Της Ανδρούλας Γκιούρωφ
Οι κινητοποιήσεις για την κλιματολογική αλλαγή είναι ανεπαρκείς, λειψές και ανήμπορες να σώσουν τον πλανήτη αν δεν συνοδεύονται με το αίτημα για τερματισμό των εξοπλισμών και την διάλυση των στρατιωτικών συνασπισμών που εξακολουθούν να στοχεύουν σε νέου τύπου αποικιακών κατακτήσεων.
Είναι γνωστές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επικράτησε η ισορροπία του τρόμου με τις μεγάλες δυνάμεις να δημιουργούν δύο στρατιωτικούς συνασπισμούς χωρίζοντας τον πλανήτη σε σφαίρες επιρροής.
Βέβαια την αρχή έκαναν οι ΗΠΑ μαζί με το έτερον ιμπεριαλιστικό τους ήμισυ την Βρετανία. Το σύνθημα για τον ψυχρό πόλεμο έδωσε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ στις 5 Μάρτη του 1946, όταν παρουσία του Χ. Τρούμαν, μιλώντας στο Φούλτον του Μιζούρι, σημείωνε μεταξύ άλλων ότι «από το Στεττίνο στη Βαλτική μέχρι την Τεργέστη στην Αδριατική ένα σιδηρούν παραπέτασμα έχει απλωθεί κατά μήκος της ηπείρου». Σε κείνη την ομιλία του ο Τσόρτσιλ είχε πει επίσης ότι «η στενή συμμαχία αγγλόφωνων λαών, η οργανωμένη αεροπορική και ναυτική συνεργασία των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας αποτελούν τη μόνη οδό των ελευθεριών μας.» Κατέληξε με το σύνθημα πως «μαζί αδελφικά ενωμένοι, θα είμαστε οι κύριοι του μέλλοντος». Έστελνε σαφώς το μήνυμα πως αν ο καπιταλιστικός κόσμος επιθυμούσε πραγματικά να αντιμετωπίσει το διεθνές επαναστατικό κίνημα και την ΕΣΣΔ, θα έπρεπε να στηριχθεί σε μια στρατιωτικοπολιτική συμμαχία, πρωτίστως αγγλοαμερικανική.Έτσι τον Απρίλιο του 1949 στην Ουάσιγκτον υπογράφτηκε από 12 χώρες της Ευρώπης και της βόρειας Αμερικής ο Οργανισμός Βορειατλαντικού Συμφώνου γνωστός και ως Βορειοατλαντική Συμμαχία, που έχει σκοπό την ανάπτυξη της συνεργασίας μεταξύ των χωρών-μελών σε διάφορους τομείς (στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, μορφωτικό), την προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων και την αποτροπή της ένοπλης επίθεσης εναντίον κάποιας χώρας-μέλους από άλλες . Σήμερα, η Βορειοατλαντική Συμμαχία αριθμεί 30 χώρες μέλη.
Είναι ωστόσο γνωστό πως η Βρετανία τσάκιζε τους λαούς στην «οδό των ελευθεριών » και έστελνε στο ικρίωμα ακόμα και αμούστακα παιδιά όπως στην περίπτωση της Κύπρου και άλλων λαών που μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο αξίωναν την ανεξαρτησία τους από τα αποικιακά δεσμά . Στην 72χρονη πορεία του το ΝΑΤΟ ταυτίστηκε με εγκλήματα πολέμου , επιθετικούς πολέμους εναντίον πλουτοπαραγωγικών χωρών ενώ δεν κατόρθωσε να αναχαιτίσει τις εντός της συμμαχία συγκρούσεις και επιθέσεις. Απτό παράδειγμα η Τουρκία η οποία ανενόχλητη απειλεί την Ελλάδας, παραβιάζει τα κυριαρχικά της δικαιώματα και κανένα ΝΑΤΟ δεν την αναχαιτίζει.
Η μοναδική χώρα που αντιτάχθηκε στο ΝΑΤΟ και το αποκάλεσε προτεκτοράτο, ήταν η Γαλλία την δεκαετία του ’60 όταν οι επιθέσεις εναντίον των λαών κορυφώνονταν.
