Του Bruno GUIGUE
Το πιο απαίσιο και αποκρουστικό στο δράμα των Παλαιστινίων είναι ασφαλώς η βιαιότητα του κατακτητή, η αποικιοκρατική του αυθάδεια, η περιφρόνησή του για τις ζωές των άλλων, η τυφλή του πίστη στις δολοφονίες, η αλαζονεία τού εύκολου και χωρίς αντίτιμο νικητή, η ήσυχη συνείδησή του όταν πατάει τη σκανδάλη, η δειλία του όταν δολοφονεί άμαχους, ο εθισμός του στο έγκλημα.
Είναι όμως και αυτή η απύθμενη υποκρισία του επιτιθέμενου ο οποίος υποδύεται το θύμα της επίθεσης, το ψέμα αυτό που βγαίνει από το στόμα του όταν υποκρίνεται τον αμυνόμενο, όταν καταδικάζει την τρομοκρατία, όταν τολμά να μιλά για νόμιμη άμυνα, όταν, τέλος, ωρύεται για… αντισημιτισμό!!
Είναι τρομοκράτες, οι Παλαιστίνιοι μαχητές;;; Ασφαλώς και όχι. Είναι αντιστασιακοί, πραγματικοί αντιστασιακοί, από εκείνους που μάχονται για την πατρίδα, για τη γη των προγόνων τους, για να ζήσουν μια μέρα ειρηνικά σε τούτη την Παλαιστίνη που ο εισβολέας θέλει να τους την καταστρέψει, για τούτη την Παλαιστίνη, θεματοφύλακας της οποίας νομίζει ότι είναι το Κράτος-έποικος, ενώ δεν είναι παρά ένας παράνομος κατακτητής, ένας σφετεριστής. Νόμιμη άμυνα του Ισραήλ, είπατε;; Ας σοβαρευτούμε, τέλος πάντων. Η μόνη νόμιμη άμυνα στην οποία πρέπει κανείς να αναφέρεται είναι εκείνη του Παλαιστινιακού λαού και όχι εκείνη του αποικιακού στρατού. Εκείνη του κατακτημένου και καταπιεζόμενου που αντιστέκεται και όχι εκείνη του κατακτητή που καταπιέζει. Οι Παλαιστίνιοι μαχητές έχουν δίκαιο και κάθε δικαίωμα να μάχονται, και γνωρίζουν πολύ καλά ότι τους αξίζει τιμή, ενώ στο αντίπαλο στρατόπεδο ανήκει η ντροπή, η ατιμία.
Μας παραμυθιάζουν ότι η παρούσα σύγκρουση οφείλεται στην αδιαλλαξία των εξτρεμιστών κι από τα δύο στρατόπεδα. Αλλά αυτός ο συμψηφισμός κατακτητή και κατακτημένου/καταπιεζόμενου είναι γελοίος, είναι μια άθλια εξαπάτηση, Από πότε η αντίσταση είναι εξτρεμισμός; Αντίθετα, εξτρεμισμός είναι η κατοχή, η κατοχή με την καθημερινή της βία, αυτή η διαρκής ταπείνωση στην οποία υποβάλλονται οι Παλαιστίνιοι, αυτή η δομική κυριαρχία και η αφόρητη δαμόκλεια σπάθη που επισείεται πάνω από ένα λαό πληγωμένο του οποίου τα επαναστατικά ξεσπάσματα αποδεικνύουν ευτυχώς ότι δεν έχει ηττηθεί. Όχι, χίλιες φορές όχι: η τελική ευθύνη για τη βία, στην Παλαιστίνη, δεν μοιράζεται, δεν είναι 50/50, επειδή ακριβώς αυτή η βία είναι το προϊόν της κατοχής και των εποικισμών και οι Παλαιστίνιοι δεν είναι υπεύθυνοι για την αδικία την οποία είναι αναγκασμένοι να υφίστανται.
