Δεν είμαστε νευρωτικοί, μια σταλιά ελευθερίας ζητούμε

Της Ανδρούλας Γκιούρωφ

Για πενήντα χρόνια η Κύπρος  ανεβαίνει τον Γολγοθά της με το σταυρό του μαρτυρίου της να βαραίνει όλο και πιο πολύ. Χρόνο με το χρόνο γίνεται ασήκωτος. Αυτό τον σταυρό είναι ο λαός που κουβαλά και κανένας άλλος. Η πολιτική ηγεσία , κόμματα και καθεστηκυία  τάξη , κυβερνώντες συγκυβερνώντες και αντικυβερνώντες ,  βρίσκονται σε μια άλλη πορεία. Σε μια άλλη διάσταση και δεν ακούνε  τον βραχνά του κόσμου.

Περισσότερο τους απασχολεί η λαϊκή ετυμηγορία,   οι βουλευτικές εκλογές του  2026 όταν  θα ζητήσουν ξανά την ψήφο του λαού. Δικαιολογημένα ανησυχούν εφόσον δεν πήραν τα μηνύματα που τους έστελνε το εκλογικό σώμα στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις .Γι’ αυτό  προσπαθούν να ανακατέψουν την τράπουλα  με αλχημικές συνεργασίες , ξεχειλώνοντας τις θέσεις τους και συρρικνώνοντας τις αρχές τους.

Παρατηρείται μια συμφόρηση στην κυκλοφορία προσώπων προς το ένα ή το άλλο κόμμα, ενώ γίνονται  και σκέψεις για  αυτόνομη κάθοδο κάποιων νέων κινημάτων που έχουν την ψευδαίσθηση πως θα κάνουν την διαφορά.

Δυστυχώς τα μπάζα δεν μπορούν πάντα να ανακυκλώνονται.

Έχουν και αυτά ημερομηνία λήξης.

Η αδιαφορία των πολιτών προς τα κόμματα και τις πολιτικές τους είναι δεδομένη. Τους πίστεψαν μια,  τους πίστεψαν δυο και το αποτέλεσμα ήταν η απογοήτευση, η απαρέσκεια, η αδιαφορία.

Από την στιγμή που τα κόμματα δεν κάνουν ουσιαστικές τομές  για να αφαιρέσουν  τις παλιές νοοτροπίες , τις πάγιες συμπεριφορές των “αλάνθαστων” ηγετών οι πολίτες θα τα αποστρέφονται.  

Είναι γι’ αυτό που αξιωματούχοι κομμάτων ξεχύθηκαν στα Μ.Μ.Ε. για να προβάλουν εαυτούς , οργανώνοντας κινητοποιήσεις  διαμαρτυρίας,  διεκδικώντας τηλεμερίδιο μαχητικότητας .

Απαισιοδοξία, προσδοκίες και αδιέξοδα

Όμως εάν ήθελαν να έχουν δίπλα τους τους πολίτες και όχι απέναντι τους θα  είχαν προ καιρού επιλύσει ακανθώδη προβλήματα όπως οι αυξημένες τιμές  στο ηλεκτρικό ρεύμα που ο λαός πληρώνει τα σπασμένα των λαθών τους γιατί απέτυχαν να απαλλάξουν τον τόπο από το βαρύ χαράτσι  της Ε.Ε. για τους ρύπους. Θα μείωναν το χάσμα μεταξύ φτώχειας και ευμάρειας όπως και του μεγάλου αριθμού των ατόμων που βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Τώρα η κυβέρνηση αποφάσισε να θέσει σε προτεραιότητα το στεγαστικό πρόβλημα. Δυστυχώς θα περάσουν και αυτές οι εκλογές και το πρόβλημα θα διαιωνίζεται καθότι δεν τολμούν να αφαιρέσουν από τους έχοντες τα κέρδη και να εφαρμόσουν μια φιλολαϊκή πολιτική. Ο μεροκαματιάρης θα συνεχίσει να πληρώνει ένα μισθό για ένα μονάρι 2Χ2 και τα νεαρά ζευγάρια θα στριμώχνονται στο πατρικό σπίτι για να γλυτώνουν από τον βραχνά των ψηλών ενοικίων.

Η απαισιοδοξία είναι διάχυτη ανάμεσα στους πολίτες γιατί οι προσδοκίες τους διαψεύστηκαν και μόνο αδιέξοδα έχουν μπροστά τους.

Αναμένοντας την Ολγκίν

Όσον αφορά στο κυπριακό πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης δήλωσε πρόσφατα  πως αναμένει την κάθοδο του απεσταλμένου του Γ.Γ. του ΟΗΕ «για να αρχίσουμε την ουσιαστική συζήτηση έτσι ώστε να είμαστε έτοιμοι ενόψει και της συνάντησης τέλη Ιουλίου, της διευρυμένης διάσκεψης που θα καλέσει ο Γενικός Γραμματέας».  Σύμφωνα με πληροφορίες η απεσταλμένη του κ. Γκουτέρες ενδεχομένως να είναι η γνωστή κα Ολγκίν της οποίας δυστυχώς δεν ξεχάσαμε τις απόψεις της.

