76 χρόνια από τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη της Σοβιετικής Ένωσης

 

Του Finian Cunningham

Cunningham_Finian-1-1-324x160-324x160Ο Ρωσικός λαός έχει κάθε δικαίωμα να μιλά με υπερηφάνεια για τη νίκη του επί της Ναζιστικής Γερμανίας και του φασισμού στην Ευρώπη. Κάθε χρόνο οι εορτασμοί της Ημέρας της Νίκης παραμένουν λαμπροί και γεμάτοι ζωντάνια. Και δικαιολογημένα.

Την Κυριακή που μας πέρασε, συμπληρώθηκαν 76 χρόνια από την συντριβή του Ναζισμού στις 9 Μαϊου 1945. Σε όλη τη Ρωσική επικράτεια η επέτειος αυτή γιορτάστηκε, όπως κάθε χρόνο, με λαμπρές παρελάσεις εκ των οποίων η πιο μεγαλειώδης ήταν αυτή στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας.

Αυτό όμως που λέει μάλλον πολλά είναι το γεγονός ότι οι εορτασμοί στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία έχουν με τον καιρό εξασθενήσει. Όσο περνούν τα χρόνια τόσο και λιγότερη σημασία αποδίδεται σε τούτη τη σημαντική επέτειο. Και για ποιο λόγο; Στα δυτικά ΜΜΕ, εμφανίζονται σχεδόν μόνο απλές υπενθυμίσεις υπό τύπο άρθρων για την ιστορία της Ημέρας της Νίκης και για ποιο λόγο γίνονται διάφοροι εορτασμοί προς τιμήν της.

Η αντίθεση με τους λαμπρούς και ξεχωριστούς εορτασμούς που γίνονται στη Ρωσία, οφείλεται σε ένα σημαντικό γεγονός: οι κύριοι και σημαντικότεροι νικητές του Ναζιστικού καθεστώτος ήταν ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός και ο Σοβιετικός/Ρωσικός λαός. Είναι σημαντικό να επαναλαμβάνεται αυτό και ποτέ να μη αποκρύπτεται η ιστορική αυτή αλήθεια για τον απλούστατο λόγο ότι οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ της Δύσης θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Οι σύμμαχοι της Σοβιετικής Ένωσης στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή οι ΗΠΑ και η Βρετανία, έπαιξαν σαφώς ένα ρόλο στην συντριβή της Ναζιστικής Γερμανίας, ο ρόλος αυτός όμως ήταν δευτερεύουσας σημασίας στην τελική επιτυχή έκβαση του πολέμου. Για να το πούμε με άλλα λόγια: η ήττα του Τρίτου Ράιχ θα ήταν ουσιαστικά αδύνατη χωρίς το σφυροκόπημα του Κόκκινου Στρατού στο Ανατολικό Μέτωπο μέχρι και το καταφύγιο-οχυρό του Χίτλερ στην καρδιά του Βερολίνου. Ενώ οι Δυτικοί σύμμαχοι είχαν περισσότερο βοηθητικό ρόλο στην επίτευξη της νίκης.

Ήταν το Σφυροδρέπανο που υψώθηκε και κυμάτιζε στη στέγη της μισοκαμένης Καγκελαρίας του Ράιχ και όχι η Αμερικανική ή Βρετανική σημαία. Με δυο λόγια, ο Σοβιετικός λαός ήταν αυτός που απελευθέρωσε την Ευρώπη από τη Ναζιστική τυραννία και το φασισμό. Ήταν ο Σοβιετικός λαός αυτός που ουσιαστικά έδωσε τέλος στην κόλαση των γερμανικών στρατοπέδων θανάτου.

Παρόλο το σημαντικό τούτο γεγονός, το Αμερικανικό και το Βρετανικό πολιτικό κατεστημένο έχουν το απύθμενο θράσος να ισχυρίζονται ότι αυτοί ήσαν οι ήρωες απελευθερωτές. Βασιζόμενες πάνω σε τούτη τη διαστρέβλωση της ιστορίας, αυτές οι Δυτικές δυνάμεις διεκδικούν μιαν κάλπικη ηθική αυθεντία.

