Του Νίκου Κατσουρίδη
Το κυπριακό είναι το πρόβλημα ζωής και θανάτου για το σύνολο του κυπριακού λαού. Είναι το πρόβλημα το οποίο εισήλθε στη σύγχρονη του μορφή και στην τελική ευθεία οριστικής διευθέτησης του ή διάλυσης της οντότητας που λέγεται Κύπρος, με τα Οκτωβριανά του 1931. Την εξέγερση των κυπρίων κατά του Βρετανικού αποικιοκρατικού ζυγού δηλαδή. Έκτοτε οι πρωταγωνιστές του κυπριακού, υπήρξαν ο κυπριακός λαός, οι Βρετανοί και ο διεθνής παράγοντας. Οι Βρετανοί από τότε έως σήμερα ακολουθούν την ίδια βασικά πολιτική, η οποία έχει ως κεντρικό στόχο τη διατήρηση της παρουσίας τους στην Κύπρο, αξιοποιώντας έτσι τη στρατηγική της θέση και η οποία προϋποθέτει την άσκηση από μέρους τους ρυθμιστικού ρόλου τόσον στα εσωτερικά δρώμενα αλλά και τις εξελίξεις στο πολιτικό πρόβλημα του τόπου. Ο Κυπριακός λαός, ε/κ, τ/κ, και οι άλλοι νόμιμοι κάτοικοι του νησιού σιγά-σιγά διαφοροποίησαν τις θέσεις και τους στόχους τους, π.χ. Ένωση, διχοτόμηση κ.ο.κ, και ως εκ των στόχων τους βρέθηκαν αντιμέτωποι μεταξύ τους, αντί να επιδιώκουν ενωμένοι την αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού σε πρώτο στάδιο και στη συνέχεια, μετά το 1960, την ολοκλήρωση της Ανεξαρτησίας, Κυριαρχίας και Εδαφικής Ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ομαλή λειτουργία της. Η αντιπαλότητα και η διαίρεση, κτύπησε και το εσωτερικό των κοινοτήτων και σε όλα αυτά, έβαλαν το χεράκι τους κατά τρόπο καθοριστικό πέραν της αμυαλοσύνης ημών των ιδίων και οι βρετανοί, η Τουρκία και η Ελλάδα, αλλά και άλλοι παράγοντες της διεθνούς πολιτικής σκηνής. Από το 1931 ως τα σήμερα υπήρξαν σειρά ιστορικοί σταθμοί στο κυπριακό, όπως όσα μεσολάβησαν μετά την λήξη του β΄ παγκοσμίου πολέμου και μέχρι το τέλος του 1949, το Ενωτικό Δημοψήφισμα του 1950, το 1955-59, την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960, τις ταραχές του 1963-1964 με κατάληξη την «πράσινη γραμμή» και αποκορύφωμα τα τραγικά γεγονότα του 1974 με το πραξικόπημα και την εισβολή. Έκτοτε το κυπριακό παρέμεινε και πάλιν ένα σύνθετο και δυσεπίλυτο ζήτημα αλλά υπο νέα πλέον υφή και χαρακτήρα, ως πρόβλημα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Από το 1974 ως πρόσφατα το κύριο ζητούμενο ήταν η εξεύρεση της καλύτερης δυνατής ρύθμισης των σχέσεων των δύο κοινοτήτων στα πλαίσια μιας λειτουργικής, βιώσιμης και ασφαλούς Ομοσπονδιακής μορφής πολιτείας, με απόσυρση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων, κατάργηση των αναχρονιστικών εγγυήσεων, ριζική επίλυση του εποικισμού και ασφαλή λειτουργία της δημοκρατίας, καθώς επίσης την ασφάλεια λαού και κράτους. Πρόσφατα προστέθηκε η προσπάθεια αποτροπής της καταστροφικής εξέλιξης των δύο κρατών. Στο μεταξύ από το 2004 η Κύπρος έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης.
