*Η κρίση στην Ουκρανία ανοίγει νέα μέτωπα από κράτη μέλη της Ε.Ε. για εδαφικές διεκδικήσεις και ανακατατάξεις
*Η «συνοχή» του ΝΑΤΟ θα τεθεί ξανά σε δοκιμασία και αμφισβήτηση
*Ποιος θα ακούει τις φωνές μας όταν από μόνοι μας δεν υπενθυμίσαμε και δεν καταδικάσαμε σε κάθε διεθνές βήμα την τουρκική εισβολή στην Κύπρο;
Της Ανδρούλας Γκιούρωφ
Με τον πόλεμο στην Ουκρανία να βρίσκεται σε εξέλιξη φαίνεται πως μια νέα τάξη πραγμάτων αναδύεται
πέραν από τον διπολισμό και τον διαχωρισμό των χωρών σε στρατόπεδα Δύσης και Ανατολής. Τα γεγονότα θα δείξουν αν η διεθνής κατάσταση θα γίνει πιο ξεκάθαρη προς μια πολυπολική και πιο δημοκρατική παγκόσμια τάξη ή αν θα βυθιστούμε πιο βαθιά στην λεγόμενη παγκοσμιοποίηση όπου κυριαρχούν οι παγκόσμιοι τραπεζίτες και η αυτοκρατορία του χρήματος.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία ωστόσο επαναφέρει στην επιφάνεια εδαφικές διαφορές και εν μέρει πολλές αδικίες που προέκυψαν μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους στην Ευρώπη. Διαφορές που σιγοβράζουν εδώ και πολλές δεκαετίες .
Πολλοί ίσως να απόρησαν όταν ο Ουκρανός πρωθυπουργός Β.Ζελένσκι επιτέθηκε ευθέως και κατηγόρησε τον Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Όρμπαν ότι φλερτάρει με τον Ρώσο πρόεδρο επειδή έχει βλέψεις στην Υπερκαυκασία. Είναι γνωστό πως εκεί ζει ένας μεγάλος αριθμός Ούγγρων όπως και στην Τρανσυλβανία , την Υπερκαρπαθία, εδάφη που έχουν καταχωρηθεί το 1919 στην Ρουμανία με την συνθήκη του Τριανό .
Δεν είναι όμως μόνο η Ουγγαρία που έχει εδαφικές βλέψεις με τους συνοριακούς γείτονες.
Η Ρωσία , η Ρουμανία, η Πολωνία και η Ουγγαρία ταυτοποιούν ορισμένα τμήματα της Ουκρανίας ως δικά τους. Για παράδειγμα, η Ρωσία έχει εδαφικές αξιώσεις στην Ουκρανία, δηλώνοντας ότι η Νοτιοανατολική Ουκρανία είναι μέρος της Ρωσίας. Επίσης ορισμένα πολιτικά ή δημόσια πρόσωπα στην Πολωνία θέτουν εδαφικές διεκδικήσεις στη δυτική Ουκρανία που τα χαρακτηρίζουν ως συνοριακές περιοχές .Το ίδιο ισχύει για την Ουγγαρία με την περιφέρεια της Υπερκαρπαθίας.
Η Ρουμανία έχει εκφράσει θέσεις για επανάκτηση εδαφών της από την Ουκρανία Το ίδιο και η Πολωνία. Η πόλη Λβοβ (Λβιβ στα ουκρανικά) ανήκε στην Πολωνία αλλά το 1939 μετά την κατάληψη της χώρας από τον Χίτλερ πέρασε στη Σοβιετική Ένωση.
Από την άλλη η Πολωνία που δημόσια φέρεται να στηρίζει σθεναρά το Ουκρανικό καθεστώς ποτέ δεν έχει απεμπολήσει τα εδάφη της που μετά την συνθήκη της Γιάλτας πέρασαν στην Σ. Ένωση.
Ουγγαρία, η μεγάλη ανάπηρος της Ευρώπης
Με τη λήξη του Α’ παγκοσμίου Πολέμου και τη συνθήκη του Τριανό η Ουγγαρία έχασε το 72% των εδαφών της και τα θαλάσσια λιμάνια στην Κροατία. 3.425.000 Ούγγροι βρέθηκαν χωρισμένοι από την πατρίδα τους. Η χώρα έχασε 5 από τις 10 μεγαλύτερες ουγγρικές πόλεις της.
