Ένα άλλο ταλέντο της δημοφιλούς Ελληνίδας τραγουδίστριας, Χάρις Αλεξίου, έρχεται τώρα στην επιφάνεια και μάλιστα με πολύ σημαντική βράβευση. Πρόκειται για το μεταφραστικό της έργο, που αναδείχθηκε μέσω ενός βιβλίου που διάβασε στα γαλλικά, συγκλονίστηκε απ΄αυτό, και πρότεινε στον εκδοτικό οίκο Μεταίχμιο να το εκδόσει και να αναλάβει εκείνη την απόδοσή του στα ελληνικά.

Χθες βράδυ , σε εκδήλωση στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, η Χαρις Αλεξίου τιμήθηκε  από την Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας το βραβείο για την καλύτερη μετάφραση ξένου λογοτεχνικού έργου.

Αφορά, συγκεκριμένα, τη μετάφραση του βιβλίου «Πάντα ήρωες», με την συγκλονιστική μαρτυρία ενός από τους δημοφιλέστερους Γάλλους καλλιτέχνες, του Fabien Marsaud, γνωστού με το ψευδώνυμο Grand Corps Malade, που σημαίνει «Ψηλό Σώμα Άρρωστο».

Το βιβλίο, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2013 στη Γαλλία και έκτοτε γνωρίζει μεγάλη επιτυχία όπου αλλού κι αν εκδόθηκε, αφηγείται την πραγματική ιστορία του Φαμπιάν, ενός σπουδαίου τραγουδοποιού, ποιητή και «κάτι σαν ράπερ», όπώς λέει κι ο ίδιος αυτοσαρκαστικά, που εξαιτίας ενός μοιραίου ατυχήματος – βουτιά σε πισίνα – τραυματίστηκε σοβαρά στην σποδνυλική στήλη και έμεινε ατελώς τετραπληγικός.

Οι γιατροί του είπαν ότι πιθανόν να μην μπορέσει να περπατήσει ξανά, αλλά αυτός το κατάφερε ύστερα από έναν χρόνο. Στο βιβλίο αυτό, ο Marsaud αφηγείται τη δωδεκάμηνη περιπέτειά του και τις εμπειρίες τόσο τις δικές του όσο και των ομοιοπαθών συντρόφων του από το κέντρο αποκατάστασης.

«Τον Grand Corps Malade τον γνώρισα από τα τραγούδια του. Ήταν το νέο πρόσωπο στη γαλλική μουσική σκηνή, στο μουσικό είδος της slam. H νεολαία της Γαλλίας τον λάτρευε. Μου έκανε εντύπωση αυτός ο νέος όμορφος άνδρας με την πατερίτσα του. Μου έκανε εντύπωση και το ψευδώνυμό του: το “ψηλό άρρωστο κορμί”, λέει η Αλεξίου.

Συναντήθηκαν πρώτη φορά σ’ ένα τηλεοπτικό στούντιο για μία εκπομή αφιερωμένη στον Ντέμη Ρούσσο. Το βιβλίο του της το χάρισε δύο χρόνια μετά ο δημοφιλής στην Γαλλία Έλληνας παρουσιαστής Νίκος Αλιάγας.

«Όσο το διάβαζα», θυμάται η Χάρις Αλεξίου, «σε πολλά σημεία ξαναζούσα την περιπέτεια του αδελφού μου στην εντατική και αργότερα στο κέντρο αποκατάστασης». Και συνεχίζει:

“Το συγκινητικό, επίσης, ήταν πως γνώριζα την απίστευτη ταλαιπωρία των τετραπληγικών, των αναπήρων που στερούνται την ικανότητα, όπως λέει και ο Fabien, να ξύσουν το φρύδι τους ή να κρατήσουν το κουτάλι τους, ακόμα και να πατήσουν ένα κουμπί για βοήθεια. Με συγκίνησε, επίσης, ο τρόπος που εξιστορούσε τις εμπειρίες του με χιούμορ χωρίς καμία μιζέρια για την κατάστασή του. Ήταν μια σκληρή πραγματικότητα που την αντιμετώπιζε με δύναμη και αισιοδοξία. Ένα νέο παιδί που στα είκοσί του ξεκινούσε καριέρα στον αθλητισμό, βρέθηκε καθηλωμένος ανάσκελα μετρώντας τα τετραγωνάκια της σχάρας του φωτιστικού στο ταβάνι”.
Τώρα, συμπληρώνει, ο Fabien γράφει ποίηση και την απαγγέλλει με υπόκρουση μίνιμαλ μουσικής. Εμφανίζεται με την πατερίτσα του και περιοδεύει σε όλο τον κόσμο. Κανείς δεν στέκεται στην αναπηρία του, άλλωστε ούτε και ο ίδιος, αλλά βλέπουν έναν καλλιτέχνη που μαγεύει το κοινό του.

« Ήταν ένα τόλμημα για μένα να μεταφράσω ένα ολόκληρο βιβλίο. Το ξεκίνησα χωρίς να σκεφτώ αν τελικά θα εκδοθεί ποτέ. Αυτό, εξάλλου, το κάνω και με τα τραγούδια μου. Τα γράφω και κάποια στιγμή…».