Σήμερα ο βασικός στόχος είναι να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο «λύσης» δύο κρατών, να επαναρχίσουν αποτελεσματικές συνομιλίες για λύση εντός των παραμέτρων του Ο.Η.Ε, πράγμα που απορρίπτει και καταπολεμά η κατοχική Τουρκία. Η λύση που επιδιώκεται πρέπει να αποδώσει ένα κανονικό κράτος μέλος του ΟΗΕ χωρίς κατοχικά στρατεύματα και εγγυήσεις, προστάτες και κηδεμόνες. Σήμερα παρά ποτέ είναι υπαρκτοί οι κίνδυνοι τραγικών για τον τόπο ρυθμίσεων όπως τα δύο κράτη, η συνομοσπονδία, η διαιώνιση της υπάρχουσας κατάστασης, η προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία. Η τελευταία είναι όσον ποτέ μέχρι σήμερα, αδιάλλακτη, επιθετική, προκλητική και απορριπτική. Με αυτά τα δεδομένα αναμένεται φυσιολογικά μια ανάλογα σοβαρή και σταθερή πολιτική και συμπεριφορά από όλους για να αποτραπούν οι σοβαρότατοι καταστροφικοί κίνδυνοι που ελλοχεύουν και να επιτευχθεί ο βασικός στρατηγικός στόχος, όπως προηγούμενα έχει περιγραφεί. Δυστυχώς αυτό που παρατηρείται δεν είναι το αναμενόμενο και επιβαλλόμενο. Αντί ελάχιστης ενότητας έχουμε πολυδιάσπαση, στο στόχο, την τακτική, την συμπεριφορά και τις δράσεις. Αντί πολιτισμένο πολιτικό διάλογο με επιχειρήματα, όσον αντίθετα και να είναι, έχουμε εξοντωτική πολεμική, χαρακτηρισμούς και επίθετα. Ένα μολυσμένο κλίμα που έχει επηρεάσει σχεδόν του πάντες σε επίπεδο ηγεσίας αλλά και πολιτών. Και αυτά την ώρα που εισήλθαμε ήδη στον προεκλογικό μαραθώνιο προς τις Προεδρικές του 2023 εγκλωβισμένοι σ΄αυτό το αδιέξοδο κλίμα και τις απίστευτες σκληρές εσωτερικές αντιπαραθέσεις σε όλα τα επίπεδα. Ξεχνούμε δυστυχώς ότι η Τουρκία είναι εδώ. Κατέχει τη μισή μας Πατρίδα και σταδιακά ισοπεδώνει τους τ/κ. Ξεχνούμε ότι η ισχύς του κατακτητή για να αντιμετωπιστεί χρειάζεται συμμάχους, που έως επι το πλείστον δεν είναι και πρόθυμοι να ακολουθήσουν τις ίδιες τις δικές του αποφάσεις λόγω συμφερόντων και πως αυτές οι συμμαχίες δεν μπορεί να εξασφαλιστούν αν εμείς δεν είμαστε αρκούντως σοβαροί και στοχοπροσηλωμένοι.
Ξεχνούμε ότι η ουσία του προβλήματος μας είναι η κατοχή που για να πετύχουμε την κατάργηση της επιβάλλεται να τα βρούμε με τους τ/κ και να αποτρέψουμε πολιτικά τα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας. Αντί να επικεντρωθούμε σ΄ αυτόν τον πρωταρχικό στόχο στο κυπριακό, το μετατρέπουμε σε μοχλό εσωτερικής πολιτικής επιρροής και πολιτικής αυτοδικαίωσης.
Ξεχνούμε ότι συνεχώς είμαστε εκτεθειμένοι λόγω ισχύος και μικρού μεγέθους στη δίνη των εναλλασσόμενων περιφερειακών και διεθνών εξελίξεων και ότι μόνο η σοβαρότητα και η συνέπεια μας κρατούν στο δρόμο για την απελευθέρωση και την λύση. Ξεχνούμε ότι χωρίς Κύπρο λεύτερη, ανεξάρτητη και κυρίαρχη, ούτε προσωπικοί στόχοι και φιλοδοξίες, ούτε ομαδικοί, ούτε κομματικοί κ.ο.κ μπορούν να εξυπηρετηθούν. Ξεχνούμε πολύ και στο τέλος θα μας ξεχάσουν και θα χαθούμε.