Νεκροί υπάρχουν ασφαλώς και στις δύο πλευρές και δεν υπάρχει δικαιολογία για κανένα άμαχο θύμα. Όταν όμως η αναλογία θυμάτων είναι 1 προς 30, συνιστά σκάνδαλο το να μιλά κανείς σαν να πρόκειται για κλασικό πόλεμο όπου συγκρούονται δύο στρατοί σε μια οργανωμένη μάχη. Γιατί αυτός ο πόλεμος δεν ξεκίνησε σήμερα, γιατί πρόκειται για μιαν εθνοκάθαρση, μια προσπάθεια εξάλειψης των Παλαιστινίων τους οποίους θέλουν να στριμώξουν στα διάφορα Μπαντουστάν του σιωνιστικού απαρτχάιντ. Ο πόλεμος αυτός δεν είναι ένας συνηθισμένος πόλεμος, είναι η πάλη μεταξύ ενός κατακτητή και μιας ένοπλης αντίστασης, και δεν αρκούν οι εκκλήσεις για κατάπαυση της βίας προκειμένου να δοθεί ένα τέλος. Αυτό που είναι ταυτόχρονα αισχρό και γελοίο στις διάφορες δηλώσεις της διπλωματίας της Δύσης, είναι το έμμεσο κάλεσμα για αφοπλισμό των Παλαιστινίων. Τους ζητά να δέσουν τα χέρια, να παραιτηθούν από κάθε είδους αντίσταση, να αποδεχθούν το ζυγό, προσποιούμενη (η Δυτική διπλωματία) ότι αγνοεί τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους οι Παλαιστίνιοι δεν θα το κάνουν, ούτε σήμερα ούτε αύριο.
Απομένει βέβαια εκείνη η εις το διηνεκές επαναλαμβανόμενη, παυλοφική, αξιολύπητα ηλίθια και αποκρουστικά υποκριτική μομφή περί… αντισημιτισμού, η οποία πετιέται στα μούτρα αυτών που υποστηρίζουν τον αγώνα των Παλαιστινίων. Και όμως, αν γνώριζαν, αυτοί οι απατεώνες, μέχρι ποίου σημείου μας αρκεί ο αντισημιτισμός, μέχρι ποίου σημείου εκφράζει, αρκετά καθαρά, αυτό που θέλει να υποστηρίξει. Ο αντισημιτισμός, όταν αναγνωρίζεται, αποτελεί στίγμα για εκείνον που τον εκφράζει. Όταν όμως χρησιμοποιείται προκειμένου να στιγματίσει τον αντισιωνισμό, αποτελεί στίγμα για όποιον εκφέρει μια τέτοια ψευδή κατηγορία. Μπορείτε να ανεμίζετε πάντοτε αυτή τη μομφή. Αλλά προσοχή, μπορεί να σας γίνει μπούμερανγκ κάποια μέρα…
Πρόκειται για δύναμη ακατάβλητη της προπαγάνδας, όταν προκαλεί την ύπουλη μετάβαση από τον έναν όρο στον άλλο, που γεννά την κακόβουλη αντιστροφή με την οποία ο δήμιος εμφανίζεται ως θύμα, και ο αντισιωνισμός χαρακτηρίζεται αντισημιτισμός. Έχει ήδη γίνει αντιληπτό ότι αυτή η μομφή αποτελεί όπλο μαζικού εκφοβισμού που επιτρέπει σε δουλοπρεπείς κυβερνήσεις να εξυπηρετούν χαζοχαρούμενα τον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό και να εξαγοράζουν ψευδώς ήσυχες συνειδήσεις. Αξιοθρήνητη διπλωματία, συνένοχη με το έγκλημα που βολεύεται δίπλα από κάθε αρετή και η οποία δεν αγγίζει το βάθος. Όσο για τους Παλαιστίνιους, αυτοί έχουν από καιρό καταλάβει ότι τίποτα δεν μπορούν να περιμένουν από αυτούς τους Ευρωπαίους και τη δειλία τους.
Απόδοση Ανδρέας Νεοφυτίδης
