Του Ανδρέα Νεοφυτίδη

 Για την υπό εξέλιξη μεγάλη επιχείρηση της κατάργησης του Ανθρώπου, επιχείρηση που ορίζει και κατευθύνει τον σημερινό αντι-πολιτισμό μας (διάβαζε νέα βαρβαρότητα), το σύνορο αποτελεί εχθρό. Όχι μόνο το σύνορο που χαράζει τα όρια του Έθνους-Κράτους, αλλά το σύνορο υπό την πλατειά του έννοια, το σύνορο που διαχωρίζει το ωραίο από το άσχημο, το καλό απ’ το κακό. Ακόμη, το σύνορο εκείνο που σχηματίζεται ως μεμβράνη γύρω από το κύτταρο, όπου φωλιάζει η ίδια η ζωή στην πιο αυτόνομη, ιδιωτική και ενδόμυχή της έκφανση. Και ακόμη, το σύνορο μεταξύ ζώσας σάρκας και τεχνολογίας, μεταξύ ανθρώπου και μηχανής. Όλα τούτα τα σύνορα υφίστανται σήμερα την αβυσσαλέα επίθεση του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελεύθερου Συστήματος, το οποίο επιδιώκει με κάθε μέσο να ισοπεδώσει και να καθυποτάξει τα πάντα.

Ο γνωστός Γάλλος φιλόσοφος και πάλαι ποτέ σύντροφος εν όπλοις του Τσε Γκεβάρα, Ρεζίς Ντεμπρέ (Régis Debray), στη σύντομη, αλλά ουσιαστική πραγματεία του «Eloge des frontières», που εκδόθηκε το 2010 στο Παρίσι (Ελληνική μετάφραση Εγκώμιο των συνόρων – Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ), ορίζοντας κατά τρόπο γενικό και φιλοσοφικό την έννοια του συνόρου γράφει ότι το σύνορο δεν είναι επ’ ουδενί ένα αγωνιώδες, αγχωτικό κλείσιμο. Το σύνορο είναι, αντίθετα, ένα σημάδι, ένα τεκμήριο μετριοφροσύνης και συστολής, που δηλώνει ότι “εγώ δεν είμαι παντού σαν στο σπίτι μου”. «Υπάρχει μια γραμμή πέραν της οποίας υπάρχουν άλλα άτομα τα οποία αναγνωρίζω ως άλλα.» Ο Ντεμπρέ προχωρεί σε μιαν ολομέτωπη επίθεση κατά των υμνητών-ιδεολόγων του παγκόσμιου, πλανητικού χωριού, για να συνθέσει μιαν απομυθοποίηση και απο-ιεροποίηση της ισοπεδωτικής και εναντίον των οποιονδήποτε ιδιαιτεροτήτων και ιδιοπροσωπιών, παγκοσμιοποίησης, και να εγκωμιάσει, τελικά, τους διαχωρισμούς, τις ιδιαιτερότητες  και τις διαφορετικότητες έναντι της ομογενοποίησης και της μεταλλαγής του ανθρώπου σε unicode μετάνθρωπο.

Για τον Γάλλο φιλόσοφο, επιφανή πολέμιο της παγκοσμιοποίησης, οι θεμελιωτικοί μύθοι της ανθρωπότητας και του ανθρώπινου πολιτισμού στις πολλαπλές εκφάνσεις του, «χαράζουν γραμμές». Ο πολιτισμός είναι η οροθεσία.

Μέσα στην ευρωπαϊστική-παγκοσμιοποιητική φρενίτιδα της εποχής μας, σύμβολο της οποίας είναι «το τέλος των συνόρων» ή, ακόμη, «το τέλος της ιστορίας», το βιβλίο του Ντεμπρέ αφυπνίζει τα πνεύματα και αποδεικνύει το ψευδές της παγκοσμιοποίησης, η οποία, παρά τις υποσχέσεις, επιφυλάσσει στην ανθρωπότητα και τον πολιτισμό ένα μέλλον εφιαλτικό.

Η σοφία που εκπέμπει το βιβλίο του Ντεμπρέ ισχύει και για όλες τις μορφές συνόρων. Επειδή ακριβώς το σύνορο, υπό την ευρεία του έννοια, μακριά από του να είναι το «αγωνιώδες κλείσιμο», επιτρέπει, καλλιεργεί και συντηρεί τη ζωή και την ανθρωπότητα στην πολυμορφία και διαφορετικότητά τους, επιτρέπει τον ριζικό και έξοχο διαχωρισμό των φύλων και, κατά συνέπεια, το συγκλονιστικό τους ζευγάρωμα.

Από τη σκοπιά, όμως, της θεοποιημένης Αγοράς και του παγκόσμιου Συστήματος, είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα σύνορα αποτελούν φρένο στις επιδιώξεις τους. Εν πρώτοις, τα σύνορα μεταξύ εθνών-κρατών, τα οποία συντηρούν τις διαφορετικές κουλτούρες, ταυτότητες, τη σχέση με τη γη και τις ρίζες, το αίσθημα του ανήκειν και της συμμετοχής, αυτά τα σύνορα λοιπόν ορθώνονται εμπόδιο στην επέκταση της Αγοράς, στην επικράτηση της παγκόσμιας διακυβέρνησης εκ μέρους του 1%.  Τα σύνορα μεταξύ κρατών εξασφαλίζουν, εγγυώνται και διευρύνουν την άσκηση της δημοκρατίας στα πλαίσια της εθνικής κυριαρχίας και οχυρώνουν το απαραβίαστο της λαϊκής βούλησης έναντι υπερεθνικών επιβουλών από επιτρόπους-υπηρέτες του Συστήματος. Επιβραδύνουν τα μεταναστευτικά ρεύματα – προϊόντα της ίδιας της παγκοσμιοποίησης και των βάρβαρων πολέμων της (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία) – τα οποία έχουν ως στόχο την ισοπέδωση προς τα κάτω, ξεκινώντας από τους μισθούς. Τα σύνορα εμποδίζουν τη μετάλλαξη του ανθρώπου σε παγκοσμιοποιημένο νομάδα χωρίς ρίζες, χωρίς ιστορία και μνήμη και σε αποχαυνωμένο έρμαιο της κατανάλωσης.

