Του Νίκου Κατσουρίδη
Μια νέα μάχη δίδεται στις ΗΠΑ από την ομογένεια έτσι ώστε να αποτραπεί η παραχώρηση αναβαθμισμένων F-16 στην Τουρκία και παράλληλα να πληρώσει τίμημα η Άγκυρα για τις σχέσεις της με τη Ρωσία. Από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δύο ήταν βασικά οι έγνοιες των ΗΠΑ στην περιοχή μας. Η σταθεροποίηση και ισχυροποίηση του κράτους του Ισραήλ και η διατήρηση της Τουρκίας εντός των δυτικών συμμαχιών. Εντός του ΝΑΤΟ. Γι΄ αυτό και θεωρούσε από τότε ως ανεπίτρεπτο ένα ελληνοτουρκικό πόλεμο. Διότι θα διέλυε την νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.
Προς εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων οι ΗΠΑ, για δεκαετίες έκλειναν τα μάτια στο απαράδεκτο και κατά περιόδους απάνθρωπο εσωτερικό καθεστώς στην Τουρκία. Έκλειναν τα μάτια στο βάρβαρο τρόπο που μεταχειριζόταν το τουρκικό καθεστώς εθνικές μειονότητες στη χώρα και ειδικά τους Κούρδους. Στην εξωτερική πολιτική οι τουρκικές κυβερνήσεις, βασικά ο Κεμαλικός στρατός ακολουθούσε κατά γράμμα τις δυτικές κατευθύνσεις. Πρώτο ρήγμα σε αυτήν τη συμπεριφορά σημειώθηκε από αφορμή τις διακοινοτικές ταραχές στην Κύπρο (1963 -64) και τις διάφορες απειλές της Τουρκίας. Ρήγμα το οποίο διατηρήθηκε ανοικτό και αξιοποιήθηκε τελικά το 1974 υπο την κάλυψη και ανοχή των συμμάχων και τις ευλογίες ορισμένων εξ΄ αυτών. Συνέχισε η Τουρκία να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Δύσης, αλλά σιγά – σιγά να προωθεί και τα δικά της, όπως στην περίπτωση της Κύπρου. Η άνοδος του Ερτογάν στην εξουσία έμελλε σταδιακά να ανατρέψει όλα όσα γνώριζε ο κόσμος για την τουρκική πολιτική και να επιφέρει σχετική ανατροπή στο καθεστώς που επικρατούσε για πολλά χρόνια στην περιοχή. Τα γεγονότα των τελευταίων 7 – 8 χρόνων είναι γνωστά και δεν θα τα παραθέσω. Γεγονότα τα οποία άλλαξαν δραματικά τα δεδομένα στην περιοχή μας. Μόνο ένα δεδομένο δεν άλλαξε. Η έντονη και αναλλοίωτη επιθυμία και βούληση της Δύσης, ειδικότερα Αμερικανών και Αγγλων να κρατήσουν εντός του δικού τους στρατοπέδου την Τουρκία και να μην αφεθεί στη ρωσική αγκάλη. Αυτή η στάση είναι κατά τη γνώμη μου και ο κύριος λόγος των δεινών Κύπρου και Ελλάδας. Όχι ο μοναδικός αλλά ο κύριος.
