Η νεώτερη ιστορία της Κύπρου είναι γεμάτη με χρυσές σελίδες που έγραψαν με αίμα οι συμπατριώτες μας σε άλλες δεκαετίες του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος. Οι οικογένειες τους πεινούσαν και αυτοί επέμεναν σε πολυήμερες απεργίες για να κερδίσουν αυτά που σήμερα χάσαμε, ΑΤΑ, Οκτάωρο, Κοινωνικές Ασφαλείσεις. Εμεναν νηστικοί και έτρωγαν άγριο ξύλο όμως αντιστέκονταν. Τότε βεβαίως υπήρχε και γνήσια αλληλεγγύη. Υπήρχε όμως και αυτό που έγραψε ο Βάρναλης Ενας –Ολοι! Σήμερα γίναμε οι ποάνω και κάτω ή εμείς και οι άλλοι.
Αχ
Ο Λιλλήκας επιστρέφει την αγάπη του
Αρπάξτε την τώρα από τον Λιλλήκκα αγαπητοί Νικόλα και Γιαννάκη! Είναι ο άνθρωπος που κρύψατε στις αγκαλιές σας και τον κανακεύατε και θέλήσατε να τον κανετε Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ο Γιώργος είναι όμως πονηρός σαν φίδι στον κόρφο σας. Στον κόρφο όλων δηλαδή που συνεργάστηκε. Από τον Βασιλείου που τον ανέδειξε και στη συνέχεια τον έφτυσε για να πάρει αξιώματα στο ΑΚΕΛ. Μετά , όταν έγινε βουλευτής, υπουργός κλπ κήρυξε εχθρό του το ΑΚΕΛ και εγκολπώθηκε το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ. Στη συνέχεια σας δάγκωσε κι εσάς. Τί είδος είναι αυτό κύριοι Νικόλα Παπαδόπουλε και Γιαννάκη Ομήρου ;
Η γιαγιά μου έλεγε:« άνθρωπος που δάγκωσεε το χέρι που του έδωσες ψωμί ποτέ σου μην το χαίρεσαι!»
Πάντως ο Γιωργος διαθέτει κάτι από παφίτικη πονηριά, πασπαλισμένη με μπόλικο μπαλζακικό τυχοδιωχτισμό ή είναι απλώς ιδέα μου;
Ωχ.
Τα μπλους της νίκης
Η Κυβέρνηση δεν θεωρεί ότι υπάρχει οποιαδήποτε ανάγκη επαναδιαπραμάτευσης του μνημονίου. Το ίδιο και η ΟΕΒ και το ΚΕΒΕ. Ολοι μαζί ΔΗΣΥ, ΟΕΒ, ΚΕΒΕ, χορεύουν μαζί τα μπλους της νίκης. Οτι επιζητούσαν τόσα χρόνια τους προσφέρονται τώρα στο πιάτο. Κατάργηση της ΑΤΑ, διάλυση των ταμείων προνοίας και άλλων θεσμών προστασίας και ευημερίας των εργαζομένων, ευέλικτα δήθεν ωράρια για να παραβιάζεται το 8ωρο. Κι αυτές ακόμη τις συλλογικές συμβάσεις σε ιδιωτικές επιχειρήσεις τις έχουν κάνει κουρελόχαρτα. Α και κάμποση ανεργία! Να χει και άνεργους, ουρές ανέργων για να κατεβάζουν τους μισθούς στα επίπεδα του εξευτελισμού που τους βολεύει. Και να βουλώνει το στόμα όλων όσων δουλεύουν για ένα κομάτι ψωμί, από φόβο μήπως το χάσουν και αυτή την πενιχρή μπουκιά!
Γιατί λοιπόν να θέλουν όλοι αυτοί επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου; Τρελοί είναι;
Αχ.
*