Η μεμβράνη των κυττάρων επίσης, ως σύνορο προστατευτικό της γενετικής κληρονομιάς των ειδών, φρενάρει την εισβολή της αγοράς στο εσωτερικό του Ζώντος, και εμποδίζει τη χειραγώγηση και ιδιωτικοποίησή του.

Το σύνορο μεταξύ Ανθρώπου και Μηχανής φρενάρει την επιδιωκόμενη εισβολή στοιχείων της τεχνολογίας στην ανθρώπινη σάρκα που θα επιτρέψει στους, ζώντες με παραισθήσεις, αποστόλους του μετανθρωπισμού να γίνουν θεοί, να νικήσουν τον ίδιο το θάνατο και να δώσουν γέννηση στον Υπεράνθρωπό τους, που θα είναι εξάρτημα της τεχνολογίας αλλά και, επιτέλους… απαλλαγμένο από τη «νωθρή ανθρωπιά του».

Ως προς την κατάργηση κάθε συνόρου μεταξύ Καλού και Κακού, Ωραίου και Άσχημου, αυτή προδίδει την βαθειά αρρωστημένη ουσία του νεοφιλελεύθερου Συστήματος, αποκαλύπτει τον απόλυτο αμοραλισμό του, την επιδίωξή του να καταργήσει κάθε σημείο αναφοράς, κάθε δυνατότητα κρίσης και κριτικής μέσω ενός ριζοσπαστικού σχετικισμού που στόχο έχει την ανάπλαση του κοινωνικού σώματος και τη μετατροπή του σ’ ένα χυλό καταναλωτικών υποκειμένων απαλλαγμένων από κάθε ατομική βούληση και επιθυμία εκτός από εκείνην της αυτο-ηδονής.

Είναι η επίθεση, τέλος, του Συστήματος εναντίον του συνόρου το οποίο διαφοροποιεί τα είδη και που εξασφαλίζει τη δυαδικότητα του φύλου, που είναι, κατά πολλούς, το σημαντικότερο. Το σημαντικότερο γιατί είναι αυτή ακριβώς η διαφορά των φύλων που παράγει την ακαταμάχητη έλξη, αυτήν που γεννά μέσα στην καρδιά του Ανθρώπου την αγάπη/έρωτα, τη γενναιότητα, το μεγαλείο της ψυχής, τη γενναιοδωρία, την επιδίωξη του ωραίου και του καλού, την αφιλοκέρδεια, τον αυθεντικό και γόνιμο πόθο, την ισχυρή επιθυμία για απόκτηση παιδιών και, αναγκαστικά την επιθυμία για πίστη, εξαιτίας της ύπαρξης ενός παιδιού για το οποίο ενδιαφερόμαστε πάντοτε για τον προορισμό του και ποτέ για το χαμό του. Πρόκειται για τον πυρήνα της πρώτης Πατρίδας, αυτόν της οικογένειας (οικογένειας που τα συστατικά της στοιχεία είναι το άρρεν και το θήλυ, ανεξαρτήτως του τρόπου συνένωσης τους, πολιτικού, εκκλησιαστικού/θρησκευτικού ή ελεύθερου) που είναι ταυτόχρονα καταφύγιο και εφαλτήριο και πάνω στο οποίο στηρίζεται όλο το κοινωνικό οικοδόμημα.

Ο ολοκληρωτικός πόλεμος που εξαπέλυσε το Σύστημα εναντίον του Συνόρου σε όλες του τις μορφές επιδιώκει την καταστροφή της μνήμης και την επιβολή της λήθης, την καταρράκωση κάθε έννοιας πολιτισμού, τον δηλητηριώδη εμβολιασμό του ζώντος οργανισμού με την αγορά και την τεχνολογία και τη δημιουργία αυτής της μίας και μοναδικής μεγάλης κοινωνίας που θα αποτελείται από νομάδες καταναλωτές, αρρωστημένα εγωκεντρικούς. Σ’ αυτήν την τεράστια επιχείρηση ισοπέδωσης και εξόντωσης, η κατάργηση του συνόρου μεταξύ άρρενος και θήλεος, η μετατροπή τους σε «όμοιους» και συνεπώς ανταγωνιστικούς μέχρι του σημείου να μην μπορούν πλέον να αγαπηθούν, στοχεύει στη διάλυση του κοινωνικού σώματος συντρίβοντας τον πρώτο, πρωταρχικό, «παραδοσιακό» σύνδεσμο, ο οποίος τσιμεντώνει ακόμη τις ανθρώπινες κοινωνίες. Έτσι και συντριβεί αυτός ο σύνδεσμος, όλα όσα συγκροτούν τη φυσική τάξη πραγμάτων γίνονται ερείπια και «θριαμβευτικά» θα εισέλθει ο άνθρωπος στην εποχή της παγοποίησης όπου οι ανθρώπινες σχέσεις θα θεμελιώνονται αποκλειστικά πάνω στη νομικο-εμπορική διαχείρηση ανταγωνιστικών εγωισμών, συμπεριλαμβανομένων και των φύλων που θα είναι πλέον πλήρως τυποποιημένα.