείου.  Δεν φτάνει ο ρόλος που τότε διαδραμάτισαν η συνέχεια ήταν εξίσου απαράδεκτη.  Έκτοτε θωπεύουν τον θύτη (Τουρκία) και ρίχνουν το θύμα (Κύπρος).  Έκτοτε μοιράζουν σε μας λόγια και στον κατακτητή πράξεις.  Συνεχώς ζητούν και παίρνουν διευκολύνσεις πάσης φύσης από την Κυπριακή Δημοκρατία και δεν δίνουν τίποτα!  Πέραν από λόγια τίποτα.  Ας υποδειχθεί μια έστω πράξη προς την κατεύθυνση συμμόρφωσης της κατοχικής δύναμης με τις αποφάσεις του ΟΗΕ.  Αυτή τη βδομάδα που  αποδήμησε ο κυνικός και απάνθρωπος πολιτικός είχαμε και τις νέες πράξεις….. καλής διαγωγής και θέλησης από τους κατακτητές.  Νέες παραβιάσεις της νεκρής ζώνης.  Νέες προκλήσεις λίγο πριν την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα.

Τι συνιστούν αυτές οι πρόσφατες παραβιάσεις;  Συνιστούν κρίκους στην αλυσίδα των παραβιάσεων της νεκρής ζώνης και της αμφισβήτησης του καθεστώτος της.  Σε τι στοχεύουν;  Στην αναβάθμιση του κατοχικού παράνομου μορφώματος μέσον της εξίσωσης του με τη νόμιμη Κυπριακή Δημοκρατία.  Απώτερος σκοπός να προωθείται η ιδέα της αναγνώρισης των τετελεσμένων της βίας, της εισβολής και κατοχής.  Της αναγνώρισης δηλαδή του κατοχικού καθεστώτος ως νόμιμου κράτους.  Μια πορεία την οποία ακολουθεί η Τουρκία με συνέπεια και η οποία αν ο μη γένοιτο ευοδωθεί θα είναι ακόμα ένας σταθμός προς τον τελικό στόχο.  Την κατάληψη ολόκληρης της Κύπρου.  Μπροστά σε αυτή την αδιάλειπτη επιθετικότητα τα Ηνωμένα Έθνη αποδεικνύονται αδύναμα να ανατρέψουν τα επεκτατικά έργα της κατοχικής δύναμης.  Όπως αποδεικνύονται και ανίσχυρα να οδηγήσουν στην επανάληψη των συνομιλιών.  Παρά τις συνεχείς προσπάθειες της ε/κ πλευράς.  Παρά τις νουθεσίες διαφόρων κρίκων της διεθνούς κοινότητας.  Γιατί άραγε;  Γιατί η κατοχική δύναμη γνωρίζει ότι αυτοί που μπορούν να την πιέσουν δεν θα το κάνουν.  Για τον ίδιο ακριβώς λόγο συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται στη νεκρή ζώνη.  Για τον ίδιο λόγο δεν συγκατατίθεται και με το διορισμό ειδικού απεσταλμένου υπόλογου στο Συμβούλιο Ασφαλείας και όχι απλά απεσταλμένου του Γ.Γ.   του Ο.Η.Ε.  Αλλά και σ΄ αυτό αντιδρά μέχρι να προταθεί ο «κατάλληλος».  Και τι λέει ότι θα γίνει όταν προταθεί ο «κατάλληλος»;  Να προσπαθήσει να γεφυρώσει τις διαφορές μεταξύ δύο κυριαρχικών οντοτήτων.  Αυτό ζητά η Τουρκία, που έχει αποθρασυνθεί εντελώς γιατί ακριβώς γνωρίζει ότι θα υποστεί λεκτικές επικρίσεις και τίποτα άλλο.  Και ας επιμένουν κάποιοι ότι φταίει η ε/κ πλευρά γιατί δεν κάνει το άλφα ή το βήτα.  Αυτό και αν είναι ρομαντισμός αν όχι πολιτική αφέλεια και ευσεβοποθισμός.  Η θρασύτητα έχει φτάσει στο σημείο που αυτοί οι οποίοι δια της βίας άρπαξαν ξένες περιουσίες και τις ανακήρυξαν «δικές τους» να φωνάζουν τώρα ότι τους αρπάζουν (κλέβουν) τις «περιουσίες τους» Ρώσοι, Ιρανοί και Εβραίοι.  Αν είναι δυνατόν!!

Και μπροστά σ΄ αυτή την κατάσταση τι εισηγούνται επιφανείς πολιτικοί;  Είναι η ώρα, λένε, Κύπρος και Ελλάδα να δείξουμε στους Δυτικούς και Ευρωπαίους εταίρους μας ότι τους συμφέρει και είναι αναγκαίο να συνταχθούν μαζί μας για την επίλυση του κυπριακού.

Μάλιστα!!  Εμείς να τους δείξουμε.  Οι ίδιοι δηλαδή δεν μπορούν να δουν το συμφέρον τους.  Οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια η Τουρκία πορεύεται το δικό της δρόμο.  Ότι δεν συντάσσεται με τους Δυτικούς συμμάχους της.  Ότι εκτρέφει την τρομοκρατία.  Ότι συμπεριφέρεται σατραπικά στις μειονότητες της χώρας και ιδιαίτερα στους Κούρδους.  Ότι καταδυναστεύει κυριολεκτικά τον ίδιο τον τουρκικό λαό.  Ότι έχει καταστεί  επιδρομική έναντι  όλων των γειτόνων της.  Και πολλά άλλα.  Τι άλλο δηλαδή πρέπει να κάνει για να αντιληφθούν οι Δυτικοί την πραγματικότητα;

Προκύπτει όμως και το εξής από την πιο πάνω αναφορά.  Τι να τους δείξουμε εμείς και μάλλον πώς να τους δείξουμε ότι πρέπει να συνταχθούν μαζί μας;  Πως;  Αυτό να μας πουν.  Γιατί κατά τα άλλα Ελλάδα και Κύπρος τα έχουμε δώσει όλα, τα πάντα που ζητούν σε όλους τους τομείς.  Σε όλους.  Άρα, τι άλλο πρέπει να δείξουμε;  Μήπως να αποδεκτούμε μια λύση που θα βολεύει όλους τους άλλους, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, εκτός από τον κυπριακό λαό;  Αυτό υπονοούν άραγε;

Σε ένα πράγμα θα συμφωνήσω.  Ότι ναι, οι εταίροι μας οφείλουν να συνταχθούν μαζί μας και για τις αρχές τις οποίες υποτίθεται υπηρετούν και για τις οποίες τάχατες διεξάγουν και τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και για τα δικά τους συμφέροντα, τα οποία όντως η Τουρκία όλο και τα ….ξεχνά. Ενώ εμείς τα έχουμε στην έγνοια μας ως μέλος της Ε.Ε και η Ελλάδα και της Ε.Ε.  και το ΝΑΤΟ.  Αυτά να λένε στους εταίρους όσοι τους συναντούν.  Γιατί ο χρόνος τελειώνει και οι ρεαλιστές έγιναν ρομαντικοί.