Η συνθήκη του Τριανό στις 4 Ιουνίου 1920 υποχρέωνε την Ουγγαρία να παραδώσει πάνω από τα δύο τρίτα των προπολεμικών εδαφών της. Το αποτέλεσμα ήταν το ένα τρίτο των 10 εκατομμυρίων Ούγγρων να βρεθούν έξω από την απομειωμένη πατρίδα τους. Κατέστησαν δυσαρεστημένες μειονότητες σε εχθρικές πολιτικές ενότητες.
Η Συνθήκη του Τριανό κατέστησε την Ουγγαρία περίκλειστο κράτος με έκταση 93.073 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το 28% των 325.411 τετραγωνικών χιλιομέτρων, που κατείχε προπολεμικά. Από τα 20,9 εκατομμύρια πληθυσμό παρέμεινε μόνο με πληθυσμό 7,6 εκατομμύρια.
Ένα από τα κύρια στοιχεία της συνθήκης ήταν το δόγμα της «αυτοδιάθεσης των λαών» και ήταν μια προσπάθεια να δοθούν στους μη Ούγγρους τα δικά τους εθνικά κράτη. Η συνθήκη υπαγορεύτηκε από τους Συμμάχους κυρίως τους Γάλλους παρά ήταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Οι Ούγγροι δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να αποδεχτούν τους όρους .
Η Ουγγαρία έχασε τα 3/4 του εδάφους της και το 65% του πληθυσμού της. Μάλιστα, ορισμένες περιοχές από αυτές που απώλεσε η Ουγγαρία (θύλακας του Σέκελι (Szekely) νότια Ρουθηνία των Καρπαθίων, νότια Σλοβακία, τμήματα της Βοϊβοδίνας και τμήματα της δυτικής Τρανσυλβανίας κοντά στα σημερινά ουγγρικά σύνορα και το Σέκελι) είχαν ουγγρική πλειοψηφία, η οποία σε ορισμένες περιοχές ξεπερνούσε το 80%. Επίσης, η υπογραφή της συνθήκης οδήγησε στην προσφυγοποίηση αρκετών Ούγγρων προς την Ουγγαρία.
Συγκεκριμένα η Ουγγαρία έχασε τα ακόλουθα εδάφη:
- Την Κροατία και τη Σλοβενία που προσαρτήθηκαν στο νέο Βασίλειο των Σέρβων ,Κροατών και Σλοβένων .
- Τη Σλοβακία και τη Ρουθηνία που παραχωρήθηκαν στη Τσεχοσλοβακία .
- Τη Τρανσυλβανία και το Βανάτο του Τέμεσβαρ που παραχωρήθηκαν στη Ρουμανία.
Γενικά το μεγαλύτερο μέρος παραχωρήθηκε στη Ρουμανία, την Γιουγκοσλαβία και τη Τσεχοσλοβακία.
Από την υπογραφή της συνθήκης αυτής η Ουγγαρία χαρακτηρίστηκε ως “η μεγάλη ανάπηρος της Ευρώπης”, λόγω ακριβώς της ευρείας έκτασης των χερσαίων ακρωτηριασμών που υπέστη.
Ο αλυτρωτισμός έγινε κεντρικό θέμα της εθνικής πολιτικής. Στην Τρανσυλβανία για παράδειγμα όταν ο Τσαουσέσκου προσπάθησε να εκτοπίσει μια μεγάλη μερίδα Ούγγρων σε άλλα μέρη της Ρουμανίας η τότε σοσιαλιστική Ουγγαρία τον είχε καταγγείλει στα Ην. Έθνη για βίαιη δημογραφική αλλαγή. Στα εκτός Ουγγαρίας εδάφη ο ουγγρικός πληθυσμός διατηρεί με ευλάβεια τη γλώσσα και τις παραδόσεις ενώ υπάρχουν και ακρότητες. Σε εστιατόρια για παράδειγμα αρνούνται να εξυπηρετήσουν Ρουμάνους ή άλλες εθνότητες τους οποίους χαρακτηρίζουν κατακτητές. Δεν είναι τυχαία που η εξέγερση κατά του Τσαουσέσκου ξεκίνησε από Ούγγρους που ζουν στην Ρουμανία στην πόλη Τιμισοάρα ( Temesvar στα ουγγρικά). Η πτώση του καθεστώτος του Τσαουσέσκου ξεκίνησε το 1989 όταν ο Καλβινιστής πάστορας Λάζλο Τόκες διατάχθηκε από τη Σεκουριτάτε να απελαθεί και σε αντίδραση αυτού το σπίτι του περικυκλώθηκε από μέλη της εκκλησίας και υποστηρικτές του. Όταν η Αστυνομία διέταξε το στρατό να πυροβολήσει τους συγκεντρωμένους στην πλατεία της Όπερας, μερικοί αξιωματικοί αρνήθηκαν να ανοίξουν πυρ και πήραν το μέρος των διαδηλωτών. Ήταν η αρχή του τέλους .
