Του Νίκου Κατσουρίδη
Κάθε φορά που διεξάγονται εκλογές σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα αρχίζει η έκφραση απορίας και έκπληξης γιατί παντού σημειώνει επιτυχίες ή σχετικές επιτυχίες η ακροδεξιά. Η τελευταία περίπτωση η Ελλάδα αν και για να είμαστε ειλικρινείς σε άλλες χώρες της Ευρώπης είχαν πολύ πιο σημαντικές επιτυχίες. Για παράδειγμα σε Ιταλία και Σουηδία είναι εξουσία. Γιατί όμως;
Αν κοιτάξετε στις προεκλογικές εκστρατείες στις διάφορες χώρες της Ευρώπης τα προβλήματα προς επίλυση είναι περίπου τα ίδια. Μεταναστευτικό, ακρίβεια, ανεργία ή πληθωρισμός αναλόγως της κατεύθυνσης που δίνουν στην οικονομία, ζητήματα που αφορούν την υγεία και την παιδεία, εργασιακές σχέσεις και ωράρια, ρόλος τραπεζών και ανάπτυξη κλπ. Γιατί όμως;
Σε όλες αυτές τις χώρες την ίδια στιγμή αναλυτές προβαίνουν στην εκτίμηση ότι οι θεσμοί και το πολιτικό σύστημα δεν μπορούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, ότι το πολιτικό στελεχικό δυναμικό υπολείπεται των προκατόχων του, οι νέοι αδιαφορούν για την πολιτική, η αποχή καλπάζει κ.ο.κ. Γιατί όμως;
Τα νοσηρά κοινωνικά φαινόμενα, η βία, η νεανική παραβατικότητα, η εγκληματικότητα, η επιθετική συμπεριφορά, τα ναρκωτικά, η υποβάθμιση του ρόλου της οικογένειας, θεσμός ο οποίος σείεται, και άλλα πολλά είναι επίσης κοινά χαρακτηριστικά των ευρωπαϊκών χωρών και όχι μόνο. Γιατί όμως;
Ο περιορισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών με χίλιους δύο τρόπους και με διάφορες αφορμές και δικαιολογίες, η σταδιακή εφαρμογή της λογικής του «μεγάλου αδελφού», η ασταμάτητη παραβίαση της ιδιωτικότητας, η συνειδητή και σκόπιμη στόχευση της υποταγής σε ιδιωτικά οικονομικά μεγαθήρια μέσον κρατικών και πολιτειακών ρυθμίσεων, οι αυξανόμενες συγκρούσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων, η επιβολή μονόπλευρης και μονοσήμαντης ενημέρωσης αναφορικά με τα τεκταινόμενα στον κόσμο αλλά και εντός της δοσμένης χώρας και άλλα παρόμοια φαινόμενα επίσης κοινά για πάμπολλες χώρες και κοινωνίες. Γιατί όμως;
Η άνοδος αυταρχικών ηγετών σε διάφορες χώρες εντός και εκτός Ευρώπης, η άνοδος του εθνικισμού, η ανάγκη που νοιώθουν όλο και περισσότερα στρώματα κοινωνιών, αλλά και ολόκληρων λαών να αντιδράσουν, η άνοδος των αντισυστημικών δυνάμεων, η σύγχυση των ιδεολογικών γραμμών και άλλα παρόμοια φαινόμενα επίσης κοινά σε πάμπολλες χώρες. Γιατί όμως;
Ας σταματήσω ως εδώ την παρουσίαση θεμάτων και την επανάληψη του ιδίου ερωτήματος. Αν θα απαντούσα λοιπόν πολύ σύντομα το ερώτημα θα έλεγα το εξής: Παρόμοιες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, γεννούν παρόμοια φαινόμενα. Πως προέκυψαν οι παρόμοιες οικονομικές συνθήκες κατ΄ εξοχή στις ανεπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης, αλλά σε διαβάθμιση, ανάλογα με το επίπεδο κοινωνικο-οικονομικής ανάπτυξης και σε πολλές άλλες χώρες; Τι είναι εκείνο το φαινόμενο που οδηγεί στην δημιουργία παρόμοιων συνθηκών σταδιακά σε όλο τον πλανήτη; Με πρώτο και μεγαλύτερο θέμα το περιβάλλον που τώρα χτυπά πίσω το ανθρώπινο γένος. Μα φυσικά η παγκοσμιοποίηση. Η μέχρι χθες αμερικανόπνευστη, αμερικανοκινούμενη και καθοδηγούμενη παγκοσμιοποίηση. Το γιατί μέχρι χθες απλό. Γιατί τώρα αμφισβητείται από σειρά χωρών και ισχυρών οικονομιών, εξ’ ου και ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι BRICS το Σύμφωνο της Σαγκάης και άλλα παρόμοια φαινόμενα.