Σήμερα ωστόσο η Ευρώπη δεν διαθέτει ηγέτες της στόφας ενός Σαρλ ντε Γκωλ ο οποίος στις 21 Φεβρουαρίου του 1966 ενώπιον χίλιων περίπου δημοσιογράφων ανακοίνωνε την αποχώρηση της Γαλλίας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λέγοντας μεταξύ άλλων : «Τίποτα δεν μπορεί να συντηρήσει αμετάβλητη μια συνθήκη που δεν ανταποκρίνεται στις επικρατούσες συνθήκες … Οι δυτικές χώρες δεν απειλούνται σήμερα από τις ανατολικές, όπως συνέβαινε στα πρώτα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οργανώθηκε μια Ευρώπη αμερικανικό προτεκτοράτο κάτω από τον μανδύα του ΝΑΤΟ. Από την άλλη πλευρά, οι συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκονται οι ΗΠΑ –προχτές στην Κορέα, χτες στην Κούβα, αύριο στο Βιετνάμ– χάρη στην περίφημη αρχή της κλιμάκωσης, κινδυνεύουν να πάρουν διαστάσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε γενική σύγκρουση. Σε μια τέτοια περίπτωση, η Γαλλία, της οποίας η νατοϊκή στρατηγική συμπίπτει αναγκαστικά με εκείνη των ΗΠΑ, θα εμπλεκόταν σε μια σύγκρουση την οποία η ίδια δεν θα είχε επιδιώξει… Πάνω απ’ όλα, η απόφαση της Γαλλίας να είναι υπεύθυνη για το πεπρωμένο της είναι ασυμβίβαστη με έναν αμυντικό οργανισμό στον οποίο η χώρα έχει θέση υποτακτικού».
Η Γαλλία, αν και παρέμεινε στο πολιτικό σκέλος της συμμαχίας, αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και έθετε ως ύστατο όριο για τη μεταφορά από το γαλλικό έδαφος των νατοϊκών βάσεων, που φιλοξενούσαν περί τους 37.000 νατοϊκούς στρατιώτες και πολιτικούς υπαλλήλους. Ο Σαρλ ντε Γκωλ σημείωνε σε τόνο πολεμικού τελεσίγραφου, ότι από « την 1η Ιουνίου του 1967 απαγορεύεται η διέλευση νατοϊκών αεροσκαφών από το γαλλικό ουρανό, εκτός εάν έχει δοθεί ειδική άδεια από τις γαλλικές αρχές, ισχύος όχι μεγαλύτερης του ενός μήνα. Σε περίπτωση πτήσεων χωρίς άδεια, τα νατοϊκά αεροπλάνα θα αντιμετωπίζονταν σαν εχθρικά και θα καταρρίπτονταν χωρίς δισταγμό. »
Στις 7 Μαρτίου ο ντε Γκωλ απηύθυνε επιστολή προς τον Αμερικανό πρόεδρο Λίντον Τζόνσον στην οποία του ανέφερε τους λόγους της γαλλικής κίνησης: «η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στον κόσμο είχε ελαττώσει τον κίνδυνο πολέμου στην Ευρώπη.»
Μόνο το 2009 ο τότε Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί ανακοίνωσε επίσημα την επιστροφή της χώρας και στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν η Σ.Ένωση ζήτησε να ενταχθεί στη βορειοατλαντική συμμαχία η απάντηση ήταν κατηγορηματικά αρνητική. Τότε με «Ρηματική Διακοίνωση» διαμαρτυρίας που επέδωσε στις κυβερνήσεις της Δυτικής Ενωσης, των ΗΠΑ και του Καναδά στις 31/3/1949, μεταξύ άλλων υπογράμμισε ότι το Ατλαντικό Σύμφωνο είναι ένας καθαρός επιθετικός συνασπισμός, που στρέφεται εναντίον της ΕΣΣΔ κι ότι η συγκρότησή του είναι αντίθετη προς τον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Ακόμη στη Διακοίνωσή της η ΕΣΣΔ σημείωσε πως το Σύμφωνο αυτό παραβίαζε τις συμφωνίες ΕΣΣΔ – Μ. Βρετανίας και ΕΣΣΔ – Γαλλίας που είχαν υπογραφεί πριν ή κατά τη διάρκεια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, όπως επίσης και τις συμφωνίες που είχαν υπογράψει οι τρεις μεγάλες δυνάμεις της αντιχιτλερικής συμμαχίας ειδικότερα στη Γιάλτα και στο Πότσδαμ. Τέλος στη Διακοίνωση αναφερόταν ότι ο αποκλεισμός της ΕΣΣΔ από το Σύμφωνο του Ατλαντικού αποδείκνυε ότι αυτό είχε αντισοβιετικό χαρακτήρα, ενώ αποκάλυπτε ότι με το Σύμφωνο αυτό η αγγλοαμερικανική ομάδα δυνάμεων στόχευε στην παγκόσμια κυριαρχία.