Ούτε το ΝΑΤΟ ούτε και η Ε.Ε. κατόρθωσαν να διορθώσουν αυτές τις αλυτρωτικές διεκδικήσεις .Αντίθετα τις υποδαύλισε και τις επιδείνωσε με τον πολυτεμαχισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Η παράνομη ανακήρυξη και αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου από τη Δύση και οι στοχεύσεις των Αλβανών για «τη μεγάλη Αλβανία», προκαλούν τριγμούς και φυγόκεντρες τάσεις . Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που οι Σέρβοι έθεσαν τους δικούς τους όρους προκειμένου να εφαρμόσουν κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Πρώτα την ακύρωση της αναγνώρισης του Κοσόβου. Αυτό όμως οι ΝΑΤΟϊκοί κάνουν πως δεν το έχουν ακούσει.
Σε αντίθεση με Κύπρο και Ελλάδα που δεν αξίωσαν πρώτα παρόμοιες κυρώσεις κατά της Τουρκίας και μετά να υποστηρίξουν τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας , οι Σέρβοι έθεσαν πάνω από όλα τα συμφέροντα της χώρας τους. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα ηγέτες που δεν θεωρούν τον πατριωτισμό ντεμοντέ.
Η Τουρκία και η διπλωματία της αρπαγής
Η Τουρκία η οποία τώρα το παίζει ειρηνοποιός και μεσολαβεί για την κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία, παραμένει σήμερα στο απυρόβλητο εξαιτίας κυρίως της δικής μας ανοχής και δευτερευώντος της στάσης του ΝΑΤΟ και της ελίτ των Βρυξελλών να μην ενοχλήσουν τον σύμμαχο τους που για 47 χρόνια κατέχει παράνομα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πέραν αυτών η Τουρκία με το casus belli κατά της Ελλάδας, την επεκτατική της πολιτική περί «Γαλάζιας πατρίδας», τον εποικισμό των Βαρωσίων, την διεκδίκηση νησιών του Αιγαίου, εμφανίζεται σήμερα με την δήθεν ουδετερότητα της ως ένας από τους παίκτες στη διεθνή σκακιέρα. Διεκδικεί μάλιστα -δια στόματος Ζελένσκι -ρόλο εγγυήτριας δύναμης της Ουκρανίας μετά τη λήξη του πολέμου.
Το διεθνές δίκαιο κατακουρελιάζεται καθημερινά μπροστά στα μάτια μας. Η Τουρκία από κατακτητής εδαφών και σφαγέας των λαών Κύπρου, Συρίας, Ιράκ, Λιβύης και Κούρδων θα μετατραπεί σε εγγυητή της ειρήνης υπό τα χειροκροτήματα των υποκριτών της διεθνούς τάξης πραγμάτων. Και όταν η Τουρκία θα «κατοχυρώνει» τα τετελεσμένα της επί εδάφους και θαλάσσης θα είναι αργά για δάκρυα. Ποιος θα ακούει τις φωνές μας όταν από μόνοι μας δεν υπενθυμίσαμε και δεν καταδικάσαμε σε κάθε διεθνές βήμα την τουρκική εισβολή στην Κύπρο;
Αντί λοιπόν οι κυβερνήσεις Κύπρου και Ελλάδας να παραπονιούνται και να μιξοκλαίνε επειδή η Τουρκία δεν συμμετέχει στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας ας κάνουν την δική τους αυτοκριτική. Με την δουλική τους συμπεριφορά έναντι των ΗΠΑ και της Ε.Ε.την άφησαν ξανά να ξεφύγει από την τανάλια σκληρών κυρώσεων.