Η παγκοσμιοποίηση λοιπόν όπως την προώθησαν οι ηγεμονικές ομάδες της αμερικανικής κοινωνίας και ορισμένων άλλων χωρών έχει το εξής χαρακτηριστικό. Ενώ ως διαδικασία, η παγκοσμιοποίηση είναι το αντικειμενικό αποτέλεσμα της θαυμαστής ανάπτυξης των μέσων παραγωγής στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα αλλά και στον 21ο αιώνα, η προώθηση της, από τον υποκειμενικό παράγοντα, τις οικονομικές – ηγεμονικές ελίτ του ανεπτυγμένου κόσμου ( Β. Αμερική, Ε.Ε. και χώρες της Απω Ανατολής), την έσπρωξαν και την επέβαλαν βίαια σε πολλές άλλες χώρες. Από την Αφρική ως την Άπω Ανατολή, από το Αφγανιστάν έως την Ν. Αμερική, από την Κεντρική Αμερική ως την Αραβική «άνοιξη». Τα αποτελέσματα αυτής της βίαιης και ισοπεδωτικής προώθησης και επιβολής μιας παγκοσμιοποίησης, που έτσι ή αλλιώς, προέκυψε και συνεχίζεται ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης των δυνάμεων παραγωγής, αλλά που κυριολεκτικά βιάστηκε, από τις ηγεμονικές ελίτ, δημιουργεί σιγά-σιγά τα ίδια αποτελέσματα ή περίπου τα ίδια. Σε κοινωνίες και χώρες όμοιου επιπέδου αλλά και σε κοινωνίες και χώρες χαμηλότερου επιπέδου ανάπτυξης, ως αποτέλεσμα της έξωθεν βίαιης επιβολή της. Και αυτή η ισοπεδωτική παγκοσμιοποιημένη αντίληψη η οποία καλύπτει όλα τα πεδία, από οικονομία έως πολιτισμό και περιβάλλον, γεννά περίπου τα ίδια οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα, αντιδράσεις και εξελίξεις. Μάλιστα σε χώρες που είτε έχουν ιδιαίτερη παράδοση και βιώματα, π.χ. Ιταλία, είτε χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης και άλλες ιδιομορφίες, γεννά τερατουργήματα. Από τους Ταλιμπάν και τον ISIS, έως τους Ευρωπαίους νεοναζί.
Το χειρότερο απ΄ όλα όμως είναι άλλο. Όσον αυτή η απάνθρωπη και δολοφονική διαδικασία για τον πλανήτη και το ανθρώπινο γένος, λόγω του τρόπου προώθησης και εφαρμογής της, είχε ένα ηγέτη, αποφεύγετο το μέγιστο κακό. Τώρα όμως που η παγκόσμια ηγεμονία του ενός αμφισβητείται σε όλα τα πεδία και δυστυχώς πλέον και στο πολεμικό πεδίο, είμαστε ενώπιον και του μέγιστου κινδύνου. Του πυρηνικού ολέθρου.