Την ίδια ημέρα που η ΕΣΣΔ επέδωσε την προαναφερόμενη Ρηματική της Δακοίνωση, μιλώντας στη Βοστόνη, ο Ουίν. Τσόρτσιλ δεν άφησε κανένα περιθώριο για παρανοήσεις: «Εχουμε – είπε – ως κυριαρχούντα γεγονότα το περίφημον Σχέδιον Μάρσαλ υπέρ μίας νέας ενότητος της Δυτικής Ευρώπης και την στιγμήν αύτην το Ατλαντικόν Σύμφωνον (…). Υπό την πίεσιν του κομμουνισμού όλα τα ελεύθερα έθνη συνσπειρώθησαν όσον ποτέ άλλοτε σ’ ένα σύνολο (…). Ας προχωρήσουμε μαζί στην εκπλήρωση της αποστολής μας και του καθήκοντός μας, φοβούμενοι μόνο τον θεόν και κανέναν άλλο».
Σήμερα που δεν υπάρχει σοσιαλιστικό στρατόπεδο, το ΝΑΤΟ μετά την εφαρμογή του «νέου δόγματός του» είναι ο βασικός στρατιωτικοπολιτικός μοχλός των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ενάντια σε χώρες και λαϊκά κινήματα που αντιστέκονται στην υποδούλωση τους.
Η διάλυση της ΕΣΣΔ διέλυσε το αφήγημα της Δύσης περί σοβιετικής απειλής .Ενδεικτικό για τον επιθετικό χαρακτήρα του ΝΑΤΟ είναι ότι η διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας δεν συνοδεύτηκε και με τη διάλυση του. Αντίθετα αθέτησε τα συμφωνηθέντα και έχει μετατρέψει το δόγμα της ανάσχεσης σε δόγμα περικύκλωσης της Ρωσίας .
Σήμερα παρακολουθούμε μια κορύφωση της αντιρωσικής υστερίας από ηγέτες χωρών της Δύσης με αφορμή και το Ουκρανικό. Κανένας όμως δεν απαντά στα μείζονα ερωτήματα: Ποιος είναι σήμερα ο ρόλος ύπαρξης του ΝΑΤΟ και ποιοι λαοί κινδυνεύουν από τα μελλοντικά χτυπήματα του ; Ποια η στάση της Ελλάδας η οποία συνεχώς εκχωρεί στους Αμερικανούς κυριαρχικά δικαιώματα και με στρατιωτικές βάσεις που στρέφονται κατά της Ρωσίας (βάσεις Σούδας και Αλεξανδρούπολης) , όταν αφήνει την Τουρκία ανενόχλητη; Για ποιες ελευθερίες και δημοκρατίες αναφέρονται όταν η Τουρκία κατακρατεί παράνομα το 37% των Κυπριακών εδαφών και ανενόχλητη προωθεί το προτεκτοράτο της στο βόρειο τμήμα του νησιού; Γιατί αφήνονται οι Βρετανοί με τις βάσεις τους στο νησί να εξακολουθούν σε ρόλο δολιοφθορέα να ενισχύουν την κατοχική Τουρκία;
Δυστυχώς ούτε σε Κύπρο ούτε και σε Ελλάδα υπάρχουν πολιτικοί που μπορούν να αποτινάξουν τον ζυγό του υποταγμένου στα αγγλοαμερικανικά συμφέροντα.
