Νοικοκύρηδες και αφέντες, ή θλιβερές ορτινάτζες;

 

Της Ανδρούλας Γκιούρωφ

 

Γράφει-η-Ανδρούλα-ΓκούρωφΤην ιδιότητα και κατάρα του πρόσφυγα  στην ίδια του την πατρίδα κανένας Eυρωπαίος πολίτης δεν την βιώνει και δεν μπορεί να την κατανοήσει. Το να είσαι εγκλωβισμένος στο χωριό που γεννήθηκες και ο στρατός κατοχής καθώς και οι έποικοι από την Τουρκία  επιδιώκουν   να σε εκτοπίσουν  και από κει γιατί τους χαλάς τα σχέδια, φαίνεται δεν αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές της Ε.Ε. και της διεθνούς  κοινότητας. Δείχνουν περισσότερη ευαισθησία για τους  ΛΟΑΤΚΙ τους λαθρομετανάστες και αν τυχόν  παρεκκλίνουμε από τις ντιρεκτίβες  τους μας κουνούν απειλητικά το δάκτυλο.

Οι Κύπριοι με την μισή τους πατρίδα να βρίσκεται υπό τούρκικη κατοχή και να  βουλιάζει  από τις αυξημένες ροές λαθρομεταναστών καθοδηγούμενες βάσει σχεδίου από την  Τουρκία, πρέπει συνεχώς να σκύβουν το κεφάλι και να υπομένουν. Πρέπει να αποδεικνύουν καθημερινά τον «ανθρωπισμό» τους, την καλή τους «θέληση» να υποχωρούν και πέραν από τα αυτονόητα, έστω και αν κινδυνεύει η χώρα τους να εξισλαμιστεί και να βρεθούν στον πάτο της υποταγής. Έστω και αν κινδυνεύουν να γίνουν ξένοι στην ίδια τους την πατρίδα σε μια χώρα Βαβέλ   όπου δεν θα υπάρχουν πατριώτες να την υπερασπιστούν και να την παραδώσουν όπως την παρέλαβαν  στις επόμενες γενιές.

 

Εδώ η Κύπρος χάνεται και αυτοί το …γαϊτανάκι τους

Σήμερα η Κύπρος κινδυνεύει με ένα νέο , ίσως και χειρότερο, 1974.

Τα γεγονότα βοούν. Η συσσώρευση των έκνομων   ενεργειών της  Τουρκίας, οι συνεχείς απειλές της με προέλαση και νέα Μικρασιατική καταστροφή  δεν είναι  μπλόφα. Προφανώς κάποιοι βρίσκονται πίσω της. Είτε   υποδαυλίζουν τον μεγαλοϊδεατισμό της , είτε την ενθαρρύνουν για να ανοίξει την πόρτα της κολάσεως. Ούτε η Ε.Ε. ούτε  οι ηγήτορες του ΝΑΤΟ μήτε η κυβέρνηση των ΗΠΑ ( η οποία βρίσκεται σε προεκλογική εκστρατεία αφήνοντας   τα εξωτερικά ζητήματα να τα χειρίζονται πολεμοχαρή «γεράκια»  και πρώην ηγέτες της αμαρτωλής CIA ), δεν επιδεικνύουν μια σκληρή στάση απέναντι στον Ερντογάν και την Άγκυρα. Η δε Ρωσία στο παρόν στάδιο έχει ενδυθεί  ρόλο Πόντιου Πιλάτου, υπενθυμίζοντας συνεχώς τα περί Κύπρου ψηφίσματα  του Συμβουλίου Ασφαλείας και των Ην.Εθνών,  τα οποία ειρήσθω εν παρόδω η Τουρκία έχει καταπατήσει και παραβιάσει αμέτρητες φορές. Μιλά για ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά δεν κατονομάζει τον παραβάτη.

Όλο αυτό το σκηνικό   προμηνύει τη γέννα  ενός μεγάλου κακού από την οποία κανείς δεν θα βγει νικητής. Κερδισμένη  θα είναι μόνο η αυτοκρατορία του χρήματος η οποία  βλέπει την μεγάλη εικόνα για τα συμφέροντα της και σχεδιάζει  τον απόλυτο έλεγχο Μέσης Ανατολής και Κύπρου.

Αυτό το ζοφερό σκηνικό θα έπρεπε να είχε θέσει σε πλήρη  συναγερμό σύσσωμη την πολιτική ηγεσία του τόπου. Να την ωθήσει σε αλλαγή   πορείας,  αφήνοντας  κατά μέρος τις αψιμαχίες, τις αντιπαραθέσεις και τα ξεκατινιάσματα.