Είδαμε αυτή την αλαζονεία να επιδεικνύεται την περασμένη εβδομάδα στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια της λεγόμενης συνόδου των G7. Ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν και ο Βρετανός ομόλογός του Ντόμινικ Ράαμπ δήλωσαν ότι οι δύο χώρες τους εγκαθίδρυσαν, μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, την παγκόσμια τάξη που στηρίζεται πάνω σε κανόνες. Όπως πάντοτε, Αμερικανοί και Βρετανοί εννοούν με αυτό ότι είναι οι ηθικά ανώτερες χώρες, ένα ιδεολόγημα που εκπηγάζει από την κάλπικη πίστη ή αυταπάτη τους για τον ρόλο τους στη συντριβή της Ναζιστικής Γερμανίας.

Αυτό που είναι ακόμη πιο πολύ κατακριτέο είναι το γεγονός ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία χρησιμοποιούν αυτή την ιστορική απάτη προκειμένου να δυσφημίζουν και να δαιμονοποιούν τη Ρωσία. Κατηγορούν τη Ρωσία για «επιθετικότητα» και άλλες κακές συμπεριφορές όταν στην πραγματικότητα ποτέ άλλες δύο χώρες δεν διεξήγαν τόσους πολλούς πολέμους και δεν σκότωσαν τόσους πολλούς ανθρώπους στα 76 χρόνια που ακολούθησαν το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αντίθετα, μπορεί κάποιος δικαίως να υποστηρίξει ότι η υπό Αμερικανική και Βρετανική ηγεσία στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ συνιστά υπαρξιακή απειλή για τη Ρωσία με το να την περικυκλώνει με διαρκώς αυξανόμενες στρατιωτικές δυνάμεις. Ειρωνεία της ιστορίας, η τελευταία φορά που μια τέτοιου είδους απειλή εκδηλώθηκε ήταν όταν η Ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση τον Ιούνιο του 1941…

Υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους οι Ρωσικοί εορτασμοί της επετείου της Ημέρας της Νίκης είναι πολύ πιο σημαντικοί για το Ρωσικό λαό απ’ ό,τι στη Δύση. Ο πόλεμος κατέστρεψε τη ζωή πολύ περισσότερων Ρώσων –κοντά 27 εκατομμύρια- και συνεπώς η μνήμη των οικογενειών και οι θυσίες των αγαπημένων τους προσώπων, είναι πολύ ισχυρή. Από χρόνο σε χρόνο, λιγοστεύουν οι βετεράνοι του πολέμου και όλο και λιγότεροι απομένουν για να τιμούν την επέτειο. Στη Ρωσία, ωστόσο, εκατομμύρια οικογενειών  συντηρούν ευλαβικά και τιμούν με κάθε ειλικρίνεια τη μνήμη των νεκρών του πολέμου. Τα υπεράνω κάθε σύγκρισης βάσανα και ταλαιπωρίες του Ρωσικού λαού αποτελούν την τρανή απόδειξη ότι αυτός ο λαός υπέστη το κύριο βάρος της τελικής ήττας της Ναζιστικής Γερμανίας και της απελευθέρωσης της Ευρώπης από τον φασισμό.

Η δοκιμασία του χρόνου δείχνει καθαρά ποιοι ήταν οι βασικοί νικητές στον χειρότερο πόλεμο που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.

Οι ηγέτες των εθνών που ισχυρίζονται κάτι το διαφορετικό είναι απατεώνες και ψεύτες. Οι ψόφιες παρελάσεις τους είναι μάρτυρες για την υποκλοπή της ιστορίας την οποία έκαναν, και για την κενότητα του υποτιθέμενου ρόλου τους του «ελευθερωτή» και του πρωταθλητή της «διεθνούς τάξης» και των «αγαθών αρετών»…  Πιο καταδικαστικά ακόμη: αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι είναι ικανοί να ξεκινήσουν ακόμη ένα παγκόσμιο πόλεμο με τις αλαζονικές ψευδαισθήσεις τους περί ανωτερότητας απέναντι στη Ρωσία. Γεγονός που εγείρει ενοχλητικά ερωτηματικά για την ιστορία του μεταπολεμικού φασισμού…

Απόδοση Ανδρέας Νεοφυτίδης