Αυτό συνεπάγεται, κατά την κρίση μου, αυξημένο κίνδυνο για την Κύπρο και την Ελλάδα. Γιατί; Διότι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα παγκοσμίως είναι ξεκάθαρο ότι τα συγκρουόμενα στρατόπεδα Δύσης και Ανατολής, για να πετύχουν τους στόχους τους ριψοκινδυνεύουν τα πάντα. Μέσα σε αυτά το κλίμα, είναι πιο πιθανή παρα ποτέ μια επεκτατική επιθετική κίνηση της Τουρκίας με στόχο την Ελλάδα. Σε ότι αφορά την Κύπρο, δυστυχώς, θεωρώ ότι η κίνηση έχει ήδη γίνει. Είναι πολιτική κίνηση που στοχεύει την αποδοχή σε Δύση και Ανατολή, της υπάρχουσας στο νησί μας πραγματικότητας. Πως συντελέστηκε αυτή η πολιτική επεκτατική κίνηση. Με τη θέση που η Τουρκία διεκήρυξε αμέσως με το ναυάγιο των συνομιλιών στο Κραν Μοντανά και τη θέση για λύση εκτός παραμέτρων του ΟΗΕ και συνομιλίες μόνο στην λογική της ύπαρξης δύο κρατών. Να υπογραμμίσω ότι πλέον με όλα όσα έχουν αποκαλυφθεί η Τουρκία στοχευμένα ναυάγησε τις συνομιλίες. Γιατί; Κατά τη γνώμη μου εκείνο το ναυάγιο της επέτρεψε να διακηρύξει επίσημα την έξοδο της από λύση στα πλαίσια του ΟΗΕ και τη στόχευση, της αναγνώρισης δύο κρατών στην Κύπρο. Μέσα στο νέο διεθνές πλαίσιο, του κάθετου διαχωρισμού σε Δύση και Ανατολή κατα τρόπο ολοκληρωτικό, αυξάνονται οι πιθανότητες να βρεθούν κράτη που να αναγνωρίσουν το ψευδοκράτος. Αν για παράδειγμα υιοθετηθεί από ένα νέο Πρόεδρο η θεωρία της «μιάς βάρκας» δηλαδή της πλήρους και απόλυτης ταύτισης στα πάντα με τη Δύση από πλευράς Κύπρου γιατί να αποκλείουμε αντίποινα από πλευράς ορισμένων χωρών που σήμερα ανήκουν στην Ανατολή. Και έχουν ισχυρούς δεσμούς με την Τουρκία;
Ανάλογο κίνδυνο διατρέχει και η Ελλάδα στο χώρο των νησιών και του Αιγαίου, ειδικά των νησιών που βρίσκονται σε εγγύτητα με την Τουρκία. Η όποια αρνητική αλλαγή επισυμβεί το πιθανότερο δεν θα είναι με μια ξαφνική στρατιωτική κίνηση, αλλά με διάφορες κινήσεις τόσον πολιτικές και στρατιωτικές, με στόχο να οδηγήσουν την Ελλάδα σε ένα άνευ προηγουμένου συμβιβασμού, κάτω από τον φόβο του πολέμου. Ενός πολέμου που ουσιαστικά θα έπρεπε να θεωρείται αδιανόητος και αδύνατος για δύο λόγους. Πρώτο γιατί θα ανατίνασσε τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και δεύτερο γιατί η στερεά Ελλάδα, από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη είναι διάσπαρτη από αμερικανονατοϊκές βάσεις. Γιατί λοιπόν η Ελλάδα κινδυνεύει από την επιθετικότητα και επεκτατικότητα της Τουρκίας; Γιατί, επειδή ακριβώς συνειδητοποιεί τον κίνδυνο, συνεχώς εξοπλίζεται; Γιατί δεν νιώθει ασφαλής στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.; Από την άλλη τυχαία η Τουρκία στοχεύει τα νησιά και την Κύπρο; ΄Η τα στοχεύει γιατί εκτιμά ότι και τα νησιά και η Κύπρος βρίσκονται μακρυά από την Αθήνα, όπως λέχθηκε και το παρελθόν και ακόμα πιο μακρυά για τους Ευρωαντλαντικούς συμμάχους;
Ελλάδα και Κύπρος επιβάλλεται να σκέπτονται διπλά και τριπλά πριν υιοθετούν σοβαρές αποφάσεις και εφόσον λαμβάνουν τις όποιες αποφάσεις να δρούν αποφασιστικά και στοχευμένα, έχοντας κατά νου ότι πρώτος εσύ φροντίζεις πρώτα το δικό σου σπίτι!