Να υπενθυμίσουμε πως η  κα Μαρία Άνχελα Ολγκίν Κουεγιάρ, σε ανοιχτή επιστολή της που κοινοποιήθηκε στα μέσα ενημέρωσης, πριν την επίδοση της έκθεσής της στον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες, στις 10 Ιουλίου , μας έλεγε τότε ότι θα συνεχίσει να σκέφτεται εναλλακτικές λύσεις για μια βιώσιμη λύση.

Η κα Ολγκίν η οποία όπως και ο προϊστάμενος της κ .Γκουτέρες που δεν μπήκε στον κόπο να διαβάσει τα περί Κύπρου ψηφίσματα ήταν επόμενο να μην κάνει καμιά αναφορά στην  τουρκική κατοχή, στα εγκλήματα πολέμου της Τουρκίας και τα άλλα συναφή που έχουν δημιουργήσει το κυπριακό πρόβλημα.

Μας είπε,  τότε πως είναι σημαντικό να απομακρυνθούμε από λύσεις που στο παρελθόν δημιούργησαν προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν και οδήγησαν σε μεγαλύτερες διαφωνίες και απογοητεύσεις” και πως “τώρα, πρέπει να σκεφτούμε διαφορετικά…

Για μια πιο λαμπρή και πιο θετική προοπτική, συνιστούσε στους Κυπρίους να  ξεπεράσουν “την ιστορία του πόνου”.

Δηλαδή να ξεχάσουν τον ξεριζωμό,  τους αγνοουμένους μας  , τις απώλειες χιλιάδων ψυχών και την πατρώα  γη. 

Το αποκορύφωμα της πρόκλησης ήταν οι αναφορές της κ. Ολγκίν  στη νευροεπιστήμη για να κατανοηθούν  όπως είπε  ορισμένες συμπεριφορές στην Κύπρο. Σύμφωνα με αυτές

« …Όταν ένα οδυνηρό παρελθόν διδάσκεται επανειλημμένα, καθίσταται αδύνατο για τους ανθρώπους να είναι ανοιχτοί στην αλλαγή και να πιστεύουν σε μια ελπιδοφόρα εναλλακτική για ένα καλύτερο μέλλον…

»…οι πεποιθήσεις των Κυπρίων που σχηματίστηκαν, κληρονομήθηκαν και ενισχύθηκαν κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, είναι βαθιά ριζωμένες στον εγκέφαλο, ο οποίος χάνει την ικανότητα να αφομοιώνει νέες πληροφορίες”. 

Ώστε έτσι λοιπόν ! Είμαστε νευρωτικοί επειδή δεν μπορούμε να ξεριζώσουμε τις πεποιθήσεις μας για την εισβολή και κατοχή. Που δεν κάνουμε λοβοτομή για να δούμε τον κατακτητή με άλλα μάτια. Σαν ελευθερωτή να πούμε.

Με τέτοιες τοποθετήσεις το Κυπριακό απομακρύνεται από την διεθνή πτυχή του ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής και τοποθετείται στην σφαίρα της ψυχοπάθειας.

Το μόνο που είναι δύσκολο να εμπεδώσουμε είναι πως ακόμα και Ε/κ κόμματα σκέφτονται όπως η κ.Ολγκίν και συχνά πυκνά επιτίθενται σε άλλα χαρακτηρίζοντας τα απορριπτικά επειδή  αρνούνται να συμφιλιωθούν με την κατοχή αφήνοντας την Τουρκία έξω από το κάδρο του μεγάλου ένοχου. Όπως με αφέλεια και πολιτική μωρία  πιστεύουν πως οι   Αμερικανοβρετανοί θα μας βοηθήσουν να αποτινάξουμε  την κατοχή από το σβέρκο μας.

Κινδυνεύουμε να την πάθουμε όπως οι Σέρβοι και οι Βόσνιοι που ξέχασαν πως είναι το ΝΑΤΟ που τους βομβάρδισε και τώρα το δέχονται ως μεσολαβητή-ειρηνευτή τους.

Δυστυχώς αργεί πολύ η ανάσταση της Κύπρου. Είναι επειδή   σε τούτο τον τόπο τον καθημαγμένο  μαζεύτηκαν πολλοί Άννες, Καϊάφες και Πόντιοι Πιλάτοι.Πολλοί Ιούδες και σταυρωτήδες.

Είναι που ο μαζοχισμός και η απώλεια μνήμης διευρύνονται σε μεγάλο μέρος του κοινωνικού ιστού.