Φαίνεται όμως πως η πολιτική διορατικότητα , η αίσθηση του κινδύνου  και η ωριμότητα έχουν εκλείψει. Τα ίδια τα κόμματα    δίνουν την εικόνα μιας γενικής παρακμής.Μιας ιδιότυπης κρίσης αξιών και πολιτικής ηθικής. Μιας οριζόντιας κρίσης  που προέρχεται κύρια από την διάρρηξη των σχέσεων εμπιστοσύνης των πολιτών  προς τα κόμματα, η οποία δυστυχώς τείνει να μετατραπεί σε πλήρη αδιαφορία για τα πολιτικά δρώμενα.

Την ώρα που η πατρίς εάλω αυτοί παίζουν το γαϊτανάκι τους. Ένα άχαρο παιγνίδι με μια αλληλουχία θεμάτων και ζητημάτων εσωτερικής διακυβέρνησης να επικρατούν στην  ατζέντα της επικαιρότητας για τα οποία όλοι σχεδόν έχουν μερίδιο ευθύνης.

Οι πολιτικές διακηρύξεις  των κομμάτων   διαπνέονται από ένα φλύαρο ιδεαλισμό και παρεξηγημένο  αλτρουϊσμό. Στην πράξη μένουν γράμμα κενό και υποτάσσονται συχνά στους «κανόνες»  του πολιτικού αμοραλισμού και της κομματικής βεντέτας.

Ο λαός  παρακολουθεί. Είναι άγνωστο όμως αν η πλειοψηφία των πολιτών έχει αντιληφθεί τους κινδύνους που ελλοχεύουν ή έχει αποκοιμηθεί από το κομματικό νανούρισμα. Η κάλπη θα δείξει .

Αλλά ως τότε μπορεί να είναι αργά.

 

Ζητούνται ηγέτες με πυγμή

Δυστυχώς δεν έχουμε ηγέτες που θα μπορούσαν να γίνουν οι μεγάλοι ποιμένες και ηγήτορες αυτού του προδομένου  λαού. Να οδηγήσουν το λαό στον δρόμο τον καλό, να γίνει ο νοικοκύρης και αφέντης του τόπου και όχι μια  θλιβερή και υπάκουη ορτινάτζα στα «θέλω» των ξένων.

Εκείνο που εισπράττουν συνεχώς Λευκωσία και Αθήνα από  τους  αξιωματούχους της Ε.Ε. είναι το μαστιγωτικό και επαναλαμβανόμενο ρεφρέν: «επαναβεβαίωση της θέσης περί αλληλεγγύης και κατανόησης των θέσεων της Κύπρου και της Ελλάδας». Παραπέμπουν για άλλη μια φορά, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 24ης Σεπτεμβρίου στις Βρυξέλλες. Ως τότε κάτι άλλο θα επινοήσουν  για να αποφύγουν σκληρά  μέτρα κατά της Τουρκίας.

Εφόσον  Λευκωσία όσο και   Αθήνα δεν ικανοποιούνται από την έως τώρα προσέγγιση της ΕΕ, και των «συμμάχων» υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού.

Να σταματήσουν όλων των ειδών οι διευκολύνσεις σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟϊκούς θέτοντας επί τάπητος τα αυτονόητα για τον σεβασμό των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων. Η Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να το πράξει γιατί όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων οδήγησαν την χώρα στην πλήρη υποτέλεια προς τις ΗΠΑ. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που και να θέλει δεν θα της το επιτρέψουν οι Αμερικανοί γιατί αυτοί ελέγχουν  την σκανδάλη. Όπως το 1974 έτσι και σήμερα.

Η Κύπρος για την οποία ερίζουν λόγω της στρατηγικής της θέσης ΗΠΑ-Ρωσία ας συμπεριφερθεί ανάλογα με την στάση των μεγάλων δυνάμεων. Να τερματίσει όλων των ειδών τις διευκολύνσεις προς άπαντες και να αξιώσει ουσιαστικά ανταλλάγματα προκειμένου να βάλουν την Τουρκία στη θέση της. Δεν νοείται να την εξοπλίζουν και οι μεν και οι δε και να περιορίζουν την στήριξη τους προς την Κύπρο σε λόγια παρηγοριάς.

Αν είναι να χαθούμε τουλάχιστον ας χαθούμε μαχόμενοι και με αξιοπρέπεια παρά έρποντας και λείχοντας.