Γράφει η Ανδρούλα Γκιούρωφ

Φαίνεται πως στην Κύπρο δίνουμε περισσότερη σημασία στα μεμονωμενα «καλλοπιστικά» ή «παρασιτογενή»  δέντρα παρά στο δάσος που αποτελεί τον κυρίαρχο πνεύμονα για την επιβίωση μας.

Ετσι λοιπόν η έγνοια του λαού είναι να εγρηγορεί για την προστασία του δάσους και όχι των δέντρων που ενίοτε οι καρποί τους μπορεί να είναι μεν ωφέλημοι, αλλά πικροί ή και βλαβεροί, αν στην εξέλιξη ή μετεξέλιξη τους θέλουν να έχουν άλλους σκοπούς από εκείνους που «φυτεύτηκαν».

Το ποιός είναι πατριώτης σε αυτό τον τόπο και ποιός όχι, δεν μπορει να το αξιολογει κανένα δέντρο ούτε και οι γλάστρες που χειροκροτούν πίσω του καθότι αυτές οι έρμες ξεχνούν συνήθως το κεφάλι τους στο σπίτι και κουβαλούν  μόνο τα χέρια τους, για να επικροτούν την όποια εξυπνάδα, σοφία ή βλακεία του δέντρου -αρχηγού.

Αν το δέντρο επιδιώκει να εμβολιαστεί με τοξικούς σπόρους που θα βλάψουν το δάσος ασφαλώς και το τελευταίο θα σημάνει συναγερμό και εγρήγορση ώστε οι προστάτες του να το διαφυλάξουν από χέρια μοχθηρά.Θα τρέξουν και αν χρειαστεί θα ξηλεύσουν  τα επιβλαβή δέντρα και τους επίδοξους εμβολιαστές.

Οι πατριώτες είναι όσοι φυλάνε το δάσος, και την κάθε πέτρα ή βράχο εκτείνεται στην περιφέρεια του.Γιατί αυτές είναι οι ρίζες τους, ο αέρας που αναπνεύουν, η ιστορία τους, η ταυτότητα τους.Η όποια αλλοίωση θα είναι τοξική και επιβλαβής.

Τα πιστοποιητικά πατριωτισμού δεν μπορει να τα δίνουν εκεινα τα δέντρα-αρχηγοί  που επισκέπτονται τους μοχθηρούς εμβολιαστές και υποτάσσονται στις επιβουλές τους.Γι’ αυτό, ας  περιμένουν τι απαντήσεις θα πάρουν από τους φύλακες του  δάσους που κινδυνεύει να καεί απο προστατευόμενους εμπρηστές  και κακόβουλους εμβολιαστές!

Σε μια πύρρειο νίκη ακολουθούν επώδυνες ήττες!